Hoofdstuk zeven
En zo stond ik ongeveer tien minuten later op de veranda van het huis van de buren. En als er iets noemenswaardig was, dan was het wel dat ik een kleine broodtrommel vol met lachende koekjes in mijn armen hield.
Ik zuchtte voorzichtig terwijl ik naar de blauwe broodtrommel in mijn arm keek. Ik wist altijd al dat mijn moeder het vrolijke en positieve type was. En zoals ik eerder zei, vond ze het belangrijk om een goede relatie met de buren te onderhouden.
En daarom stuurde ze mijn broer en mij naar het huis van de buren om een welkomstgeschenk te brengen voor hun verhuizing naar de buurt.
De buurt was vrij rustig en sereen. En zoals verwacht in een kleine omgeving waar iedereen elkaar kent, was er hier en daar wat geroddel.
Toen ik eerder naar buiten stapte, had ik een paar tantes zien praten bij het huis tegenover dat van ons. Een van hen had ons zien aankomen en ze gaf de anderen het volledige verhaal. Ik had hele scherpe oren, dus ik slaagde erin om hun gesprek op te vangen terwijl ik langs hen liep.
Op dat moment hoorde ik geluiden van beweging binnen in het huis, waardoor ik opschrok en mijn aandacht weer richtte op waar ik was. Ik had eerder aangebeld en het leek erop dat iemand de deur zou openen.
Zeker genoeg, er klonken een paar klikken achter de deur, waarschijnlijk van het omdraaien van de sleutel. En de deur werd opengemaakt.
Een jonge jongen van ongeveer mijn leeftijd stond aan de andere kant van de deur met zijn handen om de knop vast te houden om hem open te houden. Hij leek niet veel ouder dan ik. Maar hij was langer. Hij had donkerblond krullend haar en een redelijk knap gezicht erbij, het was eerlijk om te zeggen dat hij een vrij aantrekkelijke tiener was.
Toen zijn blik op mij viel, leek hij even verbluft. Zijn lippen stonden open omdat hij eerder leek te willen praten voordat hij werd onderbroken. Zijn blik dwaalde over mijn gezicht voordat hij eindelijk weer bij zinnen kwam.
Tot mijn verrassing stak hij echter zijn hoofd terug het huis in en riep luid, "SHIT Kayla, er staat een fee voor onze deur!"
Eerst was ik verbaasd. Maar een moment later realiseerde ik me wat er aan de hand was.
En ik snoof sarcastisch terug. "Heel grappig."
Niet om mezelf op de borst te kloppen, maar ik wist altijd al dat ik erg mooi was. Ik kon het zien als ik voor de spiegel stond en naar mezelf keek. Ik had ook meer complimenten van mensen gehoord dan ik kon bijhouden.
Ik was niet het type dat in de menigte opvalt. Of het type dat de aandacht van iedereen op een feestje trekt. Maar ik was mooi.
De jongen richtte zijn aandacht weer op mij. Toen stak hij een hand uit om zich ongemakkelijk op zijn hoofd te krabben. Hij leek beschaamd, wetende dat hij dat hardop had gezegd waar ik bij was.
Maar het was slechts voor een moment.
Hij herstelde zich en schonk me een jongensachtige glimlach. "Hoi."
"Hoi," zei ik, terwijl ik een glimlach terug gaf.
Ik tilde mijn hand op en strekte de doos naar hem uit. Zijn blik ging van mijn gezicht naar de doos in mijn hand en hij keek verward.
Toen ik dat zag, zei ik meteen: "Mij werd gevraagd om dit welkomstgeschenk te brengen. Ik ben de dochter van de buren. We zijn net verhuisd."
Daarna draaide ik me om naar ons appartement en wees ernaar. De jongen keek ook en toen hij begreep wat ik bedoelde, vormde zijn mond een 'oh'.
Toen stak hij zijn hand uit om de lunchbox van me aan te nemen. Hij stond op het punt iets te zeggen toen er een geritsel achter hem klonk en een figuur verscheen.
Het was deze keer een meisje. Ze was ongeveer even lang als hij. Ze hadden vergelijkbare gelaatstrekken en dezelfde vuilblonde haarkleur. Zelfs hun oogkleur was hetzelfde en ze leek wel de vrouwelijke versie van hem.
Het was duidelijk dat ze een tweeling waren.
Toen ze bij ons kwam, bleef ze achter hem staan en keek over zijn schouder naar mij. Haar blik was een beetje doordringend en ze kauwde op kauwgom met een vleugje branie. Samen met haar vernauwde blik leek ze niet bijzonder makkelijk in de omgang.
Toen haar blik op mij viel, was er een moment een flits van verrassing op haar mooie gezicht voordat het snel weer verdween. Daarna bekeek ze me van top tot teen. Het was bijzonder respectloos om iemand zo lang aan te staren, maar ze leek dat niet te weten. En zelfs als ze het wist, leek het haar niet te kunnen schelen.
Ik stoorde me er ook niet aan, want ik was er niet om vrienden te maken. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn en niet iedereen hoeft je aardig te vinden.
Ze klikte met haar tong en mompelde op een manier die ik niet hoorde. "Niet slecht."
Maar ik hoorde haar wel. Ik liet niets merken. Ik richtte mijn aandacht weer op haar broer en gaf hem een kleine, beleefde glimlach.
"Dan ga ik maar weer."
En toen draaide ik me om naar hen. Ik liep voorzichtig de trap af en begon terug te lopen naar ons huis.
Terwijl ik liep, voelde ik hun brandende blikken in mijn rug. Ze fluisterden en praatten ook met elkaar.
Toen ik bij de poort van ons huis aankwam, kwam ik Jasper tegen. Hij kwam net terug van het huis van de buren.
Ik merkte ook dat er een kleine glimlach op zijn gezicht stond. Toen hij bij me kwam, sloeg hij meteen een arm om mijn schouder.
"Hé, kleine zus. Alles goed daar?"
Ik keek meteen op toen ik dit hoorde. Toen glimlachte ik. "Redelijk goed."
"Oké," antwoordde Jasper terwijl hij de deur voor me opende. "Goed om te horen."
Ik zei verder niets toen ik het huis binnenliep.