Hoofdstuk vijf
Het was stil aan de tafel en iedereen keek naar papa, wachtend tot hij zou spreken. Na een moment schraapte hij zijn keel.
Toen vouwde hij zijn handen ineen en begon te praten. "Allereerst wil ik mijn excuses aanbieden aan jullie allemaal. Het spijt me heel erg dat het zo moest lopen."
Ik keek zijn kant op terwijl hij sprak en ik zag dat zijn ogen rood werden.
Hij voegde eraan toe: "Maar bovenal ben ik heel dankbaar dat we allemaal samen zijn. Dat dit gezin niet in stukken is gebroken na alles wat er is gebeurd."
Hij klonk verstikt en emotioneel. Vanuit mijn ooghoek zag ik een beweging. Het was mama.
Ze reikte haar hand naar zijn hand die nu op de tafel lag. Toen legde ze haar hand op die van hem en kneep er zachtjes in.
Papa draaide zich om naar haar te kijken toen ze dit deed. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en hij knikte naar haar.
Daarna richtte hij zijn aandacht weer op ons. Zijn blik viel op Jaspers gezicht. Toen keek hij naar mij. Hij stak ook een hand uit om over Johns haar te wrijven.
"Ik weet dat jullie allemaal jong zijn," vervolgde hij.
"Maar-" zei hij. "Ik geloof ook dat jullie allemaal een mening hebben. Jullie zijn allemaal sterke kinderen en ik ben dankbaar dat ik jullie heb."
Er verscheen een kleine glimlach aan de rand van zijn lippen tegen het einde van zijn toespraak. Hij leek nu meer composed.
Het was een heel hartverwarmend moment. Vooral vanwege papa's woorden. Want wie waardeerde het niet om als een persoon met een mening behandeld te worden? En niet als een kind dat de dingen niet uit elkaar kon houden.
Jasper keek naar papa. Hij leek niet zo tranerig als de rest van ons. Maar het was duidelijk in zijn stem dat hij ook van slag was.
Hij zei: "We geven je niet de schuld, papa. Je bent de coolste persoon die ik ooit heb gekend en ik weet dat je je best hebt gedaan."
Zijn woorden toverden onmiddellijk een miljoen-dollar glimlach op papa's gezicht. Terwijl ik daar zat en naar hen keek, kon ik niet anders dan ook de drang voelen om iets te zeggen.
"Papa. Mama-"
Iedereen draaide zich meteen in mijn richting. Hun blikken waren op mijn gezicht geplakt terwijl ze wachtten tot ik zou spreken.
Zoals ik al zei, was ik niet iemand die veel sprak. En ik kromp ineen bij de woorden die ik op het punt stond te zeggen.
Maar ik zei ze toch.
"Ik hou van jullie allemaal."
Het duurde een seconde voordat ze mijn woorden verwerkten. Maar toen ze dat deden, zag ik de brede glimlach op papa's gezicht voor een minuscuul moment voordat ik in een omhelzing werd getrokken.
"Aww, lieverd-"
De geur van spek en aangebrand ei drong meteen mijn neus binnen op het moment dat mama me in een omhelzing nam. Het aroma hing nog steeds aan haar sinds ze eerder had gekookt. Het was behoorlijk sterk. Maar het maakte me ontspannen.
Omdat het naar thuis rook. En het vulde de leegte in mijn hart een beetje.
Boven mijn hoofd hoorde ik papa zeggen: "Ik hou ook van jou, Chels."
Ik wurmde me al snel uit mama's omhelzing en ging rechtop zitten. Mijn hart tintelde en terwijl ik naar hen allemaal keek, kon ik niet anders dan me een beetje schuldig voelen. Ik had ze niet alles verteld wat er was gebeurd.
Dus, dat deed ik.
"Chris en ik zijn uit elkaar."
Mijn publiek was een moment verbijsterd en hoewel ik ze niet aankeek, kon ik zien hoe onverwachts mijn woorden hen raakten. Behalve Jasper, die het natuurlijk al wist.
Ik keek meteen naar beneden, een beetje beschaamd dat ik dit tijdens het avondeten deelde. Mijn blik viel op de korte broek die ik aanhad en toen merkte ik dat er kleine streepjes op de broek zaten.
Ik begon aan mijn nagels te plukken.
"Wat is er geb-" Mama stond op het punt om te vragen.
Ik onderbrak haar. Ik voegde toe: "Met Mona."
Een ademloze kreet ontsnapte aan mama's lippen toen ik sprak. Ik kon me inleven in hoe ze zich voelde. Ze wist hoe close Mona en ik waren. We waren al lange tijd vrienden en ik deelde veel dingen met haar. Ik vertrouwde haar en deelde mijn geheimen met haar.
Ik kon aan de manier waarop papa's blik donkerder werd en zijn lippen strak stonden zien dat hij niet blij was. En ik vermoedde dat hij er spijt van had dat hij het niet wist voordat we NYC verlieten. Hij was erg beschermend over mij en sinds mijn jeugd was hij meestal sceptisch over jongens om me heen.
En ik wist dat als hij het in NYC had geweten, hij naar Chris' huis zou zijn gegaan en hem in elkaar zou hebben geslagen.
Maar dat zou niets hebben opgelost. In plaats daarvan zou ik me nog meer schamen.
Dus moest ik mijn grote-meisjesbroek aantrekken en verdergaan.
"Oh, het spijt me zo, Chelsea," zei mama terwijl ik naar haar keek. Mijn ogen werden vochtig en ik voelde me warm toen ik haar bezorgde blik zag.
En ze reikte weer naar me om me te omhelzen. Maar deze keer vermeed ik het, omdat ik me erg schaamde.
Ik wees meteen naar de gerechten voor ons en zei met een klein stemmetje: "We moeten beginnen met eten. Het eten wordt koud."
Mijn woorden brachten het besef bij de rest van hen. Mama, die veel energie had gestoken in het maken van het avondeten, spoorde iedereen meteen aan om te eten.
Het was erg hartverwarmend tijdens het avondeten en ik kon zien dat iedereen ontspannen was. Niemand noemde wat ik had gezegd en daar was ik blij om. Ze begrepen allemaal dat ik er niet graag over wilde praten.
Ik was niet echt een spraakzaam persoon en ik schaamde me snel. Dus noemden ze het daarna niet meer.
Na het eten ging iedereen naar bed na een paar gebeden.
Ik lag ongeveer dertig minuten in bed na het tandenpoetsen en dacht na over alles wat er was gebeurd. Het voelde nog steeds onwerkelijk. Maar ik begon eraan te wennen.
En ik realiseerde me dat ik verder moest gaan.
Ik herinnerde me de woorden die papa tijdens het avondeten zei. Ik had mijn familie. En ze hielden van me. Ze lieten me niet in de steek zoals iedereen deed. Ze waren er en ik moest er ook voor hen zijn.
Tenminste, ik was weg van al dat drama in NYC.
Misschien was opnieuw beginnen toch geen slecht idee.