Hoofdstuk 6 Burning Inferno
Clara POV
Ik bleef opgerold op de grond liggen terwijl ik neuriede. Het neuriën stopte toen ik een steek in mijn nek voelde. Het deed een paar seconden pijn voordat het plezier de overhand nam.
Waarom voel ik me zo?
Ik ging rechtop zitten en keek om me heen. In de verte zag ik een fel licht. Snel stond ik op en begon ernaartoe te rennen.
Ik stopte toen ik opnieuw een steek op dezelfde plek in mijn nek voelde, hetzelfde gevoel overspoelde me. Ik keek op naar waar het licht was en merkte dat het helderder en groter werd.
Toen ik dichterbij kwam, hoorde ik stemmen. Eerst waren ze gedempt, maar toen ik dichterbij kwam, kon ik horen wie het waren.
Wyatt, Noah en Chase; "Voel jij dat niet?" Dat was Noah, ik kon ze nu duidelijk horen terwijl ik nog dichterbij kwam.
"Ja, maar we moesten het doen, Noah." Wyatt, zijn zachte stem vulde mijn oren. Ik glimlachte terwijl ik hen beiden hoorde praten, het was zoveel beter dan de stilte.
"Wat als ze wakker wordt en boos is dat we haar gemarkeerd hebben zonder haar toestemming," ik stopte toen ik dat hoorde, ze hebben me gemarkeerd? Is dat wat ik eerder voelde?
Ik keek op naar het licht en zag een deur. "Ze zal het begrijpen, Noah. Jij en Wyatt deden het om haar te helpen genezen." Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik de stem van mijn broer hoorde. Als ze het deden om mij te helpen, hoe kan ik daar dan boos om zijn?
Toen ik dichter naar de deur liep, werd ik angstig, wat als dit een val is?
"Clara, ga er gewoon doorheen. Het kan niet erger zijn dan hier in de duisternis en stilte te zitten." Ik hoorde Clary kreunen.
"Oh mijn hemel, waar ben je geweest? Ik dacht dat ik je kwijt was." Ze schudde haar hoofd, of wat ik van haar kon zien, ze was altijd wazig voor mij.
Ze leek nog steeds verward. "Het wolfskruid blokkeerde me van jou. Als het niet voor onze partners was, zouden we dood zijn." Zei ze, ik kon voelen hoe moe ze was, dus ik haalde diep adem, pakte de deurklink en opende de deur.
"Wees niet bang, Clara. Ze wachten op ons." Ik knikte en liep door de deur.
Het was weer donker, maar ik kon een constant piepen horen, en mijn hele lichaam voelde alsof het in brand stond. Ik hoorde ook zacht gesnurk aan beide kanten van me.
Toen ik mijn ogen opende, merkte ik een fel licht dat de kamer omringde. Ik sloot mijn ogen en knipperde een paar keer om aan het licht te wennen. Om me heen kijkend, merkte ik dat ik in een ziekenhuiskamer was. Ik probeerde mijn arm op te tillen, maar iets hield hem tegen.
Kijkend naar mijn linkerzijde zag ik dat het Noah was, die mijn hand vast hield. Kijkend naar mijn rechterzijde zag ik dat Wyatt zijn hand op mijn been had omdat mijn rechterarm in een mitella zat.
Ik draaide me weer naar Noah en wiebelde een beetje met mijn vingers. Ik veronderstelde dat de lichte beweging hem deed schrikken en hij verstevigde zijn grip, ik liet een zacht kermend geluid horen vanwege hoe strak hij mijn hand vasthield.
Noah's ogen schoten open en hij liet los en keek naar me. "Clara, oh dank de Godin dat je wakker bent," zuchtte hij.
"Wyatt, wakker worden broer," zei hij terwijl hij over me heen leunde en zijn schouder bewoog om hem wakker te maken. Zijn gewicht op mijn middenrif en bovenbenen zorgde ervoor dat ik een pijnlijke grimas trok.
Alles voelde alsof het van binnenuit in brand stond.
"Ben je oké?" vroeg Wyatt terwijl hij mijn wang streelde. De vonken die van zijn aanraking kwamen, kalmeerden me een beetje. "Alles doet pijn," bracht ik schor uit en begon te hoesten.
Mijn keel voelde extreem droog aan, ik was verrast dat ik überhaupt iets kon zeggen.
Toen mijn hoestbui voorbij was, sloot ik mijn ogen. Mijn ademhaling was zwaar en mijn hart voelde alsof het uit mijn borst zou kloppen.
Toen ik mijn ogen weer opende, stond Noah daar met een beker in zijn hand. "Hier, water, dat zal helpen," fluisterde hij.
Wyatt hielp me rechtop te zitten, ik kreunde, mijn hele lichaam weigerde me de simpele taak van rechtop zitten voor een slok water te laten doen.
Mijn hoofd bonkte en mijn rechter schouder voelde alsof iemand er met een knuppel op had geslagen. Mijn linkerbeen klopte terwijl ik probeerde het te bewegen. Het voelde als dood gewicht.
Toen ik opkeek naar Wyatt, voelde ik de tranen in mijn ogen opwellen. Hij reikte naar de beker die Noah vasthield en drukte die tegen mijn lippen. "Hier, drink. We zullen met de dokter praten over het aanpassen van je pijnmedicatie."
Ik nam een paar slokjes van het water dat hij me aanbood, maar ik wilde gewoon gaan liggen. "Dank je," fluisterde ik.
Wyatt hielp me weer te gaan liggen. Ik zuchtte en sloot mijn ogen. Mijn oogleden voelden extreem zwaar aan. "Nee, blijf wakker, Clara. De dokter is onderweg," zei Noah terwijl hij mijn hand weer vastpakte.
Ik schudde mijn hoofd, ik wilde slapen. Mijn hele lichaam weigerde mee te werken terwijl ik probeerde mijn ledematen te bewegen. "Stop, je gaat jezelf pijn doen."
De niet-gevallen tranen begonnen uit mijn gesloten ogen te sijpelen. "Waarom kan ik niet bewegen? En waarom doet alles pijn? Het voelt alsof er een inferno in me is losgebarsten!" vroeg ik met opeengeklemde tanden. Ik voelde niets anders dan pijn en ik haatte het.
"Herinner je je de aanval? De roedel?" hoorde ik Noah vragen. Ik knikte, "Ik geloof dat twee van hen je aanvielen, de een scheurde aan je schouder, de ander aan je been. Maar de brand die je voelt is de wolfskers waarmee ze je hebben gedrogeerd. Het was een vloeibare vorm van wolfskers. Het moet zijn gang gaan totdat het volledig uit je systeem is." Hij sprak zachtjes, maar ik wilde nog steeds slapen. Ik haalde diep adem en probeerde de pijn te negeren terwijl ik weer begon weg te glijden.
"Nee Clara, blijf wakker," smeekte Wyatt me. Ik hoorde de deur opengaan en weer dichtgaan. Zowel Wyatt als Noah lieten mijn handen los, terwijl een ruwere hand mijn rechterhand vastpakte.
Ze openden mijn ogen en schenen een licht in mijn ogen. Maar hij hapte naar adem en liet snel mijn hand los.
"Haar ogen, ze zouden die kleur niet moeten hebben." Ik opende mijn ogen een beetje om te zien dat alle drie naar me staarden. Ik wilde vragen waar hij het over had toen een golf van pijn door mijn lichaam trok. Ik schreeuwde, ik hoorde glas breken maar ik was te moe om mijn ogen weer te openen. Ik lag daar gewoon en liet de slaap me overnemen.