Hoofdstuk 8
Na het vreemde telefoontje van Nathaniel had ik niets meer van hem gehoord. Ik probeerde hem meerdere keren te bellen, maar werd telkens direct doorgestuurd naar zijn voicemail. Na drie dagen ontving ik een sms van hem waarin stond:
"Het gaat goed met me, Maya. Maak je alsjeblieft geen zorgen."
Dat was alles, en hoewel ik wist dat er iets mis was, wat kon ik doen? Ik kon er niet heen gaan omdat het te gevaarlijk kon zijn. Ik had geen keuze, ik moest erop vertrouwen dat hij het me zou laten weten als hij in gevaar was. Dus toen maandag aanbrak, probeerde ik me gewoon op mijn lessen te concentreren. Omdat dit mijn eerste jaar was, moest ik een paar verplichte vakken volgen, en de eerste les voor mij was klassieke literatuur. Ik was best enthousiast dat deze les beschikbaar was, aangezien ik een grote fan was van klassieke verhalen.
Ik pakte mijn rugzak in met de boeken die ik nodig had en mijn nieuwe iPad die de dag ervoor was aangekomen. Het meisje in de studentenshop had gelijk, het scheelde wat gewicht dat ik vandaag moest dragen. Ik besloot me vandaag vrij basic te kleden, aangezien indruk maken op de eerste dag niet iets was waarvan ik dacht dat mensen het in het hoger onderwijs deden. Ik koos voor een gewassen spijkerbroek, mijn Stranger Things T-shirt en mijn Converse. Ik deed mijn haar in een rommelige paardenstaart en deed wat basis make-up op. Ik vond nog steeds dat ik er schattig uitzag, maar niet alsof ik te veel mijn best deed. Ik moest toch opgaan in de massa en niet te veel aandacht trekken!
Ik haastte me mijn appartement uit en liep richting de ingang van de universiteit om me bij de menigte studenten aan te sluiten die naar binnen gingen. Het was behoorlijk druk op de campus met clubinschrijvingen langs het pad naar mijn eerste les. Er waren een paar clubs die mijn interesse wekten, maar ik wist niet of het een goed idee was om me bij een club aan te sluiten. Ik zou te close worden met mensen en ze zouden meer over mij willen weten, dus misschien was het beter om het te laten. Na minstens twee keer verdwaald te zijn, vond ik eindelijk mijn eerste les en een lege stoel achterin. Ik haalde mijn iPad tevoorschijn en keek door enkele notitie-apps voordat ik er een koos die Goodnotes heette.
Ik was een van de weinige studenten die vroeg waren, maar ik denk niet dat iemand me had opgemerkt of ze waren allemaal te gefocust toen ik aankwam.
"Hé, is die stoel bezet?" klonk een stem naast me.
Ik keek op van mijn gekrabbel en zag een slank, klein meisje naast me staan. Ze had een vriendelijke glimlach, grote ogen en een bril.
"Nee hoor," antwoordde ik, terwijl ik genoeg ruimte maakte zodat ze langs me kon.
"Bedankt!" zei ze vrolijk voordat ze naast me ging zitten en niet in een van de andere beschikbare stoelen in de rij. Geweldig.
"Mijn naam is Annie! Hoe heet jij?" vroeg ze en stak een hand uit om te schudden.
"Maya," zei ik simpelweg en schudde kort haar hand.
"Maya? Wat een mooie naam! Het past echt bij je!" zei ze.
"Dank je!" antwoordde ik zonder moeite te doen om het gesprek voort te zetten.
"Studeer je literatuur?" vroeg ze terwijl ze haar spullen tevoorschijn haalde.
"Nee, ik studeer kunst, dit is gewoon een van mijn verplichte vakken," antwoordde ik simpelweg.
"Oh echt? Wat gaaf, dus je wilt kunstenaar worden?" Ze keek me vriendelijk aan.
Ik wilde echt geen vrienden maken, maar dit meisje was zo aardig dat ik me schuldig voelde als ik koud tegen haar deed. Vroeger was ik zo'n aardig persoon, maar ik voelde dat koud zijn het makkelijker maakte om mensen weg te jagen. Hoewel ik verlegen en stil was, was ik nooit gemeen, en ik wilde nu niet beginnen.
"Dat zou ik graag willen, ik hield altijd van kunst maar heb nooit lessen gevolgd. Dus ik wilde alles leren wat ik kan tijdens mijn studie en hopelijk beter worden!" vertelde ik haar eindelijk glimlachend.
"Dat is geweldig! Nou, ik studeer literatuur en schrijven, ik wil schrijver worden! Dus deze les past wel bij mijn studie, ik dacht dat sommige klassiekers me wel wat kunnen leren over hoe schrijven werkt!" zei ze met een kleine lach.
"Dat is zo cool, ik kan niet wachten om wat van je werk te lezen!" plaagde ik.
"Oh God, ik schaam me te erg om iemand te laten lezen wat ik heb geschreven! Ik ben nog lang niet goed genoeg!" zei ze terwijl ze haar gezicht bedekte.
"Ik weet zeker dat je beter bent dan je denkt! We zijn altijd onze strengste critici!" verzekerde ik haar.
"Dat is waar, hè? Nou, als je belooft me niet te hard te beoordelen, dan deel ik misschien wel iets!" zei ze blozend.
"Ik hoop het!" glimlachte ik naar haar en lachte.
"Heb je al veel vrienden gemaakt?" vroeg ze na een paar momenten van stilte.
"Een paar mensen! Iemand genaamd Tommy liet me een paar dagen geleden de lokale hamburgertent zien! Ik ben blij, want weten waar je een goede burger kunt vinden staat in mijn top 5 musts!" zeg ik.
"Tommy, hè? We zaten eigenlijk op dezelfde middelbare school, hoewel hij een paar jaar voor mij zat. Hij was altijd aardig maar erg populair, dus ik hing nooit echt met hem rond." vertelde ze me.
"Oh echt? Ja, hij gaf me aanwijzingen toen ik vorige week aankwam. Ik kwam hem weer tegen tijdens een hardlooprondje en vertelde hem dat ik zin had in een burger!" Ik voelde me een beetje beschaamd over hoe veel ik over burgers praatte, maar ze zijn echt mijn zwakte!
"Dat is wel lief! In ieder geval heeft hij je een beetje rondgeleid. Als je klaar bent voor de beste Caramel Macchiato, laat het me weten en ik laat je dit geweldige café zien waar ik altijd heen ga!" zegt ze trots.
"Dat aanbod neem ik zeker aan!" zeg ik met een kleine lach.
We praatten nog een paar minuten voordat de professor binnenkwam en zijn keel schraapte om de aandacht van de klas te krijgen. Hij was een man van middelbare leeftijd met een bril met zwarte randen en peper-en-zoutkleurig haar. Hij deed me eigenlijk erg aan mijn vader denken, wat een golf van verdriet over me heen liet komen. Toen gebeurde er iets vreemds, ik keek op om aandacht te besteden en de professor keek me recht aan. Ik keek naar beide kanten van me om te zien of hij misschien naar iemand anders keek. Onze ogen ontmoetten elkaar voor een seconde en een verdrietige blik kwam over zijn gezicht, waardoor hij even stopte met spreken. Toen keek hij weg en was weer normaal.
"Wat was dat?" fluisterde Annie naar me. "Het leek alsof hij je recht aankeek. Ken je hem?"
"Nee." antwoordde ik, terwijl ik mijn hoofd schudde.
Ik was net zo verward, want de blik die hij me gaf was er een van verdriet, niet van herkenning. Maar waarom? Het was echt vreemd, maar de les ging verder alsof er niets vreemds was gebeurd. Hij sprak kort over wat hij hoopte dat we uit zijn les zouden halen, en deelde het semesterrooster uit. Ik bekeek het vluchtig en zag een sectie genaamd 'Klassieke Sprookjes, gebaseerd op waarheid?' Dat klinkt best interessant! Ik keek over enkele van de klassieke sprookjes en mijn ogen bleven hangen bij Roodkapje. Om de een of andere reden voelde ik me vreemd bij het bestuderen van een verhaal over een pratende wolf die mensen wil doden.
Mijn ouders hadden me verhalen verteld over de oorlog tussen mensen en weerwolven en hoe er verhalen over hen waren geschreven. Echter, ik denk niet dat dit specifieke verhaal was wat ze bedoelden. Ik ben er zeker van dat onze voorouders zulke verhalen niet amusant zouden vinden na het verleden dat ze hebben doorstaan. Mijn ouders hadden gezegd dat toen mensen ons soort ontdekten, ze niet aarzelden om ons te doden. We waren monsters, vervloekten, demonen voor hen. In die tijd dreef angst alle menselijke acties en veel van ons soort die onschuldig waren, werden niet gespaard. Ik vond deze verhalen eng als kind, maar mijn vader vertelde me dat het lessen voor ons waren, dat we moesten verbergen wie we zijn rond mensen.
Vaak dacht ik dat we niets te vrezen zouden hebben als we niet naar een menselijk gebied waren verhuisd en onze roedel hadden verlaten. Nu wenste ik dat mijn ouders eerlijker tegen me waren geweest en me hun reden voor vertrek hadden verteld. Ik was zo in gedachten verzonken terwijl ik naar mijn volgende les liep dat ik tegen iemand aan botste en op de grond viel. Boeken vielen naast me neer, en ik haastte me om ze op te rapen en aan de persoon te geven waar ik tegenaan was gelopen. Toen ik opkeek, zag ik een gezicht dat ik nog niet eerder had gezien, een knap gezicht bovendien!
"Het spijt me zo! Ik lette niet op!" zei ik snel.
"Het is oké, schatje, bots maar op elk moment tegen me aan!" zei de jongen met een grijns.
Oké...
"Oh, nou, echt nogmaals sorry. Doei!" zei ik terwijl ik weg wilde lopen, maar hij greep mijn arm en hield me tegen.
"Wacht! Wat is je naam?" vroeg hij geamuseerd.
Moet ik hem mijn echte naam geven? Beslissingen, beslissingen...
"Maya." gaf ik toe en vertelde het hem eerlijk.
"Leuk. Mijn naam is James! Ben je nieuw hier?" vroeg hij.
Ik draaide me meer naar hem toe en knikte zachtjes.
"Ik dacht al dat je nieuw was! Ik zou me zo'n mooi gezicht zeker herinneren als ik je eerder had gezien." zei hij weer grijnzend.
Waren alle jongens hier flirters?
"Bedankt." zei ik blozend en keek naar mijn schoenen.
Hij lachte een beetje.
"Hé James! Laat haar los!" Een stem klonk achter me.
Ik draaide me om en zag Tommy snel naar ons toe lopen.
"Ik zei, laat haar los." zei hij opnieuw in een diepere, dreigender toon.