Hoofdstuk 3
Phoenix
Ik stap door de deur en zie mijn vader met zijn nieuwe gezin in de woonkamer staan.
Mijn vader kijkt me van top tot teen aan, terwijl hij zijn gezicht vertrekt bij het zien van mijn uiterlijk. Ik weet niet wat hij had verwacht, ik draag niet zomaar een smoking bij me. En ik zou sowieso niet op mijn motor willen rijden met zo'n ding aan.
Als ik mijn nieuwe stiefmoeder en stiefzus bekijk, passen ze niet helemaal in het plaatje dat ik in mijn hoofd had. Ik had me voorgesteld dat ze chique, rijke en verwende trutten zouden zijn. Maar ze zien eruit als normale mensen.
Aan hun gezichten te zien, mogen ze me niet, wat te verwachten was. Ik weet zeker dat het beeld van mij al in hun hoofden is geschilderd.
Een delinquent. Een mislukkeling. De bad boy die niet naar papa's bevelen kon luisteren.
Ik leun tegen de deurpost en grijns naar mijn nieuwe kleine stiefzusje. Ze draagt een tanktop die haar grote borsten blootlegt en een spijkerbroek die als een tweede huid om haar heen zit. Mijn pik huilt bij het zien ervan.
Terwijl mijn ogen over haar heen glijden, vult angst haar ogen, wat een verlangen in me opwekt dat elke vijandigheid overtreft.
Misschien zal ik er toch van genieten om haar op meer dan één manier te vernietigen.
Papa gromt, en ik richt mijn aandacht lui op hem, terwijl ik met mijn ogen rol. "Leuk je weer te zien, papa," pers ik eruit, niet in staat het venijn in mijn woorden te verbergen.
Ik had Luke beloofd dat ik het zou proberen, maar hem weer zien maakt me alleen maar weer pissig.
"Christina, Selene, dit is mijn zoon, Phoenix," zegt papa met die commanderende stem die me op de zenuwen werkt. "Phoenix, begroet je nieuwe stiefmoeder en zus."
"Hoi, Phoenix," zegt Christina, klinkend meer nerveus dan wat anders.
Mijn stiefzus staart me alleen aan met grote, angstige ogen vol honing. Ze is behoorlijk heet voor een kleine omega. Ik gok dat ze iemand zoals ik niet aankan. Maar dat maakt me niet uit. Ik zou haar toch breken, gewoon voor de lol.
Ik plak de vriendelijkste glimlach die ik kan op mijn gezicht. "Selene, leuk je te ontmoeten," spin ik, terwijl ik mijn hand uitsteek.
Ze legt aarzelend de hare in de mijne, haar handen zijn zoveel kleiner dan ik me had voorgesteld. Ze is een klein ding, nietwaar? Ik toren makkelijk boven haar uit. Ik denk dat ze ongeveer 1 meter 60 moet zijn. Ik kan me voorstellen dat ze gymnastiek of cheerleading deed op de middelbare school.
Ik knijp mijn hand om de hare en breng die naar mijn lippen. Ze kijkt met angstige ogen toe, haar wangen rood van warmte. Doend alsof ik haar hand kus, kijk ik in haar ogen terwijl ik een van haar vingers neem en langzaam mijn tong eromheen draai.
Ze snakt naar adem, een lichte rilling gaat door haar heen die ik niet mis.
Verdomme. Wat een stout meisje. Ze vond het lekker.
Dit was nog maar het begin. Als ze nu al denkt dat ik de grote boze wolf ben, dan heeft ze nog niets gezien. Iets in mij schreeuwt dat ik haar moet verslinden, haar moet claimen. En wie ben ik om mezelf mijn eigen verlangens te ontzeggen?
"Phoenix!" blaft papa, en ik sleep mijn blik naar zijn woedende gezicht, terwijl ik langzaam haar hand laat zakken.
Ik grijns. Geweldig, ik heb hem zowel pissig gemaakt als een voorproefje van mijn nieuwe kleine obsessie gekregen.
Selene
Ik snak naar adem als Phoenix mijn vinger likt. Geweldig, mijn wangen branden van schaamte, en ik kan de vloeibare warmte in mijn ondergoed voelen. Zijn tong, warm en ruw, stuurt een schok van elektriciteit door me heen.
"Phoenix!" roept Philip, maar Phoenix neemt zijn tijd om mijn hand los te laten, met een sluwe glimlach op zijn lippen. Zijn donkere ogen boren zich in de mijne, en ik kijk van hem weg, terwijl ik een hap lucht neem. Maar alles wat ik inadem is zijn bedwelmende geur, een mengsel van leer en sandelhout.
Wat is er in hemelsnaam mis met mij? Ik kan niet aangetrokken zijn tot mijn stiefbroer!
Maar met zijn bad boy uitstraling, donker haar, ijzige blauwe ogen en middelmatige, ruige stoppelbaard, kan ik nauwelijks helder nadenken in zijn aanwezigheid. Ik denk dat ik hem letterlijk mijn leven zou laten verpesten en hem er nog voor zou bedanken; zo heet is hij.
Serieus, hoe heeft Philip hem gecreëerd? Er is nauwelijks enige gelijkenis behalve de angstaanjagende, Alpha-achtige uitstraling die ze beiden uitstralen terwijl ze recht voor mij en mijn moeder een stille stare down hebben. Het is alsof je twee stormen ziet botsen, elk probeert de ander te overmeesteren.
Terwijl ik nog steeds verwerk dat mijn stiefbroer mijn vinger in zijn mond stak, die nog steeds nat is van zijn speeksel, spreekt Philip op ferme toon.
"Phoenix, ik heb je alleen maar terug in de roedel toegelaten om één reden en één reden alleen. Ik campagneer voor de titel van Alpha Koning, en ik heb militaire steun nodig. Mij werd verteld dat je met de hoogste eer bent afgestudeerd van het trainingskamp. Dat zal mijn imago helpen en me aanhangers opleveren. Daarom moet je vanavond ook naar dit banket komen."
Phoenix' ogen flitsen zilver, en een gevaarlijke aura straalt van hem af. Hij grijpt een glas van de tafel, kijkt ernaar alsof het een slang is die zijn volgende maaltijd bespiedt, en gooit het tegen de muur.
Ik gil. Het geluid van brekend glas weerkaatst door de kamer, en scherven verspreiden zich overal, glinsterend als dodelijke confetti. Gelukkig raakt niemand gewond, maar het plotselinge geweld laat iedereen verbijsterd achter.
"Ik wist het," gromt Phoenix, terwijl hij zijn vader aankijkt. "Ik wist dat ik niets meer dan een verdomde pion voor je was. Voor een seconde dacht ik misschien dat je veranderd was, misschien heeft papa's kleine meisje je op magische wijze veranderd in een vader van het jaar. Maar nee, je bent nog steeds dezelfde, egoïstische klootzak waar ik twee jaar geleden van wegvluchtte."
"Phoenix, genoeg!" buldert Philip, terwijl hij zijn eigen dreigende aura uitstraalt die de kamer vult als een donkere wolk. Maar zijn zoon lijkt er totaal niet van onder de indruk. Sterker nog, het maakt hem alleen maar kwader. De spanning tussen hen is zo dik dat je er niet met een mes doorheen zou kunnen snijden.
Angst overspoelt me. Als zijn eigen Alpha hem niet eens kan controleren, wat gebeurt er dan als hij een van ons aanvalt? Niet dat ik denk dat hij dat zou doen, maar gezien de manier waarop zijn lichaam trilt van nauwelijks ingehouden woede, zou hij elk moment de controle kunnen verliezen en veranderen.
Een deel van mij wil hem troosten, terwijl het andere walgt van zijn agressieve gedrag. Hij is de zoon van een Alpha, en ik dacht dat mama zei dat hij twee hele jaren weg was op trainingskamp. Hebben ze hem daar niets geleerd over het beheersen van zijn emoties?
Net als het lijkt alsof de situatie uit de hand loopt en hij en Philip daadwerkelijk fysiek met elkaar in gevecht zullen raken, stormt Phoenix de kamer uit.