Hoofdstuk 3 Haar grootvader stuurde een vliegtuig om haar op te halen
Clara was helemaal in paniek, bang dat Catherine niet zou herstellen, dus zei ze: "Celeste, laten we later naar het winkelcentrum gaan om te ontspannen. Ik hoorde dat Quinn een nieuwe herfstcollectie heeft, en als we niet opschieten, missen we het."
Quinn's spullen waren altijd schreeuwend duur.
Clara dacht aan hoe Catherine afgesneden zou worden van al die hoogstaande voordelen, misschien zelfs vroeg opstaan om kippen te voeren en laat opblijven om voer te malen. Die gedachte maakte haar super blij.
Ze grijnsde, haar ogen vielen op de kerel bij de deur, en ze slaakte een dramatische zucht. "Oh, is dat Catherine's vader? Wat doet hij bij de deur?"
Iedereen draaide zich om om te kijken.
Daar stond een eenvoudige, eerlijke uitziende man van middelbare leeftijd, gekleed in een stoffig pak en modderige schoenen.
Deze man moest rechtstreeks van de kippenboerderij in het rustige platteland komen, waarschijnlijk had hij zelfs kippenpoep op zich. De familie Smith keek allemaal vol afkeer en deed een stap achteruit.
'Wat armoedig!' dacht Clara terwijl ze haar kin omhoog hief, vol zelfgenoegzaamheid. "Catherine, je staat voor een zware tijd! Jammer, ik hoopte dat je naar mijn bruiloft met Lucas zou komen."
Catherine wierp haar een lichte blik toe, met een vleugje medelijden in haar ogen. "Een fysieke ziekte kan genezen worden, maar een mentale niet."
'Met Lucas' gedrag, die de afgelopen twee maanden zes keer de afdeling infectieziekten heeft bezocht, gaat Clara het niet makkelijk krijgen als ze met hem trouwt,' dacht Catherine.
"Wat bedoel je daarmee?" zei Clara.
De dienstmeid zag dat Catherine op het punt stond te vertrekken met een gevoel van superioriteit, en naderde stilletjes met een teiltje water dat vies rook. "Catherine's mond is zo vuil, ze zou hem moeten wassen voordat ze vertrekt."
Het teiltje water stond op het punt over Catherine heen gegooid te worden, maar voordat Clara kon juichen, bewoog Catherine snel, greep de hand van de dienstmeid met enige kracht, en het hele teiltje water belandde op Oliver's gezin van drie!
Oliver stond daar, totaal geschokt!
Clara was doorweekt en vergat even te reageren!
Catherine klapte haar handen schoon en deed een stap achteruit. "Jullie moeten echt je mond wassen. Geen dank."
Celeste schreeuwde, "Catherine, ben je gek? Ga weg hier! Vanaf nu hebben we niets meer met je te maken!" 'Zo'n dochter is echt onopgevoed, verdraaid door de gedachte aan een zwaar leven!' dacht Celeste.
Catherine's ogen waren vol spot, en ze zei: "Jullie hebben me nooit als familie behandeld, dus is het niet grappig om dat te zeggen?"
Vorige maand, voordat de familie een volledige medische check-up had, kocht Celeste een huis voor Clara in Serenitia City. Toen dacht ze niet aan haar zogenaamde "biologische dochter" Catherine.
Celeste wist dat Catherine's woorden meer betekenis hadden, voelde zich schuldig of boos, en schreeuwde: "Ga gewoon weg. Ik wacht nog om Clara mee te nemen om herfstkleren te kopen. Jij ondankbare, onbeschofte meid."
Na dat gezegd te hebben, trok ze Oliver en Clara het huis in en sloeg onmiddellijk de deur dicht.
De man van middelbare leeftijd die buiten de tuin stond, keek naar de gesloten deur, voelde iets vreemds, en dacht.
'Oliver eiste dat alleen merkauto's het terrein van de familie Smith mochten betreden. Omdat mijn auto geen logo heeft, eiste de bewaker arrogant dat ik naar de villa-ingang zou lopen om iemand op te halen! De familie Smith mag dan enige status hebben in Serenitia City, maar hun gedrag is verre van vriendelijk, vol kleinzieligheid.' Hij schudde zijn hoofd, keek vol verwachting naar Catherine die naar hem toe liep, wilde haar gewoon zo snel mogelijk weghalen van het Smith landhuis, en zei: "Mevrouw, mijn auto staat buiten geparkeerd. Oliver zei dat alleen luxe auto's toegestaan zijn, dus loop alsjeblieft een stukje met me mee."
Catherine knikte en sprong in de auto bij de middelbare man, terwijl ze haar gordel omdeed.
"Ook al heb je een zus, jij bent nog steeds de enige dochter van de familie Windsor. Je opa, meneer Marcus Windsor, zei dat jouw mening de enige is die telt in onze familie, van niemand anders! Ik ben Dylan, de chauffeur. Iedereen is door het dolle heen dat je naar huis komt!" Dylan probeerde Catherine voor zich te winnen, terwijl hij oprecht sprak met een eenvoudige glimlach.
Bezorgd dat Catherine misschien van streek zou zijn, legde hij alles in detail uit.
Catherine trok een wenkbrauw op. 'De familie heeft zelfs een eigen chauffeur? Deze familie lijkt heel anders dan hoe Oliver het beschreef.'
Naar Dylan knikkend, zei Catherine kalm, "Bedankt dat je me hebt opgehaald. Laten we gaan."
Dylan was een beetje verbaasd, daarna een beetje verdwaasd. 'Eerste keer praten met Catherine, en het voelt zo ontspannen. Ze is echt een Windsor!'
Dylan grijnsde naar Catherine en zei, "Mevrouw, hou je goed vast! We hebben haast, dus we moeten een beetje opschieten."
"Oké."
De volgende seconde drukte Dylan op een knop in de auto.
De eenvoudige zwarte sedan veranderde snel, met een propeller die uit het zonnedak tevoorschijn kwam, en veranderde in een helikopter!
Toen het gevoel van gewichtloosheid toesloeg, bestuurde Dylan vaardig de helikopter de lucht in, en verdween snel!
Catherine was verbaasd.
Dylan grinnikte, "Heb ik je laten schrikken? Meneer Windsor wordt wagenziek, dus hebben ze deze kleine helikopter voor hem geregeld. Het is een beetje krap, ik hoop dat je het niet erg vindt!"
'Wagenziek, dus ze hebben een helikopter geregeld.' Catherine was verbijsterd.
"Ik herinner me, de amfibische technologie voor helikopters en auto's is pas vorige maand succesvol getest," zei Catherine.
Toen hij zag dat Catherine zo goed geïnformeerd was, werd Dylan enthousiast.
"Ja, het is pas vorige maand opgezet! Ik zat bij de luchtmacht voordat ik werd ontslagen, dus ben ik Marcus' chauffeur geworden."
Catherine dacht, 'Ik ken deze technologie omdat mijn scriptiegegevens vorige maand zijn verstuurd, en de juiste experimentele resultaten kwamen van die gegevens. Had niet verwacht zo snel een afgewerkt product te zien. Nog verrassender om het bij mijn eigen familie te zien. De familie Windsor is zeker niet gewoon.'
Catherine keek naar de wolken buiten het raam, de heldere blauwe lucht ongerept, en het Smith landhuis verdween snel uit haar zicht.
Gedurende de reis praatte Catherine niet veel. Behalve dat ze even op haar telefoon keek, was ze aan het krabbelen op een stuk papier.
Dylan, die een paar keer naar haar keek, merkte op dat ze een blanco stuk papier vasthield, en de pen in haar hand leek geen inkt meer te hebben.
Dylan fronste herhaaldelijk. 'De familie Smith heeft Catherine niet eens een werkende pen gegeven. Hoe blut zijn ze wel niet!'
Dylan sloeg met zijn hand op zijn voorhoofd en haalde een document uit zijn zak.
Zonder de kans om eerder de deur binnen te gaan, was hij vergeten de familie Smith het cadeau van de familie Windsor te geven. Dit document was een contract ter waarde van miljarden euro's, samen met netwerkmogelijkheden!
"Mevrouw, je ouders hebben een klein cadeau voorbereid voor de familie Smith, maar eerder... Wil je het hen opnieuw geven?" vroeg Dylan.
"Niet nodig. Ik heb ze al een cadeau gegeven. Vanaf nu heb ik niets meer met de familie Smith te maken."
'Ik vertel de waarheid. Hoe goed het cadeau ook is, het zou verspild zijn aan de familie Smith. Het cadeau dat ik gegeven heb is waardevol genoeg, slechts een paar stukjes papier!' dacht ze.
Dylan was verbaasd, daarna knikte hij. 'Catherine, die zo beleefd lijkt, kan zulke dingen zeggen, wat aangeeft dat de familie Smith haar niet goed heeft behandeld!'