7- Club Ambrosia- Deel 3
Grant
“Het lijkt erop dat papa lief cruciale informatie heeft weggelaten,” gromt Lucus. “Kom erachter waarom.”
“Komt in orde. En op basis van waar ze naartoe ging, was ze op weg naar een van de residentiële penthouses hier in het Marino Hotel & Suite. Ik stuur een foto naar Marco en kijk wat hij kan vinden,'' zeg ik, nieuwsgierig waarom ze daar was.
“Oke. Doei,” was alles wat Lucus zei voordat hij ophing. Zoals beloofd ga ik naar Marco om hem te vragen onze Principessa (Prinses) te onderzoeken in de hoop erachter te komen waarom ze daar was. Daarna draai ik me om en ga naar het kantoor voor de vermeende vergadering die ik had.
4 Uur Later
“Baas, ik heb de informatie die u vroeg,” zegt Marco terwijl hij mijn kantoor binnenloopt en me een dossier over onze Principessa (Prinses) overhandigt.
“Spreek,” zeg ik, mijn aandacht richtend op het dossier dat hij me gaf.
“Uit de beelden van de beveiligingscamera en de deurbediende blijkt dat ze daar was om een zekere mevrouw Angel Franco te bezoeken, die momenteel op de 10e verdieping verblijft,” antwoordt Marco, die wenste dat hij meer kon bieden maar dat niet kon.
“Heeft Matt gezegd waarom?” vraag ik.
“Nee,” was alles wat Marco zei.
Zuchtend gooi ik de map en de papieren op mijn bureau en laat ze verspreiden. Nou, twee kunnen dit spel spelen, Principessa (Prinses). Binnenkort zul je van ons zijn.
==================
Lucus
-Later die Dag-
Vandaag was lang. Na een ontmoeting met lokale leveranciers om aankomende zendingen te bespreken, ontdekte ik dat er een mol binnen hun groep zat. De persoon in hechtenis probeerde informatie door te geven aan een van de vele Griekse maffiafamilies. Geamuseerd keek ik langzaam toe hoe de leider van mijn leverancier, Declan, zijn mannen opdroeg de mol naar een van hun lokale hangouts te brengen. Dit zou leuk moeten worden, laten we zien hoe hij het nu probeert... zonder ogen of hoofd denk ik niet dat hij binnenkort nog informatie zal lekken.
Na de show zat ik nu hier op de achterbank van een van onze kogelvrije SUV's, terwijl deze langzaam stopte bij een van Grants bedrijven. Ons belangrijkste bedrijf, als je wilt, het Romano Imperium. Nog voordat we aankwamen, kwam Grant naar buiten met Marco in zijn kielzog, beide haastend naar het voertuig, Grant ging naast me zitten net toen de deur dichtging.
“Hé,” zegt hij. Zijn gezicht vertoont een gebrek aan slaap en zijn eens zo heldergroene ogen zijn wat doffer dan normaal. Zijn ravenzwarte haar is verward en een kleine vijf uur schaduw siert zijn eens zo scherpe kaaklijn.
“Moeilijke dag?” vraag ik. Hij was tenslotte mijn vriend en bloedbroeder. Dus het was niet moeilijk om te weten wanneer iets hem dwarszat of een van de anderen, aangezien we al een tijdje probeerden de zaken met de familie Moretti en hun dochter af te ronden.
“Hmmm,” is alles wat ik van Grant krijg, terwijl hij tegen de stoel leunt en zijn ogen sluit.
Vanavond zouden we Tony en Alex ontmoeten in een van onze clubs, Club Ambrosia. Het is een van onze favoriete clubs die we bezitten. Het personeel is geweldig en de VIP-lounge is magnifiek, alleen de elite krijgt toegang tot dat gebied. En hoewel onze club zo populair is, hebben we zelfs een RSVP-lijst en als je niet op de lijst staat, kom je er niet in.
Bovendien konden we allemaal wel wat ontspanning gebruiken. We hebben elkaar de laatste tijd niet veel gezien. Dus werd voorgesteld dat we vanavond uitgaan, aangezien deze idioten zichzelf niet lijken te kunnen redden. Maar om eerlijk te zijn, we zijn allemaal behoorlijk druk geweest met werk, en hoe pijnlijk het ook is om te zeggen, Marco heeft de laatste tijd veel doodlopende wegen gehad met onze Principessa (Prinses), haar leven is privé voor iedereen behalve haar familie. Met verhitte gemoederen en korte lontjes was iedereen op scherp om ons heen. Zoals het hoort. Want we zijn niet voor niets de top.
Alex echter, is het ergst. Zijn constante behoefte om iemand te vermoorden is bijna ondraaglijk geworden. Slechts een week geleden vermoordde hij veertien mensen gewoon omdat hij dat kon. Volslagen chaos. Toegegeven, geen van ons heeft met een andere vrouw geslapen sinds onze voorgestelde verloving met de dochter van meneer Moretti. Maar ik vrees dat als we het niet snel voor elkaar krijgen, de hele stad in gevaar zou kunnen zijn.
Kort daarna komen we aan bij Club Ambrosia. De grote flitsende lichten flitsen terwijl onze uitsmijter buiten bij de ingang staat, een clipboard in de hand. Een lijst met namen stevig erop terwijl een rij mensen wacht om binnen te komen.
De opwinding hangt in de lucht zodra we het voertuig verlaten, Alex en Tony komen vrijwel onmiddellijk naar ons toe, uit een tweede auto die kort na de onze was gearriveerd. Ons beveiligingsteam aan onze zijden terwijl we naar binnen lopen. De uitsmijter begroet ons met gebogen hoofd.
"Meneer Romano, meneer D’Amico, meneer Marino, meneer DeLuca. Uw VIP-plek wacht op u. Laat me u erheen brengen," glimlacht een serveerster terwijl ze ons naar de VIP-sectie leidt. Een blik op de serveerster en je kon zien dat ze klein was, misschien 1,60 meter zelfs met hakken. Maar ze deed altijd geweldig werk.
We banen ons een weg door de menigte, langzaam richting de trap die naar de VIP-sectie van de club leidt, de muziek bonkt terwijl de nacht voortduurt.
"Als je een moment hebt, Elise, zou je ons dan onze gebruikelijke drankjes kunnen brengen?" vraag ik net als we de trap oplopen. "Natuurlijk, meneer D’Amico," en daarmee gaat ze aan de slag. Een paar minuten later komt ze terug met onze favoriete drankjes.
Genietend van de sfeer, nemen we plaats in een van de banken en ontspannen, af en toe nippend van onze drankjes tot we plotseling stemmen horen die langzaam naar de VIP-lounge komen. Onze nieuwsgierigheid gewekt.
Plotseling hapt Grant naar adem. "JIJ!" roept hij uit. Bij de plotselinge beweging kijkt ze naar ons. Haar ogen worden groot. Die ogen. Mooi en hertachtig. Blauw-grijze ogen als een kalmte voor de storm terwijl de lichten van de club erin dansen. Haar zwoele lippen staan lichtjes open. Alsof ze ons niet had verwacht te zien. Goden, ik voel mijn geslacht al verharden als ik denk aan wat ik met haar mond zou doen. Kijken naar Grant, hij glimlacht.
"We ontmoeten elkaar weer, Principessa (Prinses)," zegt hij. Wacht even. Terwijl we haar verschijning opnemen, beseffen we het eindelijk. We hebben eindelijk onze verloofde gevonden.
================
Isabella
"We ontmoeten elkaar weer, Principessa (Prinses)." Daar is het weer. Die ene liefkozende term die me zowel irriteert als mijn hart sneller doet kloppen.
"Ik ben niet jouw Principessa (Prinses)," snauw ik, probeerend overal behalve naar hen te kijken - Ooh, de scène beneden ziet er mooi uit. Mijn wangen worden rood. Kom op Isabella, hou je in, ze zijn niet jouw verloofden.
Maar degene tegen wie ik vanochtend aanliep, trekt alleen een wenkbrauw op bij mijn reactie. Zijn weelderige lippen glimlachend, zijn verschijning adembenemend.
Mijn keel schrapend beweeg ik naar de zijkant met Angel en Caleb. Hun ogen boren zich in mijn rug alsof ze me proberen te bestuderen. Met moeite mezelf bij elkaar houdend, begint mijn lichaam warm te worden door die ogen. Die prachtige groene ogen. NEE, ik moet sterk blijven.
"Principessa (Prinses)." Een diepe, fluweelachtige stem weerklonk. Het horen van de stem doet me vrijwillig rillen en mijn slipje wordt vochtig.
"Kijk naar me, Principessa (Prinses)." De stem beveelt. Mijn ogen sluitend beweeg ik mijn lichaam, mijn ademhaling wordt zwaar. Wat gebeurt er met me? Dan voel ik het, een ruwe vinger die mijn kin aanraakt. Het is zacht maar stevig terwijl het langzaam mijn gezicht optilt. "Kijk naar me." De stem is nog steeds zacht maar ook krachtig. Gevoelens van verplichting doend, doe ik precies dat. Ik kijk.
Oh. Mijn. God. Daar voor me staat een prachtig kunstwerk. Mijn adem stokt, ik neem al hun kenmerken in me op. Het eerste dat ik opmerkte zijn hun ogen. Diep blauw, bijna zwart. Men zou er gemakkelijk in kunnen verdwalen als men niet oppast. Zijn gezicht is gebeeldhouwd, ik kan niet anders dan zijn kleine, getrimde baard opmerken, die zijn kaaklijn perfect omlijst. Vervolgens komt het haar, kort, blond met net genoeg bovenop om mee te spelen. Zacht, denk ik, met de drang om het aan te raken. De geur van sandelhout en bergamot raakt mijn zintuigen terwijl ik zijn mannenparfum ruik. Hij is duidelijk lang, lang net als sexy groene ogen, zeker 1,95 meter. Zijn maatpak past nauwsluitend over zijn al gebeeldhouwde spieren. Een paar tatoeages pieken net iets uit achter zijn witte overhemd. Een gouden Rolex prijkt mooi op zijn linkerhand terwijl metalen ringen tegen mijn huid rusten, me doen rillen. Gevaarlijke gedachten razen door mijn hoofd bij de gedachte aan wat hij met me zou kunnen doen als ik hem toelaat.