3- Engagement- Deel 2
Isabella
De rit naar Angels was relatief rustig, geen verkeer in de wijde omtrek, alleen brede lege wegen terwijl ik het nummer "Battlefield" van Jordin Sparks door de luidsprekers van mijn auto laat knallen.
“I never meant to start a war. You know I never wanna hurt you. Don’t even know what we’re fighting for” zing ik, zonder me druk te maken over wie me hoort, omdat ik echt van het nummer hou en het gevoel heb dat het bij me past, vooral gezien hoe de dingen thuis zijn gelopen.
Trommelend met mijn vingers blijf ik meezingen met de muziek terwijl ik langzaam mijn weg naar Angels vervolg, uiteindelijk rijdend naar een enorm gebouw. Eenmaal daar parkeer ik snel mijn auto, zet de motor uit en loop naar binnen.
“Hallo mevrouw Moretti, mevrouw Franco verwacht u,” begroet de portier me terwijl hij de deur voor me openhoudt.
“Dank je Matt,” glimlach ik terwijl ik naar binnen ga, mijn ogen raken nooit verveeld van de plek waar Angel woont, het lijkt een beetje op een chique hotel voor de elite.
“Graag gedaan,” is alles wat hij zegt terwijl hij terugkeert naar zijn post.
Glimlachend loop ik verder naar de lift, mijn telefoon pingt nogmaals. Ik reik naar mijn telefoon en zie dat het Angel is die me laat weten dat de deur open is. Onbewust van mijn omgeving bots ik tegen iets of iemand aan.
Oof, liep ik net tegen een muur? Verdomme.
Wacht even.
Schuddend met mijn hoofd realiseer ik me dat mijn vermeende muur geen muur is, maar een man. Een hele lange man. Mijn nek strekkend om te kijken, til ik snel mijn hoofd op om goed te kunnen zien. Vervloek mijn lengte van 1 meter 68.
“I-ik ben sorry, ik keek niet waar ik liep,” stotter ik.
Oh. mijn. GOD! Hoe kan mijn geluk nog slechter worden dan dit? Het zou illegaal moeten zijn voor deze man om zo verdomd knap te zijn.
Wacht, correctie, een GOD. Plots realiseer ik me dat ik niet beweeg. Adem ik nog? Ik moet wel... ik voel mijn hart nog kloppen wat betekent dat ik een pols heb... maar die prachtige groene ogen, helder als smaragden. Goden... Als ik nu moet sterven, laat hem dan mijn utopie zijn. Hoge jukbeenderen, gebeeldhouwde kaaklijn, een gladgeschoren gezicht, aangenaam volle lippen die smeken om gekust te worden, een klein neusje en weelderig ravenzwart haar dat vraagt om aangeraakt te worden. Hij was duidelijk ongeveer 1 meter 88, misschien 1 meter 90, gekleed in een smetteloos wit overhemd en op maat gemaakte blauwe broek, zijn colbert over zijn schouder geslagen, zijn zeer brede schouders terwijl het overhemd strak om zijn goed gedefinieerde borst zat. Heerlijk! Denk ik terwijl ik bijna kwijl.
“Maak je geen zorgen, Piccolo (Kleintje),” lacht de man. Geamuseerd door mijn uitdrukking en het beetje kwijl dat ontsnapte. Verdomme! Zelfs zijn stem klinkt dodelijk sexy! Alsjeblieft, iemand knijp me, voordat ik hier ter plekke klaarkom.
“Eh... Ik ben niet klein, maar ik ben echt sorry dat ik tegen je aanliep,” zeg ik snel terwijl ik de knappe man probeer te ontwijken, hopend dat hij mijn blos niet ziet die langzaam mijn gezicht rood kleurt terwijl ik naar de lift loop, mijn rug nog steeds naar hem toe net voordat ik naar binnen ga zodra deze opengaat.
===============
Grant
“Ik ga het je niet nog een keer vragen, wie de fuck heeft je gestuurd?” vraagt Lucus bijna kalm terwijl hij naar de man kijkt die we vastgebonden hebben in ons onderduikadres, een verlaten pakhuis dat recentelijk op naam van D’Amico is gekocht om nieuwsgierige ogen weg te houden.
Want als er één ding is dat je moet weten over Lucus, is het hoe hij zich gedraagt als hij kalm is, zoals nu, dan moet je leren hem te vrezen, vooral als je je leven waardeert. Want als hij boos wordt, is hij de meest sadistische klootzak die je ooit zult ontmoeten.
Wat betreft het opgroeien, waren we altijd met z’n vieren: Lucus, Alex, Tony en ik. Samen groeiden we op en deden we alles samen en ik bedoel letterlijk alles. Zelfs op school probeerde Lucus altijd de baas te zijn. De beschermer, altijd ons beschermend tegen pesten of het worden van iemands persoonlijke boksbal. Toen we ouder werden, begonnen we snel met bodybuilding, spieren toevoegend aan onze al fitte lichamen. We namen ook vechtlessen zodat we elkaar altijd konden beschermen, waardoor we in plaats van de prooi, de jager werden.
Natuurlijk, met het soort werk dat wij doen, zou ik zonder aarzelen mijn leven op het spel zetten. Want als broeders hebben we ons deel van het bloed gedeeld, wat de eed van een bloedverbond is. Vanaf daar begonnen we snel ons imperium op te bouwen. Lucus was de spierkracht van de groep. Dan is er Tony, Tony wordt beschouwd als onze ogen en oren van de groep, omdat hij al onze beveiliging in de gaten houdt. Vervolgens hebben we Alex, onze persoonlijk getrainde moordenaar. Onze huurmoordenaar, als je wilt. Want als hij eenmaal begint, stopt hij niet totdat hij klaar is.
En dan zijn er natuurlijk de onbenullige dingen waar Lucus en ik ons mee bezighielden. Dingen zoals drugs en klusjes, die snel uitbreidden dankzij Lucus' familie. Natuurlijk, als enige erfgenaam van het D’Amico-imperium had dat zijn voordelen, maar zijn familie liet hem altijd zijn deel van de rijkdom verdienen. Uiteindelijk gingen ze het hem niet zomaar geven. Net als bij ons. Dus om een punt te bewijzen, bleven we verdienen wat van ons was.
Lucus richtte zich op het maffiagedeelte van het bedrijf, terwijl ik me daarentegen richtte op het opbouwen van het imperium. We gebruikten het geld dat we van de maffia verdienden om onze andere bedrijven nog meer te financieren. Momenteel bezitten we 10 hotels, 5 restaurants, 5 clubs en meerdere kantoorgebouwen over de hele wereld, inclusief een paar penthouses. En alsof dat de zaken niet veranderde, deelden we zelfs onze vrouwen.
Op dat moment klinkt er een schreeuw. Knikkend kijkt Lucus naar Dominic, een van onze persoonlijke lijfwachten, terwijl hij een mes in de bovenkant van zijn dijbeen steekt. Tranen stromen nu over het gezicht van de man terwijl de pijn begint toe te nemen.
“NOG EEN KEER. Wie.de.FUCK.heeft.jou.gestuurd?” herhaalt Lucus. Elk woord vol belofte van meer pijn. Onze verrader, Shane, krimpt ineen van de pijn terwijl hij begint te beven. Zijn gezicht bedekt met bloed, zijn neus gebroken en een van zijn ogen gezwollen door de klappen. Zijn kleren natuurlijk aan flarden. Momenteel mist hij een vinger en een paar tanden, maar hij ademt nog steeds.
“P-p-please. I-ik h-had geen k-keuze. Ze zeiden dat ze mijn familie zouden d-doden” stottert Shane.
“Hmm, is dat zo?” vraagt Lucus. Pauzerend, om het allemaal te laten bezinken. “Je bedoelt.. Deze familie?” Met een knip van zijn vingers roept Lucus meer mannen die langzaam een vrouw en een kind binnen slepen, beide gebonden en gekneveld zonder kans om te ontsnappen. Ze worden in de richting van Shane gegooid zodra ze dichtbij komen.
Worstelend in zijn boeien, smeekt Shane ons om hen te laten gaan. Een stille kreet van zijn vrouw vult de lucht terwijl ze haar man aankijkt. Haar make-up nu uitgelopen door de tranen die haar wangen bevlekken, zijn zoon gebogen van schaamte. Lucus trekt een stoel naar zich toe en gaat zitten. Zijn benen wijd gespreid, terwijl zijn armen gekruist op zijn borst liggen. Zijn aura nu plotseling donker en dominant.
“Je hebt een grote fout gemaakt, Shane. Je hebt tegen ons gelogen en die Italiaanse en Griekse klootzakken verteld over een zeer belangrijke zending van mij, waardoor ik miljoenen dollars kwijt ben. Je beweert dat je het voor je familie deed, maar het is ons tegen wie je ze had moeten beschermen.” Jankend probeert Shane nog te smeken voordat hij door Dominic wordt gekneveld.
“GRANT” roept Lucus.
“Ja?” antwoordde ik.
“Wat denk je dat we met hen moeten doen?” vraagt Lucus, terwijl zijn ogen op mij rusten.
“Hmm,” overweeg ik, mijn ogen gericht op de jongen en de vrouw. “De jongen ziet er sterk uit en met de juiste training kan hij erg nuttig voor ons zijn. Hij lijkt ongeveer 17, misschien 18? Hij kan worden getraind als bewaker. Wat betreft de vrouw, zij kan ook nuttig zijn... Misschien als huishoudster terwijl ze haar schuld aan ons afwerkt.”
Dan, alsof het gepland was, trilt mijn telefoon. Zuchtend kijk ik naar de berichten.
“Yo, ik moet gaan, ik heb net een bericht van het kantoor gekregen. Weer een van die idiote sponsors die willen zien of we hen willen helpen met hun stomme project.”
“Hmmm,” bromt Lucus. “We hadden hen de eerste keer al moeten afwijzen. Helaas werken die zakelijke sponsors in ons voordeel, dus we hebben ze nodig. Jij gaat het regelen... dat is jouw expertise. TONY! Bel Victor, laat hem en zijn team klaarstaan voor de training. Zorg dat ze weten voor wie ze werken.” Hij gebaart plotseling naar de vrouw en het kind. Dan, zo snel als hij kan, trekt hij een pistool en schiet Shane recht tussen de ogen.
Wijzend naar de bewakers die tegen de muur staan, roept hij. “Ruim dit op! Verwijder het lichaam.”