Mam, de Miljardair Vader Stelt Jou de Vraag!

Hoofdstuk 3 Lauren's Maid

Jasper kon zijn opwinding nauwelijks bedwingen. Hij probeerde zijn stem te verzachten en hield Lauren voorzichtig in zijn armen. "Hé, waar is je moeder? Waar is ze heen gegaan?"

"Waar is mama heen gegaan?" Lauren kantelde haar hoofd en knipperde met haar ogen. "Lauren weet het niet!"

Jasper haalde diep adem. "Brave kinderen mogen niet liegen, vooral niet tegen hun papa, begrepen?"

"Maar Lauren weet het echt niet. Wil papa dat een braaf kind liegt?"

Jasper pauzeerde even. "Goed dan, wat weet je wel?"

Lauren flitste een zoete glimlach. "Ik weet dat ik niet moet liegen."

Dichtbij probeerde de assistent van de CEO, Ryan, zo goed mogelijk in de muur op te gaan, in de hoop onopgemerkt te blijven. 'Wordt de baas in de maling genomen door een zesjarige?' dacht hij.

Jasper gaf hem plotseling een koude blik en vroeg: "Hoe gaat het met het onderzoek?"

Ryan ging onmiddellijk rechtop staan. "De afdeling Informatiebeveiliging heeft ontdekt dat het bewakingssysteem rond het bedrijf vanmorgen is gehackt. De beelden zijn beschadigd en alle eerdere opnames zijn verwijderd, en..."

Jasper fronste. "En wat nog meer?"

"De hacker heeft een bericht in het systeem achtergelaten." Ryan keek naar Jasper's uitdrukking, onzeker of hij het hardop moest voorlezen.

"Zeg het maar gewoon. Ik betaal je niet om raadspelletjes te spelen."

Ryan zette zijn tanden op elkaar, sloot zijn ogen en las nerveus voor: "Smeerlap!"

Oorspronkelijk leek het alsof de hackeraanval en Laurens verschijning met elkaar verbonden waren, maar nu leek het duidelijk dat dit geen toeval was. Maar wie zou dit gedaan kunnen hebben?

Lauren, die had zitten glimlachen, werd boos toen ze zag dat Jasper haar aanstaarde zonder iets te zeggen. Ze legde haar knuffelbeer opzij en haar schattige gezichtje blies op. "Papa, ik wil hier niet meer blijven!"

Jasper haalde diep adem en wenkte Ryan. "Ryan, breng Lauren terug naar de villa en zorg ervoor dat de bedienden goed voor haar zorgen."

Lauren werd nog bozer en hief haar kleine vuist op om zachtjes op Jasper's borst te slaan. "Ik ben prinses Lauren, niet zomaar Lauren! Ik wil niet dat iemand anders voor me zorgt. Ik wil het niet. De tv zei dat veel bedienden stiekem de kinderen thuis pesten. Ik wil niet gepest worden!"

Jasper, die geen idee had hoe hij met kinderen om moest gaan, hield het zachte meisje vast en voelde zich een beetje hulpeloos. "Wat wil je dan?"

"Ik wil zelf kiezen!"

Jasper had geen andere keuze dan haar neer te zetten. "Goed, wat je maar wilt. Ryan, breng haar terug."

Ryan keek naar Jasper, toen naar het kleine meisje op de vloer die bijna precies op Jasper leek, en zuchtte zachtjes. "Ik laat de onderzoeksresultaten hier achter."

"Oke," antwoordde Jasper.

Echter, minder dan een half uur later belde Ryan opnieuw, zijn stem hulpeloos en zielig, "Meneer Foster, de kleine prinses is niet tevreden met een van de bedienden in de villa en wil vervangers."

Jasper wreef over zijn slapen. In de afgelopen half uur had hij persoonlijk de bewakingsbeelden gecontroleerd, niet alleen in de buurt maar zelfs in de omliggende wijken waar hij toegang toe had. Het leek alsof Laurens aanwezigheid opzettelijk was gewist, zonder een spoor achter te laten.

Hij kon de bedoelingen van de persoon achter dit alles niet begrijpen, noch kon hij bepalen waarom Lauren naar hem was gestuurd. Maar zij was zijn en Adeline's dochter.

Zou Adeline hierachter zitten? Ze kwam zelf niet opdagen, maar stuurde in plaats daarvan Lauren. Wat probeerde ze te doen?

Jaspers stem werd koud. "Huur dan nieuwe mensen in totdat ze tevreden is. En ook," hij fronste, "laat haar de villa niet alleen verlaten."

Ryan was even verbijsterd, maar begreep snel de boodschap en antwoordde serieus, "Begrepen."

Hij wierp een blik op de mooie en nobele Lauren naast hem, zuchtend inwendig. Jasper was koud tegen iedereen, maar hij leek Lauren alles te geven wat ze wilde. Na vijf jaar met Jasper te hebben gewerkt, dacht Ryan dat dit moest zijn wat ze een "dochter-vereerder" noemen.

Adeline was nog steeds een beetje verdwaasd toen ze bij Blue Bay aankwam.

Waarschijnlijk omdat Ryan hen van tevoren had geïnformeerd, kwam er meteen een bediende om haar te begeleiden zodra ze uit de auto stapte. Adeline bedankte hen en volgde stilletjes.

Het zonlicht was precies goed, warm en geruststellend op haar huid. Adeline kneep haar ogen samen en kon het niet laten om zorgvuldig om zich heen te kijken.

Het leek alsof de tijd alles in de villa had stilgezet. De bloemen en bladeren waren nog steeds weelderig, het decor en de meubels waren zoals ze zich herinnerde, alleen de groei van de bomen markeerde de zes jaar die ze niet had gezien.

Bij deze gedachte vroeg ze zachtjes, "Um, mag ik vragen wie de kleine prinses is?"

De bediende was verbaasd, hun stem trilde lichtjes. "Ze is de dochter van meneer Jasper Foster."

Adeline was verbijsterd en voelde een golf van emoties die haar bijna overweldigde.

Jaspers dochter? Voor de wereld was Jaspers vrouw, Adeline, zes jaar geleden omgekomen bij een auto-ongeluk. In werkelijkheid was ze al zes hele jaren weg van Jasper.

Zes jaar—hoeveel van zulke jaren heeft iemand in een leven? Jasper had haar destijds al verraden, dus het leek alleen maar logisch dat hij nu een kind zou hebben.

Maar Adeline voelde nog steeds een mix van emoties die ze niet helemaal kon plaatsen—was het verdriet of woede? Terwijl ze de woonkamer binnenliep, ving ze een glimp van zichzelf op in de spiegeling van het glas.

Ze was mooi, alsof ze door God zelf was gebeeldhouwd. Na top plastisch chirurgen haar hadden getransformeerd, was alles van Adeline Collins achtergelaten in dat mislukte huwelijk. Ze had haar achternaam opgegeven, alleen de naam Adeline behouden.

In haar verdoving hoorde ze iemand roepen, "Kleine prinses, de persoon die je hebt gevraagd is hier!"

Adeline was nieuwsgierig geweest naar deze mysterieuze kleine prinses en keek in de richting van de stem.

Een pluizig klein hoofdje kwam tevoorschijn van achter de bank, gevolgd door een mooi klein meisje in een roze prinsessenjurk. Ze hield een knuffelbeer vast en glimlachte naar Adeline.

Adeline was onmiddellijk verbluft. De kleine prinses van Blue Bay was Lauren?