Mam, de Miljardair Vader Stelt Jou de Vraag!

Hoofdstuk 2 Een telefoontje van Blue Bay

Bennett bleef kalm en nestelde zich in Adeline's armen. "Lauren bleef gisteravond laat op om tekenfilms te kijken. Ze ging na het ontbijt weer naar bed."

Adeline zuchtte eindelijk opgelucht. "Goed dan."

Haar "kleine deugniet" veroorzaakte zelden echt problemen, wat Adeline zowel trots als een beetje schuldig maakte. Bennett sprong van het bed en rende naar de woonkamer, terugkomend met een warm ontbijt. "Mam, eet op! Als je nog langer wacht, kom je te laat!"

Adeline nam het ontbijt aan, een beetje verrast. "Wat?"

Bennett's ogen glinsterden terwijl hij weer op het bed klom, grijnzend. "Mam, ik heb je cv verstuurd. Het is een baan waarvan ik weet dat je die geweldig zult doen!"

Adeline fronste lichtjes. Ze was nog geen week terug in het land en verbleef in een woning die haar vriendin Violet Wood voor haar had geregeld. Voordat ze terugkwam, had ze Violet gevraagd of ze haar bij de Foster Group kon binnenkrijgen. Maar helaas, er waren geen vacatures bij de Foster Group.

Adeline maakte zich er behoorlijk zorgen over. Violet, die haar situatie kende, stelde voor: "Je hebt altijd in het buitenland in juweelontwerp gewerkt. Laat me kijken of er andere banen voor je zijn. Er moeten bedrijven in Radiance Springs zijn die beter bij je passen dan de Foster Group."

Maar Adeline was koppig en wilde niet toegeven. Ze dacht er zelfs over om een schoonmaakbaan bij de Foster Group aan te nemen, gewoon om binnen te komen.

Voordat ze haar plan kon uitvoeren, liet Bennett de bom vallen. Ze zuchtte, "Bennett, je weet waarom mama terug is gekomen..."

Voordat ze haar zin kon afmaken, ging haar telefoon.

"Is dit mevrouw Wilson? U bent uitgekozen door onze kleine prinses. Meld u zich alstublieft onmiddellijk bij Blue Bay."

Adeline pauzeerde en vroeg toen, "Blue Bay, zoals in de Blue Bay van de Foster Group?"

"Ja, de Blue Bay van meneer Foster. Schiet op, onze kleine prinses heeft iemand nodig die voor haar zorgt!"

Het gesprek eindigde. Adeline draaide zich om naar Bennett, die straalde, en woelde door zijn haar. "Is dit de baan die je voor mij hebt gevonden?"

Het moest wel haar slimme Bennett zijn, die zag dat ze zich zorgen maakte over werk en in het systeem van de Foster Group had gehackt, haar cv erin had gesmokkeld en haar op de een of andere manier had laten uitkiezen.

Adeline was ontroerd maar ook bezorgd over zijn risicovolle actie. De Foster Group was een groot bedrijf met een serieuze beveiligingsteam. Als Bennett gepakt zou worden, zou dat een grote puinhoop worden.

"Mam, hou op met mijn haar in de war maken!" protesteerde Bennett. "Je moet je klaarmaken voor werk!"

Met Bennett's herinnering kalmeerde Adeline. Zijn verrassing was als een droom die uitkwam. Uiteindelijk was Adeline teruggekomen voor Jasper.

Nu was het veel gemakkelijker om Jasper's huis binnen te komen dan hem bij het hoofdkantoor van de Foster Group te bereiken. Maar wie was deze kleine prinses? Waarom had ze nog nooit van haar gehoord?

Adeline's hoofd tolde. Ze had haar huiswerk over Jasper gedaan en alle officiële aankondigingen van de Foster Group doorgespit, maar er was geen sprake van dit mysterieuze meisje.

Deze onverwachte wending was zowel een gouden kans om dichter bij Jasper te komen als een bron van angst.

Bennett merkte haar aarzeling op en gaf haar een kus op haar wang. "Maak je geen zorgen, mam. Ze zullen van je houden. Succes op je werk. Ik zorg voor Lauren en zorg ervoor dat je je geen zorgen hoeft te maken!"

Adeline glimlachte, zich een beetje hulpeloos voelend. Ze zou de dingen gewoon moeten nemen zoals ze kwamen.

Een uur eerder, bij de Foster Group.

In het normaal gesproken rustige kantoor van de president vulde het geluid van het gelach van een klein meisje de lucht.

Jasper stond bij het raam van vloer tot plafond, met een vers geprinte DNA-testuitslag in zijn hand, en keek uit over de stad beneden.

Een match van 99,9%. Geen twijfel mogelijk, het kleine meisje dat was opgedoken was zijn biologische dochter.

Maar behalve Adeline Collins had hij geen andere vrouw gehad, en Adeline was verondersteld zes jaar geleden bij een auto-ongeluk te zijn omgekomen, haar lichaam werd nooit gevonden.

Wacht, er werd geen lichaam gevonden. Jasper's blik schoot naar het kleine meisje dat op de bank naar tekenfilms keek.

Lauren lag opgerold op de bank, knuffelde een pluchen beer en was verdiept in de vrolijke tekenfilmfiguren op het scherm. Toen ze merkte dat Jasper naar haar keek, schonk ze hem een lieve glimlach. "Papa."

Het zicht deed Jaspers hart een slag overslaan. Hij liep naar haar toe en ging naast Lauren zitten. "Hoe heet je?"

Lauren, geïrriteerd door de onderbreking, pruilde. "Ik ben prinses Lauren!"

"Hoe oud ben je?"

Lauren keek op met haar heldere ogen en glimlachte, terwijl ze zes vingers omhoog hield. "Ik ben zes jaar oud!"

Jasper verstijfde, alsof iemand op de pauzeknop had gedrukt. Hij herinnerde zich die dag zes jaar geleden nog levendig. Hij had net een vergadering verlaten toen zijn assistent naar hem toe snelde. "Meneer Foster, mevrouw Foster heeft een ongeluk gehad."

Jasper, koud als ijs, stopte niet met lopen. "Wat is er deze keer met haar gebeurd?"

"Mevrouw Foster is aangereden door een auto en in zee gevallen. Het reddingsteam kon haar lichaam niet vinden. Ze is waarschijnlijk..."

Op dat moment ging Jaspers telefoon. Het was het ziekenhuis. "Meneer Foster, gefeliciteerd. Mevrouw Foster kwam vandaag voor een controle en ontdekte dat ze meer dan drie maanden zwanger is."

Het voelde alsof het gisteren was gebeurd, de herinneringen nog vers.

Hij had talloze keren onderzoek gedaan en mensen een maand lang de zee laten doorzoeken, maar ze vonden Adeline's lichaam nooit. Pijn en spijt hadden hem zes jaar lang achtervolgd.

Maar nu claimde dit kind, dat zijn eigen vlees en bloed was, zes jaar oud te zijn. Als Adeline niet was omgekomen bij dat auto-ongeluk, zou hun kind inderdaad zes jaar oud zijn.

Hij geloofde niet in toeval. Dus zou het kunnen dat Adeline niet was omgekomen bij dat auto-ongeluk zes jaar geleden?

Jasper's ogen lichtten op van opwinding. Als Adeline niet was gestorven en ergens heen was gegaan waar hij haar niet kon vinden, en hun kind had gebaard, dan viel alles op zijn plaats.