Hoofdstuk 3
ELLA
De volgende dag word ik wakker van Mia's geschreeuw.
"Stop! Ik wil slapen," grom ik.
"Wil jij slapen? Na alles wat je hebt gedaan?" zei ze.
Ik open mijn ogen om naar haar te kijken en ze lijkt boos.
"Waarom?"
"Echt? Weet je het niet?"
"Het was een ongeluk. Kun je alsjeblieft stoppen?" Ik begon geïrriteerd te raken door haar.
"Meid, je hebt de Alpha gisteren afgewezen!"
"Nee, dat heb ik niet."
"Ja, dat heb je wel! Je liet hem bevriezen en je liet hem achter in het bos. Hij maakte Blake en Cole midden in de nacht wakker om hem te helpen je te zoeken."
"Hij hoorde daar niet te zijn. Was jullie ceremonie eerder afgelopen?" Ik probeerde van onderwerp te veranderen.
"Nee, hij verdween van het feest na de ceremonie."
"Er is geen reden om in paniek te raken. Hij zal me nooit vinden met de ketting die ik draag."
"Je moet voorzichtig zijn, nu weet hij dat hij een mate heeft en hij zal nooit stoppen met zoeken."
Ik knik en sta op om me aan te kleden terwijl Mia op me wacht om te gaan ontbijten.
Als we daar aankomen, vinden we Olivia alleen zitten.
"Goedemorgen, waar is iedereen?" vraag ik haar.
"Hoi, ze gingen rond het territorium kijken."
"Voor Jonathan's mate," maak ik haar zin af en ze kijkt geschokt.
"Ik heb het haar verteld," zei Mia. Ze knikt en we beginnen aan ons ontbijt.
We zullen voorlopig niet gaan rennen.
Dit is jouw schuld. Ik rol met mijn ogen naar mijn wolf.
Ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik doe dit omdat het de veiligste manier is. Ik ben hier twee dagen en mijn plan om voor hem te verbergen is al mislukt. Ik moet voorzichtiger zijn.
Maar je genoot van zijn reactie.
Ja, ik had niet verwacht dat hij zo blij zou zijn om ons te zien.
Terwijl ik met mijn wolf praatte, sloeg Mia tegen mijn been onder de tafel. Ze had waarschijnlijk gemerkt dat ik was afgedwaald en miste wat Olivia me vroeg.
"Sorry, ik dacht aan iets," lieg ik.
"Ik vroeg of je naar de stad wilt gaan om te winkelen."
"Ik sla deze keer over. Ik ben geen grote fan van winkelen, jullie kunnen zonder mij gaan." Ze stemden beiden in en vertrokken om zich klaar te maken om te vertrekken.
Ik besluit een wandeling te maken, helaas, voordat ik de eetkamer verlaat, komen drie meisjes die zich hebben opgedoft mijn kant op, de blonde stopt voor me.
"Mens," zei ze met een walgelijke blik.
"Ja, dat ben ik," zei ik terwijl ik haar recht in de ogen keek, ik ben niet bang, ik ken dit soort meisjes die overal slapen maar al te goed.
"Je hoort hier niet, mens."
"Wie zegt dat?" antwoord ik haar met een glimlach.
"Let op je toon. Weet je wel wie ik ben?"
"De roedel slet?" zei ik tegen haar en haar ogen werden zwart. Een paar seconden later slaat ze me in het gezicht, maar ik slaag erin stil te blijven staan. Ik voel nu mijn wolf naar voren komen.
"Ik ben de toekomstige Luna!" schreeuwde ze.
Ze is wat? gromde mijn wolf. Ik kijk onmiddellijk naar beneden omdat ik zeker weet dat mijn ogen nu een fel babyblauwe kleur hebben.
"Zie je dat meiden, ze buigt al," ze lachen me uit en ik probeer met al mijn wilskracht mijn wolf te kalmeren die bezitterig wordt over haar mate.
"Wat de fuck? Het wordt koud," zegt een van haar vriendinnen.
"Wat gebeurt hier?" Ik kijk onmiddellijk op en zie een woedende Jonathan. Zijn stem doet ons allemaal stil zijn en naar hem kijken.
Oh mijn god, hij draagt geen shirt en alles wat ik kan zien is zijn gebruinde huid en zijn sixpack. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik voel mijn haren op mijn rug rechtop staan.
De blonde barbie loopt naar hem toe en begint hem aan zijn arm aan te raken, alles wat ik zie is rood en ik voel mijn wolf naar buiten willen komen. Ik verbreek het oogcontact en kijk trillend van woede naar beneden.
"Jonathan, zij begon," hoorde ik haar stem en ze maakt me met elke seconde bozer.
"JIJ! ERAF!" schreeuwt hij en ik begin het roedelhuis uit te rennen. Ik draai mijn hoofd maar voor een seconde en ik zag die slet naar hem glimlachen.
Nu sta ik buiten het roedelhuis en begin ik te rennen om mijn zenuwen te kalmeren, ik kan niet geloven wat er is gebeurd. Hij heeft me eruit gegooid en hij liet haar hem aanraken. Wat is er mis met hem? Gisteren was hij opgewonden dat hij me had gevonden en nu laat hij iemand anders over hem kwijlen.
En jij? Wat denk je dat je aan het doen bent?
Hij is van mij gromt ze.
Meisje, we moeten een laag profiel houden, je weet dat ze je niet kunnen voelen maar ze kunnen je door mijn ogen zien en wat de fuck? Waarom heb je onze kracht gebruikt?
Ze blokkeert onze link nog steeds pissig.
Waarom kon mijn moeder deze ketting niet mijn wolf 100% laten verdwijnen, ik kan me nog steeds herinneren de eerste keer dat ik begreep dat ze mijn oogkleur konden zien veranderen. Mia schreeuwde zo hard en toen deed ze alsof ze flauwviel om alle ogen op haar te richten, we lachen nog steeds elke keer als we aan deze dag denken.
Ik vind een open plek en ga onder een boom zitten, het uitzicht was ongelooflijk maar alles wordt wazig als mijn tranen beginnen te vallen. Mijn leven is waardeloos maar ik moet sterk zijn. Ik moet leren mijn wolf beter te beheersen, ik weet zeker dat ik dit soort situaties vaker zal meemaken.
Ik merkte niet hoeveel uren er verstreken waren. Ik stond op en begon terug te lopen. Toen ik klaar was om de deur te openen, kwam Blake naar buiten rennen.
"Hoi Blake"
"Ella, je bent hier!"
"Waarom? Wat is er gebeurd?"
"Mia was naar je op zoek, ze kon je nergens vinden."
"Ik ging even rennen." Oké, nu klinkt dat raar en hij kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan.
"Je weet wel... om in vorm te blijven." verbeter ik mezelf.
"Oké"
"Waar is ze?"
"Ik zal haar nu via de geestelijke link laten weten dat ze moet komen."
"Vertel haar dat ik in mijn kamer zal zijn." Hij knikt en ik draai me om om naar mijn kamer te gaan.
De deur gaat open en zowel Olivia als Mia komen binnen.
"Heb je ooit gehoord van kloppen?"
"Hou je mond, waar ben je geweest?"
"Ik ging even rennen." leg ik nogmaals uit.
"De hele dag?" schreeuwt Olivia.
Ik haal diep adem en denk na of ik hen wil vertellen over de blonde barbie.
"Voor jouw informatie, de laatste keer dat iemand je zag was bij het ontbijt en je was aan het ruziën." vertelde Mia me. Oké, dus ze weten wat er is gebeurd.
"Ik vocht niet, Mia, ze beledigde me gewoon en daarna kwam Jonathan en hij gooide me eruit."
"Het was Claire en haar vrienden, toch?" vroeg Olivia me.
"We hebben ons niet voorgesteld." lach ik. "Maar als je bedoelt een meisje met nep blond haar en weinig kleren aan, ja dat was zij."
"Die trut! Neem niets persoonlijk van wat ze zegt, ze is zo tegen iedereen."
"Ze vertelde me dat ze de toekomstige Luna is."
"Wat?" gromde Mia. Ik schraapte mijn keel om haar te laten stoppen.
"Nee, zij is niet onze toekomstige Luna. Wie wil zo'n gekke trut als Luna? Ja, ze heeft een paar keer met Jonathan geslapen, maar hij zal haar nooit kiezen." Olivia's woorden doen mijn hart in mijn borst zakken. Het is normaal voor mannelijke wolven om rond te slapen voordat ze hun metgezellen vinden, maar ik kan me mijn metgezel niet voorstellen met een andere vrouw.
"Ik denk dat hij haar leuk vindt." probeerde ik te zeggen.
"Wie? Jonathan? Oh kom op, ik weet zeker dat hij dat niet doet. Je weet dat er geruchten gaan dat ze al een paar maanden niet met hem heeft geslapen, maar ze denkt nog steeds dat ze zijn gekozen metgezel zal zijn." antwoordde Olivia.
Mijn wolf jankt, en ik probeer haar te troosten, maar ze heeft pijn net als ik, stomme metgezelband.
"Ella?" Ik draai me om en zie beide meisjes naar me kijken.
"Meisje, je lijkt weer weg te dromen." vertelde Olivia me.
"Sorry."
"Maak je geen zorgen. Wil je beneden gaan eten?"
"Nee Olivia, ik ben moe." vertelde ik haar en ik zie dat ze even afdwaalt.
"Oké, geen probleem, ze zullen je hier iets te eten brengen."
"Dank je."
Na een tijdje vertrokken beide meisjes om hun metgezellen te vinden en nu lig ik alleen op bed, niet in staat om te slapen omdat mijn wolf onrustig is. Zal dit mijn leven vanaf nu zijn? Ik richt mijn blik op de maan en denk aan mijn metgezel en zijn bruine ogen. Momenten zoals deze bid ik dat alles anders en simpel was, maar dat is het niet en ik doe dit voor zijn veiligheid. Dat is het enige dat voor mij telt.