Hoofdstuk 1
ELLA
Partner
blijft mijn wolf zeggen. En terwijl Mia en Blake uit de auto stappen, blijf ik daar bevroren als een standbeeld. Blake boog zijn hoofd. Hij is de Alpha. Ik kan mijn geluk niet geloven.
Hij is prachtig
Ik blokkeer mijn wolf en probeer mijn gedachten te focussen. Mia kwam en opende mijn deur voor me.
"Kom op meid." fluistert ze zodat niemand haar kan horen.
"Geen stress. Voor hen ben je een mens." Ze heeft gelijk, ze kunnen mijn wolf niet voelen en ik weet zeker dat hij me niet eens als zijn partner kan herkennen.
Ik stapte uit, maar ik hoor alleen maar gesis van iedereen.
"Waarom heb je een mens meegebracht?" brult hij. Shit, nu is hij boos.
"Alpha, mijn partner Mia wilde niet komen zonder haar. Ze weet van ons soort." antwoordde Blake.
"Kantoor, nu." schreeuwde hij met zijn alpha-stem en Mia pakte mijn hand vast. Zijn bevel had geen invloed op mij omdat ik ook alpha-bloed heb. We volgden hem naar binnen, en ik kan zeggen dat ik nog nooit zo'n groot packhouse heb gezien. Het heeft 3 verdiepingen en we gaan naar de bovenste verdieping. Zodra we het kantoor binnengaan, loopt hij achter het bureau en gaat zitten. De drie van ons wachten tot hij spreekt. Ik probeer zijn blik te vermijden en mijn wolf huilt om haar partner, ze wil naar hem toe.
"Leg uit!"
"Alpha..." begon Blake te zeggen, maar ik onderbrak hem. Dit is mijn strijd en ik wil niet dat iemand me verdedigt, dus ik doe een stap naar voren en begin te spreken.
"Alpha, mijn naam is Ella Wilson, zoals je ziet ben ik een mens. Ik ken Mia sinds we kinderen waren, we zijn als zussen. Ik ken het geheim van de weerwolven gemeenschap en ik heb het nooit verraden, dus zal ik het nu ook niet doen. Ik ben hier gekomen omdat zij me niet alleen wilde laten. Ik ken alle gevaren en ik ben bereid ze allemaal onder ogen te zien in plaats van Mia met een gebroken hart achter te laten. Ik beloof dat ik je regels zal volgen en je voor mij de enige leider zult zijn."
Ik durf hem in de ogen te kijken en ze beginnen donkerder te worden. Ik kan niet zeker weten of zijn wolf nieuwsgierig naar me is of gewoon boos omdat ik hem recht in de ogen kijk.
"Je hebt een kans gekregen. Verspil het niet." zei hij met een emotieloze stem.
"Dank je."
Ik draaide me om naar Mia die nu de gelukkigste persoon op aarde lijkt te zijn. We omhelzen elkaar en ik probeer mezelf en mijn wolf kalm te houden. Een paar minuten later kwam een meisje dat ongeveer mijn leeftijd lijkt binnen. Ze heeft blond haar en groene ogen, ik weet zeker dat ze elke dag traint vanwege haar bouw.
"Heb je me geroepen, alpha?"
"Olivia, laat de mens haar kamer zien, Mia blijft bij Blake. Toch?"
"Ja." antwoordde Blake.
"Ja, Alpha." zei ze en ze draaide zich naar mij
"Volg me, alsjeblieft."
We gingen het kantoor uit en Mia kwam met ons mee. Terwijl we naar de eerste verdieping lopen, neem ik het voortouw om haar iets te vragen.
"Mijn naam is Olivia en ik ben de partner van de Gamma, aangenaam kennis te maken, Ella. En jij moet Mia zijn," wijst ze naar haar. "Het hele pack praat over jou."
"Ja, ik ben Mia. Ik ben heel blij om hier te zijn. Ik weet zeker dat we beste vriendinnen zullen worden." We lachen allemaal samen om dat.
"Zeker, het is echt saai met al die jongens om me heen. Ik zou graag meisjes hebben om mee om te gaan," zei Olivia, en we bereikten eindelijk de eerste verdieping. Ze leidde ons naar de laatste kamer van de gang.
"Ella, dit is jouw kamer!"
Ik kijk rond en ik hou ervan. Alle meubels zijn wit en er hangen twee grote schilderijen die rood zijn. Mijn aandacht gaat naar het raam en ik loop erheen om het uitzicht te zien. Het is ongelooflijk, ik kan het bos van hieruit zien en ik kan me mijn wolf al vrij zien rennen daar.
"De derde verdieping is voor de Alpha, de tweede is voor de Beta en de Gamma en de eerste heeft de gastenkamers. Je kunt de keuken, de woonkamer en de eetkamer op de begane grond vinden. Nu laat ik jullie beide rusten en zal ik jullie morgen rondleiden als je dat wilt."
"Ja." antwoordden Mia en ik tegelijkertijd.
"Zeker, ik zie je bij het diner," lacht Olivia en ze loopt weg.
Ik draai me om naar Mia en pak haar hand, kijk haar recht in de ogen.
"Ik moet je iets vertellen."
"Ik wist het!!" zegt ze opgewonden.
"Hoe?"
"Omdat je mijn beste vriendin bent. Ga je het hem vertellen?"
"Nog niet!"
"Hij verdient het om het te weten! Wees niet koppig. Hij is de machtigste Alpha, hij zal nooit iemand toestaan je pijn te doen."
"Mia, je begrijpt het niet. Ten eerste, ik heb niemand nodig om me te beschermen, dat kan ik zelf wel. Het probleem is dat ik geen problemen wil veroorzaken. Hij is een Alpha en hij heeft een roedel te beschermen."
"Je bent een koppige trut. Ik wil zien wat je gaat doen over een maand als je loopsheid komt."
Dat was ik vergeten. Waarom wordt dit steeds moeilijker?
Omdat je je maat niet zelf laat beslissen of hij ons wil
Begin nu niet, ik heb een oplossing nodig. zei ik tegen mijn wolf.
Ik haalde diep adem en probeerde een oplossing te bedenken.
"Ik heb hier tijd voor," zei ik uiteindelijk, dit alles bezorgt me hoofdpijn en ik wil er niet verder over praten.
"Echt? Denk je dat je je wolf voor altijd onder controle zult houden? Zul je haar temmen als hij in de buurt is en je hem niet eens kunt aankijken?"
"Mia, maak het alsjeblieft niet nog moeilijker. We kunnen er later over praten."
Ze schudde haar hoofd en uiteindelijk stemde ze ermee in om haar maat te gaan zoeken.
Dankzij de Maangodin had iemand mijn koffer al in de kamer gezet voordat ik hier aankwam. Ik opende het en legde mijn kleren in de kast. Toen ik klaar was, besloot ik een bad te nemen, na een lange dag is dat een must.
Ik liep de badkamer in en keek naar mezelf in de spiegel. Ik raakte mijn ketting aan, het is een simpele halve maan, maar mijn moeder zorgde ervoor dat de heks er haar magie op zette en nu kan niemand me voelen, zelfs mijn eigen maat niet. Ik sloot mijn ogen en in mijn gedachten verscheen zijn gezicht. Ik ken hem pas twee uur en ik kwijl al over hem. Deze verdomde maatband zal mijn leven moeilijk maken.
Ik draaide me om om de watertemperatuur te regelen en stapte onder de douche met mijn ketting nog om. Het is erg gevaarlijk om het af te doen, zelfs als ik douche, zijn alpha-zintuigen zullen mijn geur in een seconde opvangen.
Toen ik erin slaagde mezelf te kalmeren, was het al tijd voor het diner. Ik kleedde me snel om en droogde mijn haar, daarna ging ik naar beneden naar de eetkamer.
Ik zag Mia en liep naar haar toe.
"Ella, kom bij ons zitten." Ik knikte en ging zitten.
"Hallo, ik ben Cole." zei een man tegen me en ik keek naar hem.
"Hallo, ik ben Ella."
"Dat weet ik, de dame hier kan niet ophouden over je te praten." En hij wijst naar Mia.
"Ik ben trouwens de Gamma en Olivia's maat," voegde hij eraan toe.
"Aangenaam kennis te maken."
"Ik hoop dat Jonathan niet te laat is, ik sterf van de honger." zei Blake.
Dus zijn naam is Jonathan.
Ik wil zijn wolvennaam weten
Dat zullen we binnenkort
Iedereen stopte met praten en al snel kwam Jonathan binnen. Zijn aanwezigheid straalde autoriteit uit en ik probeerde mijn bonzend hart te kalmeren. Ik ben er zeker van dat iedereen in de kamer het kan horen.
"Wees niet bang, hij zal je niet opeten," plaagde Blake me.
Dus ze denken dat ik bang voor hem ben, dat is beter dan iets anders.
Hij ging aan het hoofd van de tafel zitten en iedereen begon te eten. Mijn eetlust was allang verdwenen en ik bleef met mijn eten spelen.
"Mevrouw, vindt u uw maaltijd niet lekker? Ik kan iets anders voor u klaarmaken." zei een meisje, waarvan ik zeker weet dat ze een omega is, tegen me. Ik glimlachte naar haar en wees haar aanbod af.
Ik moet weg, ik voel dat ik niet kan ademen.
Blijf bij je maat jammerde mijn wolf.
Nee, dat kan ik niet doen.
Ik stond sneller op dan ik wilde en nu draaiden iedereen hun hoofd om naar me te kijken.
"Excuseer me. Ik wil weg." zei ik en zonder op een antwoord te wachten draaide ik me om en liep naar mijn kamer.
Dit was niet beleefd, maar op dit moment kan het me niet schelen. Zodra ik de deur dichtdeed, opende ik het raam, ik had wat frisse lucht nodig. Dit gaat verdomd moeilijk worden.