Proloog
ELLA
Ik ben te laat voor mijn werk. Mia is vertrokken zonder me wakker te maken. Oh god, waarom doet ze dit elke dag? Nu heb ik geen tijd meer om te douchen.
Wanneer ik de bakkerij binnenloop, verwelkomt meneer James me met een glimlach.
"Het spijt me, meneer James," zei ik tegen hem.
"Maak je geen zorgen, laten we beginnen. De klanten wachten," zei hij.
Hij heeft een hart van goud, en ik heb veel geluk gehad met deze baan. Ik verdien niet veel, maar Mia's salaris is genoeg om ons huis te betalen.
Ja, dat zijn we, stemde mijn wolf met me in.
Was ik vergeten te vermelden dat ik een weerwolf ben? Oh ja, dat ben ik. Maar niemand weet het, behalve Mia natuurlijk, die ook een weerwolf is. Mijn magische ketting houdt mijn geur geheim, en iedereen denkt dat ik een mens ben. Dit is het beste.
Ik kan niemand dit laten ontdekken. De enigen die het wisten, waren mijn oude roedel, en ze zijn nu allemaal dood omdat ze probeerden me te beschermen tegen een aanval van een losgeslagen weerwolf.
De afgelopen twee jaar heb ik mijn identiteit verborgen gehouden. Ik weet niet wat er zal gebeuren als ik mijn metgezel vind. Ik hoop dat ik dat niet doe, maar ik ben nu 19 jaar oud en ik ben al een jaar te laat hiervoor. Al onze soortgenoten vonden hun metgezellen toen ze 18 werden, maar hier in een mensenstad weet ik niet of het mogelijk is. Mia hoopt dat ze op een dag haar metgezel zal vinden en bewaart zichzelf voor hem, net als ik.
Als mijn dienst erop zit, ga ik naar huis, waar ik Mia tv zie kijken, en op zulke momenten denk ik dat ik echt gezegend ben om haar te hebben.
Ja, ik hou ook van haar.
Hallo daar, Aria! Waar ben je geweest?
Ik ben altijd hier, plaagde ze me. Ik had de hele dag een vreemd gevoel.
Waarom?
Ik weet het niet, er gaat binnenkort iets gebeuren.
Wat? Zijn we in gevaar?
Nee, het is anders, maak je geen zorgen.
"Aarde aan Ella," schreeuwde Mia naast me.
"Sorry, mijn wolf... maakt zich ergens zorgen over, en nu maak ik me ook zorgen," vertelde ik haar en ging op de bank zitten.
"Vreemd. De mijne ook. Misschien vinden we binnenkort onze metgezellen," zei ze, en ik keek naar haar, zonder woorden om mezelf uit te drukken.
"Kom op, Ella! Het komt goed. Onze metgezellen zullen van ons houden."
"Het is gevaarlijk voor mij en ik denk niet dat hij me zal kunnen ruiken."
"Dan is het tijd om deze ketting af te doen en je geur vrij te laten."
"NEE," zei ik in paniek. "Vergeet niet wat er is gebeurd. Het is gevaarlijk als ze me vinden."
Mia keek me verdrietig aan en schudde haar hoofd.
"Hoe dan ook, ik ga het avondeten klaarmaken."
"Oké," zei ik en ze verdween in de keuken.
Ik richt mijn blik op de tv om mijn gedachten af te leiden. Ik weet niet of ik mijn metgezel wil vinden. Mijn moeder vertelde me altijd dat de metgezellenband krachtig is en dat je er niet tegen kunt vechten zodra je je metgezel vindt. Ik ben al twee jaar zonder roedel, en ik wil er weer een hebben. Ik weet dat Mia dat ook wil, maar ze praat er niet over. Ze lijkt zo zorgeloos, maar ik ken haar beter. We zijn samen opgegroeid, ze is als de zus die ik nooit heb gehad.
Het is heel gevaarlijk om een losgeslagen weerwolf te zijn, omdat andere roedels je kunnen aanvallen. Daarom besloten we ons eerst in de mensenstad te vestigen om te voorkomen dat we andere roedels tegenkwamen, maar het wordt eenzaam. Vooral voor mij, omdat ik de dochter van een alfa ben en mijn wolf zich veel ongemakkelijker voelt zonder een roedel.
*Ik heb er geen moeite mee als we op deze manier veilig zijn, ik kan ermee omgaan.
Dank je, Aria, je steunt me altijd.*
"Het avondeten is klaar," hoorde ik Mia roepen vanuit de keuken, en ik ging daarheen.
"Het ruikt heerlijk. Wat is het?"
"Pizza, maar ik ben vergeten de cola's in de koelkast te zetten," grijnsde ze naar me.
"Jij..."
"Geef me niet de schuld. Ik vind het beter als jij het doet."
Ik lachte met haar mee en nam beide cola's in mijn handen. Binnen een seconde hadden ze de perfecte temperatuur.
"Zoals ik ze lekker vind."
"Je hebt geluk dat ik van je hou, anders zou ik je ze heet laten drinken."
"Jij bent mijn IJskoningin."
"Noem me dat niet. Ik voel me net een tekenfilmfiguur," kreunde ik.
"'Frozen?'"
"Oh Godin, ja."
"Hé, het is een gave, dus haat het niet," zei ze, maar ik antwoordde haar niet en begon mijn pizza te eten.
Ik weet dat mijn kracht zeldzaam is, ik heb nog geen enkele weerwolf met krachten zoals de mijne ontmoet. Mijn ouders hielpen me veel om te leren hoe ik het moest beheersen.
Nadat we klaar waren, vertelde Mia me dat ze een drankje ging drinken met haar collega. Ze drong er bij me op aan om mee te gaan, maar ik had geen zin, dus ging ik terug naar mijn kamer om te slapen.
Ik werd wakker van een vreemd geluid. Oh god, is Mia teruggekomen met een man? Ik snuffelde in de lucht en was geschokt toen ik een andere weerwolf in huis rook. Ik rende naar de woonkamer, waar ik Mia met een man op de bank vond. Zodra ze me zagen, stopten ze en ik kon zien dat Mia zo rood als een tomaat was.
"Mia?" Ik kon het niet geloven. Mijn vriendin met een andere man. Hoe?
"Ella .. hij is mijn partner." Mijn mond vormde een grote O, en nu zie ik hoe ze naar hem kijkt.
Aan de andere kant lijkt de jongen ergens over na te denken, maar hij stond op en kwam voor me staan, en hij gaf me zijn hand.
"Blake, aangenaam. Ik wist niet dat jij... Ik bedoel, je bent een mens, en je weet over ons."
Oh ja, ik was vergeten dat ik voor hem een mens ben. Ik neem zijn hand en schud deze. Aan zijn aura kan ik zien dat hij een Beta is. Mia kwam naast ons staan, en Blake keek naar haar met zoveel liefde in zijn ogen. Ze zien er prachtig uit samen. Ze hebben zelfs dezelfde kenmerken. Bruin haar en groene ogen, behalve dat mijn vriendin veel kleiner is naast hem.
Ik verontschuldig me en ga naar mijn kamer omdat ik hen alleen wil laten. Ik ga liggen en begin na te denken over hoe mijn leven vanaf morgen zal veranderen. Mia zal met haar partner meegaan, en ik zal alleen zijn, maar ik kan hier niets aan doen, en ik zal mijn beste vriendin nooit ongelukkig laten zijn omwille van mij.
De volgende dag word ik wakker en herinner me dat het zondag is. Ik hou van zondagen omdat ik niet werk en de hele dag dingen kan doen die ik wil. Ik sta op om me om te kleden en loop naar de keuken, alleen om mijn lieve stel daar te vinden.
"Goedemorgen, jongens," zei ik glimlachend naar hen.
"Goedemorgen Ella. Kom zitten. Ik heb koffie gezet."
"Je bent de beste." Ik knipoogde naar haar. Ik ging bij hen zitten om van mijn ontbijt te genieten.
"Ella, ik wil je vertellen dat we vertrekken zodra Mia haar spullen heeft opgehaald." Blake vertelde me dit en ik knikte.
Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik had niet verwacht dat ze zo snel zouden vertrekken. Ik voel me niet klaar om afscheid van haar te nemen. Ik haalde diep adem in een poging mijn tranen in te houden.
"Wie heeft je verteld dat ik zou vertrekken?" Ik draaide me om naar Mia. Dat kan ze niet menen. Alle vrouwelijke wolven volgen hun partners.
"Wat bedoel je?" Nu stond Blake op, hij keek naar haar en zijn ogen werden zwart. Shit, ik wil geen boze mannelijke weerwolf in mijn huis.
"Mia, je moet met je partner meegaan." Probeerde ik te zeggen, maar ze negeerde me.
"Ik laat haar niet alleen." schreeuwde ze.
"Je kiest haar boven mij? JE PARTNER?"
"Dat kun je niet doen, en dat weet je." zei ik tegen haar.
Nu kijkt ze tussen Blake en mij, en ze begint te huilen. Blake raakte in paniek en ging naar haar toe om haar te omhelzen.
"Niet huilen, schat!"
"Ze is mijn enige familie. Ik kan niet zonder haar leven."
Blake haalde diep adem.
"Ze kan met ons mee naar de roedel!" zei hij.
Wat? Meent hij dat echt, dat hij een mens bij hen laat wonen?
Ja, een roedel. Ga alsjeblieft.
Ik blokkeer mijn wolf uit mijn gedachten. Ik kan nu niet met haar omgaan.
"Dank je. Dank je." zei Mia en ze omhelsde hem. Zodra ze naar me keek, knipoogde ze naar me.
Ik kan deze meid niet geloven, ze heeft al dit drama met opzet veroorzaakt, ik schudde mijn hoofd.
Nu we weer rustig zijn, gingen we weer zitten om ons ontbijt af te maken.
"Blake, mag ik je een vraag stellen?" zei ik.
"Ja, natuurlijk."
"Misschien ben ik een mens, maar ik weet een paar dingen dankzij Mia. Weet je zeker dat je Alpha een mens in zijn roedel zal accepteren?"
"Waarschijnlijk niet, maar ik zal hem het verhaal vertellen. Uiteindelijk wordt mijn meisje de Beta-vrouw, dus ze zal een stem hebben."
"Oké, dank je. Wat is de naam van jullie roedel?"
"Black Stone."
Toen ik de naam hoorde, werd mijn wolf overenthousiast! Dat is de grootste roedel in Amerika, en de Alpha staat bekend als een moordmachine. Alleen al bij de gedachte aan hem krijg ik hoofdpijn van mijn wolf.
Kun je alsjeblieft stoppen?
Nee
Waarom?
Ik weet het niet zeker, ik heb een gevoel over deze roedel.
Oh mijn God, ik kan haar voelen springen als een pup. Ik negeerde haar en ging terug naar mijn kamer om mijn spullen in te pakken. Ik belde mijn baas om mijn baan op te zeggen omdat ik weet dat ik niet snel zal terugkeren. Ik hoop dat ze me zullen accepteren. Ik kijk mezelf in de spiegel en doe mijn witte haar in een hoge paardenstaart, ik kijk nog een laatste keer rond in mijn kamer en loop naar buiten.
Blake pakte onze koffers en zette ze in zijn auto, en we begonnen onze reis naar de Black Stone roedel.
Zodra we het bos inreden, werd mijn wolf opgewonden. Ik heb de laatste twee jaar niet de kans gehad om te veranderen, maar ik zal ervoor zorgen dat ik een geheime plek vind om haar vrij te laten. Dit gebied is enorm en na een uur in het bos zie ik de eerste huizen. Alle mensen stopten met wat ze aan het doen waren om naar ons te kijken. Ik ben nerveus over dit alles en mijn wolf geeft me geen moment rust.
De auto stopte voor een groot huis dat eruitzag als een landhuis. Ik ving een verrukkelijke geur op, regen en honing. Toen zag ik dat er buiten een man stond die eruitzag als een Griekse god, met een gebruinde huid en een gespierd lichaam. Hij had kort zwart haar dat perfect bij zijn gezicht paste en mijn wolf schreeuwde één woord in mijn hoofd.
Partner
♦Wordt vervolgd...