Hoofdstuk 8
Flashback in het Ziekenhuis…
Het steriele kantoor was angstaanjagend stil, de spanning hing als een strakgespannen draad in de lucht. Alexander Kane leunde achterover in zijn stoel, zijn doordringende blik gericht op Dr. Desmond. "Is er geen snellere manier om te bepalen of ze zwanger kan worden?" vroeg hij, zijn stem koud en berekenend.
Dr. Desmond zuchtte. "De enige manier om het te weten is door te gaan met IVF. Medische vooruitgang is nog niet zover dat we uitkomsten kunnen voorspellen zonder voorbereidende stappen te nemen."
Alexander's kaak spande zich aan, zijn frustratie nauwelijks onder controle. "Wat dacht je van de normale methode?" waagde Dr. Desmond voorzichtig, terwijl hij Alexander aankeek. "Het is sneller, betrouwbaarder, en gezien jouw tijdlijn, logischer."
Alexander's uitdrukking verdonkerde, zijn ogen glinsterden als ijs. "Je weet net zo goed als ik, Desmond, dat ik niet uit vrije wil met haar getrouwd ben. Dit is geen kwestie van verlangen—het is zaken. Doe de testen en ga door met IVF. Geen verdere discussie."
Dr. Desmond hief zijn handen in een gebaar van overgave. "Zoals je wilt," mompelde hij, zijn toon doordrenkt van berusting.
De deur van het kantoor ging open en Alexander stapte naar buiten, zijn aanwezigheid vulde de ruimte. Lily stond snel op en ving zijn steely blik voordat hij zich omdraaide.
"Het was leuk je te ontmoeten, Lily," zei Dr. Desmond, terwijl hij Alexander volgde. "Jammer dat we die lunchafspraak niet kunnen hebben, maar ik hoop dat we nog vrienden kunnen blijven." Zijn warme glimlach verzachtte de spanning even.
Lily slaagde erin beleefd te glimlachen. "Leuk je ook te ontmoeten, Dr. Desmond."
Alexander's pas versnelde, zijn ongeduld duidelijk. Lily aarzelde voordat ze hem volgde, haar hakken klikten op de smetteloze vloer terwijl ze probeerde bij te blijven.
Tegen de tijd dat ze de parkeergarage bereikte, zat Alexander al in de auto, zijn houding stijf. Hij keek op toen ze naderde, zijn uitdrukking onleesbaar. "Waar wacht je op? Stap in. Ik heb niet de hele dag."
Lily fronste. "Ik ga vanaf hier naar mijn werk. Je hoeft me niet af te zetten."
Alexander's blik verscherpte, zijn toon klonk als een zweepslag. "Ik kan me niet herinneren dat ik om je mening vroeg. Stap in."
Met tegenzin gleed Lily in de auto, haar frustratie nam toe. Het voertuig reed weg, de stilte binnenin verstikkend. Ze staarde uit het raam, vastbesloten hem te negeren.
Halverwege de rit verbrak zijn stem de stilte, laag en snijdend. "Dus, je was enthousiast over die date?"
Lily knipperde, verward. "Wat?"
Alexander's blik brandde in haar. "Mevrouw Evans, doe niet alsof je het niet begrijpt. Ik zag hoe gemakkelijk je glimlachte om zijn goedkope vleierij. Of ben je zoals elke andere vrouw, beïnvloed door holle complimenten?"
Haar handen balden zich tot vuisten. "Ik—"
"Bewaar het," snauwde hij, zijn woorden sneden door haar heen als een mes.
Lily klemde haar kaken op elkaar en slikte haar weerwoord in. De zwaarte van zijn beschuldigingen drukte op haar als een verstikkende deken. Ze puzzelde zijn insinuatie in elkaar—hij verwees naar Dr. Desmonds luchtige opmerking. De realisatie deed meer pijn dan ze wilde toegeven.
De auto vertraagde voor haar koffiezaak. Voordat hij volledig tot stilstand was gekomen, stapte Lily uit, haar bewegingen snel en doelbewust. Ze keek niet om terwijl ze naar de ingang liep, haar rug recht van woede.
Binnen begroette Sarah, haar vertrouwde vertrouweling, haar met grote ogen. "Wie was dat?" vroeg ze, haar toon druipend van nieuwsgierigheid.
Lily ademde langzaam uit en dwong zichzelf te glimlachen. "Raad eens."
Sarahs wenkbrauwen fronsten. "Ik heb geen idee. Je hebt je stilgehouden sinds… nou ja, je weet wel. Dus, wie is het?"
Lily aarzelde voordat ze antwoordde. "Alexander Kane."
Sarah’s mond viel open. "Je maakt een grapje, toch? De Alexander Kane? Kille miljardair? Wat doet hij hier?"
Lily leunde tegen de toonbank, haar vastberadenheid wankelend. "Het is… ingewikkeld."
Sarah vernauwde haar ogen. "Begin maar te praten."
De volgende paar minuten vertelde Lily de gebeurtenissen van de afgelopen dagen, haar stem vast ondanks de wervelwind van emoties die door haar heen raasde. Sarah luisterde aandachtig, haar ongeloof groeiend met elk woord.
Toen Lily klaar was, schudde Sarah haar hoofd. "Dit is krankzinnig. Je vertelt me dat je met hem getrouwd bent onder een contract om zijn kind te krijgen? Wat als hij nooit om je geeft? Wat gebeurt er met je plan om gerechtigheid te zoeken voor je zussen?"
Lily’s uitdrukking verhardde. "Ik ben mijn doel niet vergeten. Dit huwelijk is slechts een omweg. Ik zal het bewijs vinden dat ik nodig heb en ervoor zorgen dat de verantwoordelijken boeten."
Sarah’s blik verzachtte. "Verlies jezelf hier niet in, Lily. Beloof het me."
"Dat zal ik niet," zei Lily vastberaden, hoewel een vleugje twijfel aan haar trok.
Die avond keerde ze terug naar het landhuis, vermoeidheid over haar heen dalend als een zware mantel. Toen ze binnenstapte, begroette Clara haar met een ongewoon formele toon.
"Welkom terug, mevrouw."
Lily knipperde met haar ogen. Mevrouw? Gisteren noemde iedereen haar nog juffrouw Evans. Wat was er veranderd?
"Dank je, Clara," zei ze voorzichtig.
"Wil je avondeten, mevrouw?"
"Ik heb al gegeten. Ik ga nu naar boven."
Clara knikte maar aarzelde. "Voordat je gaat, mevrouw, is er iets wat je moet weten."
"Wat is het?"
"Meneer Kane heeft ons opgedragen je spullen vandaag naar zijn slaapkamer te verplaatsen."
Lily verstijfde, haar hart bonzend. "Zijn slaapkamer?"
"Ja, mevrouw. Het was zijn directe bevel," zei Clara, haar toon neutraal.
Lily stond aan de grond genageld, haar gedachten racend. De motieven van Alexander Kane waren een doolhof dat ze niet kon beginnen te ontcijferen. En nu, terwijl de realisatie tot haar doordrong, voelde ze het gewicht van de volgende zet op haar drukken als een donkere wolk.
Wat was hij van plan?