Hoofdstuk 7
Lily verstijfde toen Alexander Kane's imposante gestalte naderde, zijn uitdrukking onleesbaar en zijn bewegingen precies. Hij stopte op slechts een stap afstand, de spanning tussen hen voelbaar.
"Ik kwam dit aan je geven," zei ze, haar stem vaster dan ze zich voelde, terwijl ze het ondertekende contract naar hem uitstak.
Alexander's scherpe blik flitste naar het document. Hij bewoog niet om het aan te nemen. "Ik heb je opgedragen het aan Clara te geven," zei hij, zijn stem koud, doorspekt met stille autoriteit.
"Misschien is ze druk bezig," antwoordde Lily, haar moed bijeenrapend. "Dus besloot ik het zelf te brengen."
Een glimp van iets—amusement, misschien—trok over zijn gezicht voordat zijn houding weer verharde. Hij stapte dichterbij, haar persoonlijke ruimte binnendringend. Lily's hartslag versnelde.
"Heb je het zelf met opzet gebracht?" vroeg hij, zijn toon laag en onderzoekend, zijn ogen op de hare gericht alsof hij iets verborgen onder haar kalme façade zocht.
"Huh?" Lily knipperde, haar verwarring oprecht.
Alexander bestudeerde haar nog een moment langer, de spanning tussen hen strak gespannen. Toen, zonder waarschuwing, rukte hij het contract uit haar hand, zijn aanraking veroorzaakte een rilling die langs haar ruggengraat schoot.
"Je kunt nu gaan," zei hij vlak. Hij draaide zich abrupt om en verdween in zijn studeerkamer, de deur sloot zich met een beslissende klik achter hem.
Lily ademde langzaam uit, het gewicht van zijn koude afwijzing drukte op haar borst. Ze draaide zich om en liep weg, het geluid van haar hakken weerklonk in de stille gang.
De avond ging in eenzaamheid voorbij, de grote eetkamer voelde enorm aan terwijl Lily alleen at. Alexander had gevraagd of zijn maaltijd naar zijn studeerkamer gebracht kon worden, waardoor zij alleen achterbleef met haar gedachten en het verstikkende gewicht van hun arrangement.
's Ochtends had Lily besloten om weer enige vorm van normaliteit terug te winnen. Ze kleedde zich voor werk, haar bescheiden outfit weerspiegelde haar praktische instelling. Het koffiehuis dat ze beheerde was twee dagen gesloten geweest, en ze wilde zich graag weer onderdompelen in iets vertrouwds.
Terwijl ze de trap afdaalde, haar ontbijt overslaand in haar haast, schrok ze toen ze Alexander in de woonkamer zag zitten, een krant in de hand.
Hij keek op, zijn donkere ogen ondoorgrondelijk. "Je zult het nooit begrijpen waarom," zei hij plotseling, zijn stem sneed door de stilte als een mes.
Lily verstijfde. Had ze haar gedachten hardop uitgesproken?
Alexander liet de krant opzettelijk zakken, zijn blik gleed met verontrustende intensiteit over haar heen. Hij stond op, zijn bewegingen afgemeten.
"Laten we gaan," beval hij, zijn toon liet geen ruimte voor onderhandeling.
"Bedoel je ons?" vroeg ze, haar verwarring duidelijk.
"Is er hier iemand anders, juffrouw Evans?" Zijn stem was kortaf, zijn ongeduld duidelijk.
"Ik… Waar gaan we heen?" stamelde ze.
"Geen vragen," beet hij haar toe, een stap naar haar toe doend.
"Maar ik moet—"
"Ben je de voorwaarden van het contract vergeten?" Zijn stem was nu scherper, elk woord sneed als ijs. Hij torende boven haar uit, zijn aanwezigheid verstikkend. "Eén ding dat ik verafschuw is mezelf herhalen. Dwing me niet om het nog eens te doen."
Lily slikte moeizaam, zichzelf dwingend om zijn priemende blik te ontmoeten. Haar verzet flakkerde, maar zijn intensiteit smoorde het.
"Je gaat met mij mee," verklaarde hij, zijn greep stevig terwijl hij haar pols vastpakte en haar naar de deur trok.
Ze struikelde lichtjes, maar herstelde zich snel en beet op haar lip om haar frustratie te onderdrukken. Hij liet haar pas los toen ze bij de wachtende auto aankwamen.
"Stap in," beval hij, zijn toon duldde geen tegenspraak.
Lily gehoorzaamde en gleed de auto in. Ze trok een gezicht van de lichte pijn in haar pols, haar vingers streken langs de vage blauwe plek. Haar blik flitste naar Alexander, die al verdiept was in zijn laptop, zijn focus onvermurwbaar. Ze richtte haar aandacht op het raam, de stad vervaagde terwijl ze in stilte reden.
De auto reed uiteindelijk de uitgestrekte terreinen van een luxe ziekenhuis op. Het strakke, moderne gebouw doemde voor hen op, zijn reputatie om de rijken en machtigen te bedienen onmiskenbaar.
Lily volgde Alexander het gebouw in, haar ongemak groeide met elke stap. Ze stegen naar de 14e verdieping, de lucht werd zwaarder van onuitgesproken spanning. Haar adem stokte toen ze de afdeling gynaecologie binnenliepen.
Haar hart zonk. Ze had geweten wat het doel van het huwelijk was—een erfgenaam produceren—maar de kille efficiëntie waarmee Alexander bewoog, liet haar geschokt achter.
"Meneer Kane," begroette een man van middelbare leeftijd hartelijk, terwijl hij een hand uitstak.
"Dokter Williams," antwoordde Alexander kortaf, terwijl hij zijn hand stevig schudde.
Dokter Williams wierp een nieuwsgierige blik op Lily. "En dit moet—"
"Lily Evans," onderbrak Alexander.
"Aangenaam kennis te maken, juffrouw Evans," zei de dokter met een vriendelijke glimlach.
Lily knikte beleefd en forceerde een kleine glimlach.
"Laten we meteen beginnen," zei Alexander, zijn ongeduld duidelijk.
Dokter Williams trok een wenkbrauw op maar leidde hen naar zijn kantoor. Alexanders dominante aanwezigheid vulde de kamer terwijl hij in een stoel ging zitten, terwijl Lily nerveus op de rand van de hare zat.
De dokter luisterde terwijl Alexander zijn verzoek uiteenzette, zijn uitdrukking veranderde van verrassing naar vermaak.
"IVF?" vroeg dokter Williams uiteindelijk, een zacht lachje ontsnapte hem. "Dat is je plan? Ik zou iets... eenvoudigers aanbevelen."
Alexanders kille blik bracht hem onmiddellijk tot zwijgen. "We gaan door met IVF," zei hij vastberaden.
De dokter zuchtte en leunde achterover in zijn stoel. "Het is een tijdrovend proces. Weet je zeker dat het past binnen je... tijdschema?"
Alexanders kaak spande zich aan. "Ik heb mijn ochtend hiervoor vrijgemaakt. Verspil mijn tijd niet."
Dokter Williams knikte met tegenzin. "Heel goed. We beginnen vandaag met de voorbereidende tests." Hij richtte zich tot Lily. "Juffrouw Evans, als u met mij meekomt."
Lily aarzelde maar stond op, een blik werpend op Alexander. Zijn uitdrukking bleef onbewogen, zijn aandacht alweer terug bij zijn telefoon.
De tests waren invasief en klinisch, elke stap ontnam Lily meer van haar autonomie. Tegen de tijd dat ze terugkeerden naar het kantoor, voelde ze zich uitgeput.
"Alles is in gang gezet," zei dokter Williams, zich richtend tot Alexander.
Alexander stond op, zijn aanwezigheid even overweldigend als altijd. "Goed. Houd me op de hoogte."
Toen ze het ziekenhuis verlieten, was de spanning in de lucht verstikkend. In de auto durfde Lily eindelijk naar Alexander te kijken.
"Bereid je voor," zei hij zonder haar aan te kijken, zijn stem laag en dreigend. "Dit is nog maar het begin."
Lily draaide zich weer naar het raam, haar borst voelde benauwd. Wat er ook in het verschiet lag, het beloofde allesbehalve eenvoudig te zijn.