Hoofdstuk 6
Het elite-enclave van Aurora City schitterde in de late namiddagzon, met als kroonjuweel het Garden Estate, dat als een fort van weelde stond. Gebouwd door de Kane Corporation, bood het landgoed zowel luxe als ongeëvenaarde beveiliging, waardoor het voor buitenstaanders ondoordringbaar was zonder de juiste toestemming. Oma Helen vond deze exclusiviteit een onnodige beproeving.
Toen haar auto door het laatste controlepunt reed, slaakte ze een diepe zucht, haar ergernis duidelijk voelbaar. "Waarom moet ik dit toneelstukje elke keer weer doorstaan? Mijn kleinzoon kon zijn personeel niet eens laten weten dat ik niet zomaar een bezoeker ben."
"Geduld, oma," suste haar metgezel, zij het met weinig succes.
Helen richtte haar blik op het uitgestrekte landschap van het landgoed. Perfect onderhouden gazons strekten zich eindeloos uit, geaccentueerd door tuinen vol kleur. Ze gaf met tegenzin toe: "Het uitzicht is in ieder geval iets waard."
Bij aankomst bij het herenhuis sprong een team van lijfwachten in actie, openden de autodeur en bogen respectvol. Helen stapte uit met een air van autoriteit, haar scherpe ogen scanden het gebied alsof ze haar territorium inspecteerde.
"Welkom, oma," begroette een dienstmeisje genaamd Clara haar, terwijl ze naar buiten snelde om haar te ontmoeten.
Helen verspilde geen tijd. "Waar is de vrouw met wie mijn kleinzoon getrouwd is?"
"Ze is nog niet terug, mevrouw," antwoordde Clara nerveus. "Maar ze zei dat ze om drie uur terug zou zijn."
Helen knikte kortaf. "Prima. Ik wacht wel."
De klok tikte richting drie uur toen Lily Evans bij het landgoed aankwam. Ze zag de onbekende auto buiten staan en aarzelde. Was Alexander terug? Haar hart sloeg een slag over bij de mogelijkheid, hoewel ze niet kon zeggen of het van verwachting of angst was.
Binnen ontmoette Clara haar bij de deur. "Je bent terug, mevrouw Evans."
"Ja," antwoordde Lily, terwijl ze haar spullen neerzette.
"Ik zal deze naar je kamer brengen," bood Clara aan. "Mevrouw Kane wacht op je in de woonkamer."
"Mevrouw Kane?" Lily fronste haar wenkbrauwen.
"De grootmoeder van meneer Kane," verduidelijkte Clara.
Het kwartje viel bij Lily en ze streek snel haar haar glad en paste haar eenvoudige outfit aan. "Ik zal haar meteen zien."
Lily stapte de woonkamer binnen, haar hart bonzend. In een sierlijke fauteuil zat een vrouw wiens aanwezigheid de kamer beheerste. Helen's scherpe ogen bestudeerden Lily voordat ze een flauwe glimlach liet zien, een glimlach die haar ogen niet bereikte.
"Hallo, oma. Aangenaam kennis te maken," begroette Lily haar met een beleefde glimlach, haar nervositeit verbergend.
Helen gebaarde naar de stoel tegenover haar. "Ga zitten, liefje."
Lily gehoorzaamde, haar houding sierlijk en respectvol. Helen observeerde haar, opmerkend de onopvallende gratie in Lily's bewegingen. Ondanks haar eenvoudige kleding droeg ze zichzelf met een stille waardigheid die Helen intrigeerde.
"Ik neem aan dat jij degene bent met wie mijn kleinzoon getrouwd is?" vroeg Helen, haar toon neutraal.
"Ja, oma," antwoordde Lily zacht.
Helen lachte, een glimp van amusement brak door haar gebruikelijke strenge houding. "Nou, ik mag je nu al. Alexander mag dan in dit huwelijk gestruikeld zijn, maar hij heeft een goede keuze gemaakt."
Lily glimlachte beleefd maar vermeed het om Helen te lang aan te kijken, onzeker over hoe ze het compliment moest opvatten.
"Wat is jouw naam, lieverd?" vroeg Helen nieuwsgierig.
"Lily Evans," antwoordde ze.
"Lily Evans," herhaalde Helen, terwijl ze de naam langzaam uitsprak. "Een prachtige naam."
"Dank u wel, oma."
Helen leunde iets naar voren, haar toon zachter. "Vertel me eens wat over jezelf, Lily. Wat doe je graag?"
Lily opende haar mond om te antwoorden, maar een bekende stem sneed door de lucht, kil en onverbiddelijk.
"Dat is niet nodig," zei Alexander terwijl hij de kamer binnenstapte. "Dit huwelijk duurt maar een jaar en zes maanden."
Lily verstijfde, haar houding brak even voordat ze haar pijn verborg. Helen fronste bij het horen van haar kleinzoon's gevoelloosheid, maar wendde zich snel weer tot Lily met een geruststellende glimlach.
Lily stond abrupt op, in een poging het gesprek een andere richting te geven. "Wat wilt u eten, oma? Ik zal iets voor u klaarmaken."
Alexander fronste, zijn ongenoegen duidelijk.
Zo'n attente aanbieding verdiende Helen's goedkeuring. "Je bent een lief kind, maar dat is niet nodig. Ik heb andere afspraken."
"Laat me u dan uitgeleide doen," bood Lily aan, terwijl ze naar de deur liep.
Voordat ze een stap kon zetten, stapte Alexander voor haar, zijn imposante aanwezigheid blokkeerde haar pad. Zijn donkere ogen ontmoetten de hare, en hoewel haar hart sneller klopte, dwong ze zichzelf om hem kort aan te kijken voordat ze wegkeek.
"Clara zal haar uitgeleide doen," zei hij ferm.
Helen vertrok met een veelbetekenende glimlach, tevreden met haar bezoek maar zich bewust van de spanning in de lucht.
Toen het geluid van de auto in de verte wegstierf, overhandigde Alexander Lily een map. "Onderteken beide exemplaren en geef er één aan Clara," zei hij kortaf, zonder ruimte voor discussie.
Lily hield de map in haar trillende handen en keek toe hoe hij zonder een woord omkeek en vertrok. Ze ademde trillend uit, zichzelf versterkend voordat ze zich terugtrok naar haar kamer.
Alleen las ze zorgvuldig het nieuwe contract door, haar maag draaide zich om bij elke clausule die de kille, transactionele aard van hun overeenkomst bevestigde. Met een zucht van berusting ondertekende ze beide exemplaren en leverde er één bij Clara in.
Later, in de keuken, hoorde Lily het gefluister van het personeel.
"Waarom is meneer Kane zo vroeg terug?" vroeg iemand nerveus.
"Hij is in een slecht humeur," mompelde een ander.
Hun angst was voelbaar, en Lily stapte naar voren om hen gerust te stellen. "Het is goed. Ga door met jullie werk. Ik zal niets zeggen."
Clara benaderde haar aarzelend. "Is er verder nog iets dat u nodig heeft, juffrouw Evans?"
Lily schudde haar hoofd, haar gedachten al elders. "Zeg me alleen waar ik meneer Kane kan vinden."
"Hij zou in zijn studeerkamer moeten zijn," antwoordde Clara.
Lily volgde de aanwijzingen van de dienstmeid en begaf zich naar de studeerkamer. Haar zenuwen prikkelden terwijl ze haar hand ophief om te kloppen, aarzelde, en toen zachtjes klopte.
Geen antwoord.
Ze stond op het punt opnieuw te proberen toen een bekende, ijzige stem van achter haar kwam, haar een rilling over de rug bezorgend.
"Wat doe je hier?" eiste Alexander, zijn aanwezigheid dreigend terwijl hij dichterbij kwam.