Hoofdstuk 3
Toen James Alexander's studeerkamer verliet, drukte het gewicht van zijn woorden zwaar op zijn borst. Alexander's stem echode in zijn gedachten, scherp en meedogenloos.
"Je tijd begint nu, James. Als ik jou was, zou ik hier al weg zijn. Ik zou het vreselijk vinden als je je baan verliest omdat je aarzelde."
James merkte nauwelijks dat de deur met een zware, resonerende klik achter hem dichtviel. De taak die voor hem lag, leek onmogelijk - een deadline van 48 uur om een vrouw te vinden die aan de strenge eisen van Alexander Kane kon voldoen. De klok tikte al, de seconden gleden weg als zand door zijn vingers, en falen was ondenkbaar.
Zijn hart bonkte toen hij het drukke kantoor binnenstapte. Het was alsof hij een andere wereld betrad - een wereld waar alles te snel, te onverbiddelijk bewoog. Hij hoorde nauwelijks het geroezemoes van collega's of het rinkelen van telefoons. Zijn gedachten waren volledig in beslag genomen door de druk om te presteren. Hoe kon hij in hemelsnaam iemand vinden die geschikt was voor een verstandshuwelijk met een miljardair als Alexander? Zijn gedachten waren vertroebeld door het besef dat niemand vrijwillig met zo'n regeling zou instemmen, tenzij er iets meer was. Maar wat? Wat had zij te bieden dat haar zou laten opvallen?
De volgende 24 uur werden een waas van interviews, elke vrouw wanhopiger dan de vorige, allemaal gretig om te trouwen met een man als Alexander Kane. Toch voldeed geen van hen aan de kille, berekenende verwachtingen die hij wist dat zijn baas had. Frustratie knaagde aan James, zijn zelfvertrouwen brokkelde af bij elke afwijzing. De tijd glipte door zijn vingers, en daarmee ook zijn hoop om aan Alexander's eisen te voldoen.
Ondertussen zat Alexander alleen in zijn studeerkamer, de stilte zwaar van spanning. Zijn ogen bleven gericht op de klok, het geluid van het tikken luider dan ooit. Hij dacht niet alleen aan de zakelijke implicaties van de regeling; dit kon de hele loop van zijn leven veranderen, ten goede of ten kwade. Het idee om een kil, gevoelloos huwelijk aan te gaan, voelde als lopen op een scherp mes. Maar het testament van zijn grootvader hing als een schaduw over hem, hem dwingend naar een beslissing die hij niet zeker wist of hij klaar was om te maken.
Toen James eindelijk terugkeerde naar de studeerkamer, was de uitputting op zijn gezicht onmiskenbaar. Hij zag eruit alsof hij jaren ouder was geworden in één dag. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, zijn schouders hingen verslagen. Toch was er iets anders in zijn uitdrukking - een glimp van hoop.
Alexander keek niet meteen op. Hij bleef staren naar de stapel documenten op zijn bureau, de zware stilte tussen hen in strekkend. "Je beseft dat je nog maar 24 uur hebt," zei hij, zijn stem een fluistering, maar scherp genoeg om door de spanning heen te snijden. "Hier staan gaat je niet helpen."
James slikte moeizaam, zijn keel droog. Hij voelde de zweetdruppels op zijn voorhoofd, ondanks de koele lucht in de kamer. "Ik heb iemand gevonden, meneer. Ze is... anders dan de anderen."
"Anders?" Alexander's stem was doordrenkt met twijfel, zijn blik eindelijk loskomend van de papieren. "Hoe?"
James aarzelde een moment voordat hij het profiel overhandigde, zijn hand licht trillend. "Haar naam is Lily Evans. Ze komt niet uit een rijk milieu, maar er is iets aan haar - een eerlijkheid, een kracht. Ze zou kunnen zijn wat u zoekt."
Alexander nam het profiel aan, zijn scherpe ogen scanden het document met meedogenloze precisie. Hij was een lange tijd stil, de kamer stil behalve het geluid van ritselend papier. Uiteindelijk keek hij op, zijn blik doordringend. "Breng haar hier."
Lily Evans stapte de studeerkamer binnen, haar hart bonkend in haar borst. Ze had dit moment talloze keren voorgesteld, maar nu het eindelijk zover was, voelde alles overweldigend. De weelde van het herenhuis, de aanwezigheid van Alexander—het was allemaal te veel. Maar ze was zo ver gekomen, en er was geen weg meer terug.
Ze dwong zichzelf kalm te blijven, de wervelwind van emoties in haar binnenste te verbergen. Dit was haar kans—een kans om haar leven voorgoed te veranderen. Ze was hier niet alleen voor het geld, niet echt. Ze had Alexander jarenlang stilletjes bewonderd, zijn carrière gevolgd met een fascinatie die bijna obsessief was. Maar nu mocht niets daarvan op haar gezicht te zien zijn. Ze moest kalm en professioneel blijven. Niets meer.
Alexander's blik gleed omhoog toen ze binnenkwam, en een moment lang meende ze iets van nieuwsgierigheid in zijn ogen te zien. "Mevrouw Evans," zei hij, zijn stem koud en bevelend. "Ga zitten, alstublieft."
Lily knikte beleefd en ging zitten in de stoel tegenover hem, haar handen netjes in haar schoot gevouwen, hoewel haar handpalmen klam waren van het zweet. "Dank u dat u me wilt ontvangen, meneer Kane."
Hij bestudeerde haar in stilte, zijn ogen verlieten haar gezicht niet, alsof hij naar een verborgen waarheid zocht die ze niet wilde onthullen. "U begrijpt de aard van deze overeenkomst?" vroeg hij, zijn stem laag en berekenend.
Lily ontmoette zijn blik zonder te aarzelen. "Dat doe ik, meneer Kane. Ik begrijp dat dit een verstandshuwelijk is, geen traditioneel huwelijk. Ik ben bereid mijn rol te vervullen zonder enige misverstanden."
Alexander leunde achterover in zijn stoel, zijn vingers tikten ritmisch tegen het bureau. "Waarom zou u een dergelijke overeenkomst willen aangaan? Wat hoopt u hiermee te bereiken?"
Lily haalde diep adem, probeerde de wervelwind van gedachten in haar hoofd te kalmeren. "Ik heb moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Deze overeenkomst biedt me financiële stabiliteit, en ik geloof dat ik de vereiste verantwoordelijkheden kan vervullen. Meer dan dat, ik zoek geen liefde of emotionele binding. Ik ben hier omdat ik een beter leven wil."
Haar woorden waren afgewogen, maar vanbinnen bonkte haar hart. Ze was al zo lang stilletjes gefascineerd door hem, maar nu moest ze die gevoelens diep begraven. Dit ging om overleven, niet om romantiek.
Alexander's ogen vernauwden zich lichtjes, alsof hij aanvoelde dat er meer achter haar verhaal zat, maar hij drong niet verder aan. "Dit zal een juridisch bindende overeenkomst zijn, mevrouw Evans. Geen romantiek. Alleen een wederzijdse verplichting om de voorwaarden na te komen."
"Ja, meneer Kane," reageerde ze vastberaden. "Ik begrijp het volledig. Ik ben daarop voorbereid."
Alexander bestudeerde haar nog een lange moment, zijn uitdrukking onleesbaar. Uiteindelijk knikte hij. "Goed. Als u klaar bent om verder te gaan, kunnen we doorgaan. Ik laat de juridische documenten opstellen en we beginnen met het proces om het huwelijk te registreren."
Lily's hart sloeg een slag over, maar ze dwong zichzelf kalm te blijven. "Dank u, meneer Kane. Ik ben klaar om verder te gaan."
Daarmee gaf Alexander het einde van het gesprek aan. James stapte naar voren om de verdere regelingen te treffen, opluchting op zijn gezicht te lezen terwijl hij de zaken afhandelde.
Maar terwijl Lily de studeerkamer verliet, was haar geest een storm van tegenstrijdige emoties. Ze had bereikt wat ze wilde, maar nu... nu begon de realiteit van wat ze had afgesproken door te dringen. Ze was hierin gestapt voor zekerheid, voor een kans op een nieuw leven—maar ze kon het niet helpen zich af te vragen: Waarom had Alexander haar gekozen?
En dieper nog: Zou ze hier spijt van krijgen?
Toen Lily de deur achter zich sloot, bleef ze achter met een onbehaaglijke gedachte. De toekomst waar ze voor had gevochten was net begonnen, maar het was niet de toekomst die ze had verwacht. En met elke stap die ze van die deur wegzette, kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat iets veel gevaarlijkers op haar wachtte.