Hoofdstuk 8 Ze heeft aangeraakt wat ze niet had moeten aanraken
Michael stond op het punt om uit zijn vel te springen, zijn kaken zo strak op elkaar geklemd dat hij een walnoot kon kraken.
Elizabeth werd lijkbleek, "Ik heb het niet goed gezien. Ik opende het en sloot het meteen weer! Ik zweer het, ik bedoelde het niet zo. Ik was zo geschrokken. Ik weet niet eens hoe ik erop geklikt heb."
"Hou je mond!" snauwde hij, haar excuses maakten hem alleen maar bozer. "Blijf in de kamer! Tot de scheiding, zet je geen voet buiten die deur!"
Elizabeth, starend naar Michael, hield haar lippen op elkaar.
Wat ze ook zei, het had geen zin.
Ze hield haar mond en ging terug naar haar kamer.
Ze zei niets meer, uit angst dat hij haar nog meer zou haten.
Elizabeth sloot de deur achter zich.
Michael keek woedend naar de gesloten deur.
Met samengeknepen ogen en strak op elkaar geperste lippen zei hij tegen Susan, "Breng haar geen eten."
Was hij van plan haar op te sluiten en uit te hongeren?
Susan wilde iets zeggen, maar bij het zien van Michael's woede kreeg ze geen woord over haar lippen.
In de familie Thomas was Michael de baas.
Susan kon alleen maar zuchten en weglopen.
Twee dagen later.
Mary's bloeddruk was weer normaal en ze kreeg groen licht om naar huis te gaan.
Het eerste wat ze deed, was Michael bezoeken.
Toen ze Michael zag rondlopen, voelde Mary een last van haar schouders vallen.
Met een ontspannen glimlach vroeg ze, "Michael, hoe gaat het met je? Wanneer denk je weer op de been te zijn?"
Michael zei, "De dokter zegt dat ik goed aan het herstellen ben. Mam, er is iets waar ik met je over moet praten."
Mary leek te weten wat er ging komen, haar glimlach vervaagde een beetje, "Gaat dit over je huwelijk? Ik heb die bruiloft geregeld, en Elizabeth is de vrouw die ik voor je heb uitgekozen. Ze is een goed meisje. Je moet proberen met haar op te schieten. Overigens, waar is ze? Ik heb haar niet gezien toen ik binnenkwam. Is Elizabeth weggegaan?"
Michael wierp een blik op Susan.
Susan begreep de hint en ging snel naar Elizabeth's kamer.
Ze maakte zich ook zorgen om Elizabeth.
De afgelopen twee dagen had Michael niemand eten of drinken naar haar laten brengen. Wie weet in welke staat ze nu was?
Susan opende de deur, en Mary keek naar binnen, haar mond viel open.
Binnen zat Elizabeth ineengedoken, haar knieën omarmend, zwak leunend tegen de muur.
Haar haar hing los en was een beetje een rommeltje.
Toen de deur openging, draaide ze haar hoofd en zag Mary.
Mary, die haar zo zag, rende naar binnen.
"Elizabeth! Het zijn nog maar een paar dagen. Wat is er met je gebeurd? Hoe ben je zo terechtgekomen?" Mary keek naar Elizabeth, haar gezicht lijkbleek, en Mary's bloeddruk schoot omhoog. "Vertel me, heeft Michael, heeft Michael je pijn gedaan?"
Mary's stem trilde terwijl ze sprak.
Elizabeth was enorm afgevallen.
Ze was nooit zwaar geweest. Hoewel Susan haar elke dag allerlei gerechten kookte, bleef ze dun.
Maar nu hing haar lichtgekleurde nachtjapon als een zak om haar heen.
Ze was nog magerder dan voorheen.
Haar gezicht was bleek en haar lippen waren gebarsten.
Haar eens zo heldere ogen zagen er nu doods uit.
Ze was een complete wrak.
Haar mond bewoog alsof ze iets wilde zeggen, maar er kwam niets uit. Ze was twee dagen opgesloten en uitgehongerd, zonder ook maar iets te eten.
Wanneer ze dorst kreeg, dronk ze kraanwater.
In deze staat was ze bijna dood van de honger.
Haar ongeboren baby was waarschijnlijk al gestorven van de honger.
Op een verwrongen manier was dat een opluchting. Ze hoefde zich niet meer druk te maken over de vraag of ze de baby moest houden.
Toen ze erover nadacht, voelde Elizabeth alsof haar hart werd samengeknepen en verscheurd door een paar gigantische handen.
Het deed zo'n pijn dat ze nauwelijks kon ademen.
Blijkbaar gaf ze toch om haar kind.
Susan bracht een kop warme melk en hield het tegen haar lippen, "Mevrouw Elizabeth Thomas, drink eerst wat melk. Maak je geen zorgen, mevrouw Mary Thomas is hier nu, je krijgt eten."
Mary fronste diep, "Kan iemand me vertellen wat er aan de hand is? Wat is er met Elizabeth gebeurd? Hoe is ze zo mager geworden? Waarom heeft Michael haar opgesloten? Wat heeft Elizabeth gedaan om hem zo boos te maken?"
Ze liep snel naar de woonkamer en confronteerde Michael, "Michael, Elizabeth is de vrouw die ik voor je heb uitgekozen. Hoe kun je haar zo behandelen? Heb je aan mijn gevoelens gedacht?"
"Als het niet voor jou was, denk je dan dat ik haar zo lang had gehouden?" Zijn stem was koud en onverschillig.
Ze had zich bemoeid met iets waar ze zich niet mee had moeten bemoeien, en hij had haar armen niet gebroken, wat al een grote genade was.
"Michael, Elizabeth is een goed meisje. Ik verwacht niet dat je van haar houdt. Ik wil alleen dat jullie samen blijven, al is het maar in naam!" Mary raakte meer opgewonden terwijl ze sprak, haar borstkas ging snel op en neer, en haar lichaam begon te wankelen.
Toen Michael zag dat Mary er niet goed uitzag, gaf hij snel een teken aan de lijfwacht naast hem.
De lijfwacht snelde naar voren om haar te ondersteunen en hielp haar naar de bank.
"Je kunt Elizabeth er niet uitgooien! Als je wilt scheiden, prima, maar je moet een vrouw vinden die je leuk vindt. Ik kan je niet meer alleen laten leven!" Mary werd naar de bank geholpen, maar haar hoofd werd steeds duizeliger.
Dertig seconden later kantelde Mary's hoofd en zakte ze in elkaar op de bank.
Net die ochtend ontslagen uit het ziekenhuis, werd Mary met spoed teruggebracht.
Michael had niet verwacht dat Mary zoveel om Elizabeth gaf.
Het was niet alleen Elizabeth die hij niet mocht, hij had een afkeer van alle vrouwen.
In de kamer, na het drinken van een kop melk, knapte Elizabeth een beetje op.
Ze had alles gehoord wat er buiten gebeurde.
Mary werd opnieuw naar het ziekenhuis gebracht.
Elizabeth, die twee dagen uitgehongerd was, was overal zwak, maar haar vastberadenheid om te scheiden was sterker dan ooit.
Ze strompelde naar de woonkamer en stond tegenover Michael.
"Ik wil scheiden," zei ze, haar stem een beetje schor, maar haar blik vastberaden.