Hoofdstuk 4 Ben je wakker?
Ze wierp hem een blik vol haat toe, om te zien of hij nog meer schaamteloze woorden te zeggen had.
Ze zei tegen Susan dat ze alvast terug moest gaan.
Met niemand anders in de buurt, barstte Anthony los, "Elizabeth, je bent echt te ver gegaan! Ik had nooit gedacht dat je een golddigger zou zijn! Ik ben je vriend, we zijn al zo lang samen, maar je hebt me nooit laten aanraken! En nu ligt Michael nog in bed! Je wilt echt zijn kind krijgen!"
"Zijn kind krijgen betekent dat ik zijn geld krijg. Waarom zou ik dat niet doen?" beet ze terug, met de bedoeling hem pijn te doen.
"Elizabeth, ik heb een plan. Michael kan nu het huwelijk niet voltrekken, dus hij kan je niet zwanger maken. Maar ik wel! Dan kunnen we oma vertellen dat het Michael's kind is. Het zal nog steeds een Thomas zijn. Zelfs als ze boos is, zal ze niet ontkennen dat het haar achterkleinkind is," zei Anthony opgewonden.
Elizabeth wist dat Anthony brutaal kon zijn, maar ze had nooit gedacht dat hij zo schaamteloos zou kunnen zijn.
"Anthony, serieus?" sneerde Elizabeth, "Iedereen rondom Michael is meedogenloos. Als ze erachter komen dat ik zwanger ben van jouw kind, denk je dan dat ze jou met rust laten?"
Elizabeth's woorden waren als een koude douche, die Anthony tot op het bot deed rillen.
Hij wist beter dan wie dan ook hoe meedogenloos Michael's team was.
Na Michael's ongeluk waren ze een stuk rustiger geworden.
Maar dat betekende niet dat ze weg waren.
"Elizabeth, stop nu met ruziën met me. We praten verder als Michael het loodje legt," zei Anthony.
Elizabeth rolde met haar ogen naar hem, "Wat als hij nooit sterft? Kun je voor altijd op me wachten?"
Deze vraag liet Anthony sprakeloos achter.
Toen ze zijn stilte zag, lachte Elizabeth spottend, "Ik ga terug. Mary heeft een dokter die op me wacht bij Michael thuis."
Ze wilde niet meer met hem praten en ging terug naar Michael's huis.
Twee dokters brachten Elizabeth naar het ziekenhuis voor een controle.
Na het stimuleren van de ovulatie, haalden ze Elizabeth's eicellen op om voor te bereiden op IVF.
Michael had eerder zijn sperma ingevroren in het ziekenhuis.
Liggend in bed voelde Elizabeth haar hart racen, "Hoe lang zal het duren voordat het werkt?"
De vrouwelijke dokter zei, "Het is moeilijk te zeggen. Het kan zo snel gaan als drie of vier maanden, of het kan veel langer duren." Na een pauze voegde ze eraan toe, "Je bent zo jong; het zou bij de eerste poging kunnen werken."
De herfst brak aan.
's Avonds, na een douche, kwam Elizabeth uit de badkamer.
Zoals gewoonlijk droeg ze haar pyjama en ging op het bed naast Michael zitten.
Ze begon zachtjes haar kuiten te kloppen.
Ze wierp een blik op de nog steeds slapende Michael naast haar.
In de loop van de tijd was Elizabeth geleidelijk gewend geraakt aan het hebben van Michael, haar onbeweeglijke echtgenoot, elke nacht naast haar.
Hoewel de eerste nachten moeilijk waren om in slaap te vallen, slaagde ze erin om nu elke nacht als een roos te slapen.
Soms sliep ze zelfs zo diep dat ze 's ochtends wakker werd en zichzelf als een octopus aan Michael vastgeklampt vond.
In het begin maakte het haar bang.
Later bedacht ze dat, aangezien Michael niets kon voelen, hij het niet zou weten.
Gesterkt door die gedachte kroop ze sindsdien in Michael's armen en drukte zich dicht tegen zijn borst aan.
Michael bleef stil liggen, alsof hij haar liet doen wat ze wilde.
Ze leunde tegen hem aan en legde haar hand op zijn borst.
Door de dunne stof van zijn pyjama kon ze duidelijk Michael's spieren voelen.
Zijn lichaam was warm en perfect voor het koeler wordende weer.
Elizabeth dacht, als Michael maar gezond was.
Met Michael's uiterlijk en geld, hoeveel mensen in de wereld zouden haar benijden!
Maar helaas, Michael was een man die niet lang zou leven.
Toen de gedachte aan de kleine kans om mevrouw Thomas te worden als die wens uitkwam, stopte Elizabeth met het kloppen op haar benen.
Ze kwam overeind van het bed en ging op haar knieën zitten.
Ze tilde zijn arm op en legde die op haar eigen benen, terwijl ze hem zachtjes masseerde.
Terwijl ze masseerde, zei ze zachtjes, "Ik heb gehoord dat bedlegerige patiënten een slechte bloedsomloop krijgen. Ik help je zodat je spieren niet stijf zijn als je wakker wordt."
Na het masseren van zijn armen begon ze aan zijn benen.
Michael's benen waren prachtig gevormd. Hoewel hij al een half jaar bedlegerig was, waren zijn beenspieren niet verschrompeld.
Het leek erop dat Michael lang was, met lange benen.
Als hij zou opstaan, zou hij een perfecte verhouding tussen hoofd en lichaam hebben.
Elizabeth's kleine handen masseerden ijverig Michael's benen.
Wanneer ze moe werd, ging ze even zitten om uit te rusten.
Terwijl ze masseerde, kletste ze verder, "Michael, ik heb gehoord dat je nog nooit een vriendin hebt gehad. Mensen roddelden dat je lichaam misschien een ziekte zou krijgen, maar ik denk dat je in behoorlijk goede vorm bent!"
Ze ging door met masseren langs zijn binnenste dij.
Moe van het harde werk begon ze te zweten en deed haar buitenste gewaad uit, zodat ze alleen een dunne camisole droeg.
Plotseling openden Michael's ogen, zijn diepe amberkleurige ogen als een edelsteen.
Op dat moment staarde hij strak naar haar handen dicht bij een bepaald deel van zijn lichaam.
Toen richtte hij zijn blik op Elizabeth.
Ze was zo geschrokken door het licht in zijn ogen dat ze stopte met wat ze aan het doen was.
Hoewel ze hem eerder met zijn ogen open had gezien, vond Elizabeth het elke keer weer verbazingwekkend.
"Was ik te ruw? Maar ik gebruikte helemaal geen kracht!" Ze ging door met het masseren van zijn linkerbeen.
Haar bewegingen waren heel zacht, zeker niet genoeg om problemen voor Michael te veroorzaken.
Het volgende moment sperde ze haar ogen wijd open van schrik, bevroren in haar beweging.
Hij keek haar aan en vroeg schor, "Wie ben jij?"
Zijn spraak was langzaam maar vol autoriteit.
"Michael, ben je wakker?" Elizabeth's ogen werden groot terwijl ze naar zijn gezicht keek.