6 Steek je oogbollen uit
Elizabeth's POV
Ik ging terug naar de keuken om nog een kom Pompoenpudding te maken. Deze keer kneep ik er geen sokkenwater in.
Zo brutaal was ik niet. Er zijn tenslotte maar weinig jongens zo dom als Abby.
Ik liep langs de berg kleren met de kom en zuchtte.
Hopelijk zal Austin me niet te veel problemen geven en me snel laten terugkomen om de was te doen. Ik wil dit niet de hele nacht doen.
Toen ik bij Austins kamer kwam, legde ik mijn oor tegen de deur en luisterde een tijdje.
Er was geen gegrom, geen geschreeuw. Dat betekende dat Austin geen plannen had om iemand te martelen, noch was hij iemand aan het martelen.
Het zou nu veilig moeten zijn om naar binnen te gaan.
"Klok, klok."
"Kom binnen."
Austins stem klonk vredig.
Veilig.
Ik duwde de deur voorzichtig open. Zodra ik een voet binnenstapte, zag ik een slaaf op de grond liggen, bewusteloos.
Het gezicht van de slaaf was bedekt met bloed. Een van zijn oogkassen was leeg. Zijn oogbal was eruit gerukt.
Ik schrok en keek op om Austin te zien staan, zijn bebloede vingers afvegend met een tissue.
Dus, hij had net de oogbal van deze slaaf met zijn vingers eruit gerukt?
Ik had niet verwacht dat hij klaar was met het martelen van mensen.
Ik wierp een blik op de bewusteloze slaaf op de grond en kon niet anders dan rillen.
Hij zag er zo ellendig uit dat ik bang werd. Maar hij kon mijn medelijden niet opwekken. Want de meeste slaven hier zijn schurken van de vorige invasie van de Blue Moon Pack.
Acht jaar geleden doodde Alpha niet alle schurken, maar liet hij er enkele als slaven achter, waardoor ze voor de Black River Pack moesten werken.
Alpha beval dat de tongen van de slaven moesten worden afgesneden om te voorkomen dat ze met elkaar zouden communiceren. Uiteraard hebben de slaven een lagere status dan Omega, hoewel beiden voor de Black River Pack werken.
Om precies te zijn, Omega is een lid van de Black River Pack. En slaaf is de gevangene van de Black River Pack.
Wat mij betreft, behandelen alle leden mij als slaaf, hoewel ik bij Omega woon, vanwege de gemeenschappelijke eigenschap van stomheid die ik met de slaven deel. En Alpha corrigeert NIET ieders misvattingen over mij.
Ik haat alle slaven, en elke keer dat ik ze zie, moet ik vechten om mezelf te beheersen om ze niet te doden.
Austin haat slaven ook. Zijn linkeroog werd verblind door een aanval van een schurk.
Hij aarzelt niet om de oogballen van slaven eruit te rukken wanneer ze iets verkeerd doen in zijn bijzijn. Hij geniet van wraak en het kwellen van de schurken.
Meestal gebruikte hij een lepel om de oogballen eruit te rukken, en dit was de eerste keer dat ik hem zijn vingers zag gebruiken.
Hij zag me en wenkte me met zijn vinger om langs te komen. Zijn uitdrukking was minachtend, alsof hij een hond riep.
"Waarom ben je te laat?" berispte Austin me.
Ik boog mijn hoofd en deed alsof ik me schuldig voelde. Ik keek hem niet rechtstreeks in de ogen omdat ik wist dat hij het haatte als mensen hem aanstaarden.
"Antwoord me! Waarom ben je te laat? Zeg het!" gromde hij.
Ik zei de woorden "het spijt me" in gebarentaal. Toen zette ik de Pompoenpudding op tafel om te laten zien dat ik te laat was door het koken.
Hij pakte de Pompoenpudding op, sneerde en gooide het over mijn hoofd.
"Stop met me voor de gek houden met je belachelijke gebaren! Ik beveel je om me te antwoorden!"
Hij was zo overheersend. Ik had al acht jaar geen woord gezegd. Alle bewijzen wezen erop dat ik stom was. Maar Austin probeerde een stumme te dwingen te spreken.
De pudding gleed van mijn haar naar mijn nek en mijn kleren. Austin gooide de lege kom weg.
"Weet je dat ik die verdomde slaaf met mijn handen moest aanraken omdat jij TE LAAT was. Het is vreselijk! En JIJ hebt dit allemaal veroorzaakt!"
Hij veegde het bloed van zijn vingers af aan mijn gezicht en kneep toen in mijn kin.
"doe niet alsof je stom bent. Antwoord me met je mond, WAAROM ben je te laat?"
Ik werd gedwongen omhoog te kijken en hem in de ogen te kijken.
Austin had een nep-oogbal van saffier en hars in zijn linkeroog laten plaatsen. Het blauw van de saffier was puur en mooi. Zijn rechteroog was echter natuurlijk grijsblauw.
Ik probeerde niet naar zijn linkeroog te staren, maar het was moeilijk voor me om de vreemdheid te negeren.
Austin's linkeroog was charmant en kalm, terwijl zijn rechteroog gevuld was met haat en woede. Austin's gezicht maakte me ongemakkelijk, ook al was het extreem knap.
Austin was zo arrogant en gevoelig dat mijn opzettelijke vermijding van zijn blik hem ook woedend maakte.
"Waarom kijk je me niet in de ogen? Veracht je me, hè? Hoe durf je me te kleineren?"
Hij pakte de lepel en plaatste die onder mijn linkeroog, dreigend, "Zal je geluid maken als ik je oogballen eruit haal?"
Mijn hart begon sneller te kloppen.
Ik weet dat hij tot alles in staat is. Hij is absoluut een gek!
"Waarom heb je zoveel tijd verspild aan het maken van die verdomde pudding terwijl ik je had bevolen een lepel te brengen?
Oh verdomme! Ik realiseerde me plotseling dat die trut Abby dit expres had gedaan. Ze had de verkeerde orders van Austin aan mij doorgegeven.
"Antwoord me!" bleef Austin schreeuwen.
"Ik... ik..." bewoog ik mijn lippen, maar er kwam geen geluid uit.
Ik hief mijn hand op en probeerde het in gebarentaal uit te leggen.
"Nee! Antwoord me met je mond!"
"Bestaat je mond alleen om te eten? Er is geen reden om een tong te hebben als je niet hoeft te praten." Austin stak plotseling zijn vingers in mijn mond en probeerde mijn tong eruit te trekken.
Ik was doodsbang. Ik beet hem instinctief.
"Au!" gromde hij terwijl hij zijn hand terugtrok, "Hoe durf je me te bijten?"
Oh nee! Ik had hem totaal woedend gemaakt!
Ik draaide me om om te rennen. Austin trok me bij mijn haar en sleurde me in zijn armen.
"Wil je wegrennen na met mij te hebben geknoeid? Weet je wat het kost om mij kwaad te maken?"