HOOFDSTUK 5: VERKOCHT AAN DE MAFFIABAAS
Sophie's POV
Iedereen zat al op hun stoelen en praatte met elkaar toen ik eindelijk aankwam met mijn haar overal voor mijn gezicht omdat ik gerend had om op tijd te komen. "S-Sorry dat ik te laat ben," zei ik terwijl ik naast Sebastian ging zitten. Hij glimlachte zodra hij me zag.
"Het is goed, Sophie. Tenminste, je bent gekomen," zei papa.
"Zie je jezelf nu, Sophie? We hebben een diner met een heel belangrijk persoon en jij zit daar in een witte t-shirt en een zwarte spijkerbroek met je haar alsof je net wakker bent geworden?" zei mijn stiefmoeder plotseling tegen me.
Ik boog mijn hoofd, "Het spijt me, ik kwam net van school dus ik kon mijn kleren niet veranderen."
"Het is goed, Sophie. Zelfs als je vodden draagt, zou je nog steeds opvallen," zei Sebastian plotseling, dus ik gaf hem een duw toen ik Sera en Samantha hem zag aanstaren.
"Ben je gek? Je ziet er net zo uit als wij, dus als je zegt dat wij lelijk zijn, zeg je eigenlijk dat jij ook lelijk bent," antwoordde Samantha.
Papa schraapte plotseling zijn keel. "Stop met dat kinderachtige geruzie, oké? Onze bezoeker komt zo aan, dus maak jezelf even netjes."
"Ik vraag me nog steeds af wie die bezoeker is," zei tante Natalie.
"Je zult hem later ontmoeten," antwoordde papa alleen maar.
Ik trok mijn shirt recht en kamde mijn haar met mijn vingers. Ik dacht ook na over die bezoeker. Ik vraag me af wie het is, want hij lijkt heel belangrijk voor mijn vader. Hoewel ik hem ook elke minuut wat water zie drinken, ziet hij er zo nerveus uit en ik weet niet eens waarom. "Sophie, ik heb weer een nieuw liedje gecomponeerd, je moet het horen!" fluisterde Seb tegen me.
"Echt? Mag ik het nu horen?"
"Natuurlijk!"
Seb haalde toen zijn telefoon tevoorschijn en wilde zijn oortje in mijn rechteroor stoppen toen we plotseling harde voetstappen in onze richting hoorden komen. We draaiden allemaal onze hoofden naar de ingang van het restaurant. Papa stond plotseling op en dus volgden we hem allemaal.
Mannen in zwarte pakken liepen naar ons toe. Ze kwamen me allemaal bekend voor, ik kon me alleen niet herinneren waar ik ze had gezien. "Ze zien eruit als een bende, of misschien agenten," fluisterde Seb.
Toen vormden ze een rij en maakten een doorgang in het midden. Een lange man begon in het midden te lopen, alleen zijn voetstappen waren te horen. Hij droeg een zwart smokingvest dat perfect paste bij zijn gespierde en mannelijke lichaam. Zijn zwarte haar was naar achteren gekamd en glom alsof het in de was was gezet. Hij hield een sigaret in zijn rechterhand terwijl hij rookte.
Ik staarde naar zijn gezicht, en pas toen herkende ik hem. Mijn ogen werden groot terwijl ik met mijn vinger naar hem wees. "J-JIJ?!"
Iedereen keek naar me, inclusief de man. Hij keek verrast toen hij mij zag, hij gooide zijn sigaret op de grond en glimlachte zelfvoldaan. "We ontmoeten elkaar weer."
"K-Ken je hem, Sophie?" vroeg papa aan mij.
"Ja papa, hij was die man die—" ik kon niet verder praten toen ik besefte hoe gênant het was. "Ik bedoel... ja, we hebben elkaar gisteren al ontmoet..."
"Pappa? Bedoel je, die vrouw is ook jouw dochter?" vroeg de man aan papa.
Papa knikte, "J-Ja, ze is mijn jongste dochter."
"Jouw dochter, hè? Ze lijkt niet op jou," zei de klootzak terwijl hij naar me keek. Ik wierp hem een boze blik toe en keek naar mijn papa die alleen maar naar me knikte en glimlachte.
"Waarom gaan we niet eerst even zitten? Dit restaurant serveert heerlijk eten, ik weet zeker dat je het lekker zult vinden, eh...”
“Vincent. Je kunt me gewoon Vincent noemen,” zei hij.
Tante Natalie knikte met een glimlach, “Vincent, wat een knappe naam. Mijn naam is Natalie, ik ben de vrouw van Albert. En deze twee meisjes hier zijn mijn dochters.”
“H-Hoi Vincent, ik ben Stephanie.”
“En ik ben Sera.”
De twee keken naar Vincent en glimlachten, maar die schurk negeerde hen gewoon en richtte zijn blik op mij. “Waarom stel je jezelf niet ook even voor?”
“Ik ben Sophie,” zei ik zonder hem aan te kijken.
“Sophie, mooie naam,” zei hij.
Papa schraapte opnieuw zijn keel, “Zullen we al wat eten bestellen?”
“D-Dat is een goed idee, laten we de ober roepen,” stemde tante Natalie in.
Er gingen een paar minuten voorbij en we waren al begonnen met eten. Ik kon me niet concentreren op mijn eten omdat ik voelde dat Vincent me vanuit zijn stoel aanstaarde. Alleen al dat feit maakte me woedend. “Hij lijkt wel een maffiabaas, vind je niet?” fluisterde Seb weer naar me.
“Je hebt gelijk, hij lijkt wel een nymfomaan,” zei ik en we lachten allebei.
“Trouwens, Albert, heb je ze al verteld waarom we hier zijn?” sprak Vincent weer. Waarom praat hij zo tegen mijn vader? Hij heeft echt geen manieren en respect.
Papa verslikte zich bijna, dus gaf ik hem een glas water. “Dank je, Sophie.”
“Eet gewoon rustig, papa.”
“Oh, dus je hebt het nog niet gezegd?”
“Gezegd wat?” vroeg tante Natalie.
Vincent sloeg zijn armen over elkaar. “Je man is me een enorm bedrag schuldig. Hij kon me zijn bedrijf niet geven, dus we kwamen tot een andere overeenkomst.”
“P-Papa is je geld schuldig?” vroeg ik terwijl ik naar mijn vader keek om het te bevestigen. “Is dat waar, papa?”
Papa keek vooral naar mij voordat hij knikte, “D-Dat klopt.”
“Maar dat is onmogelijk papa, we hebben geen schulden. Waarom betaal je hem niet gewoon? We hebben toch genoeg geld,” zei Seb.
“Het spijt me te moeten zeggen, maar zelfs als je me al het geld dat je hebt zou geven, zou het niet eens vijftig procent van zijn schuld dekken.”
Mijn ogen werden groot. “P-Papa, is dat---
“Ja, dat is waar. Ik ben hem alles schuldig, V-Vincent was degene die me hielp ons bedrijf op te bouwen. We hebben dat kunnen bouwen dankzij hem…”
“Papa…”
“Maar welke overeenkomst hebben jullie als we je dat enorme bedrag niet kunnen betalen?” vroeg tante Natalie.
Vincent leunde achterover in zijn stoel met zijn armen over elkaar, “Hij zei dat hij bereid is een van zijn dochters aan mij te geven.”
We waren allemaal geschokt. We keken allemaal naar papa en hij boog alleen maar zijn hoofd, wat het bevestigde. “Albert, hoe kun je dat onze dochters aandoen?!”
“Papa! Waarom heb je dat gedaan?! Je bent akkoord gegaan met deze man?!” schreeuwde Seb.
“Het spijt me zo... ik had geen keuze... het spijt me zo...” bleef papa mompelen.
Vincent stond plotseling op, “Dus, kan ik de betaling nu krijgen?”
“Vincent... kunnen we hier gewoon over praten? I-Ik heb van gedachten veranderd, ik-ik betaal je gewoon. Het maakt me niet uit of je mijn bedrijf van me afneemt... als je maar... alsjeblieft geen van mijn dochters van me afneemt...” smeekte papa.
“Dat had je eerder moeten zeggen. Ik ben nu van gedachten veranderd; ik wil geen geld omdat ik dat al heb. Ik wil je dochter,” zei Vincent.
“V-Vincent…”
“Ik neem die vrouw naast je,” zei Vincent terwijl hij naar mij keek.