Beste CEO, Wees Alsjeblieft Zacht!

Hoofdstuk 5 Routinekwesties

Was hij niet prima in orde toen ze hun meningsverschil hadden? Toch waren er al verschillende uren verstreken sinds hun verhitte woordenwisseling.

"Ik..."

"Genoeg. Ga onmiddellijk naar Sebastians kamer en bied hem je excuses aan. Mocht hij je in zijn woede wegsturen, houd mij dan niet verantwoordelijk," onderbrak meneer Clark.

Verontschuldigen?

"Meneer Clark..."

"Verontschuldig je of je wordt ontslagen, de keuze is aan jou!"

Met een laatste klik ging de lijn dood.

Brooklyn beet op haar lip, frustratie borrelde onder haar kalme uiterlijk. Rust was een zeldzaam goed in Sebastians nabijheid.

Terwijl ze zich voortbewoog, gingen de verpleegsters instinctief aan de kant, waardoor een duidelijk pad voor haar ontstond. De hele dienstkamer had George's laatste woorden gehoord, en niemand durfde Brooklyns woede op dit moment uit te lokken. In plaats daarvan boden ze haar bemoedigende glimlachen aan.

"Dr. Mitchell, ga later alleen verder, maar wees voorzichtig..."

"Dr. Mitchell, wij zorgen wel voor de andere patiënten, maak je geen zorgen..."

Terwijl ze door de gang liep, voelde haar hart zwaar in haar borst en haar uitdrukking was een stormachtig masker. George had om een verontschuldiging gevraagd, maar ze had liever ontslag gehad.

Toch ontstond er een nieuwe gedachte.

Haar huwelijk met Sebastian was een wankele aangelegenheid, balancerend op de rand van ontbinding. Als ze ook nog haar baan zou verliezen, zou ze zowel haar huwelijk als haar carrière kwijt zijn.

De gedachte alleen al was afschuwelijk!

Na een moment van overpeinzing besloot ze dat ze niet weg kon gaan.

Met hernieuwde vastberadenheid duwde Brooklyn de deur open.

Sebastian lag op bed, verdiept in een dossier dat door zijn secretaresse was bezorgd. Hij bladerde erdoor met een kalme air, zijn teint grotendeels hersteld.

Hij leek helemaal niet op een man die aan een hoge koorts leed.

Bij Brooklyns binnenkomst leek Sebastian haar geen aandacht te schenken.

Ze verlangde naar zijn aandacht. "Ik hoorde dat je koorts had," zei ze.

Ondanks haar schuldgevoel slaagde ze erin om zakelijke zaken met vertrouwen en kalmte te bespreken, zonder onnodige versieringen.

In het verleden zouden haar woorden haperen, wat zijn sarcastische opmerkingen uitlokte. Nu kon het haar niet meer schelen.

Sebastian keek niet op. Hij hield het smetteloze witte papier in zijn aantrekkelijke vingers, zijn blik gericht op de contractclausules. "Weet de behandelend arts niet of de patiënt koorts heeft of niet?" antwoordde hij, waarbij hij de woorden "behandelend arts" op spottende wijze benadrukte.

Het deerde haar niet; wat ze ook deed, het was altijd verkeerd.

Brooklyns blik gleed over zijn knappe gelaatstrekken, trekken die haar dromen achtervolgden en een onuitwisbare indruk op haar geheugen achterlieten.

"Het lijkt erop dat je bijna hersteld bent. Ik zal je dan niet verder storen," zei ze, terwijl ze zichzelf dwong om gefocust te blijven. Zelfs bij haar vertrek zou ze haar waardigheid behouden en haar zelfvertrouwen niet verliezen.

Sebastian, nog steeds op het bed, draaide de dop van een pen en begon het document met snelle, geoefende halen te ondertekenen.

Bij haar woorden fronste hij licht. Hij sloot het dossier, pakte een ander, schonk zichzelf een kop koffie in en leunde achterover tegen de zachte rugleuning, genietend van de drank.

Zijn kalme en beheerste houding maakte Brooklyn nerveus. Wat bedoelde Sebastian hiermee?

Voordat haar benen het zouden begeven, had Sebastian zijn koffie al op. Zijn stem, koel en afstandelijk, bereikte haar oren. "Was je hier niet voor een routinecontrole, Dr. Mitchell?"

Teruggeroepen naar de werkelijkheid, stond Brooklyn naast het bed en haalde het medisch dossier tevoorschijn. Ze zou dan maar een routineonderzoek uitvoeren.

"Je koorts is gezakt. Je lichaamstemperatuur is 36,5 graden Celsius. Ik zal je toestand vanavond blijven monitoren," informeerde ze hem.

Sebastian bleef stil.

"Heb je last gehad van maagzuur?"

"Doet je maag nog pijn?"

"Heb je een brandend gevoel in je maag?"

Sebastian, verdiept in zijn dossier, reageerde niet, zijn houding ijzig.

Als hij niet sprak, kon ze geen aannames doen. Na het onderzoek concludeerde Brooklyn dat Sebastian behoorlijk goed hersteld was. Ze gaf hem wat advies.

"Je maagbloeding werd veroorzaakt door overmatig drinken, dus je mag de komende maand geen druppel alcohol drinken.

"Vermijd pittig en vet eten, en het is het beste om geen koffie te drinken totdat je volledig beter bent.

"Drink geen melk op een lege maag, dat veroorzaakt een overmatige afscheiding van maagzuur..."

Voordat ze kon afronden, keek Sebastian haar al aan. Zijn ijzige blik vergrendelde met de hare, waardoor ze zich ongemakkelijk voelde. De tijd leek stil te staan en de atmosferische druk in de kamer daalde.

"Heb je nog meer onzin te vertellen?"

Zijn woorden brachten haar tot zwijgen.

Genoeg gepraat? Vond hij haar advies onzin?

Sebastian's houding bleef even kil als altijd.

Brooklyn voltooide het noteren van de testresultaten, denkend dat alles in orde leek.

"Dat was het. Ik ben klaar met praten," verklaarde ze.

Ze had zichzelf echt niet zo moeten vernederen!

De man op het bed fronste onmerkbaar, denkend: 'Weet deze vrouw alleen hoe ze officieel medisch advies aan haar man moet geven?'

"Prima," reageerde hij, zijn stem doordrenkt met sarcasme.