Beste CEO, Wees Alsjeblieft Zacht!

Hoofdstuk 3 De Meesteres

In een oogwenk hadden de beveiligers de situatie onder controle en de verslaggevers efficiënt weggejaagd. "Dr. Mitchell, we betreuren ten zeerste ons gebrek aan toezicht en het ongemak dat dit u heeft bezorgd," verontschuldigden ze zich.

Brooklyn snoof slechts, haar stem doordrenkt van ironie. "Met mij gaat het prima, maar als dit incident een vertraging heeft veroorzaakt in de behandeling van de VIP, dan is dat echt onacceptabel." De beveiligers, zich volledig bewust van de hoge status van de patiënten in het ziekenhuis, begrepen onmiddellijk haar boodschap en bedankten haar overvloedig.

Toen de menigte uiteenviel, keerde de rust terug. Megan daarentegen kookte van woede. "Brooklyn, je bent echt iets bijzonders, nietwaar?" spuugde ze uit, haar stem druipend van sarcasme. "Je bent de heerser van het ziekenhuis geworden, nietwaar?"

Brooklyns reactie was een koude snuif. "Dat is het verschil tussen vaardigheden hebben en niet."

Megan's trots was duidelijk in haar antwoord. "Ben je jaloers of voel je je minderwaardig? Wat de reden ook is, degene die nu aan Sebastian's zijde staat ben ik, degene die hem vergezelt ben ik, en degene die voor zijn leven zorgt ben ik ook." Haar woorden waren doordrenkt van dubbelzinnigheid, en ze weigerde te geloven dat Brooklyn er niet door geraakt werd.

Brooklyn snoof, haar stem scherp als een mes. "Je hebt geweldig voor hem gezorgd. Hij eindigde met een maagbloeding en moest worden opgenomen. Megan, je bent echt geweldig!"

Megan knarsetandde, geschokt door Brooklyns harde woorden. "Brooklyn! Wees niet zo zelfvoldaan tegenover mij. Op een dag zal ik je laten spijt hebben en smeken!" dreigde ze, terwijl haar hoge hakken boos tegen de vloer klikten.

"Laten we wachten tot die dag komt, grote ster," antwoordde Brooklyn, haar stem druipend van ironie. Ze bewoog zich vervolgens snel en opende de deur van de ziekenhuiskamer.

Megan klemde haar tanden op elkaar en balde haar vuist, haar gedachten kolkend van woede. 'Brooklyn, jij verachtelijke persoon!'

Ze volgde Brooklyn haastig de kamer in en bereikte het bed voor haar. Haar stem was gevuld met verdriet en stond op het punt in tranen uit te barsten. "Sebastian, ik ben hierheen gerend vanaf de filmset zodra ik het telefoontje kreeg. Je hebt me laten schrikken. Wat is er met je gebeurd? Hoe heb je een maagbloeding gekregen? Kun je alsjeblieft niet zoveel drinken in de toekomst?" Haar stem was mierzoet, bijna misselijkmakend.

De man op het bed bleef uitdrukkingsloos, zijn blik koud. "Je bent zo druk, je moet teruggaan."

Brooklyn glimlachte. Het leek erop dat Megan's inspanningen tevergeefs waren.

Maar Megan was niet iemand die gemakkelijk opgaf. Ze had een koppige vasthoudendheid, of beter gezegd, ze kende geen schaamte. "Oh, ik sprak eerder maar wat. Werk is niet belangrijker dan jij. Heb je nog steeds pijn in je maag? Laat me even voelen..." begon ze, terwijl haar hand uitstak.

Megan was brutaal!

Wanneer Brooklyn er niet was, maakte het niet uit hoe ze met elkaar omgingen. Maar in haar aanwezigheid was Megan's gedrag absoluut onaanvaardbaar!

Brooklyn aarzelde niet langer en stapte naar voren. Een heldere figuur schoot naar binnen. Op Brooklyn's licht glimlachende gezicht stond een spottende uitdrukking.

"Mevrouw Turner, haal uw hand weg."

Haar woorden waren koud en zonder de genegenheid van vroeger.

Megan was ontevreden, maar ze durfde niet door te gaan. Ze trok haar hand terug en sloeg haar armen over elkaar, snuivend. "Is dit niet de beroemde Dr. Mitchell?"

Brooklyn keek neer op Megan. "Meer dan dat, mevrouw Turner, kijk goed, ik ben nog steeds zijn vrouw."

Brooklyn's bevestiging van haar status deed Megan's gezicht donker worden.