Hoofdstuk 6 Zo toevallig kan het niet zijn
Virtualicious Bistro was een topklasse privérestaurant in Stad H, bekend om zijn onberispelijke service en heerlijke gerechten. Het was alleen open voor reserveringen door high-end klanten, en reserveringen moesten minstens een maand van tevoren worden gemaakt.
Harper moest wat connecties inschakelen om gisteren een reservering te krijgen.
De inrichting van het restaurant was ook elegant, met elk zitje gescheiden door een klein houten deurtje aan de voorkant, en geen plafondbedekking. De hanglampen boven zorgden voor een sfeervolle setting tijdens het diner.
De groep duwde de deur open en ging aan een ronde tafel zitten.
Al snel kwam de ober met de gerechten.
Riley was bang dat het kleine meisje naast haar zich niet op haar gemak zou voelen, dus hield ze haar aandacht op het meisje gericht en hielp haar af en toe met het eten en veegde haar mond af.
Landon en Winston zaten aan haar andere kant en vonden de mollige wangen van het kleine meisje schattig. Ze pelden ijverig de garnalen voor haar.
Het kleine meisje kon niet stoppen met eten, volledig gefocust op de groeiende berg voedsel voor haar.
"Heb je het gehoord? De kleine prinses van de familie Wilder is vermist. De familie Wilder heeft een grote groep mensen gestuurd en Stad H op zijn kop gezet, maar ze hebben haar nog niet gevonden!"
Op dat moment kwam er een zacht gesprek van de naburige tafel.
Een andere stem klonk een beetje voorzichtig, "Zou ze ontvoerd kunnen zijn? Die ontvoerder moet echt brutaal zijn. De kleine prinses van de familie Wilder is Donovans oogappel. Ze behandelen haar met uiterste zorg. Als iemand haar durft te schaden, moet die wel levensmoe zijn."
Bij het horen van Donovans naam vertraagde Riley onbewust haar handelingen en werd een beetje afwezig.
Het gesprek aan de naburige tafel ging verder, "Dat klopt. Hoewel die kleine prinses altijd stom is geweest en nooit een woord heeft gesproken, kan ze haar geluk niet ontlopen. Ze is geboren in zo'n goede familie!"
Riley pauzeerde, een vleugje verrassing flitste door haar ogen. Donovans kleine prinses, die ze had gevonden, was stom. Dit jonge meisje, dat nooit een woord sprak, had de perfecte houding en kleding passend bij de status van de familie Wilder. En dan de stem van die man aan de telefoon net. Met die gedachte in haar achterhoofd onderdrukte Riley haar schok en wierp een blik op het kind dat aan haar linkerzijde zat.
Het jonge meisje leek iets te voelen en keek op, ontmoette Riley's blik met grote, vragende ogen. Toen hun blikken elkaar kruisten, voelde Riley zich alsof ze door de bliksem was getroffen. 'Zou dit kleine meisje Donovans dochter kunnen zijn?' dacht ze. Harper stopte ook met eten, staarde een paar seconden naar het jonge meisje, haar hart zonk. Proberend zichzelf gerust te stellen, zei ze, "Het kan toch niet zo toevallig zijn, toch?"
Als Riley's beste vriendin was Harper zich maar al te goed bewust van wat er zes jaar geleden was gebeurd. Dit kleine meisje leek ongeveer vijf of zes jaar oud te zijn, vergelijkbaar in leeftijd met Landon en Winston. Als ze echt Donovan's dochter was, kon dat alleen maar betekenen dat die man, nadat haar vriendin van hem gescheiden was, snel een gezin had gesticht met de persoon die hij leuk vond! Was hij zo ongeduldig? Harper kon het niet helpen maar voelde medelijden met haar vriendin, zelfs als ze er alleen maar aan dacht.
Riley wist niet wat Harper dacht, maar terwijl ze nadacht over de gebeurtenissen sinds ze het jonge meisje had gevonden, werd ze steeds meer overtuigd dat ze inderdaad Donovan's dochter was. Haar uitdrukking werd somber, en ze zei: "Ik denk dat het gewoon zo toevallig is."
Toen ze haar zekerheid zag, zonk Harper's hart nog verder. Ze wierp een blik op het verbijsterde jonge meisje en fluisterde tegen Riley: "Wat moeten we nu doen? Donovan zou al onderweg moeten zijn."
Riley's gezicht toonde onzekerheid. Na een moment haalde ze haar telefoon tevoorschijn en gaf deze aan Harper, zeggend: "Neem mijn telefoon en doe alsof je later belt. Ik neem Landon en Winston mee naar de parkeerplaats om op je te wachten."
Begrijpend knikte Harper. Riley keek naar het nog steeds onwetende jonge meisje naast haar en kon niet anders dan haar hart verzachten. "Ik laat dit kleine meisje aan jou over," zei ze, voordat ze haar blik op de twee jonge jongens richtte. "Laten we gaan."
Landon en Winston stelden geen verdere vragen en stonden gehoorzaam op, haar volgend. Terwijl ze langs het jonge meisje liepen, trok een klein handje aan Riley's kleding. Ze draaide haar hoofd om, haar uitdrukking gevuld met complexe emoties.
Het jonge meisje hield Riley's kleding stevig vast, paniek vulde haar grote ogen. Toen ze haar zielige toestand zag, kon Riley het niet over haar hart verkrijgen om wreed te zijn.
Wat er ook tussen haar en Donovan was gebeurd, het kind was onschuldig.
Uiteindelijk stelde Riley haar gerust: "Tante moet gaan, maar deze tante zal voor je zorgen. Wees braaf en wacht hier. Je vader komt zo."
Na dat gezegd te hebben, duwde ze wreed het handje van het kleine meisje weg en verliet het compartiment, zonder het lef om achterom te kijken.
Tegelijkertijd liet Harper snel de extra drie sets kommen en vorken weghalen.
Niet lang nadat de ober de kommen en eetstokjes had meegenomen, werd de houten deur opengeduwd.
Een groep in zwart geklede, goedgeklede lijfwachten vormde twee rijen, waardoor er een doorgang in het midden ontstond.
Harper zag deze formatie en ging instinctief rechter zitten, terwijl ze kalm probeerde te blijven en naar de ingang keek.
Ze zag alleen Donovan's koude gezicht terwijl hij van buitenaf snel naar binnen liep, zijn lange benen grote passen makend.