Hoofdstuk 5 Deze stem klonk bekend
"Het is het beste als wat je zei waar is."
Na een tijdje trok Donovan eindelijk zijn blik terug en richtte zijn hoofd naar Paxton, die naast hem stond. "Enig nieuws van de politie?"
Paxton's stem klonk zwaar. "Nog niet."
Na het spreken wierp hij voorzichtig een blik op Donovan en zei bezorgd: "Zou iemand Finley hebben ontvoerd?"
Finley was de lieveling van meneer Wilder en had een prestigieuze positie binnen de familie Wilder. Door de jaren heen had ze de aandacht van veel mensen getrokken. Ze had ook bijna een keer een ontvoering meegemaakt.
Bij het horen hiervan verduisterden Donovan's ogen, en hij zei streng: "Zet meer mankracht in, breid het zoekgebied uit. We moeten haar vandaag nog vinden!"
"Ja!"
De woede van meneer Wilder was bijna tastbaar. Paxton's geest huiverde, en hij antwoordde luid.
Net toen hij zich omdraaide om te vertrekken, ging Donovan's telefoon.
Op dat moment had hij geen zin om telefoontjes te beantwoorden. Ongeduldig haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en wilde ophangen toen hij merkte dat het een onbekend nummer was.
Denkend aan wat Paxton eerder had gezegd, klopte Donovan's slaap, en hij nam het gesprek met een koude uitdrukking aan.
Zodra hij verbinding maakte, klonk er een zachte vrouwenstem: "Hallo."
Bij het horen van deze stem vernauwde Donovan zijn ogen, een vleugje twijfel flitste erin.
Deze stem. Het was precies hetzelfde als die van die vrouw!
Het figuur dat die middag op het vliegveld werd gezien flitste door Riley's gedachten.
"Hallo? Is daar iemand?" vroeg Riley, verbaasd, nadat ze een tijdje geen antwoord had gekregen.
Donovan verzamelde langzaam zijn gedachten en antwoordde kort: "Hmm."
Eén lettergreep was duidelijk niet genoeg voor Riley om iets te begrijpen.
Opgelucht dat ze een reactie hoorde, zuchtte Riley, "Hallo, dit is de situatie. Ik vond een klein meisje en zij gaf me dit nummer. Je moet haar vader zijn, toch? Heb je tijd om haar op te halen?"
De stem van de vrouw weerklonk duidelijk in Donovan's oor.
Hoe meer ze sprak, hoe kouder Donovan's blik werd.
Toen haar stem eindelijk verstomde, was er een laagje ijs in de ogen van de man verschenen.
Het was inderdaad zij!
Zelfs na zoveel jaren zou hij deze stem nooit vergissen!
Riley!
Ze was eindelijk teruggekomen!
Donovan klemde zijn tanden op elkaar en verlaagde zijn stem terwijl hij meer informatie eiste: "Waar ben je?"
Riley antwoordde instinctief: "We zijn bij Virtualicious Bistro. We wachten hier met haar. Kun je direct naar het restaurant komen om haar op te halen?"
"Oké, ik ben onderweg."
Zodra Donovan klaar was met spreken, hing hij de telefoon op en zei tegen Paxton: "Maak de auto klaar. We gaan naar Virtualicious Bistro."
Paxton begreep niet waarom meneer Wilder plotseling zo sterk reageerde, maar hij gehoorzaamde snel.
Kijkend naar het verduisterde scherm van haar telefoon, voelde Riley een onverklaarbare spanning.
De stem van de man klonk net wat schor.
Het had een vreemd vertrouwd gevoel.
Echter, Riley kon zich niet herinneren waar ze het eerder had gehoord, dus gaf ze het op om erover na te denken.
"Heb je honger?" Harper werd ongeduldig na lang buiten wachten. "Ik rammel van de honger. Laten we naar binnen gaan en eten. Als de persoon arriveert, sturen we het kleine meisje naar buiten."
Riley glimlachte naar haar en zei: "Oké, laten we eerst naar binnen gaan."
Na dat gezegd te hebben, hurkte ze weer neer, keek in de ogen van het kleine meisje, en vroeg om haar mening: "Heb je honger? Tante kan je meenemen om iets te eten, oké? Je vader zou onderweg moeten zijn, en als hij aankomt, kan tante je naar buiten brengen. Is dat goed?"
Het kleine meisje aarzelde terwijl ze Riley een paar seconden aankeek, het licht in haar grote ogen glinsterend.
"Als je niet wilt, kan tante hier bij je blijven," stelde Riley geduldig gerust.
Bij het horen hiervan riepen Landon en Winston naast haar in koor: "We blijven hier bij mama!"
Harper wreef over haar voorhoofd. "Ben ik de enige die honger heeft hier? Meisje, we zijn echt geen slechte mensen. Wie zou je naar zo'n leuk restaurant brengen als we slecht waren? Heb je ook geen honger? Probeer niet sterk te zijn, kom binnen met tante, oké?"
Even vielen alle blikken op het kleine meisje.
Landon en Winston hadden ook honger en konden niet anders dan uitkijken naar het kleine zusje.
Het kleine meisje beet op haar lip en deed twee stappen naar Riley toe, pakte haar mouw vast en knikte naar haar.
Bij het zien hiervan glimlachte Riley, raakte haar hoofd aan, pakte het handje van het kleine meisje dat aan haar mouw vastzat en stond op, waarbij ze haar richting het restaurant leidde.
Harper, die Landon en Winston leidde, volgde achter hen. Toen ze het kleine meisje naast hun vriendin zag lopen, kon ze het niet laten om te plagen: "Dit meisje was net nog op haar hoede voor ons, en ineens is ze zo intiem met jou."
Na dat gezegd te hebben, zuchtte ze: "In deze wereld kunnen knappe mensen echt iedereen aantrekken, ongeacht leeftijd of geslacht."