Hoofdstuk 2 Elkaar tegenkomen
Zodra ze binnenkwam, zag ze haar twee kleine deugnieten op de bank in het kantoor van de leraar zitten, hun kleine benen heen en weer zwaaiend.
Toen ze haar zagen binnenkomen, lichtten hun ogen op en ze gleden meteen van de bank af en renden naar haar toe, "Mama, je bent eindelijk uit het onderzoekslab gekomen! Ik dacht al dat je van plan was om daar te gaan wonen!"
"Mama, je hebt hard gewerkt. Ben je moe? Ga snel zitten, dan geef ik je een rugmassage."
Terwijl ze spraken, hielden ze Riley's hand vast, één aan elke kant, en leidden haar naar de bank.
Riley keek naar de twee aanhankelijke kinderen en voelde ineens dat het de moeite waard was om op haar kop te krijgen.
"Toen jullie mijn computersysteem aan het vernielen waren, waarom waren jullie toen niet zo gehoorzaam?" Chandler zag dit tafereel vanachter zijn bureau en was zo boos dat zijn ogen wijd open stonden.
Landon antwoordde zelfverzekerd, "Nou, dat kunnen we Professor Meneer de schuld van geven! Hij laat mama altijd overwerken. Kijk, ze is praktisch ondervoed!"
"Ja, precies! Mama is gewoon een normaal mens. Hoe kan ze dag en nacht werken?" Winston viel enthousiast in, terwijl hij Riley's schouder masseerde.
Chandler lachte gefrustreerd, "Alleen jullie twee verdedigen haar zo! Wie heeft hier niet hetzelfde meegemaakt in dit instituut?"
Daarna schudde hij zijn hoofd en keek naar Riley, "Hoe verloopt het onderzoek deze keer?"
Riley glimlachte en zei, "Het gaat goed. De data worden later naar je computer gestuurd."
Na een moment te hebben gepauzeerd, vroeg Riley opnieuw, "Is de computer al hersteld?"
Chandler greep een handvol haar en zei angstig, "Het is al een uur en het is nog steeds niet hersteld."
Riley grinnikte en klopte Winston's zachte hand, "Ga de computer herstellen naar de oorspronkelijke staat. Geen geintjes, wat als belangrijke data echt verloren gaat?"
Winston reageerde meteen met een kinderlijk stemmetje, "Dat zal niet gebeuren, ik maak altijd back-ups en ik heb meerdere lagen beveiliging toegevoegd. Hoe zou het verloren kunnen gaan?"
Hoewel hij dat zei, ging hij toch gehoorzaam naar Chandler's zijde en begon de computer te herstellen.
De vingers van het kind vlogen terwijl hij een reeks code typte.
Een paar minuten later flitste het computerscherm en keerde onmiddellijk terug naar de oorspronkelijke staat.
Chandler keek ernaar en kon niet anders dan zich verbazen over de intelligentie van de twee zonen van zijn student. Ze waren niet alleen getalenteerd, maar zagen er ook nog eens heel aantrekkelijk uit.
Elke keer dat ze problemen veroorzaakten, kon hij het niet opbrengen om hen te berispen en kon hij alleen Riley uitschelden!
Riley leek iets aan te voelen en verontschuldigde zich meteen proactief, "Sorry, Prof. Hart. De kinderen hebben u weer lastiggevallen. Wees alstublieft niet boos."
En kom me niet uitschelden!
Laat mij niet altijd de schuld krijgen!!!
Toen Chandler haar uitdrukking zag, kon hij het niet helpen om te lachen: "Maak je geen zorgen, dit keer ga ik je niet berispen. Ik heb een taak voor je! Ik ben van plan een onderzoeksinstituut op te richten dat zich richt op geneeskunde in mijn thuisland. Maar ik heb nog veel werk te doen en kan mezelf tijdelijk niet vrijmaken, dus ik heb erover nagedacht en besloten om jou terug te sturen!"
"Prof. Hart, ik..." Riley wilde instinctief weigeren.
Chandler onderbrak haar: "Riley, ik weet dat je niet terug wilt. Deze jaren heb je geneeskunde bij mij geleerd en zou je de omvang van botanische geneeskunde moeten begrijpen! In Land Y zijn er niet genoeg kruiden voor je om te bestuderen. Maar terug in ons land is dat anders. Daar zijn er volop kruiden voor je om te gebruiken. Bovendien zijn er veel medische families in het vaderland, allemaal bekwame individuen, en zij hebben oude medische technieken geërfd. Ben je daar niet in geïnteresseerd? Daarom stelde ik voor dat je teruggaat!"
"Met jouw capaciteiten zul je in de toekomst zeker grote prestaties leveren. Bovendien ben je al enorm veranderd. Zelfs als je weer iets of iemand tegenkomt, zou je het goed moeten kunnen afhandelen, toch?"
Bij het horen hiervan was Riley even sprakeloos.
Inderdaad, dat klopt! Zes jaar zijn verstreken, die man. Hij is misschien al getrouwd met de persoon van wie hij houdt.
Wat was er om bang voor te zijn?
Met deze gedachte nam Riley diep adem en knikte, "Professor, ik luister naar u. Ik ga terug naar het land."
Chandler was een beetje blij, "Het is goed dat je er zo snel over hebt nagedacht! Maak je geen zorgen, deze keer als je teruggaat, zal ik Linda met je meesturen en ook een professioneel team toewijzen om je te assisteren."
"Oké, dank u, leraar!"
Riley knikte.
Terwijl de twee aan het praten waren, knipperden Landon en Winston, de twee schattige kleintjes naast hen, met hun ogen.
Ze wilden al lang teruggaan!
Tenslotte is hun vader in Nederland, en ze wilden hem zo snel mogelijk zien!
Natuurlijk wilden ze hem tegelijkertijd ook een lesje leren.
Tenslotte heeft hij zijn vrouw en kinderen in de steek gelaten!!!
Twee dagen later.
H-stad, internationale luchthaven.
Net nadat ze uit het vliegtuig waren gestapt, kruiste Winston zijn benen en trok aan Riley's rok, "Mama, ik moet plassen, ik moet naar de wc."
Riley en Landon zagen dit en konden het niet helpen om te lachen, "Oké, laten we gaan."
Terwijl ze praatten, kon Riley het niet laten om over het hoofd van de kleine jongen te wrijven.
De kleine jongen rilde, "Mama, niet aaien, ik ga in mijn broek plassen!"
Bij aankomst in de badkamer stond Riley daar te kijken naar hun bagage, wachtend op hen, terwijl ze ook een bericht stuurde naar haar professor om hem te laten weten dat ze veilig waren aangekomen.
Op dat moment drong een enigszins bekende stem plotseling haar oor binnen.
"Onbruikbaar! Zoveel mensen, maar je kunt niet eens goed op een kind letten, wat is het nut van jullie allemaal?"
Riley's vinger zweefde boven haar telefoon, voelend een plotselinge bevriezing.
Ze kon het niet helpen om op te kijken. Dat silhouet was als een meesterwerk zorgvuldig vervaardigd door God, foutloos en knap genoeg om de zon en de maan te overstralen.
Donovan!!!