Boek 1: Hoofdstuk 2
Mijn ogen richtten zich op de vrouw, naakt, op mijn bed. Ze lag uitgestrekt bovenop de lakens. Ik moest mijn woede in bedwang houden. Eros stond te trappelen in mijn hoofd, klaar om deze vrouw te onthoofden voor het ontwijden van onze ruimte. We hadden geen vrouwen in deze kamer. Twee deuren verderop was een kamer die we gebruikten als we wat agressie en opgekropte seksuele frustratie moesten loslaten. Deze kamer was voor mij en mijn partner.
“Ik vraag het je maar één keer, netjes, rot op uit mijn kamer, Veronica.” Mijn stem was laag en beheerst.
“Maar Alpha, ik weet dat je moe moet zijn en ik kan helpen om je stress te verlichten…”
Eros nam het over en gromde luid. Veronica's ogen werden groot en ze gleed snel van het bed af. Ik stapte opzij zodat ze de deur kon openen en Eros keek toe terwijl ze vertrok.
“Kom hier verdomme niet terug, vrouw. Anders breng je de nacht door met de rovers in de kerker.”
Met een klap sloot ik de deur achter haar en mopperde mijn weg naar de badkamer. In mijn woede scheurde ik mijn jeans terwijl ik ze uittrok voor mijn douche. Ik plaatste beide handen op de tegels, mijn lichaam volledig onder de stroom van het hete water. Een paar ademhalingen later was ik genoeg gekalmeerd om mijn gebruikelijke routine te beginnen.
'Ze had het moeten weten, sletterige wolvinnen.'
Ik grinnikte terwijl ik shampoo in mijn haar wreef. 'Je hebt gelijk, Eros. Ik dacht dat iemand haar tenminste zou hebben tegengehouden. Hoe lang denk je dat ze gewacht heeft?'
'Misschien een uur? Haar geur was behoorlijk sterk.'
Ik pakte de zeep en wreef het over mijn lichaam.' Ik dacht dat ik thuis niet lastiggevallen zou worden, maar blijkbaar had ik het mis.'
Eros giechelde op een manier die totaal niet wolfachtig was. 'Misschien is dat waar Nate het over had.'
'Hij leek vandaag extra van slag.'
Hij stemde in. 'Ik zou zeggen dat hij met de jaren erger werd, maar dat geldt ook voor ons. Het missen van een partner is niet goed voor de geestelijke gezondheid van een wolf.' Even was hij stil, zijn staart zwaaiend alsof hij nadacht over iets wat hij niet wilde zeggen.* 'Ik wou dat Aelia hier was. Zij zou kunnen helpen.'*
Ik gromde naar hem en sloeg met mijn vuist op de tegels.* 'Laat haar hier buiten, Eros.'*
'Je dacht eerder aan haar.'
'Ik wil er verdomme niets over horen, oké? Ze is weg. Ik wilde het toen niet weten en ik wil het nu niet weten. We redden ons wel. En als we een beetje gek worden, so be it. Zolang de roedel veilig is, is er geen probleem.' Ik duwde hem terug en sloot hem af voordat ik uit de douche stapte.
Snel schoor ik mijn gezicht na weken van verwaarlozing, het voelde goed om mijn gezicht weer te voelen. Ik trok een joggingbroek en een zwart shirt aan voordat ik mijn kamer verliet. Mijn kantoor was op de tweede verdieping en ik had meteen spijt dat ik erheen ging. De stapels papierwerk op het bureau versperden de stoel erachter. Met een rimpel in mijn neus opende ik een raam achter het bureau en haalde mijn stoel tevoorschijn.
Mijn manier van organiseren bestond uit het plaatsen van de meeste stapels op de vloer zodat mijn bureau überhaupt bruikbaar was. Vanaf daar ging ik door de papieren om te bepalen wat dringend, achterstallig of kon wachten. Toen ik op mijn horloge keek, glimlachte ik.
“Drie…twee…en…”
“Alpha!” Sam kwam binnenstormen en ik glimlachte. “Ik heb hier het meest urgente nieuws voor je.”
Ik legde mijn pen neer en vlocht mijn vingers in elkaar, terwijl ik naar Sam keek. “Goed. Laat maar horen.”
“Bij de Descanto's was er een elektrische brand die een deel van de muur heeft verwoest en die moet worden vervangen. Bij Jovial zijn er problemen met enkele jongere wolven die aan zijn voorraad zitten. Christian heeft het gevoel dat er iets mis is met zijn groentetuin en dat er een plaag is. George wilde met je praten over de nieuwe woninglocaties.”
“Sam!”
Hij stopte met ratelen, zijn woorden begonnen in elkaar over te lopen.
“Misschien moet je even een seconde nemen tussen elk punt. Je begint onbegrijpelijk te worden.”
“Um…waar was ik…oh! George wilde met je praten over de nieuwe woninglocaties.” Sam keek naar me op.
Na een paar seconden gebaarde ik dat hij verder moest gaan.
"Franklin wilde vragen of zijn zonen naar de naburige roedel konden gaan om te kijken of ze hun partners konden vinden."
Hij wachtte weer en ik rolde met mijn ogen, terwijl ik mijn handen in de lucht gooide. "Sam, gewoon normaal tempo. Tel tot drie tussen elke zin. Wacht niet op mij. Godin."
Sam knikte en ik leunde achterover in mijn stoel. Hij ging verder door de meerbladige lijst en ik zakte steeds verder in mijn stoel. Nooit meer zou ik meerdere weken weggaan.
"Wat heeft Nate in godsnaam gedaan terwijl ik weg was?" mompelde ik zachtjes.
Sam was eindelijk gestopt met praten, maar hij verplaatste zijn gewicht van de ene voet naar de andere. Mijn ogen vernauwden zich.
"Wat is er, Sam?"
Hij schraapte zijn keel, maar ik zag hem kleine stapjes achteruit doen. "Er is een nieuwe bar geopend tussen de mensenstad en onze territoriumgrens. Het is populair bij de jongere menigte."
"Dat lijkt niet op groot nieuws."
Ik zag zijn handen beginnen te trillen. "Normaal gesproken niet. Maar de bar... zelf... is eigendom van... drie..."
"Voor de godin, Sam, spuug het uit."
"...rovers."
Mijn lichaam verstijfde. Mijn ogen schoten naar de zijne, hij deed nog een paar stappen achteruit. "Wat zei je?"
"De bar is momenteel eigendom van en wordt gerund door drie rovers."
Ik gromde en sloeg mijn handen op het bureau. "Wat doen rovers aan de rand van mijn territorium, Sam?"
"Een bar runnen... Alpha."
Ik brulde, waardoor de muren trilden. "Nathaniel Rivers, kom hier nu meteen."
Een minuut of twee later ging de deur van mijn kantoor open. Nate opende het, met een handdoek over zijn hoofd gedrapeerd. Hij droeg geen shirt en zijn joggingbroek hing laag op zijn heupen.
"Ik zei toch dat je niet zo moest uitvallen, Alpha."
"Beta, mij wordt verteld dat er rovers aan de rand van mijn territorium zijn en jij denkt niet dat dat een probleem is?"
Nate zuchtte en pakte Sam bij zijn schouder. Hij trok hem de kamer uit en sloot de deur achter zich, op slot.
"Silas, het zijn niet de rovers die Aelia hebben meegenomen. Ze zijn de grens niet overgestoken en eerlijk gezegd, sinds ze hun zaak zijn begonnen, is er geen enkele rover meer de territoriumlijn overgestoken. Het kan me niet schelen zolang ze de lijn niet oversteken..."
"Ze zijn rovers, Nate! Ze doen geen zaken. Ze zijn gewoon dieren die we moeten uitroeien. Ik wil niet dat drie van hen gewoon bij de ingang van mijn territorium zitten te wachten om een leger te verzamelen en aan te vallen!"
Hij schudde zijn hoofd. "Silas, je moet stoppen. Je gaat een ader laten springen. Rovers zijn ook weerwolven. Natuurlijk, sommigen van hen zijn slecht, maar niet allemaal. Het is tijd dat je die haat vermindert."
"ZIJ WAS JE PARTNER."
"Negentien jaar geleden, Silas. Het is negentien jaar geleden. De rovers die werden ingehuurd om haar te nemen, zijn waarschijnlijk allang dood en ik ga mijn haat niet op drie volkomen onschuldige weerwolven richten."
Ik liep naar hem toe en tilde hem op bij zijn nek, sloeg hem tegen de deur. Hij probeerde niet eens te vechten, zijn ogen keken gewoon loom in de mijne.
"Geen enkele rover is onschuldig. Rovers zijn een smet op onze manier van leven, onze samenleving en zo waarlijk, ik zal ze allemaal doden."
"Die op je territorium komen. Ja. Tot die tijd kun je niets doen. Laat het los."
Ik liet hem los en hij viel op de grond en kraakte zijn nek.
"Ik zal morgen met ze spreken, hen laten vertrekken."
Nate grinnikte. "Niet met mij, dat doe je niet. Neem Sam mee. Ik vind de plek leuk. Ze hebben een goede selectie bieren. Ik wil niet worden weggestuurd."
Schuddend met mijn hoofd liep ik terug naar mijn bureau. "Ik ben teleurgesteld in je, Nate. Ik dacht dat je om deze roedel gaf."
Hij zuchtte. Deur ontgrendelend, opende Nate het en onthulde Sam, trillend als een blad bij de deur.
"Eerlijk gezegd, Silas, ik zou hetzelfde over jou kunnen zeggen."
Ik greep een van de presse-papiers van mijn bureau en gooide het naar hem. Hij dook weg, ook Sam meenemend terwijl het gewicht tegen de verre muur crashte en brak. Nate keek naar de grond en toen terug naar mij.
"Echt volwassen, Alpha."
Hij verdween uit het zicht van de deuropening en ik gromde, terwijl ik met mijn hand door mijn haar ging.
"Morgen, Sam, jij en ik gaan naar de bar. Ik wil die verdomde rovers weg hebben."