Hoofdstuk 4
Sara
"Nou, hallo daar, mooie dames," zei hij, zijn stem druipend van wat hij ongetwijfeld als charme beschouwde. "Mag ik jullie een drankje aanbieden?"
Jessica's ogen lichtten op als een kind op kerstochtend. "Wat ben jij een heer! Ik ben Jessica, en dit is mijn vriendin Sara."
De man keek nauwelijks naar mij voordat hij al zijn aandacht op Jessica richtte. "Jessica, wat een mooie naam. Ik ben Brad. Wat brengt twee prachtige vrouwen zoals jullie vanavond hier?"
Ik onderdrukte de neiging om met mijn ogen te rollen. Brad? Natuurlijk heette hij Brad.
Jessica leunde dichter naar hem toe, waardoor Brad een ongegeneerd uitzicht kreeg op haar diep uitgesneden top, haar decolleté volledig in het zicht. "Oh, je weet wel, gewoon op zoek naar een leuke tijd. Toch, Sara?"
Ik dwong mezelf te glimlachen. "Zeker, als je met 'leuke tijd' een vroege avond en een kopje thee bedoelt."
Brad lachte, een geluid als een balkende ezel. "Je bent grappig," zei hij, nog steeds zonder naar mij te kijken. "Ik hou van grappige meisjes."
"Dan zul je Sara geweldig vinden," zei Jessica, terwijl ze me een por gaf. "Ze is hilarisch."
Ik wierp haar een blik toe die staal had kunnen smelten. Ze wist verdomd goed dat ik het haatte om zo in de schijnwerpers te staan.
"Oh ja?" zei Brad, eindelijk bereid om in mijn richting te kijken. "Vertel me dan een grap."
Geweldig. Gewoon geweldig. Nu moest ik Mr. Bootschoenen hier vermaken. Ik haalde diep adem en besloot er gewoon voor te gaan.
"Oké, hier is er een. Hoe noem je een nepnoedel?"
Brad keek verward. "Ik weet het niet. Hoe?"
"Een impasta," zei ik doodserieus.
Er viel een moment van stilte, waarna Jessica in lachen uitbarstte. Niet een beleefd lachje, maar een volle, snuivende buiklach. Brad daarentegen keek alleen maar verbijsterd.
"Ik snap het niet," zei hij.
Jessica veegde tranen uit haar ogen. "Oh mijn god, Sara, dat was vreselijk. Ik hou ervan."
Ik haalde mijn schouders op, toch een beetje trots op mezelf. "Ik heb nooit beweerd een komiek te zijn."
Brad schraapte zijn keel, duidelijk gretig om het gesprek weer in handen te nemen. "Dus, Jessica, hoe zit het met dat drankje?"
Jessica straalde naar hem. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Wat raad je aan?"
Brad begon een gedetailleerde beschrijving van de kenmerkende cocktails van de bar, en ik ving Jessica's blik. Ze knipoogde naar me en vormde met haar lippen, "Kijk en leer."
Ik zat stilletjes, nippend aan mijn drankje terwijl Jessica de charmeur uithing, met haar wimpers knipperend en giechelend om Brad's flauwe grappen. Ik moest toegeven, ze was er goed in - het schaamteloze flirten, de verleidelijke aanrakingen, de manier waarop ze haar lichaam positioneerde om haar troeven volledig te laten zien. Het was als het kijken naar een meesterklas in de kunst van verleiding.
Naarmate hun gesprek vorderde, voelde ik me steeds meer misplaatst. Ik was nooit het type geweest om iemand agressief te achtervolgen, laat staan een vreemde. De gedachte om met Brad, of iemand anders, naar huis te gaan, maakte mijn handpalmen zweterig en mijn maag draaierig.
Terwijl Jessica schaamteloos bleef flirten met Brad, nam ik nog een slok van mijn drankje, hopend dat de alcohol tenminste mijn angst zou verzachten. De wodka brandde bij het doorslikken, maar het bood een welkome afleiding van de groeiende onrust in mijn buik.
Na wat aanvoelde als een eeuwigheid, leunde Jessica dicht naar me toe, haar adem kietelde mijn oor.
"Hé, Sara," fluisterde ze, "ik denk dat Brad en ik ervandoor gaan. Je zou ook iemand moeten zoeken! Maak er een wilde nacht van, meid. Leef een beetje!"
Mijn ogen werden groot van schrik. "Wat? Geen denken aan, Jess. Ik ben niet-"
Maar ze was al weggetrokken, mij een knipoog gevend voordat ze haar aandacht weer op Brad richtte.
"Klaar om hier weg te gaan, knapperd?" kirde ze.
"Absoluut. Leid de weg."
Ze verdwenen in de menigte, mij alleen achterlatend aan de bar, mijn drankje vastklampend als een reddingslijn.
"Geweldig, gewoon geweldig," mompelde ik in mezelf. Nu zat ik hier vast, omringd door dronken vreemden zonder een rit naar huis. Wat een beste vriendin bleek Jessica te zijn.
Ik keek om me heen in de overvolle kroeg, proberend oogcontact met iemand te vermijden. Het laatste wat ik wilde was vastgepind worden door een andere Chad of Brad op zoek naar een avontuurtje. Mijn handpalmen voelden klam aan en mijn hart ging tekeer. Dit was zo ver buiten mijn comfortzone dat ik het gevoel had dat ik uit mijn vel zou trillen.
Ik zuchtte, roerde met het ijs in mijn bijna lege glas. Net toen ik overwoog een taxi te bellen en te ontsnappen uit deze oase van losbandigheid, schrok een stem me uit mijn ellende.
"Heeft je vriendin je in de steek gelaten?"
Ik draaide me om en zag een man die zich op de barkruk naast me nestelde. Hij had vriendelijke, hazelnootkleurige ogen en een zachte glimlach die me enigszins geruststelde. Hij was onmiskenbaar knap, met warrig bruin haar en een sterk, gebeeldhouwd kaaklijn. Zijn brede schouders en goed passende shirt hintten naar een fit, atletisch postuur. Ik vond een ruige, bijna mysterieuze kwaliteit aan zijn uiterlijk intrigerend.
Ik schatte dat hij rond de 30 of 32 was, wat betekende dat hij minstens 7 of 9 jaar ouder was dan ik. Zijn aanwezigheid was op de een of andere manier geruststellend, een scherp contrast met de luidruchtige menigte om ons heen. Hij deed niet zo zijn best zoals de meeste jongens hier, en er was iets verfrissend oprechts aan zijn houding. Ik ontspande een beetje, mijn dodelijke greep op mijn glas verslapte terwijl ik zijn vriendelijke uitdrukking in me opnam.
"Is het zo duidelijk?" vroeg ik, met een zwakke lach.
Hij haalde zijn schouders op. "Nou, ik heb je al een tijdje in de gaten gehouden-"
"Whoa daar, stalker alert," onderbrak ik hem, half grappend.
"Niet op een enge manier, ik beloof het! Het is gewoon... je zag eruit alsof je je net zo comfortabel voelde als een kat in een badkuip."
Ik snoof. "Dat is een royale manier om het te zeggen. Ik voel me meer als een non in een stripclub."
Hij lachte, een warm geluid dat me nog wat meer ontspande. "Ik kon het niet helpen maar opmerken dat je er een beetje... misplaatst uitziet in die jurk. Begrijp me niet verkeerd, je ziet er prachtig uit, maar-"
"Maar ik zie eruit alsof ik auditie doe voor 'Desperate Housewives van de lokale kroeg'?" maakte ik zijn zin af.
Hij lachte hardop. "Jouw woorden, niet de mijne! Ik wilde zeggen dat je eruitziet alsof je liever in een joggingbroek en pluizige sokken zou zijn."
"God, ja," kreunde ik. "Is het zo duidelijk?"
"Alleen voor iemand die de hele avond mensen heeft zitten kijken," zei hij met een knipoog. "Ik ben trouwens Tom."
"Sara," antwoordde ik, terwijl ik zijn uitgestoken hand schudde. "En ja, mijn zogenaamde beste vriendin heeft me verlaten voor een kerel genaamd Brad. Ik ben er vrij zeker van dat zijn haargel meer persoonlijkheid heeft dan hij."
Tom trok een pijnlijk gezicht. "Oef. Dat is zwaar. Dus, wat is het verhaal? Een verloren weddenschap? Chantage? Tijdelijke waanzin?"
Ik trok een wenkbrauw op. "Pardon?"
Hij gebaarde vaag naar mijn outfit. "De jurk. Je ziet eruit alsof je liever een hazmatpak zou dragen."
"Is het echt zo erg? Ik bedoel, ik weet dat ik niet bepaald zelfverzekerd overkom, maar..."
"Nee, nee, het is helemaal niet erg," zei Tom snel. "Je ziet er geweldig uit, eerlijk waar. Het is alleen... je blijft eraan trekken alsof het van mieren gemaakt is."
Ik keek naar beneden en realiseerde me dat ik onbewust de zoom lager probeerde te trekken. "Oh, god. Dat doe ik, hè? Het is gewoon... dit ben ik niet, weet je? Ik ben meer een 'Netflix en chill'-meisje. En met 'chill' bedoel ik echt chillen, niet... je weet wel."
Tom knikte wijs. "Ah, ja. De klassieke 'Netflix en echt chill'-move. Een persoonlijke favoriet van mij."
"Toch? Niets gaat boven een goede webserie en een kop thee."
"Whoa, nu, laten we niet te wild worden," plaagde Tom. "Voor je het weet, stel je voor dat we er een gezellig dekentje bij pakken."
Ik hapte overdreven naar adem. "Mijnheer, ik ben een dame. Ik dekent niet op de eerste date."
We barstten allebei in lachen uit, en ik voelde me voor het eerst die avond echt ontspannen.
"Dus, Tom," zei ik, terwijl ik me volledig naar hem toekeerde. "Wat is jouw verhaal? Waarom hang je alleen rond in een bar op vrijdag?"
"Nou, als ik eerlijk ben, kwam ik hier in de hoop een mooi meisje zoals jij te vinden."
Ik voelde mijn wangen rood worden en keek naar mijn drankje. "Oh, kom op. Ik ben niet... ik bedoel, ik denk niet dat ik zo mooi ben."
"Hé nu," zei Tom, zijn stem zacht maar vastberaden. "Verkoop jezelf niet te kort. Je bent absoluut verbluffend."
Ik keek op en ontmoette zijn ogen. Er was een warmte daar die mijn hart een slag deed overslaan. "Je zegt dat alleen omdat ik het enige meisje ben dat nog in de bar is," grapte ik, proberend af te leiden.
"Nee hoor. Ik merkte je op zodra je binnenkwam. Die jurk maakt je misschien ongemakkelijk, maar geloof me, hij doet wonderen voor je... troeven."
Ik hapte overdreven naar adem. "Tom! Ben je me aan het objectiveren?"
"Alleen als je dat wilt," zei hij met een knipoog.
"Gladjanus, hè?"
"Ik doe mijn best," zei hij met een schouderophalen. "Werkt het?"
Ik deed alsof ik erover nadacht. "Hmm, ik weet het niet. Je moet misschien iets harder proberen."
Tom leunde dichter naar me toe, zijn stem zakte naar een lage fluistering. "Nou, in dat geval, laat me je vertellen dat je ogen absoluut betoverend zijn. Ik zou uren in ze kunnen verdwalen."
"Oh jee," giechelde ik, me een beetje licht in mijn hoofd voelend. Was het de alcohol of Tom's nabijheid? "Nu leg je het er dik bovenop."
"Kan er niets aan doen," antwoordde hij. "Jij haalt de dichter in mij naar boven."
Ik snoof. "Een dichter, hè? Goed dan, Shakespeare. Laat maar horen je beste regel."
Tom schraapte dramatisch zijn keel. "Zal ik je vergelijken met een zomerdag? Nee, je bent veel heter."
Ik barstte in lachen uit. "Oh mijn god, dat was verschrikkelijk!"
"Hé, ik heb nooit gezegd dat ik een goede dichter was," protesteerde hij.
Toen ons gelach afnam, realiseerde ik me hoe dicht we bij elkaar waren gekomen. Tom's knie raakte de mijne, en ik kon zijn cologne ruiken - iets houtachtigs en warms.
"Dus," zei hij, zijn stem laag. "Wat zeg je ervan als we hier weggaan?"
Mijn hart racete. Was ik dit echt aan het overwegen? Naar huis gaan met een jongen die ik net had ontmoet? Het was zo unlike me, en toch...