Hoofdstuk 2
Sara
Ik scrolde door de foto's, elke een dolk in mijn hart. Matt en Victoria op een feestje, haar hand op zijn borst. Matt fluisterde in haar oor, met een sluwe grijns op zijn gezicht. En de laatste... laten we zeggen dat als ze nog dichter bij elkaar waren geweest, ze een zwangerschapstest nodig hadden gehad.
"Wanneer... hoe lang gaat dit al zo?" wist ik uit te brengen.
"Van wat ik heb gehoord, al een paar maanden," zei Claire zachtjes. "Victoria is een oude vriendin van de middelbare school. Blijkbaar hebben ze elkaar weer ontmoet op een werkbijeenkomst. Ik dacht dat je het wist."
"Nee, ik had geen idee. Hij is de laatste tijd... afstandelijk geweest, maar ik had nooit gedacht..."
"Mannen," snoof Claire. "Ze zijn allemaal hetzelfde. Geef ze een vinger, en ze nemen je hele hand. Of, in dit geval, geef ze een werkbijeenkomst, en ze nemen een Victoria."
Ondanks alles kon ik een lach niet onderdrukken. "Bedankt, Claire. Dat had ik even nodig."
"Altijd, schat. Dus, wat ga je doen?"
"Ik ga met Matt praten. De waarheid rechtstreeks uit de paardenbek krijgen - ik bedoel, mond."
"Pas op, Sara," waarschuwde Claire. "Mannen zoals hij kunnen gladde praters zijn als ze betrapt worden met hun broek op de enkels. Letterlijk en figuurlijk."
"Maak je geen zorgen, ik red me wel. Ik heb mijn grote-meisjesbroek aan." Ik pauzeerde en keek naar mijn outfit. "Nou ja, figuurlijk gesproken dan."
Claire lachte. "Dat is mijn meisje. Geef hem ervan langs, en onthoud – ik ben maar een telefoontje verwijderd als je backup nodig hebt. Of een alibi."
We namen afscheid, en ik hing op, starend naar mijn telefoon. De laatste foto van Matt en Victoria staarde me aan, spottend met hun intimiteit.
Ik zoomde in op Matts gezicht, zoekend naar enige teken van schuld of aarzeling. Er was niets. Hij zag er... gelukkig uit. Gelukkiger dan ik hem in maanden had gezien.
Ik stond op, wankelend terwijl het bloed naar mijn hoofd stroomde. Of misschien was het de woede. Hoe dan ook, ik had een drankje nodig. En een plan.
Terwijl ik naar de keuken liep, dacht ik aan al die keren dat Matt onlangs had afgezegd. Al die late avonden op het werk, die plotselinge noodgevallen, die "rain checks" die nooit leken op te klaren.
"Rain check, mijn kont," mompelde ik, terwijl ik de koelkast opentrok. "Meer als een Victoria-voorspelling met een kans op bullshit."
Ik pakte een fles wijn, zonder me druk te maken om een glas. Terwijl ik een flinke slok nam, ving ik mijn reflectie op in de magnetrondeur. Mijn zorgvuldig aangebrachte make-up was uitgelopen, en mijn haar zat in de war van het gefrustreerd door mijn handen halen.
"Kijk naar jezelf," zei ik tegen mijn reflectie. "Helemaal opgedoft en nergens heen te gaan. Ondertussen speelt Matt amoureus met Miss High School Reunion."
Ik nam nog een slok wijn, voelend hoe het brandde in mijn keel. De woede bouwde zich op, vervangend de eerste schok en pijn. Hoe durfde hij? Hoe fucking durfde hij?
Ik stormde terug naar de woonkamer, wijnfles in de hand, en pakte mijn telefoon. Mijn duim zweefde boven Matts contactinfo. Moest ik hem bellen? Sms'en? Naar de kroeg gaan en hem op heterdaad betrappen?
De mogelijkheden tolden door mijn hoofd, elk dramatischer dan de vorige. Ik stelde me voor hoe ik de kroeg binnenstormde, wijnfles geheven als een wapen, roepend: "Aha! Betrapt, vuile bedrieger!"
Of misschien zou ik de hoge weg nemen en hem een kalme, beheerste sms sturen: "Hey Matt, hoop dat je het naar je zin hebt met Victoria. Trouwens, je spullen liggen in een vuilniszak op de stoep. XOXO"
Uiteindelijk besloot ik tot een simpele sms: "Hey schat, nog steeds vast op werk?"
Ik drukte op verzenden en gooide mijn telefoon op de bank, kijkend hoe hij van een kussen stuiterde. De wijnfles lonkte, en wie was ik om te weigeren? Ik nam nog een flinke slok, genietend van de bittere smaak die bij mijn stemming paste.
De minuten tikten voorbij. Geen reactie.
"Waarschijnlijk te druk met zijn handen vol Victoria om zijn telefoon te checken."
Ik plofte terug op de bank, een wijnfles bungelend aan mijn vingers. De kamer draaide een beetje, en ik realiseerde me dat ik moest vertragen. Of op zijn minst overstappen op een glas zoals een beschaafd persoon.
"Laat maar," mompelde ik, terwijl ik nog een slok nam. "Beschaafd is toch overrated."
Net toen ik de fles met de gratie van een dronken olifant op de salontafel zette, ging de deurbel. Ik verstijfde, wijn klotste gevaarlijk dicht bij de rand.
"Wie de hel...?" mompelde ik, terwijl ik strompelend op mijn voeten kwam.
Ik rukte de deur open, klaar om de indringer een stuk van mijn gedachten te geven. En daar stond hij. Matt. Hij zag er irritant knap uit in zijn werkhemd en broek, geen haar uit de plooi.
"Hé, schoonheid," grijnsde hij, terwijl hij naar binnen stapte alsof hij de eigenaar van de plek was. Voordat ik kon reageren, plantte hij een kus op mijn lippen. Ik stond daar, stijf als een plank, mijn lippen strakker op elkaar geperst dan een mossel met kaakkramp.
Matt trok zich terug, zijn wenkbrauwen gefronst. "Alles oké, schat?"
"Oh, gewoon geweldig," mompelde ik, de deur met misschien meer kracht dan nodig dichtdoend. "Hoe was het werk?"
"Druk zoals altijd," zuchtte hij, terwijl hij zijn stropdas losmaakte. "Je weet hoe het is. Deadlines, vergaderingen, de gebruikelijke onzin."
"Mhmm," knikte ik, lichtjes wiegend. "Veel... werkdingen, hè?"
Matt's ogen vernauwden zich, terwijl hij mijn verwarde uiterlijk en de halflege wijnfles op de tafel in zich opnam. "Sara, ben je dronken?"
"Pfft, nee," wuifde ik af, hem bijna rakend. "Gewoon een beetje... wijn."
"Oké, laten we je wat water geven."
"Oh nee," zei ik, mijn stem druipend van valse zoetheid. "Wat ik nodig heb is een uitleg."
Matt verstijfde halverwege naar de keuken. "Uitleg? Waarvoor?"
Ik pakte mijn telefoon van de bank, hem bijna laten vallen in mijn wijnverdoofde toestand. "Hiervoor," zei ik, terwijl ik het scherm in Matt's gezicht duwde.
Zijn ogen werden groot toen hij de foto's bekeek. Ik zag zijn uitdrukking verschuiven van schok naar schuld naar die irritante 'betrapt' blik.
"Oh, dat," zei hij, alsof ik hem net een foto van de boodschappenlijst van vorige week had laten zien. "Dat is Victoria. Ze is gewoon een vriendin van de middelbare school."
"Een vriendin? Echt?"
"Sara, het is niet wat het lijkt-"
"Oh, hou toch op," onderbrak ik, mijn woorden lichtjes slissend. "Het lijkt precies op wat het is."
"Schat, alsjeblieft, laat me het uitleggen-"
"Uitleggen wat?" spuugde ik, terwijl ik mijn woede voelde opkomen als gal in mijn keel. "Uitleggen hoe je te druk was om mij te zien omdat je je gezicht in Victoria's kut had begraven? Of misschien wil je uitleggen waarom je me al maanden voorliegt?"
Matt stak zijn hand uit, probeerde mijn hand te pakken. Ik trok me terug, bijna mijn evenwicht verliezend in het proces. "Raak me verdomme niet aan," siste ik.
"Sara, het spijt me. Het gebeurde gewoon. Ik wilde je nooit pijn doen."
Ik lachte. "Zullen we champagne ontkurken en je onbedoelde trouw vieren?"
Matt's gezicht verhardde. "Kijk, ik zei dat het me spijt. Wat wil je nog meer van me?"
"Ik wil dat je mijn appartement uitgaat."
"Kom op, doe niet zo," smeekte Matt. "We kunnen hier uitkomen. Het was gewoon een fout."
Ik greep de wijnfles, die als een wapen zwaaiend. "Een fout is magere melk kopen in plaats van volle. Een fout is vergeten je wekker te zetten. Maandenlang een andere vrouw neuken? Dat is een keuze. Een rotte, egoïstische keuze."
"Laten we gewoon kalmeren en hierover praten als volwassenen."
"Oh, nu wil je volwassen zijn?" Ik nam nog een slok uit de fles. "Waar was deze volwassenheid toen je verstoppertje speelde met Victoria?"
"Sara, alsjeblieft," probeerde Matt opnieuw, zijn stem zacht en smekend. "Ik hou van je. We kunnen hier overheen komen."
Even aarzelde ik. Een klein deel van me wilde hem geloven, in zijn armen vallen en doen alsof dit allemaal een slechte droom was. Maar toen herinnerde ik me de foto's, de manier waarop hij naar Victoria keek, en mijn vastberadenheid verstevigde.
"Nee, Matt. Dat kunnen we niet." Ik zette de wijnfles neer, me plotseling heel nuchter voelend. "Het is over. Ik wil dat je mijn appartement en mijn leven verlaat."
"Maar-"
"Geen maar," onderbrak ik hem. "Tenzij het je kont is die door die deur loopt. Nu."
Matt staarde naar me, zijn mond open en dicht als een vis op het droge. Even dacht ik dat hij misschien echt zou argumenteren. Maar toen zakten zijn schouders en draaide hij zich naar de deur.
"Prima," mompelde hij. "Ik ga. Maar dit is niet voorbij."
"Oh, het is wel voorbij."
Matt's gezicht vertrok in een grimas, maar hij argumenteerde niet. Hij draaide zich gewoon om en stampte naar buiten, de deur zo hard achter zich dicht slaand dat mijn wijnglazen rinkelden.
"Nou, dat ging goed," mompelde ik tegen het lege appartement.