Hoofdstuk 6
"Hier, probeer iets te eten." zei ik tegen papa en plaatste voorzichtig het dienblad op zijn schoot.
Ik opende het gerecht terwijl hij me indringend aankeek.
Het is ongeveer een week na zijn operatie en ik denk dat hij nu weer redelijk sterk is. Niet supersterk, maar oké.
De afgelopen dagen waren verschrikkelijk voor mij. Ik moest lange uren werken en tegelijkertijd voor het gezin zorgen.
Ik begon al gewicht te verliezen en vervaagde geleidelijk, en alsof dat nog niet genoeg was, bleef Brian me herinneren aan onze afspraak.
Ik weet dat hij nu al een recht op me heeft, maar hij zou het rustig aan moeten doen. Hij verwacht toch niet dat ik zomaar ineens met hem ga trouwen?
Ben daarentegen was begonnen met het solliciteren naar banen en ging naar verschillende sollicitatiegesprekken.
Misschien heeft hij van gedachten veranderd of voelt hij waarschijnlijk dat alles op zijn schouders zal komen zodra ik weg ben, dus hij moet zich voorbereiden op het ergste.
"Dank je, Ciara. Je moeder heeft me alles verteld wat je hebt gedaan. Bedankt dat je me niet hebt laten sterven," zegt hij tegen me en ik knik langzaam.
"Dank je ook dat je me een plek hebt gegeven om thuis te noemen," zeg ik en merk de verbaasde blik op zijn gezicht.
"Je hoeft je geen zorgen te maken, mam heeft me alles verteld. Maar het is goed. Ik bedoel, ik ben letterlijk ongeluk en dat zal ik heel snel veranderen. Ik zal vertrekken zodat je niet meer moeilijkheden hoeft te doorstaan die mijn aanwezigheid voor je kan veroorzaken," vertel ik hem zonder enige vorm van uitdrukking.
Hij hield mijn hand vast. "Je bij ons hebben was geen vergissing, Ciara. Je bent alles en meer dan we ooit hadden gehoopt."
"Je zegt dat nu omdat je leeft. Ik weet zeker dat als je dood was, je me voor eeuwig zou achtervolgen. Je zou dit allemaal niet tegen me zeggen," tranen stroomden over mijn wangen, "maar het is goed. Ik red me wel. Als er iets is dat ik tot nu toe heb geleerd, is het dat je niet alles kunt krijgen wat je wenst."
"Ciara," roept hij me.
"Ze heeft je alles verteld, toch? Over de deal die ik heb gemaakt zodat jij kon overleven? Ik moet trouwen met een man die niet van me houdt. Na alles wat ik voor mezelf had gewenst, moest dit gebeuren. Ik moest dit risico nemen vanwege de liefde die ik heb voor een familie die me als niets beschouwt. Ik moet lange uren werken zodat we een fatsoenlijke maaltijd kunnen hebben en ik deed dat allemaal voor niets," zeg ik terwijl ik mijn tranen wegveeg.
"Alsjeblieft, huil niet, Ciara."
"Eet gewoon en neem je medicijnen. Ik zou je iets anders hebben gekookt, maar de dokter zei dat je geen harde maaltijden mag hebben totdat je helemaal beter bent," vertel ik hem.
"Ciara," roept hij, maar ik negeer het en liep zijn kamer uit om vervangen te worden door mam.
Ik kreeg een telefoontje van Brian die vertelde hoe ver hij onze bruiloft en toekomst samen had gepland. Allemaal leugens.
Maar kan ik dat nu nog zeggen? Een deal is helaas een deal.
Ik nam een taxi naar mijn werk met het enige doel om ontslag te nemen. Want als ik uiteindelijk met Brian trouw, zal hij me niet laten doen wat ik leuk vind, hij gaat me van alles beperken en voordat dat gebeurt, moet ik de eerste stap zetten zodat het later minder pijn doet.
Ik vertelde Darren dat ik ontslag nam en toen hij om een reden vroeg, kon ik hem gewoon geen duidelijk antwoord geven.
"Je vindt het hier niet meer leuk om te werken? Maak je een grapje, Ciara. Je houdt meer van je werk dan van wat dan ook, het is je droom om bij een radiostation te werken en nu zeg je dit?" vroeg hij.
Ik gaf een zwakke glimlach.
"Ik wou dat ik je alles kon vertellen, maar helaas kan ik dat niet. Het spijt me zo. Ik neem contact op als het nodig is. Bedankt voor alles," zeg ik tegen hem en plaats mijn tas op mijn schouder. Ik open snel de deur en loop naar buiten zodat Darren de tranen die in mijn ogen opwellen niet ziet.
Thuis aangekomen sluit ik snel de deur en huil mijn ogen uit.
Ik wilde mijn spullen meenemen, maar Brian verbood me dat te doen. "Alles moet gaan zoals ik het wil. Je bent nu mijn marionet, Ciara," blijft hij tegen me zeggen. Ik wou dat ik naar de politie kon gaan en een klacht kon indienen, maar dat zou het alleen maar erger maken omdat Brian veel macht heeft.
Dus liet ik het idee maar varen.
Later kreeg ik een telefoontje van Ben dat papa vandaag ontslagen zou worden uit het ziekenhuis, dus begon ik snel met het koken van het avondeten.
Ik maakte schoon en dekte de tafel.
Met mijn kleine spaargeld kon ik iets lekkers koken. Ze moeten tenminste één fatsoenlijke maaltijd hebben om zich mij te herinneren.
Een paar minuten later kwam papa thuis, vergezeld door mama en Ben.
Tijdens het hele diner probeerde hij een gesprek aan te knopen, maar ik wilde niet luisteren. Het is beter als ik afstand van hem houd, want ik zal binnenkort zijn huis verlaten.
Toen iedereen klaar was met eten, ruimde ik snel op en at mijn maaltijd in de keuken, daarna waste ik de afwas.
Ik nam een bad en trok schone kleren aan.
Later ging ik buiten zitten op de houten veranda en richtte mijn ogen op de sterren.
Op de een of andere manier dacht ik, wat als wensen echt zouden uitkomen?
"Hé, kun je niet slapen?" vroeg Ben zachtjes terwijl hij op mijn schouder tikte. Ik veegde snel mijn tranen weg en zei: "Nee, op de een of andere manier niet."
Hij glimlachte en ging naast me zitten.
"Hoe is het met papa?"
"Hij is oké. Hij slaapt al. Ik weet dat je hem hebt vermeden," zegt hij tegen me en ik kijk hem aan.
"Ik heb geen keuze."
"Wie zou dat wel hebben. Je hebt een goed hart, Ciara. Het duurde even voordat ik het doorhad, maar nu zie ik het. Je hebt geprobeerd de stukjes van onze gebroken familie op te rapen, ook al hebben we het je nooit makkelijk gemaakt," zegt hij en ik kon het niet helpen om te huilen.
"Het was helemaal niet makkelijk."
"Ja, dat weet ik. Trouwen met Brian was iets wat je nooit wilde. Ik bedoel, je zong letterlijk lofzangen over de jongen die je wilde sinds je vijf was?" plaagde hij.
"Hou je mond," gaf ik hem speels een duw tegen zijn arm en hij lachte zachtjes.
"Ik weet waartoe je in staat bent, Ciara. Je kunt het. Ik sta altijd aan je zijde, dus je bent niet alleen," zegt hij en ik glimlach.
"Bedankt dat je in me gelooft."
"Kijk hier eens naar," zei hij en ving een vuurvliegje in zijn handpalm en hield het stevig vast zodat het niet kon ontsnappen.
"Weet je nog wat oma altijd zei voor ze overleed?" vroeg hij en ik keek hem vragend aan.
"Kun je het zien?" vroeg hij terwijl hij zijn gebalde vuist liet zien.
"Nee, het is stevig gesloten."
"Precies. Maar op een dag, wat er ook gebeurt," zei hij en opende zijn hand, waardoor het vuurvliegje wegvloog. "Zal het vrij vliegen," zegt hij. "Jij zult vrij vliegen, Ciara, wat er ook gebeurt," voegt hij eraan toe.
Ik sloeg snel mijn armen om zijn nek en omhelsde hem stevig.
"Ik hou van je, Ben."
"Het is goed, zus. Ik hou ook van jou. Ga nu maar slapen," zei hij en ik knikte.
We stonden op en liepen naar binnen, en nadat ik Ben welterusten had gezegd, sloot ik de deur van mijn kamer en ging naar bed.
Misschien had Ben gelijk.
Ik weet niet wat er gaat gebeuren, maar ik geloof wel dat ik op een dag vrij zal zijn om te vliegen... Opnieuw!