Vijf
GETROUWD MET DE JUISTE MAN (GJM)
#05
"Ben jij Brian?" vraag ik.
Ik moet even mentaal controleren.
"Wat kan ik voor je halen? Water of misschien modder?" vroeg hij en ik voelde me ineens slap. Hij bladerde door wat papieren, stond toen op en liep langzaam naar me toe.
Nu ben ik bang.
"Maak je geen zorgen, ik zal je geen pijn doen," zei hij alsof hij mijn gedachten las. "Ik zou boos op je moeten zijn, maar ik moet bekennen dat je inderdaad erg mooi bent." Hij legde zijn hand op mijn wang, maar ik trok hem weg.
Nu weet ik waarom die man vroeg of ik zijn minnares of vriendin was. Het is glashelder. Brian is een flirt. Een enorme.
Wat een lef heeft deze kerel. Wie denkt hij wel niet dat hij is om me zo aan te raken?
Ik zou me echt slecht moeten voelen voor wat ik hem heb aangedaan in de werkplaats van mijn vader, maar als ik hem nu zie, heb ik nergens spijt van. Hij verdient erger dan dat. Ik hoop alleen dat hij luistert naar wat ik te zeggen heb.
"Ciara dus. Mooie naam," zei hij en hield mijn hand vast. Hij draaide me rond en ik eindigde tegen hem aan. Ik duwde hem snel weg toen ik mijn evenwicht weer had gevonden.
"Alsjeblieft, stop hiermee."
"Wat is dat? Je kunt eigenlijk beleefd praten. Ben je vergeten wat je me vertelde? Ik zal citeren: 'Mijn ouders hebben me geen goede manieren geleerd voordat ze een zwerfhond als ik het huis lieten verlaten.' Dus waarom praat je met een zwerfhond?" vroeg hij, maar ik slikte en bleef stil.
"Alsjeblieft, ik heb zo meteen een vergadering," zei hij terwijl hij op zijn horloge keek en toen weer naar mij.
"Ik heb je hulp nodig."
"Dat is een verrassing," mompelde hij.
"Mij werd gezegd hierheen te komen. Mijn vader was betrokken bij een ongeluk en iemand zei dat jij me kunt helpen," zei ik, maar hij rolde op een ongemakkelijke manier met zijn ogen.
"Sorry, ik kan niet helpen. Pech gehad," zei hij terwijl hij terug naar zijn stoel liep, maar ik hield zijn arm vast en zei:
"Alsjeblieft. Jij bent mijn laatste hoop. Ik wil mijn vader niet verliezen, hij is alles wat ik heb," zei ik bijna in tranen.
"Je bedoelt je vader die mijn auto heeft vernield en jou mij heeft laten beledigen?" zei hij terwijl hij mijn ogen doorzocht voor een antwoord.
"Het was niet zijn schuld. Ik heb alles gezegd. Hij heeft me zelfs terechtgewezen vanwege wat ik zei. Heb je geen greintje geweten?" vroeg ik en ik dacht meteen na over wat ik net had gezegd.
"Ik zou kunnen helpen, maar wat krijg ik ervoor terug?" vroeg hij.
"Ik begrijp het niet. Er werd gezegd dat jullie altijd mensen helpen die het nodig hebben. Niemand zei iets over terugbetalen," zei ik tegen hem.
"Jouw geval is een beetje anders. Omdat je me letterlijk hebt vernederd en ik wil hetzelfde bij jou doen," zei hij, waardoor ik mijn adem inhield.
"Maar..." begon ik.
"Je kunt vertrekken als je klaar bent," zei hij.
"Alsjeblieft. Ik zal alles doen," zei ik, waardoor hij stopte.
"Alles?" vroeg hij. Ik zag een glimlach op zijn lippen.
"Ja, alles."
"Seks?" zei hij en mijn ogen vlogen open. "Nee, je bent veel te beschaafd daarvoor. Ik wil van het spel genieten en je laten boeten voor alles wat je die avond hebt gedaan," zei hij en ik hapte naar adem.
Hij liep naar me toe en bracht langzaam zijn gezicht dichterbij.
"Laten we een spelletje spelen," zei hij fluisterend en liep terug naar zijn stoel. Hij opende zijn kast, haalde wat papieren tevoorschijn en gooide ze op de tafel.
"Je kunt dat lezen," zei hij en ik pakte het op.
Ik las het papier waarop stond dat als ik het geld niet binnen drie weken kon betalen, ik met hem moest trouwen. Ik keek naar hem en hij glimlachte.
"Ik denk dat je gek bent. Je verliest het echt. Denk je dat een huwelijk een spel is? Het is een heilige verbintenis tussen twee mensen die de rest van hun leven samen willen doorbrengen. Hoe durf je?" schreeuwde ik.
"Rustig maar, Ciara. Ik zei dat je zou betalen en het lijkt erop dat het universum in mijn voordeel is." Hij stond op en liep naar me toe. Hij ging achter mijn rug staan en fluisterde: "Ik heb je waar ik je hebben wil, Ciara. Er is niets wat je eraan kunt doen."
"Eigenlijk wel. Ik zal nooit met iemand zoals jij trouwen. Je bent gek als je denkt dat ik hiermee akkoord ga. Je bent het echt kwijt," zei ik boos.
"Eigenlijk ben jij het kwijt. Je zult het heel snel verliezen en weet je wat dat is? Je kostbare vader. Ik heb alles, maar jij hebt niets," zei hij en ik voelde de tranen opkomen.
"Teken gewoon de papieren en ik zorg voor de operatie van je vader. Er zal niets gebeuren als ik één snel telefoontje pleeg," zei hij.
"Nooit. Ik zal nooit met je trouwen. Je hebt de verkeerde persoon ontmoet," zei ik en was op het punt de deurknop vast te pakken toen hij zei:
"Laten we een weddenschap maken. Binnen 24 uur komt Ciara Smith mijn kantoor binnenlopen om die papieren te ondertekenen," zei hij en ik lachte spottend.
"In je dromen," zei ik en rende naar buiten.
Ik nam een taxi en ging rechtstreeks naar het ziekenhuis.
Ik probeerde de tranen die al in de hoek van mijn ogen vormden tegen te houden, maar dat lukte niet, dus liet ik ze gewoon stromen.
Hoe kan ik met hem trouwen? Een man die geen idee heeft wat huwelijk en liefde betekenen.
Ik weet dat hij me wil straffen voor wat er die dag is gebeurd door me voor eeuwig bij hem op te sluiten, maar dat kan ik niet laten gebeuren. Ik heb veel dingen die ik wil bereiken.
Ik heb ook veel dromen en een getrouwd leven met Brian is een enorme tegenslag voor alles. Ja, hij is rijk en invloedrijk, maar ik wil geen man zoals hij.
Wat moet ik nu doen?
Ik arriveerde bij het ziekenhuis en rende snel naar binnen om mama te ontmoeten. Ze huilde al toen ik binnenkwam.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ik.
"Elke minuut kunnen we papa verliezen als we niet snel handelen," vertelde Ben me.
"Onderteken gewoon de papieren en ik zorg voor de operatie van je vader. Er zal hem niets overkomen als ik één snel telefoontje pleeg," Brian's woorden bleven maar door mijn hoofd spelen.
"Ben, kan ik met je praten?" zei ik en hij knikte. Hij stond op en we liepen een stukje verder van mama vandaan.
"Wat is er, Ciara?"
"Nou..." begon ik en vertelde hem over Brian en alles wat hij tegen me had gezegd.
"Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben zo verward," zei ik huilend.
"Ciara, het komt goed," klopte hij zachtjes op mijn schouders.
"Wat?" schreeuwde mama, waardoor we schrokken.
"Mama, ik..."
"Wil je je vader niet helpen, Ciara? Na alles wat hij voor je heeft gedaan? Het is maar een onschuldig huwelijk en je kunt geen risico nemen om je vader te redden?"
"Mama, er is meer aan de hand," zei ik, terwijl ik mezelf probeerde te verdedigen.
"Wij hebben je in huis genomen en je een plek gegeven om thuis te noemen en je wilt niet helpen, zelfs niet als je de kans hebt? Ga je je vader gewoon laten sterven?"
"Mama, alsjeblieft, luister naar Ciara..."
"Nog één woord van jou en je krijgt spijt," dreigde ze.
"Ik betreur de dag dat ik je heb geadopteerd."
"Mama," zei ik terwijl de tranen vrijuit over mijn wangen rolden.
"We hadden je moeten laten verrotten, Ciara. Ik haat je zo erg," zei ze en liep weg.
Ik viel op de grond en huilde mijn ogen uit.
Ben probeerde me te troosten, maar het hielp niet.
Ik voelde me verraden door de persoon die ik mijn moeder noemde.
Ik stond op en liep naar buiten.
Wat moet ik nu doen?
Ik ging zitten bij een verkeersbord terwijl de koele avondbries over mijn gezicht waaide. Mijn gezicht was al nat en plakkerig.
Ik was verloren in mijn gedachten, denkend aan de mogelijkheid van een huwelijk met Brian en de dromen die ik voor mezelf had opgesteld.
Wat zou er gebeuren nadat ik met Brian getrouwd ben?
Wat zou ik daarna doen?
"Mevrouw, gaat het wel?" zei iemand, die mijn gedachten verstoorde. Ik negeerde het en stond op en ging naar huis.
Eenmaal thuis, viel ik op mijn houten bed. Ik zat urenlang na te denken over wat ik mezelf had aangedaan.
Aan de ene kant is er Brian en aan de andere kant mijn familie. Ik heb een plicht en verantwoordelijkheid tegenover hen.
Ik denk dat dit een van die momenten is waarop je dingen doet waar je hart spijt van kan krijgen.
Tenslotte zal een huwelijk met Brian niet zo erg zijn als alles wat ik tot nu toe in dit huis heb meegemaakt.
Ik stond snel op en nam een taxi naar Brian's huis.
Ik werd snel doorverwezen om hem te ontmoeten.
Zodra ik binnenkwam, zei hij: "Je bent erg wanhopig. Het is nog geen vijf uur geleden. Het lijkt erop dat ik heb gewonnen," zei hij, maar ik reageerde niet.
Ik liep snel naar zijn tafel, pakte het dossier en ondertekende het.
"Ik accepteer je voorwaarden. Ik zal met je trouwen. Je hebt mijn woord, dus red alsjeblieft mijn vader."
"Uitstekende keuze, Ciara," zei hij en pakte zijn mobiele telefoon om een oproep te doen.
Toen hij klaar was, liep ik snel zijn kantoor uit en ging rechtstreeks naar het ziekenhuis...
Eenmaal aangekomen, zag ik mama en Ben verwachtingsvol staan.
"Wat is er aan de hand?"
"De dokter is eindelijk klaar om de operatie bij papa te starten," zei Ben en ik knikte.
"Geweldig."
Ben rende naar me toe om me te omhelzen. "Ik weet dat het door jou komt. Bedankt, Ciara," zei hij tegen me.
Mama probeerde dichterbij te komen, maar ik hief mijn hand op en ze stopte.
"Je hoeft niet sentimenteel te doen omdat ik papa heb gered," zei ik.
"Bedankt, Ciara," zei ze, maar ik negeerde het.
We wachtten geduldig op de dokter tot ze klaar waren.
Na een paar uur kwam hij naar ons toe.
"Hoe gaat het met papa?"
"Hij is nu in orde en buiten levensgevaar. We moeten alleen wachten tot hij wakker wordt," vertelde de dokter ons.
"Bedankt."
"Graag gedaan," zei hij en liep weg.
Ik keek door het glas en zag papa. Mijn ogen waren al vochtig.
Dus ik denk dat het tijd is voor mijn ellende om te beginnen...