2 - EverMate-bal
Everly
Halverwege de trap stoppen mijn ouders met praten en kijken ze naar me. Mijn vader schraapt zijn keel en loopt naar de onderste trede, waar hij me met glanzende ogen ontmoet. "Je ziet er prachtig uit, schatje," fluistert hij, terwijl hij me zachtjes op mijn hoofd kust. Ik leun tegen hem aan en ruik zijn muffe oude specerijenparfum.
"Dank je, pap," glimlach ik naar hem. Hij pakt mijn hand en begeleidt me naar onze gasten. Mijn moeder omhelst me stevig. Ik sluit mijn ogen en geniet van het moment. "Je ziet er prachtig uit, lieverd," zegt mijn moeder, terwijl ze geruststellend over mijn armen wrijft. "Denk eraan om je netjes te gedragen, de regels te volgen, en je bent morgenochtend weer thuis, oké?" zegt ze, bijna alsof ze zichzelf geruststelt. Ik geef haar een strakke glimlach en knik. Ik zie Lord en Lady Handich een verdachte blik met elkaar uitwisselen.
"Je ziet er prachtig uit, Everly," kirde Lady Annabel naast me, terwijl ze zachtjes mijn hand vasthoudt wanneer ik hen nader.
"Niet zo mooi als u, Edelvrouwe," buig ik mijn hoofd lichtjes als antwoord. Lady Annabel is een goede vriendin van mijn moeder. Meestal noem ik haar Anna of Annabel, en we hangen vaak rond met mijn moeder en zus, Candy. Maar aangezien we ons in een formele setting bevinden, moet ik haar de eer van haar titel bewijzen. Oudwetse wetten, weet je nog?
Lord Handich schraapt nu zijn keel. "Ja, ze is absoluut de mooiste," zegt hij over zijn vrouw. Er is niets dan pure bewondering in zijn ogen voor haar. "We moeten gaan, Everly. Vanavond is een grote avond. Ik hoor dat koning Lucien een verschijning zal maken," zegt hij terwijl hij me naar de deur leidt. De beveiligingsagenten vormen een beschermende grens om ons heen. Ik kijk over mijn schouder om mijn ouders elkaar te zien omhelzen en me goedenacht te zwaaien.
We worden naar een zwart-zilveren Hoverkoets geleid. Het is het nieuwste TR-model, zoals de oude Lamborghini. Vier Range Hovers omringen de koets, twee aan elke kant. De beveiliging is niet mis.
"Uwe Excellentie?" vraag ik zachtjes terwijl ik in mijn stoel ga zitten. "Hmm?" krijg ik als antwoord. Hij kijkt naar zijn HoloPhone. Het is een chip in je huid die kan projecteren naar een scherm zoals een computer. De vooruitgang van deze nieuwe samenleving is krankzinnig, vooral met magie die terug is in de wereld.
"Waarom zoveel beveiliging? Ik heb u of haar Edelvrouwe nog nooit met meer dan vier bewakers gezien," zeg ik voorzichtig.
"Eigenlijk... de extra beveiliging is voor jou, liefje, op speciaal bevel van Het Orakel. Het lijkt erop dat er geen kosten zijn gespaard om ervoor te zorgen dat je vanavond veilig aankomt," zei Lord Handich. Geweldig. Het is gewoon geweldig, als een perzikcobbler. Wat is er zo belangrijk dat een klein menselijk meisje twaalf bewapende demonenbewakers nodig heeft om haar naar een feestje te escorteren? Ik denk dat Het Orakel te veel wierook heeft ingeademd.
De rit naar de reistunnel was onopvallend. De dicht op elkaar staande huizen vervaagden in hoge kantoorgebouwen en vervolgens in een bosluifel. De grote tunnel bevond zich aan de kant van de berg waar het oude, vervallen "Hollywood"-bord nu oude ruïnes was. De tunnel, gevormd door de magie van de natuur, teleporteert objecten overal ter wereld. We gaan naar het Land van Sandsbar, dat mensen 250 jaar geleden Saoedi-Arabië noemden. Een hovercraft zou ongeveer 10 uur duren. Tunnelen duurt ongeveer 9 minuten.
De koets vertraagt terwijl we de tunnel naderen. Door de voorruit zie ik een grote open opening in de zijkant van de berg. Een werveling van verschillende blauwe en oranje lichten danst om elkaar heen alsof ze in een groot meer zwemmen. Fonkelende vonken barsten uit over het geschilderde doek. Het was betoverend. Zodra onze wagen de poort bereikt, lijken de lichten uiteen te gaan, alsof de tijd stil staat. Alles lijkt stil te staan terwijl de wervelingen en heldere lichten buiten de wagen snel ronddraaien. Binnen in het voertuig worden bewegingen vertraagd, waardoor er bijna een anti-zwaartekrachteffect ontstaat. Het was een surrealistische ervaring.
Ik ben gefascineerd door hoe de kleuren weerkaatsen op onze huid en kleding, en griezelige schaduwen werpen op Lord Handich en de robuuste trekken van Lady Annabel prachtig decoreren.
Tot mijn teleurstelling eindigden de luxueuze psychedelische wervelingen van kleur abrupt en werden ze vervangen door een verblindend wit licht. Toen mijn zicht weer helder werd, weerkaatste wit zand het licht van de volle maan in alle richtingen. Ik had slechts één keer buiten ons koninkrijk gereisd, naar Nieuw-Europa.
Dit was buitenaards. Niets anders dan zand voor kilometers, maar het was vredig en mysterieus. We reisden ongeveer 20 minuten verder, volgens de klok op het dashboard voor in de wagen, voordat een grote stad aan de horizon verscheen. Een ware oase in het midden van de leegte. Woestijnduinen langs het pad veranderden in tropische bomen. We passeerden glazen en betonnen structuren van honderden meters hoog, die als een uitgestrekt berglandschap van industriële matrix van materiële goederen boven het land uittorenden.
Al snel stopt de koets bij een gouden poort, ingewikkeld ontworpen met gravures van de bovennatuurlijke wereld. Een vlam van vuur omringt de acht Koninklijke Drakenwapens terwijl de andere paranormale wezens aan de zijkanten zijn afgebeeld. Het goud schittert in het maanlicht, bijna alsof het leeft, waardoor ik een paar keer knipper. Het is gewoon een spectaculair kunstwerk.
De poorten openden zich en de wagens vlogen naar binnen. Een ongelooflijke tuin die alleen beschreven kan worden als iets wat de oude christelijke bijbels zouden vergelijken met Eden. Het was simpelweg adembenemend. Grote, gebeeldhouwde fonteinen omgeven door tropische bomen en eindeloze rijen kleurrijke bloemen die GLOEIEN! Volledig lichtgevend in de donkere lucht, gloeiend als een scène uit een film die ik ooit in de archieven zag, genaamd Avatar. Toen magie weer werd geïntroduceerd in de wereld, transformeerde de Aarde en introduceerde ongelooflijke nieuwe soorten planten en dieren. Ik had nog nooit zo'n bloeiend agrarisch broeikas van diversiteit gezien.
Ik was zo druk bezig met het bewonderen van het landschap dat ik niet doorhad dat de wagens waren gestopt. Een geschraapte keel bracht mijn aandacht terug van de bewondering, en ik zag Lady Annabel glimlachen. Ik stapte snel uit de wagen en slaakte een luide zucht. Voor me stond een ongelooflijk huis. Landhuis? Nee, kasteel zou een beter woord zijn. Museum zelfs?
Het leek op een paleis uit de oude portretten van het Romeinse Rijk. Grote witte zuilen van vijftien meter hoog omringden de veranda. Enorme ramen van zes meter hoog sierden de witgeschilderde muren. Een koninklijk paarse loper markeerde het wandelpad naar de open gouden deuren in het midden. Veel mensen waren formeel gekleed in schitterende kleuren en waren te zien terwijl ze met gekleurde drankjes in hun handen rondliepen. Demonische beveiligingsagenten, gekleed in zwart, waren overal verspreid.
Lady Annabel pakte mijn hand en leidde me naar het bal, mijn voeten gleden over het tapijt en vervolgens over goud- en zwartkleurige tegels terwijl ik vol bewondering naar de decoraties om me heen keek. Deze plek was werkelijk magisch. Het was het "Zomerpaleis van Koning Tristian" en was echt spectaculair.
Prachtige decoraties van goud, paars en zwart accentueerden de kamers. We werden naar de grote balzaal geleid nadat we ons hadden aangemeld bij een officiële bediende. De decoraties bestonden uit grote gouden bloemstukken met diamanten en parelsnoeren. Tafels waren bedekt met zwarte tafelkleden, de muren en het plafond waren gedrapeerd met koninklijk paarse satijnen doeken, en grote gouden kroonluchters creëerden een luxueuze sfeer. Op een verhoogd podium aan de andere kant van de balzaal stonden acht enorme troonstoelen, elk uniek gedecoreerd. De tronen van de grote Drakenkoningen. Andere vergulde kleinere tronen sierden zijplatforms. Ik vermoed aan de hand van de wapenschilden op de stoelen dat ze bedoeld zijn voor leiders van de verschillende bovennatuurlijke rassen of hun vertegenwoordigers.
Grote tafels met eindeloze feesten van verschillende keukens waren in bijna elke hoek te vinden. Mijn mond liep water terwijl mijn neus de mix van kruiden opsnoof, en mijn maag knorde van de honger. Ik had de afgelopen twee dagen nauwelijks gegeten sinds ik mijn brief had ontvangen.
Ik keek naar Lady Annabel, die haar arm stevig met de mijne verstrengeld hield. Lord Handich had ons naar een groep oudere, grijsharige mannen geleid. Kijkend naar hun ogen, een mix van bovennatuurlijke wezens: drie weerwolven, twee vampiers, een tovenaar en een fee. Ik werd voorgesteld samen met Lady Annabel, en ik boog mijn hoofd toen ik werd erkend, maar gelukkig bleef niemand van hen te lang naar me kijken.
De meeste bovennatuurlijke wezens hebben menselijke kenmerken. Het meest opvallende zichtbare verschil is de kleur van hun ogen, en soms hebben ze andere fysieke verschillen.
Demonische hybriden (zoals de beveiligingsteams) hebben meestal paarse ogen, zijn abnormaal lang, super gespierd als bodybuilders, en hebben klauwen als handen. Heksen en tovenaars hebben neon groene ogen. Ze hebben ook een teken op hun gezicht zoals een tatoeage, maar het is een teken van hun kracht die ze bij hun verheffing krijgen. Feeën hebben gloeiende neon blauwe ogen en velen krijgen vleugels.
Vampiers en weerwolven hebben meestal standaard oogkleuren, maar hun ogen worden respectievelijk rood of zwart wanneer hun beesten tevoorschijn komen. Weerwolfvacht komt overeen met de haarkleur van hun menselijke tegenhangers. Wanneer ze gepaard zijn, hebben vampiers en wolven ook bijtsporen op hun nek. Lord Handich is een weerwolf, en Lady Annabel is een van die zeldzame menselijke partners.
Ze zeggen dat zeemeerminnen regenboogkleurige ogen hebben of hun kleuren naar believen kunnen veranderen. Draken hebben normale ogen, maar die gloeien fel goud en fonkelen als diamanten wanneer hun beesten aanwezig zijn. Ook wordt gezegd dat draken unieke gaven hebben.
Dwergen, centauren en mensen zijn gekleed in formele smokings en serveren dienbladen vol kleurrijke vloeistoffen in martini- en champagneglazen. Ik wilde een paar van die glazen vol vloeibare moed grijpen. In plaats daarvan keek ik naar beneden en begon te spelen met de stof van mijn rode jurk terwijl mijn begeleiders een casual gesprek voerden met hun tegenstanders.
Ik kreeg steeds meer honger en werd lichtelijk prikkelbaar toen er een BANG! BANG! BANG! klonk. Iedereen stopte met praten; de grote balzaal, zo groot als een voetbalveld, waar we ons bevonden, werd meteen stil toen een omroeper met een staf verklaarde: "Presentatie van Zijne Koninklijke Majesteit, Koning Lucien, Eerste Opperheer van de Ever Glow landen."
Het volgende moment betrad de meest adembenemende man, gevormd uit de vuren van de hemel zelf, de zaal. Hij had kort, vuilblond haar dat netjes gestyled was. Zijn gladgeschoren jukbeenderen waren scherp en gedefinieerd, en hij had een spitse neus. Hij was zeker 2 meter lang en torende boven de bedienden naast hem uit. Hij was gekleed in een scherpe zwarte smoking met gouden biezen en een felgouden sjerp over zijn borst, van zijn rechter schouder naar zijn linker heup. Zijn aura straalde macht uit en commandeerde de ruimte. Een glimlach sierde zijn gezicht, met verblindend witte tanden. Ik zweer dat ze fonkelden in het licht zoals je in tekenfilms ziet.
Zonder een woord te zeggen, hief Koning Lucien een glas gevuld met amberkleurige vloeistof en boog zijn hoofd lichtjes, groetend naar de mensen in de zaal. De mensen, inclusief ikzelf, bogen terug, en vervolgens begonnen de mensen weer te praten.
Ik keek weer omhoog en zag dat de plek waar de koning stond nu leeg was. Mijn hart sloeg een slag over, en vreemd genoeg voelde ik me teleurgesteld. Ik schudde dat gevoel van me af en richtte mijn aandacht op Lady Annabel. Ik stond op het punt haar te vragen of ik me mocht excuseren toen de meest ongelooflijke geur van vanille en aardbeien mijn zintuigen bereikte.
Ik kon het niet helpen en begon te watertanden terwijl ik om me heen zocht waar die bedwelmende geur vandaan kwam. Ik keek snel achter me en zag Koning Lucien naar ons toe komen.
Hij stopte voor ons allemaal. Ik keek snel naar beneden en probeerde me achter Lady Annabel te verbergen. Ik realiseerde me dat de verrukkelijke geur van hem kwam. Mijn mond bleef wateren en ik sloot mijn ogen, terwijl ik Annabel steviger vasthield om te voorkomen dat mijn knieën zouden bezwijken. Mijn maag rommelde opnieuw, waardoor een blos van warmte op mijn wangen verscheen.
Plots verschenen de meest gepolijste schoenen in mijn gezichtsveld, en Lady Annabel was niet langer in mijn greep. "Hallo, kleintje," klonk een bulderende stem, diep en zwoel, die mijn maag deed fladderen als de vleugels van een vlinder. "Kijk naar me, kleintje. Wij bijten niet. Veel," beval de stem, hoewel zacht, het had macht. Een paar zachte giechels weerklonken.
Ik haalde adem en hief voorzichtig mijn ogen om de mooiste bruine ogen te ontmoeten die onmiddellijk veranderden in een gloeiende gouden kleur. Ik was zo betoverd dat ik bijna het ene woord miste dat mijn leven voor altijd zou veranderen.
"MAAT."