Hoofdstuk 5
Elisa vroeg altijd terloops naar zijn schema, ze wilde altijd weten wat hij deed.
Hij dacht dat ze haar act geen dag kon volhouden, dus stond ze weer voor hem.
Toen ze dit hoorde, kon Elisa niet anders dan in lachen uitbarsten.
Ze kaatste terug: "Howard, serieus? Ik had nooit gedacht dat je zo vol van jezelf was. We kwamen elkaar gewoon toevallig tegen. Denk je dat elke vrouw die naar je kijkt, geïnteresseerd in je is? Doe normaal, man."
Haar scherpe woorden lieten Howard en Arthur sprakeloos achter.
Arthur moest zijn best doen om niet in lachen uit te barsten.
Howard's gezicht betrok van woede, maar hij wist dat ze in het openbaar waren. Hij wilde geen scène maken en uitgelachen worden omdat hij buiten ruzie maakte.
Hij haalde diep adem, dwong zichzelf kalm te blijven en zei: "Opa wil dat we vanavond komen eten."
"Ik ga niet," kaatste Elisa zonder aarzeling terug. "We gaan scheiden. Geen reden om dit neppe gelukkige koppel nog langer vol te houden. Het is vermoeiend."
Elke keer dat zijn opa, William Brown, hen uitnodigde voor het diner, maakte hij er een groot probleem van, in de hoop dat ze snel een kind zouden krijgen en dichter bij elkaar zouden komen.
William kende echter de echte staat van hun relatie.
Hij kon niet weten dat Howard altijd aandrong op het gebruik van condooms, zelfs als ze op waren, wachtte hij tot er nieuwe waren bezorgd voordat hij met haar sliep.
Dus, hoe hard William ook probeerde, ze zouden nooit een kind krijgen.
Howard's gezicht werd nog donkerder en hij keek haar boos aan. "Elisa, denk hier goed over na! Ik geef je één laatste kans. Als je niet met me terugkomt, bevries ik die bankkaarten niet. Kom niet huilend naar me toe als je blut bent!"
Elisa was verbijsterd, staarde Howard ongelovig aan, haar hart deed pijn.
Ze had nooit gedacht dat Howard haar na drie jaar huwelijk zou zien als iemand die alleen om geld gaf.
Dacht hij echt dat ze zou smeken als ze geen geld meer had?
Ze keek naar de goedkope, eenvoudige ring aan haar vinger en liet een bittere lach ontsnappen.
Toen ze net getrouwd waren, stond ze erop om die ring te kopen, in de hoop dat hun huwelijk simpel en blijvend zou zijn.
In het begin, hoewel Howard haar elke maand een flinke toelage gaf, gebruikte ze die nooit.
Later besefte ze dat alleen wanneer ze mooie kleren en sieraden droeg, Howard's blik even op haar bleef hangen, al was het maar voor een moment.
Dus begon ze meer te kopen, denkend dat als ze er beter uitzag, Howard haar zou opmerken.
Ze had nooit verwacht dat haar pogingen om zijn aandacht te trekken, zouden worden gezien als bewijs dat ze niet zonder zijn geld kon leven.
Dacht hij nooit dat ze zichzelf zou kunnen onderhouden? Of ging hij er gewoon van uit dat ze nutteloos was en alleen wist hoe ze geld moest uitgeven?
Ze zuchtte inwendig, 'Laat maar, het heeft geen zin om erover na te denken.'
Terugkijkend op die drie jaar, voelde Elisa zich een beetje beschaamd over zichzelf. Geen wonder dat Howard haar zo zag.
Elisa schoof langzaam de ring van haar vinger, pakte Howard's hand en plaatste hem in zijn handpalm. "Maak je geen zorgen, zelfs als ik dakloos ben, zal ik niet terug naar jou kruipen. Teken gewoon de scheidingspapieren, zodat je je geen zorgen hoeft te maken dat ik je geld uitgeef."
Arthur, die ernaast stond, keek verrast. "Jullie praten al over scheiden?"
Howard klemde de ring in zijn hand, negeerde Arthur en riep nog één laatste harde opmerking naar Elisa. "Wil je een scheiding? Prima, maar je krijgt geen cent van mijn familie!"
Hij geloofde niet dat iemand zo extravagant als Elisa zonder het geld van de familie Brown kon overleven.
Onverwacht stemde Elisa kalm in: "Goed, laat de advocaat het scheidingscontract opstellen en stuur het naar me toe om te ondertekenen."
Haar woorden maakten Howard woedend, en hij stormde weg, deautodeur hard dichtslaand achter zich.
Arthur schudde hulpeloos zijn hoofd en herinnerde Elisa eraan: "Ga je niet achter hem aan? Howard is echt boos deze keer, en hij is moeilijk te kalmeren als hij boos is."
Elisa fronste en vroeg: "Waarom zou ik achter hem aan gaan?"
Ze dacht, 'Denkt Arthur ook dat ik hier ben om Howard te volgen?'
Elisa rechtte haar rug en zei: "Ik ben hier voor zaken. Laten we naar je kantoor gaan en praten."
Arthur was verbaasd. Hij wist niet dat hij zaken te bespreken had met Elisa.
Pas toen Elisa ging zitten, de eerste helft van het script voor "Herstart" tevoorschijn haalde en het contract van Luminous Pictures dat ze had ontvangen, viel Arthurs mond bijna open van verbazing.
Was Elisa werkelijk de scenarioschrijver E.G., wiens scripts allemaal in hitshows waren veranderd?
Hij realiseerde zich met enige vertraging dat E.G. inderdaad de initialen van Elisa's naam waren. Hij had niet verwacht dat van alle mensen met de initialen E.G., het Elisa zou zijn, die bekend stond om alleen maar te winkelen en zich rond Howard te bewegen. Ze had haar talenten echt goed verborgen gehouden!
Arthurs kijk op Elisa veranderde onmiddellijk, en hij keek haar aan met nieuwe bewondering.
Elisa besprak de aankomende plotrichting met hem, en Arthur was zeer tevreden. Hij bood zelfs een prijs die twee keer zo hoog was als voorheen zonder dat Elisa erom hoefde te vragen.
Tenslotte was ze Howards vrouw, en er was een persoonlijke connectie bij betrokken.
Elisa was tevreden met de prijs en stond op het punt het contract te ondertekenen toen Arthur plotseling zei: "Howard vroeg me net om de vrouwelijke hoofdrol in 'Herstart' aan Victoria te geven."
Elisa's hand stopte, en haar hart deed pijn.
Ze sloeg haar ogen neer, haar emoties verbergend, en vroeg koel: "Wat heeft dat met mij te maken?"
Arthur drong aan. "Kan het je echt niets schelen?"
Howard had herhaaldelijk middelen aan Victoria gegeven, en nu gebeurde het met haar eigen script. Dit was een script dat Elisa zelf had geschreven. Kon ze echt accepteren dat Victoria de hoofdrol zou spelen?
Elisa zou het erg moeten vinden. In het verleden maakte het haar ongelooflijk van streek om Howard en Victoria samen te zien!
Maar nu was ze vastbesloten om los te laten. Wie Howard ook wilde zijn of goed wilde behandelen, het had niets meer met haar te maken.
Toch aarzelde Elisa nog steeds om haar naam te ondertekenen.
Na een tijdje keek ze op en antwoordde: "Als je wilt dat ik teken, moet ik een voorwaarde toevoegen. Ik wil betrokken zijn bij de casting van de hoofdpersonages!"
Dit was tenslotte waarschijnlijk haar laatste werk. Ze moest er verantwoordelijk voor zijn.
Ze kon niet toestaan dat mensen met kapitaal de touwtjes in handen hadden en zomaar iemand in de productie casten. Tenminste, de prestaties van de acteurs moesten aan haar normen voldoen.