Hoofdstuk 2
Howard's ademhaling werd zwaar. Hij greep haar hand die naar beneden bewoog en zei met een hese stem: "Het is laat, laten we het morgen doen..."
"Ik wil het nu!" Elisa, die normaal altijd meeging in wat Howard wilde, besloot deze keer een beetje koppig te zijn.
Ze kuste Howard vakkundig op zijn lippen en nek, bewegend naar beneden. Voor ze het wisten, waren ze allebei naakt.
Howard liet een tevreden kreun horen, draaide zich om en drukte Elisa onder zich. Terwijl hij naar de condooms in de lade reikte, greep Elisa zijn hand.
Met een rood gezicht keek Elisa hem aan en stelde voor: "Laten we ze overslaan. Laten we een baby krijgen."
Howard verstijfde. Hij hoorde de lichte klacht in Elisa's stem: "Onze ouders zitten ons op de huid. Als we deze blijven gebruiken, wanneer krijgen we dan ooit een kind?"
Bij de vermelding van een baby verdween het verlangen in Howard's ogen.
Hij keek koud naar Elisa en zei: "Zijn het zij die ons onder druk zetten, of heb je gewoon een kind nodig om je plek in de familie Brown veilig te stellen?"
Elisa's hart zonk, en ze staarde hem vol ongeloof aan.
Ze dacht dat, zelfs als Howard niet van haar hield, hij na drie jaar samen wel zou weten wat voor persoon ze was. Maar ze had het mis.
Elisa liet een bittere lach horen: "Is dat wat je van me denkt?"
Howard reageerde kil: "Is dat niet zo?"
Elisa voelde een scherpe pijn in haar hart. Ze staarde wezenloos naar Howard's knappe gezicht, liet een bittere lach horen en gaf toe: "Je hebt gelijk. Ik ben zo iemand."
Ze voelde zich plotseling uitgeput. Elisa keek hem in de ogen en zei: "Howard, laten we scheiden!"
Howard fronste: "Doe niet zo belachelijk. Ik heb geen zin in je grillen."
Howard duwde Elisa opzij en stapte uit bed. Ze draaide haar lichaam, drukkend op de hand waar ze een infuus had gehad, en een golf van pijn overspoelde haar.
Elisa liet een pijnlijke kreun horen.
Howard realiseerde zich dat er iets mis was en deed onmiddellijk het licht aan. Hij zag de talloze naaldsporen op haar hand van bloedafnames. "Wat is er aan de hand? Ben je ziek?"
Bij het horen van zijn vraag voelde Elisa zich een beetje onwerkelijk. Dus hij gaf toch om haar.
Ze krulde haar lippen lichtjes. "Het is niets, gewoon een verkoudheid. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan voor een injectie."
Elisa leunde tegen het hoofdeinde, haar haar verleidelijk omgooiend. "Als je tijd hebt om je zorgen over me te maken, waarom gaan we dan niet verder met vrijen?"
Bij het zien van haar zorgeloze houding werd Howard's gezicht nog donkerder.
Ze was ziek, maar het enige waar ze aan kon denken was vrijen! Gaf ze dan helemaal niet om haar eigen lichaam?
Toen Elisa hem opnieuw probeerde te kussen, duwde Howard haar zonder aarzeling weg. "Je bent gek!"
Daarmee sloeg Howard de deur dicht en vertrok.
Elisa zat op het bed, bitter lachend.
De volgende dag zat Howard aan de eettafel, lang wachtend tot Elisa naar beneden kwam voor het ontbijt. Denkend aan de sporen op haar hand, kon hij het niet helpen zich zorgen te maken en belde de huisarts om haar te controleren.
De dokter klopte lange tijd op de deur, maar er kwam geen reactie van binnen.
Het kloppen irriteerde Howard. Hij ging naar boven en duwde de deur direct open. "Elisa, hoe lang ga je hiermee doorgaan?"
Geen enkel persoon in zicht in de kamer. Alles was er, behalve Elisa.
Howard keek rond en vond uiteindelijk een scheidingsovereenkomst op het nachtkastje.
Zijn gezicht werd donkerder toen hij erdoorheen bladerde en zag dat Elisa het al had ondertekend, waarbij ze de helft van de bezittingen en tien procent van de aandelen van de Brown Group eiste.
Howard liet een koude lach horen. Ze had echt lef.
Toen zijn ogen op de reden voor de scheiding vielen, werd zijn gezicht nog donkerder en zijn aura ronduit ijzig.
De dokter keek één keer en, doodsbang, vond snel een excuus om te vertrekken.
Howard belde Elisa, en zodra ze opnam, vroeg hij met opeengeklemde tanden: "Wat bedoel je met 'onverenigbaar seksleven' als reden voor de scheiding? Heb je er nooit van genoten in bed?"
Elisa klikte met haar tong. "Kun je niet zien dat ik het elke keer heb gefaket? Je vaardigheden zijn verschrikkelijk, en het is vermoeiend om te doen alsof."
Howard was compleet woedend en schreeuwde: "Elisa!"
Elisa hield de telefoon even weg, en nadat hij klaar was met schreeuwen, vervolgde ze: "Bovendien wil je geen kinderen. Een man die geen kinderen wil, is voor mij onacceptabel. Schiet op en onderteken de scheidingspapieren. Ik zal een man vinden die wel kinderen wil. Wat jou betreft, doe wat je wil. Vanaf nu hebben we niets meer met elkaar te maken!"
Daarmee hing Elisa de telefoon op en blokkeerde zijn nummer.
Ze nam ontspannen een slok van haar koffie, zich volledig op haar gemak voelend.
Ze was altijd meegaand en tolerant geweest; nu sprak ze eindelijk haar gedachten uit, zich bevrijd voelend.
Maar de goede stemming duurde niet lang. Elisa koos een hoop spullen uit in een luxe winkel in het winkelcentrum, maar toen ze probeerde te betalen, vertelde de winkelbediende haar dat haar kaart was bevroren.
De glimlach op haar gezicht verdween onmiddellijk. Ze probeerde de secundaire kaart te gebruiken die Howard haar had gegeven, maar die werkte ook niet.
Elisa's mond vertrok. Ze vloekte inwendig, 'Die klootzak Howard, hij is echt meedogenloos!'
Ze had van plan te gaan spetteren voor de scheiding. In feite waren de voorwaarden over het verdelen van bezittingen en aandelen in de scheidingsovereenkomst alleen bedoeld om Howard te irriteren.
Ze had nooit verwacht dat Howard zou instemmen, vooral omdat hij haar op hun trouwdag had gewaarschuwd niets van de familie Brown te verwachten.
Maar nadat ze getrouwd waren, gaf hij haar nog steeds honderden duizenden dollars per maand als toelage, wat genereus was.
Maar nu had hij al haar kaarten geblokkeerd.
De familie Brown had zoveel geld dat ze het niet allemaal konden uitgeven, was hij van plan het mee het graf in te nemen?
Ze moest wel gek zijn geweest om voor zo'n gierige man als Howard te vallen.
Elisa vervloekte Howard ontelbare keren inwendig. Toen ze weer bij zinnen kwam, hield de winkelbediende nog steeds een professionele glimlach en vroeg beleefd: "Mevrouw Garcia, wilt u deze items nog steeds? Natuurlijk kunt u ze terugbrengen als u dat wilt. U bent tenslotte een gewaardeerd VIP-lid."
Elisa klemde haar tanden op elkaar. "Natuurlijk wil ik ze. Hoeveel?"
Hoe zwaar het ook werd, ze zou zichzelf niet laten lijden!
De glimlach van de winkelbediende werd nog helderder. "Het totaal is 800.000 dollar."
Elisa wierp een blik op de stapel luxeartikelen naast haar en dwong zichzelf te glimlachen. "Wat vroeg je me net?"
De winkelbediende was verbaasd en herhaalde: "Wilt u deze items nog steeds?"
"Nee, dank je. En annuleer alsjeblieft ook mijn maandelijkse lidmaatschapsbijdrage van 14.000 dollar," zei Elisa, terwijl ze wegliep te midden van de geschokte uitdrukking van de winkelbediende.
Als het om tienduizenden dollars ging, kon ze op haar tanden bijten en betalen, maar er was nu geen reden om het geld verder te verspillen.
Zodra ze het winkelcentrum verliet, belde Elisa Flora, "Flora, kan ik een tijdje bij jou logeren?"
Flora, met een verstopte neus door een verkoudheid, klikte met haar tong. "Heb je ruzie gehad met je klootzak van een man? Oké, pak je spullen en kom hierheen."