Hoofdstuk 5 Omkering
Maar voordat de klap kon landen, ving Zoey Hazel's hand in de lucht. Haar gezicht was steenhard terwijl ze haar aankeek. "Praat, en begin niet meteen te slaan."
Hazel was even van haar stuk gebracht, maar toen begon ze te jammeren en een scène te maken. "Zoey, hoe durf je? Ik heb je negen maanden gedragen en je op de wereld gezet, en dit is hoe je me terugbetaalt? Je maakt de familie King te schande door een onderhoudsvrouw te zijn, en nu wil je het niet eens toegeven en je eigen moeder slaan! Ben je wel menselijk?"
Luna snelde toe om Hazel te ondersteunen, zogenaamd om te bemiddelen maar eigenlijk om de zaak te verergeren. "Zoey, is het zo moeilijk om je excuses aan te bieden aan Mam en Pap? Ik weet dat je even je verstand verloor, Brian en de familie verried. Maar je bent nog steeds hun kind. Als je gewoon je excuses aanbiedt en nederig bent, zullen ze je niet de rug toekeren."
Zoey was sprakeloos. Dus deze idioten dachten dat ze de vorige keer was weggegaan omdat ze werd onderhouden? "Heb ik ooit toegegeven dat ik werd onderhouden? Luna, beschuldig je me zo snel omdat je je schuldig voelt of omdat je bang bent dat ik Brian terugwin?"
Luna's gezicht werd bleek en ze schudde snel haar hoofd, terwijl tranen in haar ogen opwelden. "Nee, ik heb niet over je gelogen! De vorige keer stapte je in een auto met een man die de leeftijd van Papa had. Hij lachte en praatte met je, en iedereen zag het! Nu beschuldig je mij om jezelf te redden? Zoey, je gaat te ver!" Daarmee rende ze huilend naar boven en sloeg haar slaapkamerdeur dicht.
Timothy en Hazel waren ook woedend. Timothy greep een liniaal die hij had klaargelegd voor straf en schreeuwde boos, "Ondankbaar kind! Kniel nu!"
Zoey keek op, haar uitdrukking spottend. "Waarom zou ik knielen?"
"De hele nacht wegblijven, omgaan met willekeurige mensen, liegen, je ouders niet respecteren, en je zus pesten—zijn dat niet allemaal redenen om gestraft te worden? Kniel! Als ik je vandaag niet bont en blauw sla, ben ik je vader niet!"
Net toen de spanning zijn hoogtepunt bereikte, klopte er iemand op de deur. Timothy moest de liniaal neerleggen, terwijl hij zijn tanden knarste. "Ik neem later wel met je afrekening!"
Toen hij de deur opendeed, veranderden zowel Timothy's als Hazel's gezichten. De grijsharige man van middelbare leeftijd die daar stond, was dezelfde rijke man die Zoey een paar dagen geleden had opgehaald.
Timothy's ogen werden rood van woede. "Hoe durf je hier te komen?"
Terry keek verbaasd. "Meneer, kennen wij elkaar? Ik ben hier om de tas van Miss King terug te brengen; ze heeft hem in mijn auto laten liggen."
Zoey stapte naar voren om de tas aan te nemen en bedankte hem kalm. "Sorry voor het ongemak, Terry."
Timothy's gezicht werd donkerder. "Zoey, nu is je suikeroom hier, en je wilt het nog steeds niet toegeven? Hoe lang ga je blijven liegen?"
"Suikeroom?" Terry was verbaasd. Na een moment leek hij het te begrijpen en lachte. "U vergist zich. Ik ben de butler en chauffeur voor de familie Phillips. Meneer Jesse Phillips heeft mij gevraagd om Miss King op te halen. Ze is zeer capabel; vertrouw haar alstublieft en negeer ongegronde geruchten."
Met die woorden nam Terry afscheid en vertrok. Zoey draaide zich om en genoot van de veranderende gezichtsuitdrukkingen van Timothy en Hazel. "Nog andere vragen?"
Ondanks dat hij wist dat ze Zoey onrecht hadden aangedaan, toonde Timothy geen enkel teken van verzachting. Hij keek koud naar Zoey en veranderde van onderwerp: "Zelfs als je niet werd onderhouden, liep je nog steeds rond met allerlei mensen. Weet je dat de school je bijna wil schorsen vanwege je herhaalde afwezigheid? Kijk naar Luna. Ze is jonger dan jij, maar veel verstandiger, altijd de beste van haar klas! Kun je niet gewoon een goede erfgename van de familie King zijn en ons wat zorgen besparen?"
Zoey leek de grootste grap ooit te horen, haar lippen krulden spottend op. "Maak je geen zorgen, Luna kan me niet verslaan in cijfers. Mijn doel is immers de Universiteit van Evergreen."
Timothy en Hazel snoofden, hun minachting duidelijk zichtbaar. "Jij? Altijd lessen overslaan en te laat komen, bijna geschorst worden, en dan nog opscheppen? Zoey, je stelt ons echt teleur."
Zoey vond het niet de moeite waard om in discussie te gaan en wuifde nonchalant met haar hand. "Geloof wat je wilt. Welke leraar zei dat ze me zouden schorsen? Laat ze maar direct met de directeur praten. Ik ga naar mijn kamer." Daarmee ging ze naar boven, negerend de woedende Timothy en Hazel.
Bij het openen van haar laptop zag Zoey een ongelezen bericht.
Joshua Thomas: [Zoey, Meester EĂ©n uit Aquilonia wil de schaakpartij afmaken die je begonnen bent.]
Zoey was geĂŻntrigeerd, haar vingers vlogen over het toetsenbord: [Geen probleem, ik ben altijd klaar.]
Toen ze aan Meester EĂ©n dacht, een zeldzame tegenstander, en hun onderbroken partij, wist ze dat ze deze kans niet zou laten schieten om het af te maken. Na haar antwoord afgegeven te hebben, handelde Zoey nog wat werk af voordat ze naar bed ging.
De volgende dag stond Zoey vroeg op. Ze trok haar sportkleding aan en ging joggen in het buurtpark.
In het midden van het park stond een groep oudere mensen met wit haar om een oude man heen, uitroepend van verbazing.
"Meneer Smiths vechtkunsten zijn echt verfijnd!"
"Meneer Smith is indrukwekkend; zijn kracht en vorm zijn professioneel."
James Smith, de oude man die geprezen werd, keek tevreden maar deed alsof hij bescheiden was. "Jullie zijn te aardig. Het zijn slechts wat flitsende bewegingen."
Voordat de complimenten konden doorgaan, klonk een heldere vrouwenstem: "Ja, slechts flitsende bewegingen."
James' glimlach verstarde, en hij draaide zich om, zijn gezicht verduisterde toen hij een jong meisje zag.
"Jij, jong meisje, je bent behoorlijk brutaal voor je leeftijd!"
"Weet je wel wie meneer Smith is om hem te bekritiseren?"
"Weet je wel wat Tai Chi is?"
Negeerend de twijfels van de menigte, veegde Zoey rustig het zweet van haar voorhoofd met een handdoek. "De bewegingen van meneer Smith mogen er vloeiend uitzien, maar ze zijn niet scherp genoeg. Ze zijn te gespannen en missen de echte vloeiendheid van Tai Chi."
De menigte barstte in lachen uit. James was klaar om het brutale meisje een lesje te leren, maar toen hij zich omdraaide, stond hij versteld!