Hoofdstuk 3 Denk aan mijn kleinzoon
Zoey was maar een seconde van haar stuk gebracht voordat ze haar koelte terugvond. Achter haar opende Terry respectvol de autodeur en hielp haar instappen.
Toen hij dit zag, liet de man op de achterbank een koude lach horen. "Mevrouw King, jouw gevolg is behoorlijk indrukwekkend, met Terry die je dient. Weet je eigenlijk wel wie hij is?"
Zoey ging zitten en haar ogen vielen met enige verwarring op het gezicht van de man. "Natuurlijk weet ik dat. Is hij nu niet de chauffeur van de familie Phillips?"
Vroeger was Terry een talent dat ze met tegenzin aan Jesse had overgedragen.
Toen ze in het buitenland waren, was Terry de uitblinker onder de eerste groep mensen die Zoey had opgeleid.
Of het nu ging om vechtkunsten, academische vaardigheden of financieel beheer, Terry beheerste het allemaal, wat hem de meest betrouwbare assistent van Zoey maakte.
Nadat Jesse haar van een hinderlaag had gered, liet ze Terry onder hem werken om haar dankbaarheid te tonen. Om Terry's identiteit verborgen te houden, deed hij zich voor als Jesse's chauffeur.
Terry stelde haar niet teleur. In slechts drie jaar hielp hij de familie Phillips een toppositie te veroveren in de Fortune 500 in Novaria, zelfs dicht bij de top.
Als het ging om het begrijpen van Terry, was Zoey onovertroffen, zelfs niet door Jesse.
Wat bedoelde Henry met deze plotselinge vraag?
Henry grijnsde en dacht: 'Deze dwaze vrouw denkt echt dat Terry slechts een gewone chauffeur is? Geen wonder dat ze zo arrogant is, Terry de deur voor haar laten openen. Hoe aanmatigend!'
"Hopelijk heb je geen spijt als je Terry's ware identiteit kent." Met die koude opmerking draaide Henry zijn hoofd, zijn koele bruine ogen staarden uit het raam, niet bereid Zoey nog een blik waardig te keuren.
'Eerste ontmoeting en al zulke kapsones, hoe vulgair!' dacht Henry.
De herinnering aan de vrouw van die nacht doemde op in zijn gedachten, waardoor zijn adamsappel onwillekeurig bewoog terwijl zijn vingertoppen de zachtheid van haar huid herinnerden. Plotseling zweefde er een vaag bekende geur over. Henry draaide zijn hoofd om naar Zoey te kijken.
Hij was te gefocust geweest op zijn minachting eerder, maar nu hij beter keek—Zoey, die Jesse de hemel in prees, leek een vergelijkbare figuur te hebben als de vrouw van die nacht?
De gedachte flitste voorbij, en Henry voelde zich belachelijk. Hoe kon hij denken dat deze machtsbeluste vrouw op haar leek? Ze waren werelden van elkaar verwijderd.
Toch vroeg hij zich af of ze het visitekaartje had gevonden dat hij had achtergelaten voordat hij vertrok.
De geur die aan zijn neus bleef hangen, vergelijkbaar met de geur van die nacht, roerde onverklaarbaar een vage onrust in Henry's hart.
Hij sloot zijn ogen en draaide zijn hoofd, blijkbaar niet meer naar Zoey willen kijken.
Zoey maakte zich totaal niet druk om genegeerd te worden. Ze staarde gewoon uit het raam, verloren in haar eigen gedachten terwijl het landschap voorbij flitste.
Een half uur later stopte de auto voor een oude maar super chique villa. Zodra Zoey uitstapte, kwam een bejaarde man met wit haar enthousiast op haar af. "Zoey, je bent eindelijk hier!"
Voordat ze kon reageren, pakte hij haar hand en trok haar zowat naar binnen, terwijl Henry daar stond en zich een beetje verloren voelde.
Henry bleef stil en dacht: 'Wie is eigenlijk Jesse's biologische kleinzoon?'
Binnen in de villa ging Jesse helemaal los en liet de zeldzame schatten van de familie zien. "Terry! Haal mijn beste thee en die chique theeset van de veiling. Het maakt de beste thee! En..."
Zoey, bang dat hij het hele huis zou leegmaken, stopte hem snel. "Jesse, stop, stop, je hoeft niet zo formeel te doen. We zijn oude vrienden."
Jesse kalmeerde eindelijk, hield Zoey's hand vast en keek steeds blijer. "Het is jaren geleden, en je bent nog mooier geworden. Ik herinner me de eerste keer dat ik je in het buitenland zag, je was zo mager, als een klein aapje. Ik had nooit gedacht dat je zoveel zou veranderen in de loop der jaren, steeds mooier!"
Terwijl hij sprak over Zoey's gĂŞnante momenten uit het verleden, leek Jesse niet te stoppen. Zoey onderbrak snel, "Jesse! Dat zijn oude verhalen. Laten we daar niet over beginnen. Waarom heb je me vandaag hierheen geroepen?"
Jesse grinnikte en keek naar Henry, die net binnenkwam met een strenge blik, en klakte expres met zijn tong.
"Is het niet voor mijn oudere, vrijgezelle kleinzoon? Zoey, ik heb je zien opgroeien. Je familie waardeert je niet. En die ondankbare Brian kan het verschil tussen afval en schat niet zien! Jij verdient beter. Waarom overweeg je mijn kleinzoon niet? Knap, goed opgeleid, rijk en loyaal - hij is een zeldzaam goede man!"
Henry, duidelijk niet blij met de promotie, stapte snel naar voren, zijn toon onvriendelijk. "Opa, stop met koppelen!"
Jesse rolde geĂŻrriteerd met zijn ogen. "Als je me eerder een kleindochter had gebracht en me een achterkleinkind had gegeven, zou ik me elke dag zorgen maken over je huwelijk? Je verspilt mijn moeite." Vervolgens hield hij Zoey's hand weer vast, vol genegenheid. "Zoey is zo mooi en slim. Als ze ermee instemt om met je te trouwen, zou je geluk hebben!"
Henry sneerde en draaide zich naar Zoey, zijn ogen vol minachting. "Eerlijk gezegd, Mevrouw King en ik zijn totaal verschillend; we zijn geen goede match."
Toen hij dit hoorde, trok Zoey een wenkbrauw op en keek naar hem. Deze kerel had wel een groot ego. Maar hij had niet helemaal ongelijk.
Voordat Zoey iets kon zeggen, riep Jesse, zijn baard blazend van woede, "Onzin! Ga je net zo blind zijn als de familie King? Weet je dat Zoey eigenlijk..."
Henry dacht bij zichzelf, 'Het maakt niet uit wie het is; mijn hart behoort al tot de vrouw met wie ik die gepassioneerde nacht heb doorgebracht.'