Hoofdstuk 3 Denk aan mijn kleinzoon
Zoey was maar een seconde van haar stuk gebracht voordat ze haar kalmte terugvond. Achter haar opende Terry respectvol de autodeur en hielp haar instappen.
Toen hij dit zag, liet de man op de achterbank een koude lach horen. "Mevrouw King, uw gevolg is behoorlijk indrukwekkend, met Terry die u dient. Weet u eigenlijk wel wie hij is?"
Zoey ging zitten en haar ogen vielen met enige verwarring op het gezicht van de man. "Natuurlijk weet ik dat. Hij is nu toch de chauffeur van de familie Phillips?"
In het verleden was Terry een talent dat ze met tegenzin aan Jesse had overgedragen.
Toen ze in het buitenland waren, was Terry de uitblinker onder de eerste groep mensen die Zoey had opgeleid.
Of het nu ging om vechtkunsten, academische vaardigheden of financieel beheer, Terry beheerste het allemaal, waardoor hij de meest betrouwbare assistent van Zoey was.
Nadat Jesse haar had gered van een hinderlaag, liet ze Terry onder hem werken om haar dankbaarheid te tonen. Om Terry's identiteit verborgen te houden, deed hij zich voor als Jesse's chauffeur.
Terry stelde haar niet teleur. In slechts drie jaar hielp hij de familie Phillips een toppositie te veroveren in de Fortune 500 in Novaria, zelfs bijna aan de top.
Als het ging om het begrijpen van Terry, was Zoey onovertroffen, zelfs Jesse niet.
Wat bedoelde Henry met deze plotselinge vraag?
Henry grijnsde, denkend: 'Deze dwaze vrouw denkt echt dat Terry slechts een gewone chauffeur is? Geen wonder dat ze zo arrogant is, met Terry die de deur voor haar opent. Wat aanmatigend!'
"Hoop dat je er geen spijt van krijgt zodra je Terry's ware identiteit kent." Met die koele opmerking draaide Henry zijn hoofd, zijn koele bruine ogen starend uit het raam, niet bereid om Zoey nog een blik waardig te keuren.
'Voor het eerst ontmoeten en al zo'n houding aannemen, hoe vulgair!' dacht Henry.
De herinnering aan de vrouw van die nacht doemde op in zijn gedachten, waardoor zijn adamsappel onwillekeurig bewoog terwijl zijn vingertoppen de zachtheid van haar huid herinnerden. Plotseling dreef een vaag bekende geur over. Henry draaide zijn hoofd om naar Zoey te kijken.
Hij was te gefocust geweest op zijn minachting eerder, maar nu hij beter keek—Zoey, die door Jesse de hemel in werd geprezen, leek een vergelijkbare figuur te hebben als de vrouw van die nacht?
De gedachte flitste voorbij, en Henry voelde zich belachelijk. Hoe kon hij denken dat deze machtsbeluste vrouw op haar leek? Ze waren werelden van elkaar verwijderd.
Toch vroeg hij zich af of ze het visitekaartje had gevonden dat hij had achtergelaten voordat hij vertrok.
De geur die in zijn neus bleef hangen, vergelijkbaar met het parfum van die nacht, wekte onverklaarbaar een vage onrust in Henry's hart.
Hij sloot zijn ogen en draaide zijn hoofd, blijkbaar niet meer naar Zoey willen kijken.
Zoey had er geen probleem mee om genegeerd te worden. Ze staarde gewoon uit het raam, verloren in haar eigen gedachten terwijl het landschap voorbij flitste.
Een half uur later stopte de auto voor een oud maar super chique villa. Zodra Zoey uitstapte, kwam er een oudere man met wit haar op haar af, helemaal opgewonden. "Zoey, je bent er eindelijk!"
Voordat ze kon reageren, greep hij haar hand en sleurde haar praktisch naar binnen, terwijl Henry daar bleef staan, zich een beetje verloren voelend.
Henry bleef stil en dacht: 'Wie is eigenlijk Jesse's biologische kleinzoon?'
Binnen in de villa was Jesse druk bezig de zeldzame schatten van de familie te laten zien. "Terry! Haal mijn beste thee en dat chique theeservies van de veiling. Het maakt de beste thee! En..."
Zoey, bang dat hij het hele huis zou leegmaken, stopte hem snel. "Jesse, stop, stop, het hoeft niet zo formeel. We zijn oude vrienden."
Jesse kalmeerde eindelijk, hield Zoey's hand vast en keek steeds meer tevreden. "Het is jaren geleden, en je bent nog mooier geworden. Ik herinner me de eerste keer dat ik je in het buitenland zag, je was zo mager, als een klein aapje. Ik had nooit gedacht dat je zoveel zou veranderen in de loop der jaren, steeds mooier!"
Toen hij over Zoey's gĂŞnante momenten uit het verleden begon te praten, leek Jesse niet meer te stoppen. Zoey onderbrak snel, "Jesse! Dat zijn oude verhalen. Laten we daar niet over beginnen. Waarom heb je me vandaag hierheen geroepen?"
Jesse lachte en keek naar Henry, die net met een strenge blik was binnengekomen, opzettelijk zijn tong klakkend.
"Is het niet voor mijn oudere vrijgezelle kleinzoon? Zoey, ik heb je zien opgroeien. Je familie waardeert je niet. En die ondankbare Brian, kan geen visogen van parels onderscheiden! Je verdient beter. Waarom overweeg je mijn kleinzoon niet? Knap, goed opgeleid, rijk en loyaal—hij is een zeldzaam goede man!"
Henry, duidelijk niet blij met deze promotie, stapte snel naar voren, zijn toon onvriendelijk. "Opa, hou op met koppelen!"
Jesse rolde geĂŻrriteerd met zijn ogen. "Als je me eerder een kleindochter en een achterkleinkind had gebracht, zou ik me dan elke dag zorgen moeten maken over je huwelijk? Je verspilt mijn inspanningen." Toen hield hij Zoey's hand weer vast, vol genegenheid. "Zoey is zo mooi en slim. Als ze ermee instemt om met je te trouwen, heb je geluk!"
Henry snoof en draaide zich naar Zoey, zijn ogen vol minachting. "Eerlijk gezegd, juffrouw King en ik zijn totaal verschillend; we passen niet goed bij elkaar."
Toen ze dit hoorde, trok Zoey een wenkbrauw op en keek naar hem. Deze man had nogal een ego. Maar hij had niet helemaal ongelijk.
Voordat Zoey iets kon zeggen, riep Jesse, zijn baard van woede blazend, "Onzin! Ga je net zo blind zijn als de familie King? Weet je dat Zoey eigenlijk..."