Hoofdstuk 2 Zoey werd door iemand bewaard
De schreeuw liet de vier mensen boven opspringen.
Hazel keek een beetje sceptisch. "Dokter? Welke dokter?"
Ze verdrongen zich allemaal bij het raam en zagen Zoey omringd door mannen in het zwart, op weg naar een chique Maybach.
Timothy was net zo verward.
Brian staarde intens naar Zoey terwijl ze op het punt stond in de auto te stappen, en Luna's ogen flitsten van jaloezie. Ze bedekte dramatisch haar mond, haar gezicht vol insinuaties. "Zou Zoey echt zo dom kunnen zijn?"
De andere drie keken haar verbaasd aan. "Luna, weet jij iets?" vroeg Hazel.
Luna zette precies op het juiste moment een verlegen en bezorgde blik op. Nadat iedereen bleef aandringen, sprak ze uiteindelijk met betraande ogen, "Ik hoorde Zoey altijd laat in de nacht praten met een of andere vent, helemaal verliefd. Ik geloofde het eerst niet, maar het blijkt dat ze echt zo schaamteloos is. Ik denk dat de eigenaar van die luxe auto de man is met wie ze gisteravond was! Hij moet een dokter zijn, en super rijk!"
Bij het horen hiervan vielen Timothy en Hazel bijna flauw van woede.
Alsof om Luna's woorden te bevestigen, stapte er een grijsharige man uit de Maybach beneden.
Hoewel hij ouder was, zag hij er nog steeds stijlvol uit, en je kon zien dat hij behoorlijk knap was toen hij jonger was.
De man zei een paar woorden tegen Zoey met een glimlach, draaide zich toen om en opende de autodeur voor haar als een echte heer.
Deze scène maakte de vier mensen boven nog meer overtuigd van Zoey's losbandigheid.
Brians gezicht werd donker van schaamte en woede. "Wat een lage vrouw! Hoe kan ze zo wanhopig zijn?"
Hij stormde weg, terwijl Timothy en Hazel hun borst vasthielden, niet in staat om lange tijd te kalmeren.
Luna stapte naar voren om hen te troosten, maar vanuit haar ooghoek zag ze een klein kaartje aan de voet van het bed.
Ze pakte het stilletjes op, maar toen ze de naam erop zag, veranderde haar gezicht onmiddellijk.
Onverwacht was de man die de nacht met Zoey had doorgebracht niet de boef die zij had geregeld.
'Was het hem? Waarom heeft die verdomde Zoey zoveel geluk om met zo'n grootheid in contact te komen!' Jaloezie flitste door Luna's ogen.
In een oogwenk leek Luna iets te bedenken, en de haat in haar ogen veranderde in trots. Ze stopte het kaartje stilletjes in haar zak.
Zoey liep het lab uit, en zag er moeiteloos stijlvol uit, zelfs in haar omvangrijke beschermingspak, haar betoverende ogen fonkelend boven het masker.
Ze deed haar masker en handschoenen af, kneep in haar pijnlijke neus, en slaakte een lange zucht. Het experiment van vandaag ging goed, en het onderzoek naar de nano-schaal micro-detector had eindelijk een goede start. Als alle volgende processen soepel zouden verlopen, zou deze detector de hele Smaragdstad en zelfs heel Novaria ten goede kunnen komen.
Verschillende professoren met grijze baarden liepen een voor een het lab uit. Zodra ze Zoey zagen, waren ze tot tranen toe geroerd. "Dr. K! We hebben het deze keer echt allemaal aan u te danken!"
"Deze gegevens hadden ons oude knarren dagenlang beziggehouden, maar jij kraakte het alsof het niets was!"
"Ja, de grootste hindernis is uit de weg. Die topdocenten en experts uit het buitenland kunnen niet wachten om ideeën met je uit te wisselen! Kun je wat tijd vinden om hen te begeleiden?"
Hoewel deze oude professoren in de wolken waren, klonken ze toch een beetje aarzelend in hun woorden. Iedereen wist dat ondanks haar jeugd, Dr. K's prestaties op het gebied van verschillende patenten ver boven die van hen uitstaken.
Iedereen wilde dat Zoey deelnam aan deze internationale uitwisseling en wat geavanceerde technologie en ervaring opdeed, maar uiteindelijk was het aan Zoey om akkoord te gaan.
Met iedereen die haar verwachtingsvol aankeek, knikte Zoey lichtjes. "Goed, laat het me maar weten wanneer het geregeld is."
Ze haalden allemaal opgelucht adem, gevolgd door overweldigende vreugde. Sinds ze samenwerkten, was Zoey altijd begraven in het lab en verscheen ze nooit op grote internationale evenementen. Haar bereidheid om deze keer deel te nemen was een aangename verrassing.
Na het inpakken en vertrekken, zag Zoey meteen de bekende Maybach die buiten geparkeerd stond.
De grijsharige man van middelbare leeftijd, Terry Perez, stond respectvol bij de auto en glimlachte vriendelijk zodra hij Zoey zag. "Mevrouw King, bent u klaar? Meneer Jesse Phillips heeft me gevraagd u naar het ouderlijk huis te brengen."
Zoey fronste lichtjes en voelde een beetje hoofdpijn. 'Die Jesse is echt vasthoudend,' dacht ze.
Voor ze vanmiddag naar het lab kwam, had Terry al gezegd dat Jesse het had over het verbreken van de verloving en graag zijn oudste kleinzoon aan haar wilde voorstellen.
Hij had maar doorgepraat over dingen als "rijkdom zonder maat," "het knapste gezicht ter wereld," en "toegewijde liefde," en hem de hemel in geprezen.
Toen glimlachte Zoey alleen maar, denkend dat Jesse een grapje maakte en dingen verzon. Onverwacht was Jesse serieus en stuurde hij zelfs Terry om haar op te halen.
Denkend aan Jesse's levensreddende daad vele jaren geleden, wist Zoey dat ze niet kon weigeren, dus knikte ze berustend en stapte in de auto.
Voordat ze instapte, tuitte Terry zijn lippen richting de achterbank, wat aangaf dat er iemand anders binnen was.
Het autoraam ging naar beneden, onthullend een buitengewoon knap gezicht.
Zelfs Zoey, die al veel grote scènes had gezien, kon niet anders dan een moment versteld staan. Ze had inderdaad nog nooit zo'n knappe man gezien.
Met scherpe wenkbrauwen en heldere ogen, was zijn doordringende blik iets naar beneden gericht, uitstralend een beetje kilte die mensen op afstand hield.
Zijn dunne lippen waren strak op elkaar geperst, en zijn hazelnootkleurige ogen waren als topkwaliteit amber, met een betoverende charme. Nog opvallender was een klein karmozijnrood moedervlekje op de brug van zijn neus, als een druppel bloed, wat een vleugje allure toevoegde.
Dit moest Jesse's kostbare kleinzoon, Henry Phillips, zijn, toch? Hoewel Jesse meestal niet serieus was, had hij niet gelogen over het knapste gezicht ter wereld.