Getrouwd met de Miljardair Broer van Mijn Echtgenoot

Hoofdstuk 1 Vrijlating uit de gevangenis

Silverlight City, gevangenis.

"Kijk niet achterom als je eruit bent. Maak een goed leven voor jezelf."

Jasmine Wilson stond trillend in de bijtende wind.

Vijf jaar waren verstreken.

Ze was pas 21 toen ze gevangen werd gezet.

"Stap in de auto."

Een zwarte Maybach stond geparkeerd langs de weg, en de man erin sprak met een ijzige toon.

Hij was Jasmine's 'broer'. Al 21 jaar had Jasmine hem liefkozend haar 'broer' genoemd, totdat ze op een dag ontdekte dat ze geen bloedband deelden.

"Broer...," Jasmine's stem was schor, en ze keek naar beneden, zich behoorlijk ongemakkelijk voelend.

"Ik ben niet je broer; walg me niet met dat woord," Evan Wilson's gezicht betrok terwijl hij op de tijd keek. "Je hebt 21 jaar van het leven van mijn zus gestolen en haar eindeloze vernedering laten ondergaan in dat huis. Wat geeft jou het recht om mij broer te noemen?"

Jasmine's gebarsten lippen bewogen, maar uiteindelijk zei ze niets.

In Silverlight City bleek de enige erfgename van het Wilson-fortuin, Jasmine Wilson, het kind van de kinderjuffrouw te zijn. De echte erfgename van de Wilson-familie was stiekem bij de geboorte verwisseld.

"Het spijt me..." Na een lange stilte verontschuldigde Jasmine zich met een schorre stem.

Vijf jaar lang valselijk beschuldigd en opgesloten, had ze geleerd haar hoofd te buigen, zich te verontschuldigen en alles te doen om te overleven—zelfs smeken op haar knieën.

Ooit was ze de trotse erfgename van de Wilson-familie, geliefd door haar broer en gekoesterd door haar ouders.

Maar op een dag barstte de ware erfgename van de Wilson-familie haar leven binnen in haveloze kleren.

Van de ene op de andere dag veranderde haar biologische moeder in een crimineel en werd zij de bedrieger-erfgename, een verschoppeling in Silverlight City, en een mikpunt van spot door iedereen veracht.

Niemand gaf erom dat toen haar moeder haar bij de geboorte verwisselde, ze slechts een baby was, zonder enige keuze in de zaak.

Jasmine, die ooit het verwende leven van een rijke erfgename had geleid in hun huis gedurende eenentwintig jaar, zo delicaat en stralend, bewonderd door iedereen, verscheen nu stoffig, bleek en zielig tot op het bot.

Het was duidelijk dat ze een zware tijd had gehad binnen de muren van de gevangenis.

"Laat me mezelf niet herhalen; stap in de auto!" Evan's wrokkige blik doorboorde Jasmine. "Serena heeft een ongeluk gehad. Ben je nu blij? Je hebt haar iets verschuldigd; laten we naar het ziekenhuis gaan en je schuld afbetalen!"

Jasmine's holle ogen bevroren van plotselinge angst.

Nadat ze de detentiecentrum had verlaten, dacht ze dat ze hallucineerde. Waarom zou haar broer voor haar komen als de hele Wilson-familie haar tot op het bot verafschuwde?

Toch kwam Evan.

En het was niet om haar op te halen.

"Wat bedoel je... " Jasmine beefde.

"Serena had een auto-ongeluk en heeft een niertransplantatie nodig. Je hebt haar iets verschuldigd," sprak Evan met gefronste wenkbrauwen en een ernstige toon.

Jasmine haalde diep adem, stapte nog een keer achteruit en draaide zich om om te rennen, haar overlevingsinstinct trapte in.

"Jasmine, je bent nog steeds even venijnig als altijd."

Ze kwam niet ver voordat iemand haar pols ruw vastgreep en haar op de grond liet vallen.

Liggend in een hoop, sloeg haar voorhoofd tegen de stoeprand, en bloed begon te stromen.

Die stem... het was koud en griezelig bekend.

Toen ze haar hoofd draaide, deinsde Jasmine terug van angst.

Daniel Douglas, haar voormalige verloofde en een van degenen die bewijs had vervalst om haar de gevangenis in te sturen.

"Je hebt dit aan Serena te danken," zei Daniel, elk woord zorgvuldig uitgesproken terwijl hij Jasmine, net uit de gevangenis, terug de hel in sleepte.

Ze dacht dat zodra ze vrijgelaten werd, ze vrij zou zijn.

In de rechtszaal bood ze geen uitleg, en inderdaad, ze had geen uitleg te geven.

Ze dacht dat schuldig pleiten en vijf jaar achter de tralies doorbrengen genoeg zou zijn om voor al haar zonden te boeten. Maar ze had het mis; het was nauwelijks genoeg.

"Laten we opschieten en haar naar het ziekenhuis brengen; Serena wacht," zei Evan, zijn geduld raakte op.

"Wat als ze weigert?" vroeg de chauffeur.

"Weigeren? Haar leven zou aan Serena moeten toebehoren; wat geeft haar het recht om te weigeren?" spotte Daniel, terwijl hij Jasmine's kin in zijn hand greep. "Je verachtelijke biologische moeder zit nog steeds te verrotten in de gevangenis. Als je wilt dat ze leeft, doe je er goed aan om te doen wat je is opgedragen en je nier te ruilen voor haar leven."

Jasmine's lichaam beefde en verstijfde toen. Vrijheid uit de gevangenis leidde haar inderdaad alleen maar naar een andere hel.

Om te overleven tussen deze duivels, moest ze vechten met hand en tand om boven hen uit te stijgen.

In heel Silverlight City was de enige man die haar kon beschermen Ethan, CEO van Stellar Enterprises en Daniels eigen broer.