Hoofdstuk zeven-- De volle maan
Ik was hier al te lang. Nu was er nog een Alpha op weg? Was één niet al genoeg? Nee, deze was de Alpha Koning. De Koning van alle zelfingenomen Alpha's. Gabe liet me niet vertrekken tot de volle maan en ik was getransformeerd. Als ik niet transformeerde toen ik bij hem was, wat deed hem dan denken dat de volle maan een verschil zou maken?
Ik wilde gewoon naar huis. Maar ik had geen thuis, dus dit was mijn beste volgende optie. Echter, deze plek had een wolvin die mijn hoofd eraf wilde rukken. Een paar nachten geleden, nadat Gabe me naar zijn kamer had gebracht en me daar had laten overnachten, kwam Ginger's oudere zus Kenzie de kamer binnen.
"Wie is daar?" riep ik in de duisternis.
Gabe was die nacht niet bij me in bed gekropen.
"Als je één verkeerde beweging maakt, aarzel ik niet om je hoofd eraf te rukken," klonk Kenzie's koude stem.
"Wat?" Ik trok mijn benen op naar mijn borst.
"Ik weet dat je een spion bent. We kunnen je soort hier ruiken."
"Je kunt niet bewijzen dat ik een spion ben!"
"Ben je me aan het uitdagen?"
"Nee, ik ben gewoon—"
"Ik bescherm wat van mij is. Onthoud, één verkeerde beweging en je bent dood."
Net zoals ze kwam, verdween ze in de duisternis. Mijn ene verkeerde beweging kon mijn onvermogen zijn om te transformeren. Dus pakte ik mijn spullen in de kamer waar Lyle me liet verblijven. Lyle en Dec hielden me constant in de gaten. Maar aangezien de Alpha Koning met een leger onderweg was, werden ze druk. Dit was mijn kans om weg te glippen en een andere stad te vinden, bij voorkeur zonder wolven.
De beste tijd om te ontsnappen was voordat de volle maan vanavond zou verschijnen. Ik sloop uit mijn kleine kooi en naar de binnenplaats. De poort was in zicht. Het veld was open, ik was op weg naar een glorieuze ontsnapping toen mijn tas van mijn rug werd gerukt en mijn arm werd gegrepen alsof het een twijgje van de grond was.
"Waar denk je heen te gaan, Kleine Wolf?" Dec lachte hardop.
"Naar huis?"
"Zei je niet dat je je niet herinnerde waar dat was?" Lyle trok een wenkbrauw op.
"Ugh, jullie kunnen me niet vasthouden!"
"Kom op." Dec sleepte me naar het huis.
Shifters kwamen in en uit, sommigen in hun werkelijke wolvengedaante.
Kenzie hield ons tegen bij de deur. "Wat doen jullie hier? Moeten jullie niet in het Oostbos zijn?"
"Gabe doet dat. Hij heeft ons op Kleine Wolf taken gezet."
Kenzie fronste naar me. "Ze is geen wolf."
"Natuurlijk wel." Lyle gaf me een duw op mijn rug.
Ik trok een gezicht.
"Gooi haar in haar kamer dan. We hebben dingen te doen," zei Kenzie.
"Ik chill liever met de Kleine Wolf," zei Dec.
Ik zou liever de volgende bus hier weg nemen.
"Dit is serieus, Dec. Dean is hier."
"Nou, dat verandert de zaak." Lyle gooide mijn tas in mijn armen en veranderde mijn koers.
"Wie is Dean?"
"De Alpha Koning. Je hoeft je geen zorgen over hem te maken. Maak je zorgen over transformeren in een paar uur."
De deur sloeg dicht voor mijn gezicht. Missie mislukt.
Het heldere witte maanlicht sijpelde mijn kamer binnen. Het was tijd. Ik deed wat Gabe me had gevraagd over het oproepen van mijn wolf van binnenuit, maar niets daarvan werkte. Misschien was ik niet eens een wolf. Er klonk een klop op mijn deur. Meer als een hamer die erop landde.
Ik zwaaide hem open en bedekte mijn ogen. "Waarom ben je naakt, Lyle?"
"Waarom ben jij dat niet?"
"Je bent gestoord!"
"Kom op, Gabe wacht op je. Hij is gespannen."
Hij beter niet naakt zijn, dacht ik bij mezelf. Ik probeerde mijn ogen op de maan boven me te houden, toen realiseerde ik me dat ik kon struikelen, dus staarde ik naar het gras en toen naar de bomen. Alles om mezelf ervan te weerhouden te kijken naar een gespierde en zeer naakte Lyle. Uit een snelle blik op hem realiseerde ik me dat hij meer tatoeages op zijn lichaam had.
"Kom op Kleine Wolf, doe niet alsof je nog nooit een naakte man hebt gezien." Hij lachte.
Ik keek boos, "Ik kan je verzekeren dat ik dat niet heb."
Lyle stopte en deze keer moest ik naar zijn gezicht kijken.
"Ga door."
"Wat?"
"Gabe wacht op je."
Hij liet me achter aan de rand van een dicht bos. Waar in godsnaam wachtte Gabe? In een boomhut? Ik betwijfelde of er hier überhaupt grond was die niet door een boom werd ingenomen. Toch waadde ik door de bomen totdat ik bij een open plek kwam waar alleen gras was. Het was als een mythische achtertuin achter de bomen. Ik vond nog een naakte man.
Ik zuchtte. Gabe stond met zijn rug naar me toe. Zijn stevige kont moest hier behoorlijk wat wind vangen.
"Bevalt het uitzicht?" zei Gabe.
Mijn ogen werden groot.
"Kom op Layla. Ik heb niet de hele nacht." Gabe draaide zich eindelijk om.
Mijn ogen werden nog groter. De mondhoeken van Gabe trilden in een glimlach. Hij verkleinde de afstand tussen ons. De geur die van hem afkwam was overweldigend, het maakte mijn slipje vochtig en mijn tepels hard. Gabe trok aan het bandje van mijn top.
"Trek het uit." fluisterde hij. "Wanneer je verandert, verlies je je kleren."
Onder normale omstandigheden zou ik tegen hem gevochten hebben, maar deze keer trok ik alles uit. Inclusief mijn ondergoed. Ik omhelsde mijn lichaam, me veel te bloot voelend. Gabe nam me in zich op, de schaduw van zijn ogen veranderde van donker naar kristalhelder.
"Ik kan dit niet Gabe."
"Je kunt het wel. Val gewoon in het maanlicht. Vecht er niet tegen Layla."
Hij sloot zijn ogen en trok een pijnlijk gezicht.
"Vecht je ertegen?" vroeg ik.
Hij knikte. "Ik heb niet veel tijd. Kom op." blafte hij.
"Ik zeg je dat ik het niet kan. Misschien ben ik geen wolf."
"Dat ben je wel. Ik kan het ruiken. Ik weet ook dat je loops bent."
"Hé!"
Hij lachte. Maar het duurde niet lang voordat hij gromde. Ik zag zijn tanden zich tot een punt scherpen. Moest ik rennen?
"Ik kan het niet." Ik deinsde achteruit tegen een boom.
Gabe gromde en greep zijn hoofd. "Verdomme."
Hij zakte op zijn knieën en net als een heet mes door boter veranderde hij in een enorme zwarte beest. Normale wolven waren niet zo groot. Gabe's beest reikte tot aan mijn oksels. Hij ontblootte zijn tanden naar me terwijl zijn ogen van blauw naar rood veranderden.
Ik slikte. Hij wist niet wie ik was. Hij gromde en kwam dichterbij. Had ik mijn laatste kans verspild? Toen ik dacht dat hij zou springen, sprong hij naar voren en verdween in de bomen. Ik hoorde takken breken en bomen vallen achter hem.
Ik zakte op het gras en hield mijn pijnlijke borst vast. Alles wat ik voelde was de pijn in mijn borst en het ongemakkelijke gevoel tussen mijn benen door de opwinding. Verdomme Gabe, omdat hij alles zo ongemakkelijk maakte.
"Layla…" klonk een sissende stem.
"Wie is daar?" Ik schrok.
"Kom Layla…" zei een vrouwelijke stem.
Ik was niet dom genoeg om onbekende stemmen in de wind te volgen.
"Volg me Layla."
"Nee, liever niet." zei ik, terwijl ik mijn kleren oppakte.
"Kom naar me toe Layla."
Ik liet mijn shirt vallen. Tegen mijn wil begonnen mijn benen te bewegen. Een schakelaar ging uit in mijn hoofd. Ik had geen controle over mijn lichaam. Ik was overgeleverd aan de spirituele stem in mijn hoofd.
"Het meer…" beval het en ik was verplicht te gehoorzamen.
Alleen kon ik niet zwemmen! Het meer zelf was griezelig. Het water was zwartachtig paars met bubbels die eruit opborrelden. Alles wat ik kon doen was met grote ogen toekijken terwijl ik naar mijn ondergang liep. Voordat ik het water instapte, schrok ik van een grom. Dat was de meeste controle die ik over mijn lichaam had.
Een bruinachtig rode wolf ontblootte zijn tanden naar me vanaf mijn rechterkant. Geweldig. Ik zou toch wel sterven, wat ik ook deed. Misschien was het maar mijn verbeelding, maar de wolf leek groter dan Gabe. De wolf gromde en blafte naar me, maar er was niets wat ik kon doen om mijn benen te stoppen.