Hoofdstuk 02 De langverwachte reünie
Charlie richtte zich op. Hij was nooit in mij geïnteresseerd geweest. Het dubbelzinnige plagen van zojuist was bedoeld om me te vernederen. Hij zal zijn zelfbeheersing niet verliezen.
Ik ben een bijna dertigjarige getrouwde maagd, die eerder wrok uitstraalt dan een charmante geur.
"Rosalie, ik weet dat het vandaag onze vijfde trouwdag is, maar ik heb geen interesse in dit alles. Als je probeert te scheiden om deze reden, stel ik voor dat je ophoudt met lastigvallen." Charlie stond voor me, zijn stem werd koud.
"Ik heb de trouwdag al jaren niet gevierd. Ik begon je niet lastig te vallen voor dit." Ik stond ook op en keek Charlie aan. "Denk erover na, nu is mijn bruikbaarheid bijna uitgeput. Vergeleken met mij heb jij deze vrijheid nog meer nodig, nietwaar?"
Daarmee liep ik naar boven, naar de slaapkamer, zonder om te kijken, en wilde niets meer zeggen.
Er klonk een harde dichtslaande deur beneden, gevolgd door het geluid van een auto die buiten het raam startte. Ik wist dat Charlie was vertrokken, maar deze keer voelde ik me rustig van binnen.
Mijn telefoon ging. Het was mijn vriendin Jane Donald die belde.
"Rose, kom naar buiten en speel! Laten we naar Song Garden gaan!" Jane's luide stem verdreef onmiddellijk mijn somberheid. Ze is ongeveer even oud als ik, maar is altijd vrijgezel gebleven.
Na mijn huwelijk ging ik zelden uit. Jane nodigde me tien keer uit, en ik kon negen keer weigeren, maar ze bleef heel volhardend.
"Zeker!" Ik stemde meteen in. Er volgde een lange stilte aan de andere kant van de telefoon.
"Vandaag is je trouwdag met Charlie. Weet je zeker dat je uit wilt gaan?" Jane's toon was vol twijfel en verbazing.
Ik had vier jaar achter elkaar het excuus van de trouwdag gebruikt om Jane af te wijzen.
"Tja, een trouwdag is geen gedenkwaardige dag. Ik kom er meteen aan." Ik antwoordde Jane vol vertrouwen en hing de telefoon op.
Toen ik mijn kast opende, zag ik een zee van zwart, wit en grijs. Zelfs blauw was een zeldzame kleur. Achter elk luxe merk zitten allerlei prachtige ontwerpen, en ik gaf veel geld uit om de saaiste stijl onder hen te kopen.
Na tien minuten nadenken, koos ik uiteindelijk een minder sombere zwarte strapless jurk. Het had een zijdezachte textuur, een diepe V-hals die bijna mijn navel bereikte, en een elastische taille die mijn slanke taille accentueerde. Mijn schone, witte armen bleven onbedekt.
Ik herinner me dat ik deze jurk specifiek kocht om Charlie te verleiden. Hij kwam niet eens een maand thuis.
Het enige wat me nu ontevreden maakt, is dat mijn borst te plat is, wat enigszins niet overeenkomt met de aantrekkingskracht van deze jurk.
Ik zou in de toekomst meer moeten eten.
Ik troostte mezelf. Na het omkleden en make-up aanbrengen, ging ik naar de garage en reed een rode Porsche rechtstreeks naar Song Garden.
Tijdens de universiteit stonden Jane, Tina Carter, Yolanda Davis en ik bekend als de vier getalenteerde vrouwen van de Muziekafdeling. Iedereen dacht dat we na onze afstuderen grote dingen zouden bereiken.
Echter, ik trouwde vroeg, Jane werd een vaste klant in nachtclubs, en Tina kreeg een functie als vice-manager in het bedrijf van haar familie. Alleen Yolanda bleef trouw aan haar muziek. Ze deed overal mee aan muziekcompetities en zwoer zangeres te worden.
"Je bent er eindelijk!" Jane nam een leiderschapspositie aan, sprong snel van haar hoge kruk om enthousiast mijn hand te schudden. De andere twee knikten instemmend, aangezien ik bijna uit het sociale leven was verdwenen na mijn huwelijk.
Na een paar drankjes zuchtte Tina, "Rose, als je deze keer niet was gekomen, zou ik hebben gedacht dat het evenement waar ik vijf jaar geleden bij was, je begrafenis was en niet je bruiloft."
"Vreemd! Geen diner bij kaarslicht thuis vanavond?" vroeg Jane nieuwsgierig, haar ogen wijd open sperrend. "Kom op, laat me zien of die klootzak Charlie je nog steeds negeert. Heb je gehuild?"
"Trek mijn valse wimpers er niet af, oké?" Ik sloeg Jane's hand weg.