Verzoening
Calder's POV
Het is een paar dagen geleden dat de parelmaan reageerde. Ik was blij te horen dat ze hadden ingestemd om over de buitenstaanders te praten, minder blij dat ze hadden ingestemd met het bal; mijn moeder is sindsdien een ware nachtmerrie. Je zou denken dat de koninklijke familie op bezoek komt, met de hoeveelheid die ze aan het plannen is. Je zou denken dat dit kantoor van haar is, zoals ze zonder kloppen in en uit loopt.
"Mate," Vidar's stem weerklinkt in mijn gedachten, net als elke andere dag wanneer we aan dit feest of het vinden van onze partner denken, verandert hij in een puppy die hetzelfde woord keer op keer herhaalt van opwinding.
"Word niet te enthousiast, we vinden haar misschien niet eens. We zijn naar meerdere roedels geweest, voor vrede en voor gevechten, en we hebben haar nog niet gevonden. Ik wil gewoon niet dat je teleurgesteld bent." Mijn woorden klinken hard, maar ze zijn ook voor mijzelf. Ik ben nu 23 en als alfa is het ongebruikelijk dat het zo lang duurt om haar te vinden, ik heb bijna de hoop opgegeven.
"Je zou wat meer vertrouwen moeten hebben in de maangodin, Calder. Ze is daarbuiten en ik blijf enthousiast totdat we onze partner vinden."
"Ondanks je grootte, Vidar, ben je een beetje een softie," zeg ik met een lachje.
"En jij bent humeurig. We zullen onze andere helft vinden en als we dat doen, zal ik haar nooit laten gaan."
"Niemand zal aanraken wat van ons is, Vidar, maak je geen zorgen." Ik leun ontspannen achterover in mijn stoel. Als ik haar vind, zal ik haar echt niet laten gaan, geen enkele andere man zal haar aanraken, daar ben ik zeker van.
Ik ontspan in de comfortabele stilte van mijn kantoor, de bries die door het raam komt, eindelijk wat... met de laatste woorden die niet over mijn lippen kunnen komen, loopt mijn moeder Freya binnen met glinsterende ogen, gevolgd door drie wolvinnen. Ze merken me allemaal op en buigen hun hoofd, mijn moeder is schijnbaar onbewust van de aanwezigheid in de kamer.
"Moeder, is er iets waar ik je mee kan helpen?" zeg ik met een hint van irritatie in mijn woorden.
Haar hoofd draait snel om en kijkt in mijn ogen, haar gezicht verzacht als ze dat doet. "Calder, lieverd, ik wist niet dat je hier was, we bespraken net het kleurenpalet voor het bal." Haar blauwe ogen blijven op mij gericht terwijl ze spreekt en dan kijkt ze naar de drie vrouwen en ik weet wat er gaat komen.
"Calder, heb je mijn drie helpers al ontmoet?" Ze kijken me allemaal aan en buigen hun hoofd in koor. Mijn moeder maant de vrouwen om naar voren te stappen. De eerste heeft lang blond haar, ze draagt een strakke spijkerbroek en een roze top, ze is lang en heeft een mooi gezicht, ze kijkt naar me en glimlacht. De tweede heeft bruin krullend haar, haar huid is donkerder en de grijs van haar ogen valt echt op, ook zij glimlacht beleefd naar me. Het laatste meisje herken ik als Sigi's jongere zus, Estrid, ze glimlacht naar me met de grootste grijns; voor haar ben ik geen vreemde.
Ik kijk naar de drie dames voor me. "Dank jullie wel voor het helpen van mijn moeder, ik weet dat dat geen gemakkelijke taak kan zijn." Mijn moeder slaat me op mijn arm en tikt afkeurend met haar tong. Ik zie de tweede wolvin lachen en dan onmiddellijk stoppen als ze ziet dat ik kijk, ze was echt mooi. Het geluid van Vidar die spint in mijn gedachten gaf aan dat hij het ermee eens was.
Alsof Freya mijn gedachten las, geeft ze de andere twee vrouwen een taak en zij gaan verder, terwijl de tweede wacht op instructies die mijn moeder niet geeft. In plaats daarvan spreekt ze: "Calder, dit is Liv, ze is de dochter van je vaders voormalige Gamma Jack. Ze is net terug van het verblijf bij haar tante nu de school voorbij is. Is ze niet prachtig?" Liv bloost bij de woorden van mijn moeder.
"Aangenaam kennis te maken, Liv." Op dat moment weet ik dat mijn moeder dit expres heeft gedaan door Liv hierheen te brengen; ze wilde zien of Liv mijn partner was.
Liv bloost nog steeds. "Het is een genoegen om je opnieuw te ontmoeten, Alfa. We hebben elkaar als kinderen ontmoet. Helaas, toen mijn vader overleed, moest ik bij mijn tante gaan wonen totdat ik klaar was met school. Ik ben er zeker van dat dat zo lang geleden is dat je het je niet herinnert." Haar woorden zijn zacht en ik realiseer me dat ik in haar ogen staar en al meer dan een minuut geen woord heb gezegd wanneer mijn moeder tussenbeide komt.
"Nou, nu de introducties voorbij zijn, moeten we echt weer aan het werk," haar toon is duidelijk veranderd; ze hoopte dat Liv mijn partner zou zijn en nu lijkt Liv beschaamd en buigt ze haar hoofd. Op dat moment voel ik mijn woede opkomen, hoe kan mijn moeder haar gevoelens zo afdoen in een poging om mijn partner te vinden? Ik heb haar niet gevraagd om te zoeken en Liv heeft niet gevraagd om naar mij gebracht te worden, en als het niet is wat ze wil, verwaarloost ze gevoelens. Ze is echt een beetje het zicht kwijtgeraakt en is geobsedeerd geraakt.
Mijn moeder en Liv verlaten nu de kamer, ik wil mijn moeder laten zien dat ze dit niet kan blijven doen. Ik ren achter hen aan en verhoog mijn stem een beetje. "Liv!"
Haar hoofd draait verward om terwijl ik naar haar toe jog. "Ja, Alpha," haar woorden bijna een fluistering.
"Geen beleefdheden nodig, ik vroeg me af of je morgenavond met me zou willen dineren?" Ik zie een vleugje woede op het gezicht van mijn moeder verschijnen en ik weet dat ik heb bereikt wat ik wilde.
Ik kijk naar beneden naar Liv en wacht op haar reactie. "Je wilt met... mij dineren?"
"Ja, Liv, ik zou graag meer over je willen weten, dus wat zeg je ervan?" Anderen zijn nu gestopt in de gang en mompelen onder hun adem dat ik haar mee uit vraag terwijl ik op het punt sta een bal te houden om mijn partner te vinden.
Haar grijze ogen staren naar me, ik kan zien dat ze kijkt of ik een grap maak, ze werpt dan een blik op mijn moeder, maar Freya is niet langer geïnteresseerd, ze probeert haar woede in te houden. "Dat zou ik graag willen."
"Geweldig, het is een afspraakje." Ik knipoog naar haar terwijl ik me omdraai en naar mijn kantoor loop, de paar mensen die toekijken knikken terwijl ik voorbijga.
Ik stap naar binnen en wacht... zoals verwacht vult de stem van mijn moeder mijn gedachten. "Calder, wat denk je in hemelsnaam te doen door te daten terwijl er een bal voor je is, hoe kun je zo egoïstisch zijn?"
"Moeder, hoe kun je zo blind zijn dat je Liv puur hebt gebruikt om te zien of je de koppelaarster was die de partner van je zoon vond? Liv is aardig en ik loog niet toen ik zei dat ik haar beter wilde leren kennen. Misschien zal dit je twee keer doen nadenken voordat je kandidaten aan mijn voeten gooit om je eigen behoefte om mijn partner te vinden te bevredigen."
Er is stilte in mijn gedachten en dan reageert ze.
"Alles wat ik doe, heb ik voor jou gedaan; je bent egoïstisch en ik vertel het aan je vader!" Met dat verbreekt ze de link. Ze zal over een paar dagen wel weer kalmeren, daar ben ik zeker van.
Het is een paar uur geleden sinds het incident met mijn moeder, het huis bruist van het nieuws dat ik iemand op een date heb gevraagd, het was alles wat tijdens het diner te horen was. Toen ik echter binnenkwam, stopte het. Ik merkte wel een ongebruikelijk aantal wolven op met laag uitgesneden tops of die probeerden mijn aandacht te trekken. Ik klaag niet, maar ik moest Sigi een paar keer eraan herinneren zijn tong weer in zijn mond te stoppen.
Na het diner lopen Sigi en ik over het terrein en bespreken we het bezoek van de Pearl Moon Pack en wanneer en waar de eerste training zal plaatsvinden. Alpha Eric heeft verzocht om op zijn terrein te beginnen met 15 krijgers die we maandag meenemen om te trainen. We zullen accepteren, aangezien de besprekingen op mijn terrein zullen worden gehouden.
We gaan verder met het onderwerp van de rogues, op dit moment weten we nog steeds niet waarom ze aanvallen of wat ze willen. Wat nog ongebruikelijker is, is het aantal van hen; rogues reizen meestal niet in groepen groter dan vier of vijf. Ze zijn pakkeloos, hetzij uit eigen keuze of als verbanning. Na een tijdje vergeten de rogues zichzelf, ze raken gevangen in hun dierlijke vorm of hun geest verslechtert, waardoor ze terugvallen op hun oerinstincten zonder een roedel om hen te leiden. Maar deze hebben een soort van bewustzijn, ze zijn gecoördineerd in hun aanvallen en lijken samenhangend te kunnen denken. Hoe eerder we ontdekken wat ze willen, hoe beter!
Dan overvalt het me. Ik sta rechtop als de geur mijn neus vult, mijn rug verstijft en de haren in mijn nek overeind gaan staan. Ik kijk naar Sigi en ik weet dat hij hen ook ruikt.
Rogues.
Vidar huilt in mijn gedachten, de woede bouwt zich op. Hij is klaar om te vechten, Sigi linkt de krijgers om naar de zuidelijke grens te komen. Dan zie ik ze, 30 paar rode ogen rennen naar het huis.
Ik draai me om en kijk naar Sigi, zijn ogen nu zwart; ik weet dat zijn wolf het heeft overgenomen. Ik voel de krijgers arriveren in wolvengedaante, grommend naar wat er op ons afkomt.
Ik ren naar hen toe en spring, veranderend in de lucht en laat Vidar het overnemen.