2
"Sorry, wat zei je?"
Ik keek rond op zoek naar de bron van de stem en toen ik Carmen en Liana me geschokt en ongelovig zag aankijken, wist ik dat het van mij kwam.
"Ben je plots doof geworden, Charlotte?" vroeg vader. "Ik zei dat je met Alpha Hunter gaat trouwen. Het is geregeld en besloten. Het feest zal worden gebruikt om jullie verloving aan te kondigen."
"Maar vader, waarom wil Alpha Hunter mij niet?" vroeg Liana.
"Omdat je een nutteloze, lelijke dwaas bent die veel te veel praat," spuwde hij en ze jammerde zachtjes. "Hoe moet ik weten waarom hij Charlotte wil? Het kan me niet schelen waarom hij haar wil, zolang ik maar krijg wat ik wil in ruil."
"Hij zal mij niet krijgen," zei ik, mezelf en iedereen anders verbazend. "Hij zal mij niet krijgen omdat ik niet met hem ga trouwen."
"Wat zei je net tegen me, Charlotte?" vroeg vader en de kamer werd doodstil. "Het klonk even alsof je me weigerde en nee zei, maar dat kan niet mogelijk zijn."
"Ik zei nee," zei ik en hij trok zijn wenkbrauwen op. "Hij is ouder dan jij; hij is vierenvijftig jaar oud en ik ga niet met een oude man trouwen."
"Hij is mijn vriend en partner en je zult doen wat ik zeg," zei hij. "Ik ben verbaasd dat je zijn leeftijd weet; je lijkt verder niet veel te weten." Hij ging verder en ik zag hem opstaan. "Laat me iets heel duidelijk maken voor de allerlaatste keer, Charlotte."
Hij liep naar me toe en ging voor me staan. Terwijl hij staat is hij iets langer dan ik, precies 1 meter 83, maar terwijl hij zit torent hij volledig boven me uit.
"Ik dacht altijd dat je veel slimmer was dan dit," begon hij. "Liana heeft enige waarde als mijn oudste dochter; ze is de erfgenaam en iedereen wil haar. Jij bent gewoon de reserve," zei hij, maar ik was klaar met luisteren. "Ik heb dit huwelijk geregeld en het zal doorgaan."
"Nee," zei ik. "Ik doe het niet." Ik zei, "Ik kan niet trouwen met iemand die bijna drie keer zo oud is als ik." Ik smeekte, "Ik ben negentien."
Ik had nauwelijks vijf seconden om te genieten van het feit dat ik mijn vader had tegengesproken toen ik zijn hand over mijn wang voelde slaan en ik bloed in mijn mond proefde.
"Je stopt met dit kinderachtige gedoe en doet wat ik zeg," begon hij. "Of ik zal je dwingen."
"Ik ga niet met hem trouwen," zei ik. "Dat is mijn laatste besluit."
"Daar vergis je je, Charlotte," zei hij. "MIJN woord is definitief en dit is de laatste keer dat we hierover spreken." Hij ging verder, "Ik heb je disrespect lang genoeg getolereerd."
"Ik doe het niet, hoeveel keer je het me ook zegt."
Hij glimlachte en draaide zich om. Ik dacht dat hij op het punt stond te vertrekken, maar ik had beter moeten weten; hij zal me nooit het laatste woord laten hebben. Ik zag het niet op tijd, anders had ik mezelf voorbereid.
Hij pakte het boek dat hij naar Liana had gegooid en sloeg me ermee tegen de zijkant van mijn hoofd. Zwarte vlekken dansten voor mijn ogen en mijn oren begonnen te suizen. Ik hield mijn hoofd in mijn handen en zakte op de grond.
"Uit mijn ogen," spuugde hij en ik voelde iemand mijn arm pakken. "Sluit haar op in haar kamer; misschien is ze morgen meer bereid om het aanbod te accepteren dat haar zo vriendelijk is gegeven."
Ik voelde dat ik werd weggesleept, maar ik kon me niet concentreren op wie me meenam omdat mijn hoofd nog steeds suisde.
Ik zag de bekende deuren die naar mijn kamer leidden en nadat ik naar binnen was gebracht, verwachtte ik dat de persoon zou vertrekken, maar mijn deur werd gesloten en Liana draaide me om zodat ik haar aan kon kijken.
"Ben je echt zo dom?" vroeg ze en ik trok mijn wenkbrauwen zo ver mogelijk samen. "Waarom heb je er niet gewoon mee ingestemd? Je kreeg de kans van je leven aangeboden."
"Ik ga niet trouwen met een man die drie keer zo oud is als ik, Liana; ik ben amper volwassen."
"Je bent zo zelfingenomen," spuugde ze, "Je wordt gekoppeld aan een Alpha."
"Het kan me niet schelen of hij een stomme Alpha is," zei ik met moeite, "Het kan me niet schelen of hij de koning van de wereld is of de leider van de weerwolfraad; ik ga niet met hem trouwen en niets wat je zegt gaat dat veranderen."
"Je bent zo'n egoïstische en verwende trut, wist je dat?"
"Kijk, als je zo geïnteresseerd bent in het plan en het lijkt alsof je hem meer wilt dan ik, waarom neem je hem dan niet gewoon?" vroeg ik.
"Dat zou ik hebben gedaan, want hij was verondersteld van mij te zijn!" schreeuwde ze en ik werd stil. "Heb je niet gehoord wat vader zei? Hij was verondersteld van mij te zijn, maar toen vroeg hij om jou. Jij hebt hem van mij afgepakt."
"Ik wil hem net zo min als jij wilt dat ik hem heb," zei ik, "Je zou wel blind moeten zijn om dat te missen."
"Maar dat is het probleem, nietwaar," zei ze met een harde lach, "Jij wilt nooit iets maar je lijkt altijd alles van iedereen af te pakken."
"Waar heb je het in godsnaam over?" vroeg ik, "Ik heb hem niet afgepakt; ik wil hem niet. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?"
"Je hebt mijn moeder afgepakt," zei ze en ik bevroor bij het ongefilterde haat in haar ogen.
"Ze was ook mijn moeder."
"Nee, ze was van mij en jij hebt haar vermoord," zei ze met een lage stem.
"Ik heb niet gevraagd om geboren te worden, Liana," zei ik, "Dat was haar en vaders beslissing. Haar dood is niet mijn schuld."
"Ja, dat is het wel!" gromde ze, "Hoe ik wou dat jij in plaats van haar was gestorven."
"Als wensen paarden waren," zei ik op een vlakke toon en ik stond op van de grond en liep naar mijn bed, maar ze was nog niet uitgepraat.
"Alsof dat niet genoeg voor je was, heb je nu mijn enige kans om mijn geboorterecht op te eisen afgepakt."
"Ben je van nature zo dom of is dit een speciale inspanning?" vroeg ik en ze opende haar mond om iets terug te zeggen, maar ik onderbrak haar, "Denk je echt dat als je met hem zou paren, je dan dit roedel zou kunnen leiden? Wees niet zo delusioneel."
"Natuurlijk zou ik regeren; dat was vaders voorwaarde."
"Domme trut," zei ik terwijl ik gefrustreerd over mijn voorhoofd wreef, "Alpha Hunter zou je meenemen naar zijn roedel en dit roedel zou naar James gaan."
Ze bleef een minuut stil voordat ze sprak, "Ik geloof je niet," zei ze en ik snoof, "Vader zou niet tegen me liegen."
Dit meisje werkt echt op mijn zenuwen nu, "Ga gewoon uit mijn kamer."
"Je bent een leugenaar, Charlie," zei ze, "En als je dacht dat ik je al haatte, wacht dan maar af hoe ik je leven tot een hel maak omdat je mijn enige kans om Alpha te worden hebt gestolen."
"Ik heb niets gestolen en je zou Luna zijn geweest, niet Alpha," spuugde ik, "Nu eruit."
Ze gaf me nog een laatste vernietigende blik voordat ze de kamer verliet en ik kroop gewoon naar mijn bed en begroef mijn hoofd in mijn kussen.
"Alsjeblieft maangodin," mompelde ik, "Fix alles gewoon."