Hoofdstuk 5 De eerste stap van wraak
Onderweg naar de villa van de familie Spencer hoorde Robert dat Diana's leven behoorlijk zwaar was. Hij dacht dat zelfs nu Bianca weg was, Diana nog steeds een grote rol zou spelen. Bovendien was ze getrouwd met die zakenmagnaat Charles, dus ze moest toch wel een geweldig leven hebben, toch?
Maar nee, de familie van Nathan bleek enorme eikels te zijn, die Diana's leven flink verpestten.
Terwijl hij erover nadacht, versnelde Robert zijn pas en volgde Diana het huis in.
Op dat moment had de familie van Nathan het enorm naar hun zin, allemaal blij en knus.
Geen van hen had verwacht dat Diana zou opduiken.
Eerlijk gezegd was het logisch dat Diana na haar scheiding terug zou komen naar de villa van de familie Spencer, maar ze had haar plek in dit huis al lang geleden verloren. De oude Diana zou zich gewoon in een hoekje hebben verstopt en gehuild.
Clara was de eerste die Diana zag en snauwde: "Diana! Wie heeft gezegd dat jij in mijn huis mag komen! Iemand, gooi haar eruit!"
Maar de bedienden bewogen niet. Ze wisten dat dit huis eigenlijk van Diana's moeder, Bianca, was.
Het was volkomen terecht dat de eigenaar terug naar huis kwam.
Diana gaf niets om Clara's woede-uitbarsting en plofte neer. Ze keek rond en nam het huis in zich op dat ze zo lang niet had gezien.
Toen Diana niet bewoog, wilde Clara actie ondernemen, maar Robert hield haar tegen. "Mevrouw Williams, dit is het huis van mevrouw Spencer. U hebt geen recht om haar te vertellen dat ze niet terug kan komen."
Clara was verbijsterd door Roberts plotselinge verschijning.
Na een moment herstelde ze zich en merkte op: "Diana, jij bent me er eentje. Net gescheiden en al een nieuwe man, en dan nog een oude ook. Je smaak is echt... uniek."
Robert fronste, niet verwachtend dat Clara zo'n lastpak zou zijn.
"Mevrouw Williams, ik ben de advocaat van mevrouw Spencer. Als u respectloos blijft, neem ik u mee naar de rechtbank!" kaatste Robert terug.
Nathan, die alles had zitten bekijken, mengde zich na het horen van Roberts introductie: "Wat een grap, sinds wanneer heb jij iets te zeggen in mijn huis! Diana, neem je advocaat mee en verdwijn, of ik klaag je aan voor huisvredebreuk!"
Diana bleef kalm en schonk Nathan geen aandacht.
Ze sneerde: "Dat is belachelijk, Nathan. Je woont al zo lang in mijn huis dat je denkt dat het van jou is? En jij, Clara, geniet je van mijn spullen, hè?"
Met die woorden trok Diana plotseling de ketting van Clara's nek.
Clara had een kostbare blauwe diamanten ketting ter waarde van miljoenen opgeschept, die Diana in het huis had achtergelaten.
Clara voelde een scherpe pijn in haar nek en raakte deze aan, ontdekkend dat ze bloedde door de kras van de ketting.
Woedend stortte ze zich op Diana. "Trut, dat is mijn ketting!"
Diana ontweek en schopte Clara in de knie.
Clara viel op haar knieën voor Diana, niet in staat om op te staan van de pijn.
Mia, die niet had verwacht dat Diana zou terugslaan, haastte zich om Clara overeind te helpen.
"Diana! We hebben geen ruzie. Hoe kun je alles tussen ons negeren, hier opduiken, Clara slaan en haar spullen afpakken!" schreeuwde Mia.
Toen hij Clara en Mia zag gepest worden, hief Nathan zijn hand om Diana te slaan, maar Robert hield hem opnieuw tegen.
Diana ging zitten, haar gezicht vol spot.
Ze dacht: 'Ze hebben mijn ketting gestolen en beschuldigen mij dan, hoe belachelijk! Wacht maar, niemand komt hier vandaag mee weg.'
"Clara, je kunt je niet eens luxe goederen veroorloven. Waar heb je een ketting ter waarde van miljoenen vandaan? Ik herinner me dat mijn spullen nog thuis waren. Je hebt het uit mijn juwelendoos gestolen, nietwaar?" vroeg Diana.
Clara's knie deed verschrikkelijk pijn, haar gezicht vertrokken van pijn.
Deze Diana had echt zo'n dure ketting. Ze had het alleen meegenomen omdat het er mooi uitzag, niet wetend dat het miljoenen waard was.
Maar aangezien het in het huis was, was het nu van Clara.
Clara zei boos: "Wat bedoel je met jouw ketting! Ik zei dat het van mij is, dus het is van mij! Als je het niet teruggeeft, bel ik de politie en zeg ik dat je hebt ingebroken en me hebt beroofd!"
Robert was verbijsterd door Clara's brutaliteit en stond op het punt om voor Diana in te grijpen. Maar Diana was hem voor en liep kordaat naar Clara toe.
"Wat een mooie blauwe diamant, hè? Elk exemplaar heeft een serienummer. Als hij van jou is, weet je dat toch zeker wel?" daagde Diana uit.
Clara raakte in paniek; ze had geen idee van een nummer. Ze was net begonnen met het pronken met de ketting toen Diana hem terugpakte.
De Diana die nu voor haar stond, was niet het bange meisje dat ze zich herinnerde. Ze was kalm, haar ogen gleden als die van een koningin over de drie aanwezigen.
Clara voelde plotseling een golf van angst, denkend aan de dingen die Diana had gezegd toen ze haar een klap had gegeven.
Mia, die het niet kon verdragen dat Clara werd gepest, mengde zich, "Welk serienummer! Die nummers zijn zo lang, wie kan die onthouden? Diana, doe niet zo belachelijk!"
Clara, aangemoedigd door Mia, vond snel haar zelfvertrouwen terug.
"Precies! Die nummers zijn onmogelijk te onthouden! Geef me de ketting terug en verdwijn uit mijn huis!" schreeuwde Clara.
Diana vond hun excuses lachwekkend en draaide speels met de ketting.
In het gebroken licht schitterde de edelsteen prachtig, wat de lelijke gezichten van deze familie benadrukte.
Diana bleef kalm terwijl ze vroeg, "Als je het nummer niet weet, heb je dan een aankoopbewijs?"
"Ik..."
Clara kreeg geen kans om te spreken voordat Diana haar onderbrak, "Laat me raden, je gaat zeggen dat je het kwijt bent. Maar het maakt niet uit, met zo'n duur item moet er een aankoopbewijs zijn. Bel de politie, laat ze controleren wie de echte eigenaar is."
Clara keek volledig schuldig, haar gezicht verwrongen van woede.
Toen niemand bewoog, knipperde Diana onschuldig, "Waarom bellen jullie de politie niet? Willen jullie de ketting niet meer?"
Mia had niet verwacht dat Diana zo scherp van tong zou worden na de scheiding, maar de situatie was nu niet in hun voordeel.
Ze konden Diana zeker niet de politie laten bellen. Zonder het aankoopbewijs zouden ze als dieven worden ontmaskerd.
Maar Mia was niet van plan om zo'n kostbare ketting op te geven.
Ze grinnikte inwendig. Hoe brutaal Diana ook was, zelfs haar moeder kon Mia niet te slim af zijn, laat staan Diana zelf.
Mia deed alsof ze in een lastig parket zat en zei, "Diana, we zijn allemaal blij dat je weer thuis bent. Clara is nog jong. Neem het haar niet kwalijk. Laten we als familie samenkomen, een maaltijd delen en het uitpraten."
Diana bewonderde echt Mia's acteertalent. Ze speelde altijd de zachte en zorgzame kaart, daarom was Nathan zo gek op haar.
Nu ze aan het ruziën waren, kon Mia nog steeds kalm proberen de zaken glad te strijken.
Maar Diana was geen dwaas. Mia was een slang, wachtend tot ze haar bewaking liet zakken om toe te slaan. Dus spotte ze, "Familie? Mijn ouders zijn dood. Mijn moeder was Bianca, wie denk je dat je bent? En is jouw dochter, een buitenechtelijk kind, het waard om mijn zus te zijn?"
Diana's woorden waren doorspekt met sarcasme, wat Nathan zo provoceerde dat hij zijn hand ophief alsof hij haar wilde slaan. "Ondankbare snotaap! Ik ben er nog steeds! Mia spreekt vriendelijk, en toch toon je geen respect!"
Diana greep snel Nathan's hand en duwde hem hard terug.
Nathan, die oud was, verloor zijn evenwicht en viel op de bank.
Clara en Mia zagen dit en schreeuwden in koor.
"Papa!"
"Schat!"
Bij het zien van deze dramatische scène kon Diana het niet laten om te klappen en zei tegen Clara, "Had niet verwacht dat je je moeders acteertalent zou oppikken. Je hebt jaren in mijn huis geleefd. Nu ik terug ben, ben ik de slechterik?"
Zonder te wachten op hun reactie, draaide Diana zich om naar Robert. "Robert, bel de politie. Als ze hier zijn, zullen we zien wie de dief is en wie de eigenaar is."
Robert knikte en pakte zijn telefoon om de politie te bellen.
Clara, met op elkaar geklemde tanden door de pijn in haar been, probeerde de telefoon te grijpen. "Hoe durf je!" schreeuwde ze.