Hoofdstuk 3 Oma heeft eigenlijk een moordenaar opgevoed
Nolan zag dat Charles niet van plan was toe te geven en durfde hem niet verder onder druk te zetten. Hij was al aan het plannen hoe hij de puinhoop zou aanpakken als Diana het loodje zou leggen.
Nolan hield zijn mond, en Diana wist dat ze niet op de wankele Clara kon rekenen om haar te redden.
Alles wat Diana nu kon doen, was haar eigen hachje redden. Ze kon niet ontsnappen, maar ze kon tenminste nog praten.
Diana keek Charles recht in de ogen en zei: "Wat heeft het voor zin om mij om te leggen? Nolan zei het zelf, er zijn talloze mensen die jou in de gaten houden. Zeker, mij vermoorden is een fluitje van een cent, maar de rommel opruimen? Niet zo makkelijk. Zelfs als ik dood ben, zal ik nog steeds een doorn in je oog zijn."
Charles was gewend dat Diana altijd zo timide en bang was, dus haar gedurfde blik was een schok. En haar ogen waren zo intens, dat het hem woedend maakte.
"Denk je dat ik bang ben voor die mensen? Een vrouw zoals jij had allang dood moeten zijn," sneerde Charles, zonder enige aarzeling.
Voelend dat Charles' greep strakker werd, dacht Diana, 'Oh nee.'
Ze ging verder, "Denk je dat ik met je wilde trouwen? Het was Juniper! Zij hield van mij en dwong jou om met mij te trouwen. Maar wat deed jij? Niet lang na Juniper's dood wil je me wurgen. Prima, na mijn dood zal ik haar vertellen dat jij een moordenaar bent!"
Dit waren Sophia's echte gevoelens, niet die van de eigenaar van het lichaam, want Diana hield eigenlijk van Charles.
Maar hoe dan ook, ze was eindelijk weer tot leven gekomen. Ze zou opnieuw gewurgd worden voordat ze gerechtigheid kon krijgen voor de rechtmatige eigenaar van het lichaam, Diana.
Sophia had zich nog nooit zo onterecht behandeld gevoeld toen ze leefde, maar denkend dat ze herboren kon worden, vroeg ze zich af of er na de dood een nieuwe kans zou zijn.
Bij deze gedachte barstte Sophia in lachen uit. In zo'n gespannen moment was haar gelach totaal misplaatst.
Charles stopte wat hij aan het doen was vanwege haar gelach. "Waar lach je om?" vroeg hij.
Diana kaatste terug, "Wat? Boos dat ik lach terwijl ik op het punt sta te sterven? Ja, als jij boos bent, dan ben ik blij. Ik blijf lachen. Kom op, ga je gang, wurg me. Ik heb mijn moeder en Juniper al een eeuwigheid niet gezien. Ik zal ze de groeten doen van jou."
Met die woorden pakte ze Charles' hand en tilde die op. Haar mond krulde in een brede glimlach, alsof ze klaar was om de dood onder ogen te zien.
De greep om haar nek werd strakker, en Diana kon haar glimlach nauwelijks behouden. Haar zicht begon te vervagen, maar Charles liet haar plotseling los.
"Walgelijke," spuugde Charles uit.
Diana zakte als een voddenpop in elkaar op de grond, en verloor al haar eerdere kalmte. Ze hapte naar frisse lucht, genietend van elke seconde dat ze nog leefde.
Nolan zag dat Charles haar losliet en wist dat Diana het zou redden. Hij haalde ook opgelucht adem en gaf Charles een vochtig doekje.
Charles nam het doekje en wreef meerdere keren over zijn handen.
Clara, die stil was geweest, sprak eindelijk, trillend, "Het spijt me, meneer Percy. Ik was te bezorgd dat Diana dingen zou stelen. Ik controleerde langzaam, waardoor ze tijd kreeg om te rekken."
Nolan voegde eraan toe, "Het is mijn schuld dat ik niet op Ms. Spencer's vertrek heb gelet."
Diana hoestte een beetje en stond toen langzaam op. Ze zag er zieliger uit dan Clara, die alleen maar acteerde.
Ze strompelde, "Ik... ik heb je spullen niet gestolen."
Charles gooide het gebruikte doekje aan haar voeten. "Begrijp je niet wat 'niets meenemen' betekent? Welke van de dingen die je draagt, is niet met mijn geld gekocht? Hoe durf je dat te zeggen?"
Diana had niet verwacht dat Charles zo kleinzielig zou zijn, maar het was waar. Clara had Diana's kleren weggegooid direct nadat ze getrouwd waren.
De reden? Haar kleren waren te smakeloos, en Charles zou ze niet leuk vinden.
Maar echt, wat Charles niet leuk vond, was Diana zelf, ongeacht hoe ze gekleed was.
Diana had geen weerwoord en begon langzaam haar kleren uit te trekken. "Zoals je wilt, ik zal niets meenemen."
Toen Charles Diana's acties zag, keek hij alsof hij iets walgelijk had gezien, en vertrok snel terwijl hij zei, "Nolan, gooi haar eruit. Laat haar niets van de familie Percy meenemen, en laat me het niet nog een keer zeggen."
Nadat Charles was vertrokken, had Clara eindelijk de moed om op te staan en te sneeren: "Diana, je hebt echt geen schaamte. Uitkleden voor iedereen om Mr. Percy te proberen verleiden? Had je niet verwacht dat hij je nu walgelijk zou vinden, hè?"
Diana dacht dat Clara wel gek moest zijn. Kon ze de situatie niet inschatten?
Diana was bijna gewurgd; iemand verleiden was wel het laatste waar ze aan dacht. Clara was echt knettergek.
Clara voelde zich zelfvoldaan. De afgelopen twee jaar had Diana alles gedaan wat ze zei. Ze vertelde Diana altijd dat mannen hielden van gedurfde en sexy vrouwen.
Dus kleedde Diana zich uitdagend en probeerde constant Charles' aandacht te trekken.
Clara zei ook dat Diana te mager was, en dat mannen hielden van vrouwen met rondingen. Dus probeerde Diana hard om aan te komen, vaak tot ze zich ziek at, maar ze kwam niet veel aan.
Maar nu ze gescheiden waren, dacht Clara dat haar kans was gekomen.
Nolan keerde zich om en zei koel: "Mevrouw Spencer, maak het ons niet moeilijker."
Diana stopte niet met zich uitkleden maar wierp Clara een minachtende glimlach toe. Het was alsof ze zich klaarmaakte voor een gevecht, niet voor een striptease.
Haar glimlach was ondraaglijk voor Clara.
"Denk je echt dat Mr. Percy voor je zal vallen door alles uit de kast te halen?" snauwde Clara.
Diana had haar top al uitgetrokken, waardoor ze alleen nog in haar ondergoed stond. Bij het horen van Clara’s woorden pauzeerde ze even voordat ze zei: "Ik was dom vroeger, liet me door jou bespelen. Maar denk je nu dat ik gescheiden ben, dat jij Charles kunt winnen? Clara, je bent net als je moeder, wanhopig om een maîtresse te zijn."
Deze woorden sneden diep. Clara hief haar hand op om Diana te slaan, maar werd tegengehouden door Diana.
Clara schreeuwde: "Jij! Mr. Percy houdt helemaal niet van je! Bovendien ben je al gescheiden. Het is alleen maar natuurlijk dat ik met hem ben."
"Lijkt erop dat je moeder je altijd vertelde hoe glamoureus het is om mevrouw Percy te zijn, maar het hangt allemaal af van of je het waard bent. Jij, een buitenechtelijk kind, wil mevrouw Percy worden? Belachelijk! Nolan, heb ik gelijk?" Diana's woorden waren scherp en doordringend.
Eigenlijk was Charles ook een buitenechtelijk kind, maar hij was geboren toen zijn vader nog ongehuwd was, en zijn moeder had geen gezin uit elkaar gehaald.
Clara, die zichzelf overschatte, dacht dat ze een goede match waren omdat ze allebei buitenechtelijk waren. Maar ze had nooit de status van de familie Percy overwogen. Belachelijk.
Nolan wilde niet meer horen van het gekibbel van de vrouwen en zei: "Mevrouw Spencer, schiet op."
Clara kookte van woede. "Vergeet niet dat je al gescheiden bent, en mevrouw Juniper Percy is dood. Zodra je de familie Percy verlaat, zal niemand je beschermen. Als je me nu smeekt, kan ik mijn vader vragen om je thuis te laten komen."
Diana's hele lichaam deed pijn, maar ze kon nu geen zwakte tonen. Als Clara wist dat ze pijn had, zou ze haar zeker blijven pijnigen.
Diana verklaarde vastberaden: "Ik heb mijn eigen lichaam. Ik kan prima buiten de familie Percy leven. Maar jij, altijd minderwaardig voelend vanwege je status, vond het leuk om me thuis te pesten om je verdraaide geest te bevredigen."
Ze pauzeerde, koud zweet druppelde van haar voorhoofd, en dwong een bleke, spottende glimlach. "Na mijn huwelijk probeerde je de trucs van je moeder te gebruiken. Maar Charles viel er niet voor, dus richtte je je op mij, waardoor hij me steeds meer haatte. Als ik hier vandaag sterf, zal jij niet zonder schuld zijn."
Clara schudde woedend haar hand los, haar gezicht vol woede na te zijn ontmaskerd. Ze negeerde de mensen om haar heen en sloeg Diana hard, waardoor ze viel.
Ze schreeuwde: "Diana, waarom doe je alsof je nobel bent? Idioot, val gewoon dood! Je bent niets zonder de familie Percy, en toch durf je je zo hoog en machtig te gedragen?"
Clara was niet van plan Diana met rust te laten. Ze greep een pluk van Diana's haar en trok er hard aan.
Toch brandden Diana's ogen met een intensiteit die Clara schrik aanjoeg. Ze richtte haar blik op Clara, haar blik gevuld met minachting alsof ze naar een nietig insect staarde.