De Verleiding van de Ex: CEO's Huwelijksverzoek

Hoofdstuk 5

Ophelia bevroor.

Darian fronste zijn wenkbrauwen, zijn blik werd serieuzer. Hij berispte, "Rowan! Let op je woorden!"

"Ik zeg alleen de waarheid! Als ze zich niet goed voelt, moet ze naar het ziekenhuis! In jouw passagiersstoel zitten geneest haar niet! Ze doet gewoon alsof!"

Griffin was niet iemand die zich zomaar liet doen. Sinds Ophelia haar ogen naar hem rolde, was hij vastbesloten om terug te slaan.

"Stap uit," zei Darian streng.

"Nee!" snauwde Griffin. "Ben je mijn vader of de hare? Je lijkt wel de hare, aangezien je haar zo graag verdedigt."

Darian fronste, hij voelde dat Rowan vandaag niet zichzelf was.

"Je bent pas 5 jaar oud. Je mag niet voorin zitten," legde Darian met het grootste geduld uit. "Ga in de kinderstoel achterin zitten."

"Wat een gedoe." Griffin ging naar achteren, chagrijnig.

Ophelia, die voorin zat, draaide zich om en grijnsde uitdagend naar Griffin.

Hij rolde met zijn ogen.

---

Ondertussen, toen hij Cecily zag wegrennen, vroeg Rowan kil, "Waarom rennen we?"

"Omdat ze ons achtervolgen," zei ze.

Rowan perste zijn lippen op elkaar, hij wilde haar vertellen dat hij de reden was waarom ze achtervolgd werden.

Maar omdat hij wilde weten of zij zijn moeder was of niet, bleef hij stil.

Cecily dacht, 'Misschien herkende Darian me, en stuurde hij iemand achter me aan. Of misschien waren het degenen die Griffin ontvoerd hebben. Hoe dan ook, het belangrijkste is om Griffin veilig te houden. Het lijkt erop dat Darian argwaan heeft gekregen. Ik moet een tijdje onder de radar blijven.'

Ze zei tegen Rowan, "Griffin, ik moet iets regelen, dus ik breng je naar Blaise. Is dat goed?"

"Nee," weigerde Rowan achterin met een koude toon.

Cecily kon het niet helpen zich af te vragen toen ze zijn stem hoorde, 'Sinds wanneer is Griffin zo koud en stil? Hij is altijd een kletskous.'

"Waarom? Vind je hem niet meer leuk?" vroeg ze.

"Ik ken hem niet," flapte Rowan eruit. In de volgende seconde realiseerde hij zich dat hij zich had versproken en herformuleerde, "Ik wil je niet verlaten."

Cecily was even verbaasd. Toen ze hem dat hoorde zeggen, zuchtte ze, "Ik ben bang dat ik in de problemen ben geraakt. Je veiligheid is mijn grootste zorg, weet je? Wees braaf."

Rowan keek achterom en zag dat de auto niet meer achter hen was. "Ik ben al veilig."

Hij was zo koppig in het weigeren om haar te verlaten. Toen ze dat besefte, zuchtte ze weer, hulpeloos, "Oké dan. Ik breng je terug."

Om niet gevolgd te worden, reed Cecily meerdere keren om de weg voordat ze naar huis terugkeerde.

Zodra Rowan de woonkamer binnenkwam, werden zijn heldere ogen getrokken naar een foto die aan de muur hing.

Een jongen die precies op hem leek, nestelde zich gelukkig in de armen van een vrouw op de foto.

Met gebogen hoofd, terneergeslagen, dacht Rowan, 'Is zij ook mijn mama?

'Zolang ik me kan herinneren, vertelde iedereen me dat ik geen mama had en dat ik niet de echte zoon van papa was. Als papa me niet had opgenomen, zou ik een wees zijn.

'Als zij echt mijn mama is, waarom kwam ze dan niet naar mij toe? Waarom liet ze me achter?'

Hij werd overweldigd door twijfels, en hoe meer hij erover nadacht, hoe meer hij van streek raakte. Stilletjes pakte hij de lijst op de tafel en bekeek deze nauwkeurig.

Cecily merkte dat. Ze liep op haar tenen naar hem toe en legde plotseling haar hand op zijn schouder, vragend, "Waar kijk je naar?"

Ze wilde hem plagen, maar tot haar verbazing huiverde hij hevig, de lijst in zijn hand viel op de grond, glas brak overal.

Hij draaide zich om, keek haar in paniek aan alsof hij door haar was geschrokken.

Hij zag er nogal vreemd uit. Toen ze dat zag, aarzelde ze en vroeg nerveus: "Griffin, wat is er aan de hand?"

Rowan fronste en hurkte om het stuk glas op te rapen. "Sorry. Dat was niet mijn bedoeling."

Ze hield hem meteen tegen en zei: "Stop. Ik wil niet dat je je hand snijdt. Ga daar zitten terwijl ik dit opruim."

Rowan ging aan de kant staan en keek toe hoe Cecily behendig opruimde.

Toen tuitte hij zijn lippen en mompelde: "Het spijt me."

"Het is goed. Maar ik heb je al vaak gezegd: blijf uit de buurt van de scherven als je glas breekt, anders kun je jezelf verwonden. Weet je nog?" instrueerde ze bezorgd.

"Ja," knikte Rowan en zei, zijn stem nog steeds koel.

Ondertussen stond Larkin trillend voor het bureau in Darian's studeerkamer.

Hij dacht: 'Het is ongelooflijk! Ik heb ontdekt dat Astrid precies lijkt op de overleden ex-vrouw van meneer Fitzgerald.

'Wacht. Ik moet mezelf corrigeren. Ik denk dat zij eigenlijk de overleden mevrouw Watson is.'

Darian klemde de foto vast, starend naar de vrouw op de foto, zijn ogen rood van woede.

"Ben je zeker dat zij het is?" vroeg hij kil.

"Ja."

Larkin had het dubbel gecheckt en hij was er vrij zeker van.

Darian's uitdrukking werd nog kouder terwijl hij dacht: 'Cecily, je hebt Ophelia's baby vermoord en bent toen verdwenen.

'Toen ik de twee overlijdensaktes en Rowan zag, geloofde ik in je dood en voelde ik zelfs een beetje schuld over jou.

'Dus plaatste ik grafstenen voor jou en je baby die het niet haalde, en behandelde ik Rowan als mijn eigen kind.

'Het is nooit bij me opgekomen dat je niet dood was. In plaats daarvan werd je een dokter in Dorde.

'Je hebt me voor de gek gehouden. Goed gedaan, Cecily! Je hebt je dood in scène gezet, tegen me gelogen, ontsnapt en je eigen kind in de steek gelaten!'

Hoe meer hij erover nadacht, hoe bozer hij werd. Hij sprong overeind. "Naar het ziekenhuis."

Ophelia had net de deur van de studeerkamer bereikt en stond op het punt te glimlachen toen ze Darian zag. In de volgende seconde liep hij met een koude uitdrukking langs haar heen, zonder een woord te zeggen.

"Darian?"

Darian reageerde niet.

Fronsend vroeg Ophelia zich af wat Darian zo boos had gemaakt, dus ging ze de studeerkamer binnen en pakte het document op het bureau.

Het was een artsenprofiel. Toen ze naar beneden keek, verstijfde haar lichaam en ze slaakte bijna een kreet toen ze de foto zag.

Ze dacht, terwijl ze haar mond in shock bedekte: 'Verdomme! Het is Cecily!

'Is ze niet dood? Hoe kan ze nu in leven zijn en zelfs dokter zijn?'

Ze klemde het document stevig vast, haar knokkels werden bleek, en dacht: 'Verdorie! Die trut! Hoe kan ze zoveel geluk hebben?

'Rowan is al een lastpak. Wat moet ik doen als ze probeert terug te komen bij Darian met gemene middelen?

'Geen denken aan! Dat kan alleen over mijn lijk gebeuren!

'Ik heb haar vijf jaar geleden verslagen, en het resultaat zal deze keer hetzelfde zijn.'

Met op elkaar gebeten lippen liep ze vastberaden weg.

---

Na het eten wandelde Griffin rond de villa en verkende het landschap grondig. Toen hij terugkwam, zag hij Darian, zijn slechte vader, en Ophelia, de vrouw die hij haatte, een voor een vertrekken. Ze zagen er allebei ongelukkig uit.

Omdat hij voelde dat er iets niet klopte, duwde hij de deur van de studeerkamer open en ging naar binnen nadat ze weg waren. De studeerkamer was groot, met een donkergrijze inrichting die een beetje benauwend was, maar goed paste bij Darian's smaak.

Toen hij naar binnen liep, zag hij een verfrommeld stuk papier op de grond. Hij bukte zich om het op te rapen, en toen zag hij dat het informatie over Cecily was.

Fronsend dacht hij: 'Dus, ze waren zo boos omdat ze mama's dossier zagen?'