Hoofdstuk 4
"Baas?" Larkin huiverde.
"Het gaat goed. Breng hem terug."
"Ja."
Larkin vond Griffin al snel. "Meneer Rowan Fitzgerald."
Griffin sloeg onmiddellijk een paar keer in Larkins gezicht.
"Meneer Rowan Fitzgerald, wat is er gebeurd? Hij is je vader!"
Griffin was verbluft.
"Vader" was een heel onbekende term voor hem.
Darian veegde het bloed af met een zakdoek en staarde Griffin met een grimmige uitdrukking aan. "Wat is er mis? Ben je me vergeten?"
Griffin keek naar Darian en fronste, denkend: 'Is hij echt mijn vader?'
Griffin staarde een tijdje naar Darian voordat het eindelijk doordrong.
Hij kende deze man! Hij had hem eerder op het nieuws gezien. Deze man was met een vrouw, en ze kondigden hun verloving aan.
Op dat moment zag Cecily het ook, en ze leek enigszins verdrietig.
Wie was de man die Cecily verdrietig kon maken? Uit nieuwsgierigheid zocht Griffin hem op en ontdekte dat hij eigenlijk Cecily's ex-man was, zijn lang verloren vader!
Om meer over zijn vader te weten te komen, ging Griffin naar Blaise en ontdekte hoe deze smeerlap Cecily eerder behandelde.
"Rowan! Kat in je keel?" vroeg Darian koud toen Griffin stil bleef, maar hij gaf Griffin niet de schuld van de klap.
Griffin staarde hem met grote ogen aan en dacht: 'Rowan? Had hij het tegen mij? Hij kent me duidelijk. Wat is er aan de hand?'
Slim als Griffin was, legde hij snel de puzzelstukjes in elkaar toen hij zich de kleine jongen herinnerde die eerder precies op hem leek.
Cecily had gezegd dat hij een oudere broer had die het niet had overleefd.
Maar iemand die precies op hem leek, kon alleen maar een tweeling zijn, wat betekende dat de jongen in de auto met Cecily zijn broer was!
Als zijn broer nog leefde, waarom zou Cecily dan tegen hem liegen? Het leek erop dat zijn slechte vader hem voor zijn broer aanzag. Dan moest zijn broer al die jaren bij zijn slechte vader zijn geweest.
Ondertussen verwarde Cecily zijn broer met hem.
Griffin had het snel allemaal door.
Toen Darian zag dat Griffin hem bleef aanstaren en stil bleef, begon hij langzaam zijn geduld te verliezen.
Griffin dacht: 'Aangezien ze ons verwisseld hebben, en mijn broer bij mama is, kan ik net zo goed gebruik maken van deze situatie en bij papa blijven. Dan kan ik niet alleen mijn broer dekken, maar ook meer te weten komen over mijn slechte vader.'
Met deze gedachte sprong Griffin naar voren en omhelsde Darians dij. "Papa, het spijt me. Ik had je niet moeten slaan!"
Darian was een beetje verbaasd om te zien dat Griffin zijn been omhelsde. Zijn zoon was altijd afstandelijk en stil. Wat was er nu gebeurd?
Griffin draaide zich om, terwijl hij nog steeds zijn been vasthield. "Ik bedoelde het niet zo. Ik verwarde je met een slecht persoon. Wees alsjeblieft niet boos."
Darian kneep zijn ogen samen en bestudeerde Griffins gezicht een paar seconden zorgvuldig. Hij probeerde iets ongewoons te ontdekken, maar het lukte niet.
"Sta op."
Griffin gluurde stiekem naar Darian en stond snel op toen hij geen tekenen van woede waarnam.
Darian voelde nog steeds dat er iets niet klopte. Rowan droeg andere kleren.
"Heeft die vrouw je kleren verwisseld?"
Griffin knikte twee keer. "Ik maakte per ongeluk mijn kleren vuil, dus z... Ze verwisselde ze voor me en nam me toen mee."
Darian vermoedde niets verder. "Ga met me mee terug. Doe dit niet nog een keer."
Griffin knikte, alsof hij een gehoorzaam kind was.
"Roep die mensen terug," instrueerde Darian Larkin.
"Ja."
Darian stond op het punt Griffin naar de auto te brengen toen er plotseling een auto in de buurt stopte en een vrouw uitstapte. Ze droeg een elegante jurk en had een klein tasje bij zich. Haar krullende haar was kastanjebruin en haar delicate gezicht droeg een vage glimlach. Over het algemeen was ze zachtaardig en charmant.
"Darian," riep ze zachtjes naar Darian.
De kilte op Darians gezicht verdween een beetje toen hij Ophelia zag. "Wat brengt jou hier?"
"Je moeder vertelde me dat je een dokter in Dorde bezocht. Ik maakte me zorgen om je, dus ik ben langsgekomen." Ophelia hield Darian's arm vast alsof ze al jaren een stel waren en observeerde zijn uitdrukking terwijl ze vroeg, "Darian, je neemt het me toch niet kwalijk dat ik zonder iets te zeggen ben gekomen, hè?"
Darian antwoordde kalm, "Nee. Maar laat het me de volgende keer weten, zodat ik iemand kan sturen om je op te halen."
Ophelia glimlachte, waarbij kuiltjes in haar wangen verschenen, en zag er zoet en charmant uit. "Ik weet dat je om me geeft, maar ik wilde je verrassen. Dus, enig succes? Kunnen de dokters hier je helpen?"
Bij het praten over de dokter, werd Darian's gezicht iets donkerder.
Hij had ernstige slaapstoornissen en had al veel dokters gezien, maar de behandelingen waren niet effectief.
Hij had gehoord dat er hier een zeer bekwame dokter was die hem misschien kon helpen, dus kwam hij helemaal van de Zilveren Vorst Hoofdstad naar Dorde, om te horen dat zij hem niet kon helpen.
Was het dat ze niet kon helpen of niet wilde?
Darian vond het vreemd.
Die dokter leek op zijn overleden ex-vrouw.
Hoe meer Darian erover nadacht, hoe verdachter hij het vond. Hij wierp een blik op Larkin naast hem en gaf streng bevel, "Ga naar de directeur en haal de identiteitsinformatie van die dokter."
Larkin knikte onmiddellijk. "Ja, ik ga er meteen heen."
Toen ze Darian's sombere uitdrukking en zijn plotselinge interesse in een dokter zag, vroeg Ophelia bezorgd, "Wat is er aan de hand, Darian?"
Darian wilde niet veel uitleggen. "Niets."
Ophelia fronste haar wenkbrauwen, vond het vreemd. Maar aangezien hij alleen een dokter wilde onderzoeken, besteedde ze er verder geen aandacht aan. Toen zag ze Griffin.
Onmiddellijk kon ze haar afkeer niet verbergen. Ze dacht, 'Wanneer kan dit vervelende kind verdwijnen? Ik was net zo dichtbij, maar een trut verpestte mijn plan!'
Ophelia rolde onbedoeld met haar ogen, maar herstelde zich snel, haar gezicht versierd met een zachte glimlach. "Kleine Rowan."
Griffin ontweek haar uitgestoken hand zonder aarzeling.
Ophelia's glimlach bevroor, haar hand bleef in de lucht hangen.
Griffin fronste en dacht, 'Is zij niet de vrouw die verloofd zou zijn met mijn slechte vader? Ze lijkt niet aardig. De manier waarop ze naar me kijkt laat duidelijk zien dat ze me haat, maar ze doet alsof ze me leuk vindt.'
Voelend zich gekwetst, keek Ophelia naar Darian.
Ophelia had nooit goed kunnen opschieten met Rowan, en Darian wist dat. Toen hij zag hoe Rowan Ophelia behandelde, was hij niet verrast maar zei gewoon kalm, "Laten we teruggaan."
Ophelia tuitte haar lippen, haar woede inslikkend.
Die dode trut had een kind achtergelaten voor haar om mee om te gaan!
Als ze vijf jaar geleden niet voorbereid was geweest, zou Darian ontdekt hebben dat Rowan zijn en Cecily's biologische zoon was. Dan zou Darian zeker opnieuw hebben onderzocht wat er vijf jaar geleden was gebeurd, en dan zou ze eraan zijn gegaan.
Ophelia balde haar vuisten strak. Het was te gevaarlijk om Rowan bij Darian in de buurt te houden. Ze moest een manier vinden om van Rowan af te komen!
Ze gaf haar autosleutels aan de lijfwacht en zei, "Jij rijdt mijn auto terug. Ik wil met Darian meerijden."
Darian stapte in de auto. Ophelia stond op het punt op de passagiersstoel te gaan zitten toen een kleine gestalte snel langs haar rende en ging zitten.
Ophelia fronste, terwijl ze toekeek hoe haar stoel werd ingenomen. Ze tuitte haar lippen en zei, "Kleine Rowan, ik voel me een beetje onwel. Ik heb last van ademnood en wagenziekte. Kun je me de passagiersstoel laten?"
Na dit gezegd te hebben, keek Ophelia smekend naar Darian.
Griffin wierp haar een blik toe. "Je bent zo fragiel. Rijd niet met ons mee. Wat als je sterft in onze auto?"