5. LARA: EEN VERRASSINGSUITNODIGING
Meende hij het serieus? Ik knipperde naar hem terwijl zijn vraag door mijn gedachten flitste. Ik likte mijn lippen en gaf hem een ongemakkelijke glimlach.
“Ik zou het heel graag willen, maar ik kan niet,” zuchtte ik. “Hoe graag ik ook wil. Ik moet blijven totdat de functie voorbij is.”
“Werk je twee banen?” vroeg hij.
Voordat ik kon antwoorden, stopte de lift en gingen de deuren langzaam open. Met een laatste, langdurige blik op hem, haastte ik me uit de lift en richting de keuken. Bij binnenkomst werd ik de juiste richting op gestuurd. Ik zou de drankjes serveren.
Uit de gesprekken die ik opving, begreep ik dat het vorige meisje was ontslagen omdat ze wijn had gemorst op de jurk van een zeer belangrijke vrouw. Maar hoe kon iemand hier vanavond belangrijk zijn? Hoewel ik hier nu een paar maanden woon, heb ik nauwelijks contact gehad met de mensen uit de stad. Ik kende niemand van hen bij naam of gezicht. Ze waren vreemden voor me en dat vond ik prima.
“Serveer de champagne,” beval een van de andere meisjes. “Als het dienblad leeg is, zijn er nog meer glazen. Als dat op is, vraag dan aan Claire wat je moet serveren.”
“Begrepen,” mompelde ik met een knik.
Twee uur later was ik klaar om er een einde aan te maken. Er kwamen steeds meer mensen binnen met elke voorbijgaande minuut. De champagne was op, dus we serveerden whisky voor de heren en wijn voor de elegant geklede dames. Sommige vrouwen maakten me echt jaloers. Ze droegen strakke jurken die hun slanke en gebruinde lichamen benadrukten.
Terwijl ik de 'belangrijke' gasten bediende, was ik me bewust van een paar bijzondere ogen die elke beweging van mij volgden. Opwinding raasde door me heen elke keer dat onze blikken elkaar kruisten van de andere kant van de kamer. Hij keek naar mij, niet naar een van de andere mooie, elegante en slanke vrouwen om hem heen. Zijn aandacht was volledig op mij gericht, zelfs wanneer mannen hem begroetten en zijn aandacht opeisten.
Waarom leek hij zo geïnteresseerd in mij? Waarom voelde ik me tot hem aangetrokken? Waarom was hij de enige man die de kracht had om me ongemakkelijk en sprakeloos te maken?
“Dames en heren, mag ik alstublieft uw aandacht?” riep een stem vanaf de voorkant van de kamer waar een podium was opgesteld.
Bijna onmiddellijk vulde stilte de kamer. Iedereen draaide zich om naar de sprekende vrouw op het podium, wat mij de perfecte gelegenheid gaf om weg te glippen. Ik zette het dienblad af in de keuken. Claire was nergens te bekennen, dus had ik geen andere keuze dan een van de andere meisjes te informeren waar ik heen ging.
Ik gebruikte het toilet en waste mijn handen. Mijn spiegelbeeld in de spiegel boven de wastafel trok mijn aandacht. Enkele lokken van mijn haar waren uit de strakke knot gegleden en omlijstten mijn gezicht. Mijn wangen waren rood en mijn ogen glinsterden met onbekende emoties. Ik staarde nog een paar seconden naar mezelf voordat ik mijn ogen op mijn handen liet zakken.
Ik spetterde koud water op mijn polsen, droogde mijn handen af aan de handdoek en verliet toen de badkamer. Mijn aandacht was gericht op mijn schoenen, dus zag ik de persoon die naderde niet totdat het te laat was. Ik botste recht tegen een hard lichaam.
“Het spijt me zo!” riep ik uit terwijl ik een stap achteruit deed. Mijn ogen schoten omhoog en mijn woorden stierven onmiddellijk weg.
“Het is oké,” zei Silas zacht. “Ik keek niet waar ik liep.”
Ik slikte en deed nog een stap achteruit. “Juist, ik moet weer aan het werk.”
“Mijn aanbod staat nog steeds,” herinnerde hij me eraan terwijl ik langs hem liep.
Stoppen, draaide ik me om en fronste naar hem. Het duurde een paar minuten voordat ik me zijn eerdere vragen over iets te eten herinnerde. Ik wilde wel, maar ik kon niet. Nu weggaan zou betekenen geen betaling. Terwijl ik op mijn lip kauwde, keek ik naar hem op terwijl ik mijn antwoord overwoog.
“Ik zou heel graag willen, maar—”
“Geweldig!” onderbrak Silas me met een glimlach. “Ik kom je over een paar minuten halen.”
Daarmee draaide hij zich om en liep verder naar de badkamer. Ik staarde een paar seconden naar de gesloten deur voordat ik snel terug naar de keuken liep. Hij wilde me serieus meenemen om iets te eten. Ik grijnsde terwijl een sterk gevoel van geluk en tevredenheid in mijn hart groeide. De glimlach bleef zelfs toen Claire tegen me schreeuwde omdat ik was verdwenen.
Ik was bezig met het verzamelen van de lege glazen toen Silas de kamer weer binnenkwam.
“Hé Claire, heb je Lara nog ergens voor nodig?”
Mijn ogen werden groot en verrassing flitste door me heen. Ik keek tussen hen in terwijl ik op haar antwoord wachtte. Ze gaf me een afkeurende blik voordat ze zich op de man richtte die een paar meter voor haar stond.
“Ik denk het niet,” mompelde ze.
“Geweldig, dus je hebt er geen bezwaar tegen als ik haar meeneem?”
Claire schudde haar hoofd. Ik klapte mijn mond dicht toen zijn ogen naar mij schoten. Ik dacht eigenlijk dat hij een grapje maakte. Hij zou toch niet echt met mij uit eten willen gaan, of wel? Claire zei iets tegen hem, waardoor zijn ogen naar haar schoten. Ze draaide zich om; klaar om weg te lopen, maar hij greep haar arm. Voorover leunend fluisterde hij scherp in haar oor. Wat hij ook zei, het liet de kleur uit haar gezicht verdwijnen.
Claire’s mond ging een paar keer open en dicht voordat ze hem dichtklapte. Ze gaf hem een knikje, waardoor zijn hand van haar arm viel. Zonder een blik achterom haastte ze zich weg.
Ik fronste terwijl verwarring me vulde. Wat had hij tegen haar gezegd dat haar deed wegrennen?
Silas liep dichterbij en stopte voor me. Zijn lippen krulden omhoog in een glimlach. “Laten we gaan.”
“Ik ben n-niet gekleed voor het diner,” aarzelde ik.
Zijn ogen gleden langzaam over mijn lichaam en weer terug omhoog. Ik beet op mijn lippen terwijl warmte door mijn lichaam spoelde en zich tussen mijn dijen nestelde. Ik had me nog nooit zo gevoeld. Verschuivend van de ene voet op de andere, riskeerde ik een blik om ons heen.
Niemand besteedde echt aandacht aan ons. Ik had ook niet echt zin om andere mensen onder ogen te komen. Mijn benen en voeten deden pijn. Mijn lippen likkend, draaide ik me weer naar hem toe. De glimlach was van zijn gezicht verdwenen. Ik zag de pijn door zijn ogen flitsen voordat hij wegkeek en zijn uitdrukking verborg.
“Ik breng je dan wel naar huis.”
Om de een of andere reden raakte de pijn die ik in zijn ogen zag me erg. “Waarom kook ik niet iets voor ons?” bood ik aan.
Zijn ogen schoten verrast naar de mijne. Zijn hoofd schuddend, greep hij mijn elleboog en stuurde me naar de lift. We waren stil tot we de uitgang bereikten. Silas opende de deur voor me en volgde me toen naar buiten. Ik stopte en draaide me vragend naar hem om.
“Je moet doodop zijn,” zei hij zacht. “Het laatste wat je nu moet doen is koken.”
“Heb je geen honger?”
“Ik sterf van de honger,” gaf hij toe, met een kleine glimlach. “Wat dacht je ervan als we iets meenemen onderweg naar jouw appartement?”
Ik aarzelde. Was het verstandig om hem naar mijn appartement te laten komen? Als hij eenmaal wist waar ik woonde, was er geen weg meer terug. Twijfel flitste door me heen. Uiteindelijk gaf ik hem een knikje.
“Oke.”