1. LARA: DE MYSTERIEUZE VREEMDELING
Lara
"Waarom heb ik hiermee ingestemd?"
"Omdat je van me houdt en je wilt dat ik gelukkig ben." Andrea glimlachte breed naar me. "Bovendien, je staat bij me in het krijt omdat ik twee van je diensten heb overgenomen."
"Ik was ziek, dus dat telt niet," mompelde ik terwijl ik mijn zwarte broek aantrok. "Je moest per se de drukste avond kiezen om diensten te ruilen."
"Sorry schat."
Andrea haalde haar schouders op en knipperde met haar ogen naar me. Ze zag er allesbehalve sorry uit. Als het iemand anders was geweest, was ik allang weggegaan, maar omdat ik wist hoeveel dit weekend voor haar betekende, kon ik haar niet zomaar laten zitten. Bovendien wist ik dat Andrea er voor me zou zijn wanneer ik haar nodig had om in te vallen. En dan was er nog het feit dat wat extra geld me goed zou doen.
Ik liep naar de kast, trok de deur open en greep naar het uniformoverhemd. De bar stond bekend om zijn beroemde bier en wekelijkse optredens. Het was ook de enige plek waar mensen samenkwamen, ongeacht de dag of tijd. Het was niet mijn ideale baan, maar het hield een dak boven mijn hoofd en eten in mijn maag.
Nadat ik mijn overhemd had aangetrokken en dichtgeknoopt, ging ik naar de kleine badkamer om mijn haar te borstelen en te vlechten. Gelukkig hoefden we geen korte rokjes en shirts te dragen die amper onze borst bedekten. De baas was een man van in de late vijftig die de bar met twee vrienden was begonnen. Er gingen geruchten dat ze van plan waren te verkopen. Het was weer een zorg om aan de al lange lijst toe te voegen. Ik kon het me niet veroorloven deze baan te verliezen. Niet nu ik zo dicht bij een licht aan het einde van de tunnel was.
"Ben je niet boos op me?" vroeg Andrea zachtjes. "Ik weet dat je plannen had voor dit weekend en dat je die vanwege mij moest afzeggen."
Ik liep naar Andrea toe en stopte voor haar. Met een glimlach veegde ik een haarlok van haar wang. "Ik ben niet boos op je. Om eerlijk te zijn, ben ik blij dat je me hebt gevraagd je diensten over te nemen. Het is veel beter dan wat ik voor dit weekend had gepland."
"Ik maak het goed met je."
"Zeker," mompelde ik. "Als ik een man vind die me van mijn voeten wil vegen door me mee te nemen op een eilandretreat, kun je zeker mijn diensten overnemen."
We lachten, maar diep van binnen verlangde mijn hart naar een relatie zoals die van haar. Ze waren al anderhalf jaar samen. Zoals elk ander stel hadden ze ruzie, maar ze konden het nooit lang uithouden zonder het goed te maken. Brian had me gevraagd hem te helpen een verlovingsring voor Andrea uit te zoeken. Daarom nam hij haar mee en daarom was ik zo gretig om voor haar in te vallen. Andrea verdiende het om gelukkig te zijn na alle ellende die ze had meegemaakt en Brian was de perfecte man om haar gelukkig te maken.
"Je moet gaan inpakken en ik moet gaan, anders kom ik te laat."
Een paar minuten later liepen we allebei mijn kleine appartement uit. We namen de lift naar beneden en gingen toen ieder onze eigen weg. Ik liep de twee blokken naar de bar en ging door de steeg naar de achterdeur. Kenzie had duidelijk gemaakt dat hij het niet leuk vond als de werknemers de hoofdingang gebruikten. Hoewel de man ontspannen en humoristisch was, had hij een paar behoorlijk strikte regels die hij van ons verwachtte na te leven.
Ik zuchtte terwijl ik door de gang naar de kleedkamer liep. Ik sloot mijn tas op in mijn kluisje, knoopte mijn schort om en ging naar de voorkant. Op het moment dat ik door de deuren stapte, vulde het luide geklets van de gebruikelijke vrijdagavond menigte mijn oren. Ik nam een moment om rond te kijken voordat ik naar de bar liep. Het waren de gebruikelijke gasten, behalve de groep ruige mannen die in de achterste hoek zat. Een gevoel van onbehagen liet mijn maag draaien, maar ik schoof het opzij.
Ik kon wel omgaan met een dronkenlap—zolang ze me maar niet allemaal tegelijk lastigvielen.
"Twee biertjes en wat van die nootjes die je hebt."
En zo begon de zeven uur durende dienst.
Drie uur in mijn dienst wilde ik iemand vermoorden. Mijn collega was vertrokken zonder te wachten op zijn vervanger. Wat ik dacht dat de gebruikelijke menigte was, bleek een toeristengroep nieuw in de stad en klaar om te feesten. Ze waren al stomdronken. Om het nog erger te maken, begon ik hoofdpijn te krijgen en knorde mijn maag van de honger.
"Hé." Ik draaide me om naar de man die me riep. "Dubbele whiskey. Zonder ijs."
"Een moment."
Ik maakte snel het drankje af waar ik mee bezig was en gaf het aan de vrouw die het besteld had. Toen ik het glas pakte, pauzeerde ik. Ik kon me niet herinneren wat de man had besteld. Toen ik me omdraaide, verstijfde ik weer omdat ik niet goed had gezien wie het drankje had besteld. Een man aan de hoek van de bar zwaaide naar me. Mijn wangen kleurden rood toen ik dichter bij hem kwam.
De man was knap! Hij zag eruit als een model rechtstreeks uit een tijdschrift. Hoge, sterke jukbeenderen die waarschijnlijk door graniet konden snijden. Getinte huid en perfecte roze kussende lippen. Het was moeilijk om de kleur van zijn ogen te onderscheiden. Toen ik voor hem stopte, slikte ik en forceerde een glimlach op mijn lippen.
"Sorry, kunt u uw bestelling herhalen?"
"Dubbele whiskey zonder ijs."
"Dank je. Ik breng het zo."
Mijn handen trilden hevig terwijl ik zijn drankje inschonk. Ik kromp ineen toen ik whiskey op de bar morste. Kenzie zou me vermoorden als hij wist dat ik zijn dure whiskey verspilde. Ik pakte de doek van mijn schort, veegde snel de gemorste whiskey op en liep toen naar de man die het besteld had.
"Dank je," mompelde hij toen ik zijn drankje voor hem neerzette.
Ik knikte en slaagde erin een kleine glimlach te tonen voordat ik me omdraaide. Het rumoer van de groep dronkaards trok mijn aandacht. Ik zuchtte toen een van hen opstond. Hij werd aangemoedigd door zijn groep vrienden terwijl hij naar de bar liep.
“Wíj willen nóg een rondje,” lalde hij.
Ik gaf hem een verontschuldigende glimlach. “Het spijt me, maar jij en je vrienden hebben je limiet al bereikt. Ik kan jullie geen drankjes meer serveren.”
Hij mompelde iets onverstaanbaars terwijl hij terug naar de tafel strompelde. Ik zuchtte, nou, dat was makkelijk. De voordeur ging plotseling open en sloeg weer dicht. Voor een paar seconden kruisten mijn ogen met de donkerbruine ogen van mijn baas. Ik voelde mijn hart in mijn maag zakken. De situatie ging van slecht naar erger. Kon deze dag nog slechter worden?
Kenzie liep met een frons naar de bar. “Waar is je collega in godsnaam?”
“Hij is vertrokken. Anton is nog niet gearriveerd.”
Hij mompelde iets onverstaanbaars. “Ga de tafels schoonmaken. Ik regel de bar.”
Zonder iets te zeggen liep ik langs hem en pakte het dienblad. Als ik deze baan niet zo hard nodig had, was ik na dit alles weggegaan. Maar ondanks deze omstandigheden vond ik het leuk om hier te werken, soms dan. Op avonden zoals deze wenste ik eigenlijk een negen-tot-vijf baan te hebben.
“Hej mevrouw, we willen nog een rondje drankjes,” riep iemand achter me.
Ik plaatste het dienblad op de tafel en draaide me om naar de stem. Geweldig! Ik stond precies naast de tafel van de dronkaards. Ik plakte een glimlach op mijn gezicht en stapte dichterbij met mijn handen gevouwen voor mijn lichaam. Mijn ogen gleden over de vier forse mannen. Mijn glimlach verdween toen ik besefte dat ze allemaal naar me staarden.
“Zoals ik eerder al zei,” antwoordde ik de man die het dichtst bij me zat, “jullie hebben je dranklimiet al bereikt. Ik kan jullie geen drankjes meer serveren.”
“Verdomme, dat kun je wel!” schreeuwde de man, terwijl hij zijn vuist op de tafel sloeg. “We willen drankjes en we willen het nu!”
Hij klonk als een tweejarige die snoep eiste. De woorden van de man waren niet lallend zoals die van zijn vriend eerder, maar ik kon de stank van rook en alcohol van hem af ruiken, of misschien was het de drank die ik eerder had gemorst.
“Meneer, als u meer drankjes wilt, stel ik voor dat u wat bier koopt bij de slijterij verderop en uw feestje thuis voortzet. Ik mag u geen drankjes meer serveren, verlaat alstublieft het pand.”
Hij stond plotseling op, waardoor ik achteruit strompelde. Zijn hand schoot uit om mijn arm stevig vast te pakken en me tegen zich aan te trekken. Zijn gezicht was op een paar centimeter van het mijne. Ik rimpelde mijn neus en draaide mijn gezicht weg toen ik zijn walgelijke adem rook. De man had zeker wat pepermuntjes nodig—een paar dozijn zouden niet misstaan.
“Luister hier, trut. Wij—”
"Is er een probleem?" vroeg iemand achter me.
Mijn lichaam spande zich aan toen ik de lichaamswarmte van de man achter me voelde. Hij stond veel te dichtbij voor mijn comfort. De man liet mijn arm los maar gaf me een lichte duw toen hij me losliet. Ik struikelde achteruit en recht in de armen van mijn redder. Zijn handen grepen mijn heupen om me te stabiliseren voordat hij me losliet. Het voelde alsof zijn aanraking door mijn kleren heen brandde.
De man had zeker grote handen.
"We gingen net weg," snauwde de kerel met een boze blik in mijn richting. "De service is waardeloos. Verwacht niet dat we hier nog terugkomen."
"Jullie zouden niet gemist worden," mompelde ik onder mijn adem.
Op het moment dat de deur met een klap achter hen dichtviel, zakten mijn schouders. Ik voelde me een beetje trillerig en misselijk, maar ik was ongedeerd dus het was oke. Omgaan met dronkenlappen zoals zij gebeurde regelmatig, maar dan waren er altijd een paar collega's om hen weg te jagen als het uit de hand liep.
"Ben je oké?" vroeg mijn redder zachtjes.
Ik knikte terwijl ik me omdraaide om hem aan te kijken. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik mijn hoofd kantelde om naar hem op te kijken. Hemeltje, wat was die man lang en knap. Sexy zou hem zelfs passen. Mijn mond werd droog en een rilling liep over mijn rug toen zijn ogen de mijne ontmoetten. Hij zag er van dichtbij nog beter uit. Mijn ogen schoten heen en weer tussen de zijne. Hij had de meest eigenaardige maar prachtige ogen.
Zijn rechteroog had een schokkende groene kleur en zijn linkeroog was bleekblauw—nee wacht—het leek grijs. Het was griezelig, maar het voegde alleen maar toe aan zijn goede looks. Hij liet snel zijn ogen zakken en schraapte zijn keel. De man leek zich duidelijk ongemakkelijk te voelen. Stop met staren! Juist. Shit.
"Dank je," zei ik. "Voor het ingrijpen. Even dacht ik dat het lelijk zou worden."
"Ik ook. Ik ben blij dat ik kon helpen. Gaat het wel met je?"
"Het gaat prima, dank je."
Hij keek op, waardoor onze ogen opnieuw elkaar ontmoetten. Het was maar voor een paar seconden voordat hij ze weer liet zakken. Met een kort knikje stapte hij om me heen en liep weg. Ik draaide me om om zijn bewegingen te volgen. Teleurstelling overspoelde me toen hij de bar uitliep. Ik zou hem waarschijnlijk nooit meer zien. In ieder geval had ik iemand om over te dromen vannacht. Ik dacht niet dat het mogelijk zou zijn om Mr. Lang, Donker en Knap ooit te vergeten.
Een kleine zucht ontsnapte uit mijn mond toen ik me omdraaide. Wat deed iemand zoals hij in een klein stadje als dit? We trokken veel toeristen aan tijdens de zomer. Het was ver van het toeristenseizoen, dus hij moest hier om een heel andere reden zijn.
Het was moeilijk om me op mijn werk te concentreren met zijn gezicht dat steeds in en uit mijn gedachten flitste. Ik kon zijn stem nog steeds in mijn oren horen echoën. Het was zo diep met een licht accent dat ik gewoon niet kon plaatsen. Om de een of andere reden verlangde ik ernaar hem weer te zien. De man had nauwelijks een paar woorden gesproken, maar hij maakte zeker een blijvende indruk.