1. Zonder condoom
"Serieus?" vraag ik hen met een verbaasd Pikachu-gezicht.
"Ja." Mijn vader knikt terwijl hij wegloopt met het bord gesneden appels.
"Ik krijg niet eens zakgeld of maandelijkse toelages zoals andere kinderen." Ik uit mijn frustratie terwijl ik hem naar de keuken volg, waar mijn moeder een pompoentaart voor ons bakt.
"Je woont hier gratis. Je betaalt nooit voor het eten dat je eet, de Wi-Fi die je gebruikt, de elektriciteit en alle luxe die we je hebben gegeven."
Jeez... Hij hoefde me niet te vertellen dat ik blut ben.
"Emara, je vader heeft gelijk. Je bent 21 jaar oud. Geen kind meer." Mijn moeder onthult de harde realiteit die ik niet wilde horen.
"Maar ik dacht dat jullie niet wilden dat we werkten en ons volledig op onze studie zouden richten." Dit is hypocrisie!
"Ja. Maar nu ben je volwassen. Wil je geld voor je project? Ga het verdienen zoals andere kinderen." Mijn vader vertelt het me alsof hij de zin met een punt afsluit.
Ik loop boos terug naar mijn kamer en sla de deur achter me dicht. Ik kan niet geloven dat mijn ouders me hebben afgezet als een prinses, wat mijn geboorterecht is!
Ik denk na over manieren om snel geld te verdienen voor mijn project van het laatste semester. Ik ben te depressief om te werken, te arm voor een lening, niet dom genoeg voor een sugar daddy en niet heet genoeg om te strippen.
Ik ben de sjaak! En dat zonder condoom.
Nu heb ik nog maar één optie over. Mijn baby verkopen. Ik haal het concept van mijn boek tevoorschijn dat ik de afgelopen drie jaar heb geschreven. Hoewel het jaren geleden is voltooid en lezers het online geweldig vonden, is het nu eindelijk tijd om het te publiceren.
Een flashback van het verleden gaat door mijn hoofd terwijl ik denk aan de mensen over wie ik dit boek heb geschreven. Ik schud die traumatische gevoelens van me af die zelfs nu nog huiveringwekkend zijn. Ik heb die fase van mijn leven doorstaan en nu ben ik slim genoeg om te weten dat het een val of illusie is die door mijn mooie hoofd is gecreëerd.
Shit gebeurt bij iedereen. Ga verder!
Ik trek een rode zijden blouse aan en daaronder een zwarte kokerrok die ik vorige week bij de HEMA heb gekocht, bind mijn zwarte haar in een strakke paardenstaart. Ik zie er netjes uit als de vrouwelijke versie van Brad Pitt.
Na een rit van twee en een half uur naar Amsterdam, stop ik bij het Pegasus Uitgeverij. Ze staan bekend om hun interviews en media printen. Ik heb ze gemaild voor een afspraak en gelukkig vonden ze mijn boek interessant.
Mijn knieën trillen van de zenuwen terwijl ik buiten de kamer van de redacteur op mijn beurt wacht. Ik hoor een heftige discussie achter de deur alsof er een chaos gaande is en ik vraag me af of dit het juiste moment is om binnen te komen.
Bang
Plotseling gaat de deur open en slaat tegen de muur terwijl twee nerveuze mannen en een lange vrouw op vijf inch hakken en met kattenoogbril in paniek naar buiten lopen. "Hoe is dit zo plotseling gebeurd? Ik kan dit interview niet annuleren."
Ik sta onmiddellijk op in mijn platte sandalen, "Goedemiddag, mevrouw." en geef haar mijn beste glimlach. Ze trekt haar hoofd terug en kijkt me geschrokken aan. Haar ogen gaan door mijn haar, zijden blouse en rok alsof ze de prijs raadt, "Jij. Wat is je naam?"
"Het is Emara Stone. We hebben over mijn boek gemaild, The Wicked Al-" Ze onderbreekt me meteen, "Luister. Ik betaal je 150 euro als je dit interview voor mij doet. Mijn journalist heeft diarree en zit vast op het toilet. Ik heb hier nu niemand anders klaarstaan." Haar rode lippen bewegen haastig, maar mijn hersenen blijven steken op het bedrag dat ze aanbiedt.
Honderdvijftig euro voor het stellen van vragen. Dit lijkt op een deal gestuurd door Jezus!
"Driehonderd euro." Ik probeer mijn geluk na het zien van haar wanhoop. "Twee honderd euro en fix je haar." Ze snauwt en wijst naar de twee mannen, "Werk samen met haar."
"En wat gebeurt er met mijn boek?" vraag ik haar terwijl ze naar haar kantoor loopt met een niet-storen houding.
"Ik beslis na het interview." Met die woorden sluit ze de deur in mijn gezicht. Onmiddellijk nemen de twee mannen me mee naar de witte Honda buiten en vullen me in met details.
"Dit wordt een kort interview van twintig minuten. Je krijgt een recorder en een lijst met vragen die je binnen de tijd moet stellen." Degene met ronde bril geeft me een notitieblok en een klein zwart apparaat dat eruitziet als een afstandsbediening van een dildo.
"Stel gewoon vragen en laat hem praten. Probeer hem zo gedetailleerd mogelijk te laten vertellen en probeer meer te glimlachen." zegt hij nadat hij naar me heeft gekeken en ik spreid meteen mijn lippen voor een proefglimlach.
Ik kan de hele dag glimlachen voor tweehonderd dollar!
"Ja, goed. Laat nu je haar los en onthoud dat je rechtop moet zitten en je benen moet kruisen. Rechterbeen boven het linker." Hij instrueert me, en ik knik als een gehoorzame hond.
Ik verwijder meteen het elastiek uit mijn haar en gooi het weg als een gebruikte condoom. Ik schud mijn haar zoals Shaggy zei om die booty te schudden. Het valt vrij op mijn borst en ik haal diep adem terwijl de auto stopt op de bestemming.
Amsterdam. De stad van hoogopgeleide mensen en nog hogere gebouwen, werkend om hun hoogste dromen waar te maken. Ik strijk mijn rok glad als ik uit het voertuig stap en kijk omhoog naar het enorme, intimiderende gebouw, dat aan alle kanten bedekt is met blauwe glazen als een schild.
De lange man haalt een camera tevoorschijn die zo groot is als mijn arm, terwijl de man met de bril me waarschuwt: "Doe niet nerveus. Glimlach."
En ik glimlach nerveus.
We betreden het gebouw en ik zie HighBar Systems Co. geschreven achter de mooie receptioniste die ons begroet met een vriendelijke glimlach. En ik glimlach nog meer. "We zijn hier voor een interview geregeld door Pegasus Publications, gepland om half twee." zegt de man met de bril tegen haar en ik kijk om me heen, de omgeving in me opnemend.
Er waren robots voor werknemers om hun kaart te scannen bij de ingang en rechts een ontspannende glazen cabine met een grote tv en boekenplank ernaast. De plek voelt huiselijk aan, maar met een vleugje professionaliteit. En veel te schoon naar mijn smaak.
"Kom." De man met de bril instrueert me naar de lift en we gaan naar de zeventiende verdieping, direct naar onze setting. De deuren schuiven open en we komen in een andere grote lobby. Deze ziet er nogal verbluffend uit. Van vloer tot plafond gebogen glas, witte zandsteen met schilderijen aan de muur om de tien voet.
"Het spijt me, meneer. U heeft geen toestemming om het interview of de locatie vooraf op te nemen." De vrouw met de hoge knot stopt ons. Haar knot is zo hoog en glad en ik vraag me af hoeveel ze betaald krijgt om er zo goed uit te zien?
"Maar het werd duidelijk vermeld dat we uitgenodigd zijn voor een interview." De lange man laat zijn camera in verwarring zakken terwijl de man met de ronde bril het woord voert, slim.
God! Ik ken niet eens hun namen en ik ben hierheen gekomen om een of andere god-verdomme-wie te interviewen.
"Correct. Maar voor een tijdschrift. Als u een televisie-interview wilt, moet u een vergunning hebben van het juridische team van HighBar. En volgens de overeenkomst kunnen we alleen de interviewer toestaan, maar niet de cameraploeg." legt ze ons helder uit als een professionele psychiater.
De twee mediaguys kijken naar me en tuiten hun lippen geïrriteerd. "Ga jij maar. Neem het interview af. En zorg ervoor dat je alle antwoorden krijgt. En glimlach." fluistert hij het laatste woord, en ik plak onmiddellijk een brede glimlach op mijn gezicht.
Ik vraag me af of ik een bitch face heb of dat ik er de hele tijd depressief uitzie?
"En vergeet niet de recorder aan te zetten." Hij wijst naar de kleine dildo-afstandsbediening in mijn hand. Ik knik naar hem en loop achter de blonde secretaresse met de hoge knot aan. Haar heupen bewegen als een jager's zweep heen en weer, en ik heroverweeg mijn beslissing om op reguliere dagen hakken te dragen. Tenminste voor een goede houding.
Plotseling stoppen haar heupen met bewegen en ik halt ook in mijn stappen. Ik kijk op, me afvragend waarom ze stopte terwijl ze de dikke bruine houten deur voor ons opent, die eerlijk gezegd erg intimiderend is. "Alsjeblieft." Ze gebaart me om binnen te komen en ik knik naar haar met een glimlach, fluisterend, "Dank je."
Ik houd mijn haar voor mijn borst en krul mijn lippen in een vriendelijke glimlach terwijl ik de kamer binnenloop. Maar mijn glimlach verdwijnt onmiddellijk als mijn ogen naar de man met groene ogen glijden, die op mij wacht in de directiestoel.
Niemand minder dan de man die me waarschuwde om nooit meer voor hem te verschijnen in dit leven.
Dakota.
Waarschuwing: Dit boek bevat niet-consensuele seksscènes. Als je je daar niet prettig bij voelt, lees het dan niet!