Hoofdstuk 3 Zou het kunnen dat je zwanger bent zonder het te beseffen?
Mary was het dienstmeisje dat Brittany specifiek had toegewezen om voor Amelia en Frederick te zorgen en hun dagelijkse behoeften te vervullen. Mary zou Brittany ook regelmatig op de hoogte houden van het leven van het paar. Het verbaasde Amelia dat Mary haar menstruatiecyclus zo nauwkeurig zou onthouden. Blijkbaar had ze in de loop der tijd behoorlijk wat details gerapporteerd.
Het was een geluk dat ze de dag waarop ze Frederick vroeg om de echtscheidingspapieren te komen ondertekenen, Mary bewust had weggestuurd. Anders was haar geheim misschien niet verborgen gebleven.
"Amelia, je bent de laatste tijd zo druk met je werk. Zou het kunnen dat je zwanger bent en het niet hebt gemerkt? Wat dacht je ervan als ik binnenkort met je meeging om het te laten controleren?" stelde Brittany voor.
Net toen Brittany uitgesproken was, merkte de bediende Frederick op die bij de ingang van de eetkamer stond.
"Meneer Hastings, welkom terug," zei de bediende, terwijl hij snel een plaats voor hem dekte en een stoel voor hem naar achteren trok.
Frederick nam plaats, zijn diepe, onderzoekende ogen gericht op Amelia. Zwanger? Zijn gedachten dwaalden onmiddellijk af naar een nacht van de vorige maand. Zijn uitdrukking werd serieus terwijl hij de mogelijkheid overwoog.
Amelia perste haar lippen op elkaar, voelend hoe intens ze vanaf de andere kant van de tafel werd bekeken. Ze haalde diep adem om haar emoties te kalmeren en vocht tegen het schuldgevoel dat haar bang maakte om Frederick in de ogen te kijken.
De laatste tijd is de werkdruk op onze afdeling hoog, wat me veel stress bezorgt. Mijn menstruatiecyclus werd onregelmatig.
Gisteren heeft een collega me geholpen met een controle. Ik ben niet zwanger. Op dit moment gebruik ik medicatie om de zaken te reguleren.
Amelia's stem was zacht. Ze behield haar gebruikelijke kalme houding.
Nadat ze had gesproken, boog ze haar hoofd om van haar soep te nippen en haar zenuwen te verbergen achter een façade van sereniteit.
Bij het horen van haar ontkenning, voelde Frederick een vreemd gevoel in zich opkomen.
Hij onderdrukte echter snel zijn gevoelens, zijn uitdrukking werd kil terwijl hij zijn blik van het verontrustende gevoel afwendde om naar Brittany te kijken en zachtjes sprak.
"Oma, wilde u me ergens over spreken?"
Brittany, die hoorde dat Amelia niet zwanger was, voelde zich diep teleurgesteld.
Ze keek Frederick boos aan en berispte hem zonder zijn waardigheid te ontzien.
"Als ik je niet had geroepen, zou je dan nooit de moeite nemen om me te bezoeken?"
Frederick trok lichtjes zijn wenkbrauwen op en reageerde onverschillig, "Nee."
Met een koude snuif pakte Brittany haar wandelstok van naast haar, wierp een blik op Frederick en sprak met een strenge stem.
"Kom met me mee naar de studeerkamer."
Bij het zien hiervan, aarzelde Amelia even, en sprak toen snel.
"Je hebt nog niet veel gegeten."
Brittany's humeur verzachtte toen ze naar Amelia keek.
"De dokter heeft me geadviseerd 's avonds minder te eten. Neem nog wat. Frederick en ik hebben gewoon een informeel gesprek in de studeerkamer."
Brittany klopte Amelia op de schouder en verliet de eetkamer, leunend op haar wandelstok.
Frederick stond met een koud gezicht op, wierp Amelia een ijzige blik toe en liep weg.
Amelia perste haar lippen op elkaar, zette haar soeplepel neer terwijl bezorgdheid in haar ogen flikkerde.
De deur van de studeerkamer was stevig gesloten.
Staand bij de ingang, kon Amelia nog steeds Brittany's krachtige berisping horen.
"Zolang ik leef, zal je die vrouw niet toestaan een voet in het huis van de familie Hastings te zetten!"
Amelia beet op haar lip, beseffend dat het gesprek over Amber ging. Ze haalde diep adem, van plan om de deur van de studeerkamer te openen en Brittany te vragen om te kalmeren, alleen om te ontdekken dat de deur van binnenuit openging voordat ze de deurknop kon aanraken.
De kilte van Frederick was voelbaar.
Amelia pauzeerde en keek omhoog naar de lange man voor haar.
Hij keek haar aan, zijn ogen ijzig.
"Behalve oma vleien en onschuldig spelen, welke andere plannen heb je voorbereid?"
Amelia was verbijsterd, een blik van verwarring en pijn in haar opvallende ogen.
"Ik heb niets gedaan."
Toen hij de verandering in haar uitdrukking zag, voelde Frederick een onverklaarbare irritatie in zich opkomen.
Brittany's woedende stem weerklonk vanuit de studeerkamer.
"Je hebt het zelf verpest, waarom geef je Amelia de schuld?" Hij fronste zijn wenkbrauwen, zijn koude blik gleed over Amelia voordat hij wegstapte.
De huishoudster haastte zich naar de studeerkamer om Brittany's toestand te controleren.
Amelia's hand, die langs haar zijde hing, balde zich lichtjes tot een vuist. Er was een verdrietige blik in haar ogen.
Ondanks haar pogingen om het te verbergen, vergat ze dat iemand vanzelfsprekend de informatie zou verzamelen die Brittany wilde weten.
Frederick en Amber verschenen openlijk in het ziekenhuis. Misschien had iemand toen al het bericht aan Brittany doorgegeven.
Helaas dacht Frederick dat het Amelia was die Brittany had verraden.
Moet degene die niet geliefd is alle schuld en lijden dragen?
"Kom snel, mevrouw Brittany is flauwgevallen!" klonk een alarmkreet uit de studeerkamer.
Amelia rende de studeerkamer in.
Ze kwamen aan in het ziekenhuis.
Nadat Brittany's toestand gestabiliseerd was, werd ze overgeplaatst naar een gewone kamer.
Amelia zat in een stoel buiten de ziekenhuiskamer, haar hart deed pijn terwijl ze terugdacht aan Frederick's ijzige ogen.
Plotseling verscheen er een schaduw voor haar.
Amelia keek op en zag Frederick uit Brittany's kamer komen.
Hij keek haar aan met een serieuze, onverschillige uitdrukking.
"Oma wil je zien."
Bij zijn woorden stond Amelia op en liep naar Brittany's ziekenhuiskamer.
Toen haar lichaam langs de man gleed, greep Frederick Amelia's arm. Zijn koude stem klonk,
"Amelia, je hebt je doel bereikt.
"Uit respect voor oma's gezondheid zal ik je voorlopig niet verlaten, maar verwacht niet dat ik de familie Davis zal helpen."
Er flikkerde iets in Amelia's ogen terwijl ze naar Frederick opkeek, waarna ze zweeg.
Frederick's diepe ogen waren erg koud terwijl hij naar haar licht betraande en mooie ogen keek. Hij voelde dat Amelia's arm plotseling heet werd.
Met een ernstige blik liet hij Amelia's arm los en keek van haar weg.
Amelia stelde haar emoties bij, wetende dat Frederick zijn oordeel over haar schuld al had gevormd, en ging zonder verdere uitleg Brittany's ziekenhuiskamer binnen.
Ze zouden nog steeds scheiden, alleen niet nu.
Ze betrad Brittany's kamer met een glimlach op haar gezicht hersteld.
"Oma, voel je je beter?" Brittany hief zwak haar hand op, en Amelia stapte onmiddellijk naar voren, pakte haar hand en ging op de stoel naast haar zitten.
"Amelia, ik weet dat je de afgelopen jaren onrecht is aangedaan. Je bent zo'n goed kind. Het is allemaal mijn schuld dat ik te egoïstisch was en je in het leven heb tegengehouden. Toen de familie Hastings in moeilijkheden zat, was alleen de familie Davis bereid om te helpen. Wetende van je genegenheid voor Frederick, greep ik de kans om je huwelijk met hem door te drukken."
Brittany's stem was doordrenkt van vermoeidheid. Haar gerimpelde ogen waren licht rood van emotie.
Terwijl Amelia naar Brittany's woorden luisterde, waren haar gevoelens ongelooflijk gemengd.
Een traan uit de hoek van haar oog vegend, sprak Brittany met een gevoel van hulpeloosheid, "Amber is niet zo zachtaardig en genereus als ze aan de oppervlakte lijkt. Toen de familie Hastings in de problemen zat, vluchtte ze het land uit. Tot op de dag van vandaag wordt Frederick nog steeds misleid door haar façade, en hij heeft jou al die jaren verkeerd begrepen."